Afgelopen maandag te horen gekregen dat het hartje van ons babytje is gestopt bij 8+2 weken. Ik heb mij daarna gelijk ziekgemeld (werkzaam in de zorg op een zware PG afdeling) ik moest vandaag weer bellen met de leidinggevende maar ik krijg steeds het gevoel dat ze willen dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk, ze zegt wel wat erg en heeft even tijd nodig maar vervolgens moet ik wel de week erop weer bellen om te kijken hoe of wat met de diensten van die week. Ik heb daar helemaal geen zin in. Mijn miskraam moet nog op gang komen, ik ben gewoon nog zwanger met alle symptomen maar mijn kindje leeft niet meer. Ben nu aan het afwachten tot mijn lichaam het zelf oppakt, mentaal heb ik het er heel moeilijk mee, tuurlijk kan ik af en toe lachen als mijn kindjes wat grappigs doen of als mijn vriend mij even probeert aan t lachen te maken maar heb ook vaak momenten dat ik zo ineens begin te huilen, fysiek moet ik nog heel wat ondergaan denk ik, lijkt me niet niks. Dus ik zie mezelf de komende weken echt nog niet werken helemaal niet mentaal gezien op de afdeling waar ik werk, is een erg onrustige PG groep wat mentaal ook zwaar kan zijn. Maar ik durf niet zo goed voor mezelf op te komen..
Zijn er meer die dit hebben meegemaakt? Is een paar weken ziektewet teveel? Ik weert niet. Ik wil gewoon echt de tijd nemen om dit mentaal een plekje te geven en ook nog t fysieke gedeelte wat erbij komt..
Ik ben gister ook nog gebeld door een assistente van de bedrijfsarts alles uitgelegd en zij zou het voorleggen aan de bedrijfsarts, lees ik het verslag terug staat er gewoon in ziekte bij medische aandoending, ik zou liever zelf de situatie uitleggen aan de bedrijfsarts, ik vindt t allemaal maar vreemd dit zijn allemaal standaard zinnen die erin gezet worden volgens mij.
En daarbij hier heb je nu toch helemaal geen behoefte aan? Laat me gewoon een paar weken met rust, laat me in alle rust die miskraam doorkomen en het verwerken.. Ik wordt hier heel onrustig van merk ik, zelf nu ik dit topic typ..
Als jij voelt dat je niet kunt werken dan moet je schijt hebben aan wat iedereen daarvan vindt. Je kunt jouw situatie en gemoedstoestand niet vergelijken met die van een ander. Kennelijk heb je rust en tijd nodig om dit te verwerken dus neem die tijd anders ga je aan jezelf voorbij.
Ik heb bij beide miskramen gewerkt tot de curretage dag en bij de eerste zat ik twee dagen later in het vliegtuig naar Amerika. Want toen hadden we toevallig drie weken vakantie . De tweede keer was curretage op woensdag of donderdag en ging maandag weer werken. Dus ik vind paar weken vrij best veel. Maar ieder mens is anders en ervaart het anders . Dus als jij voelt dat je langer nodig hebt , dan vooral doen . Ik was vooral opgelucht dat ik snel curretages kreeg en snel van alle symptomen af was. zwangerschap was niet goed. Helaas . Volgende keer beter. Ik was er ook niet erg ondersteboven van. Had ook wel rekening gehouden met paar miskramen . Uiteindelijk maar twee gehad en daarna twee goede zwangerschappen
Wat ik nog mis in alle reacties, is dat je werkgever wel beschermd is omdat je zwanger bent. Het kost hem hoe afwezigheid maar het kost hem geen geld, zeg maar.
Zelfs als je in de ww zit en een miskraam krijgt, krijg je 2 weken 'verlof' (geen sollicitatieplicht).
Persoonlijk vind ik een paar weken wel veel. Dat je wacht tot het opgang gekomen is, snap ik. Maar hoelang is dat? En dat je daarna nog een paar dagen rust neemt ook. Maar wat hieronder ook staat dat overmande verdriet is niet zomaar weg. En ook dat mag er zijn. Zelfs op een pg afdeling. Dat je nu al gebeld bent door een bedrijfsarts vind ik wel al heel snel! Maar misschien ook alleen maar goed. Die snappen er vaak meer van dan een manager. Vertel hem ook dat je je nu al opgejaagd voelt en dat dat niet prettig is.
Ik heb 4x miskraam gehad, waarvan 2x spontaan en 2x eerst afgewacht. Bij de eerste keer heb ik me ziekgemeld. Was er letterlijk ziek van, zo verdrietig. Dit was niet handig ivm de doelgroep waarmee ik werkte. Mensen met complexe psychiatrische problematiek. Ik had mezelf wel een ultimatum gegeven. Als het na een week nog niet op gang kwam, zou ik Cytotec nemen. Aldus geschiede. De spontane miskramen kwamen gelukkig thuis en heb ik me ook niet ziek voor gemeld. Bij de andere missed abortion heb ik gekozen voor curretage. Ik heb tot de curretage doorgewerkt. Curretage stond toevallig op mijn 2e vakantiedag gepland. Ik heb toen wel mijn leidinggevende en naaste collega's ingelicht. Gezegd, dat ik door bleef werken, maar als het op gang zou komen ik wel naar huis wilde. Dit was geen probleem.
Ik zou op je werk melden dat je bij de bedrijfsarts loopt en dat die wel zal aangegeven wanneer je weer gaat werken. Zeg gewoon dat dat telkens bellen jou geen goed doet. Sterkte meid!
Hier ook doorgewerkt en na curettage weekje herstellen en toen weer gaan werken Het is/was heel verdrietig (2x meegemaakt) maar helaas niet te voorkomen en ook niet de enige
Die algemene beschrijving is juist ter ‘bescherming’ van jou vanuit privacy perspectief, daar hoef je niets achter te zoeken of nader in toe te lichten. Ik denk dat het wel goed is eigenlijk dat ze af en toe inchecken bij je hoe het ervoor staat. Het is heel erg wat je nu meemaakt. Alleen je kunt niet voor onbepaalde tijd ziekgemeld staan zonder dat er contact is over de status en wanneer je werkgever je weer terug kan verwachten. Je kunt wel dit contact via de bedrijfsarts laten verlopen, met je leidinggevende hoef je niet steeds te bellen en sowieso geen details te delen. Sterkte!!
Hartje was hier gestopt met 9 weken en kwam hier met de 11 weken echo achter. Hier heb ik gewoon doorgewerkt tot de miskraam op gang kwam. kan me niet precies herinneren, maar duurde volgens mij ook iets van 2 weken. In de nacht kwam miskraam op gang en was ik alles verloren en voelde me direct beter. Het is allemaal hartstikke balen natuurlijk, maar ik zag geen reden waarom ik niet zou kunnen werken tot miskraam op gang zou komen. Ik werk zelf in de thuiszorg en vindt die afleiding juist wel lekker😊
Zelf een missed abortion gehad. 3 weken gewacht tot het op gang kwam, maar het kwam helaas niet. Die 3 weken gewoon doorgewerkt, zag geen reden om thuis te blijven, was verder niet ziek. Werkte in de thuiszorg. 2 dagen voor de curretage, kwam het toch nog spontaan op gang. Enorm veel bloedverlies, het bleef stromen, maar geen vruchtje. Buiten bewustzijn geraakt, met de ambulance afgevoerd en met spoed de OK in. Nachtje gebleven en daarna naar huis. Hb was 4,5, dus paar maanden aan de staaltabletten gezeten om weer op te bouwen. Bij thuiskomst 2 kinderen die weer zorg nodig hadden en huishouden die gedaan moest worden. Ben 2 weken thuis gebleven om het ergste te boven te komen lichamelijk en toen weer volledige uren aan de slag. Het echte herstel heeft maanden geduurd en mentaal is het ook niet met een paar weken opgelost, dus je hiervoor ziekmelden snap ik niet. De dag van de miskraam lijkt me logisch en misschien 1 of 2 dagen daarna mits de miskraam normaal verlopen is, maar daarna gewoon weer aan de slag lijkt me heel normaal. Hele dag thuis zitten knap je ook niet van op denk ik.
Ik zou de tijd nemen. Zelf destijds gewacht tot de miskraam zelf op gang kwam (na 3 weken gebeurde er nog niets, toen pillen) en denk dat ik daarna weer ging werken. Overigens viel mijn miskraam een groot deel in m'n vakantie.
Ik zou zeker niet gaan werken, zolang het nog niet is los gekomen. Je kan hier flink beroerd van zijn qua pijn en normaal zou je ook niet werken met weeen 😉
Allereerst: Sterkte. Zelf een missed abortion met 8+6 gehad. Na het bericht duurde het 4 dagen voor het op gang kwam. En toen het begon ging het gepaard met veel bloed en heel vaak naar de wc. Die eerste 2 dagen had ik fysiek echt niet kunnen werken. Het bloedverlies heeft in totaal 10 dagen aangehouden, maar de laatste dagen was het zo weinig dat een inlegkruisje afdoende was. Het mentale herstel is per persoon verschillend natuurlijk. En op dit moment ben je alleen bezig met je verdriet en hoe het allemaal komt. Naar aanleiding van mijn eigen ervaring, zou ik melden op het werk dat je miskraam nog op gang moet komen en dat je daarna minimaal een week nodig hebt om te herstellen. Dus dat je sowieso volgende week nog niet ingeroosterd kunt worden. Het is wel wat meer dan een heftige menstruatie, want een deel van de placenta is al gevormd. Het lijkt misschien van afstand weinig verschil tussen 5 of 8 weken, maar het maakt wel degelijk verschil uit qua herstel. Nogmaals wens ik je veel sterkte.
Als eerste wat ontzettend verdrietig, heel veel sterkte ❤️
Ik heb zelf in 2021 bij mn eerste zwangerschap een bbz gehad. Ik ben een paar maanden thuis geweest en toen weer gaan opbouwen met mijn werk. Mijn lichaam loste het gelukkig zelf op, veel controles qua bloedprikken op waardes etc. Mentaal vond ik het heel zwaar, ik werd alleen snel weer zwanger (moest van de gyn 1 cyclus afwachten en mocht daarna weer proberen en, was zwanger) en was zo angstig. Was dik 12 weken toen ik weer maximaal werkte. Ik gaf mezelf de tijd, en mijn Arbo arts gelukkig ook. Moest ook wel geregeld bellen, maar trok me niks aan van de druk die mijn leidinggevende op mij uitoefende toen. Pak je rust en vooral je tijd om dit een plekje te geven 🤗
Ik maakte dit mee met 11 weken, ben een paar dagen ziek geweest en toen weer aan de slag gegaan. Heb zelfs die week daarna nog een team uitje in het buitenland gedaan terwijl ik bloedend aan het wachten was tot ik helemaal schoon was. Uiteindelijk heb ik 2x medicatie moeten nemen en alsnog een curettage moeten ondergaan. Heeft me tot aan laatste controle 2 maanden gekost. Ik heb me ondertussen in werk verstopt en ben een half jaar later alsnog in de ziektewet terecht gekomen waarna ik therapeutische ondersteuning heb gekregen voor de verwerking.
Achteraf makkelijker praten, maar mijn advies: neem je tijd, schakel hulp in voor de verwerking als je daar behoefte aan hebt. Het is echt heftig. Voel je niet verplicht om weer aan de slag te gaan wanneer het “fysiek” achter de rug is en omdat anderen er misschien een oordeel over hebben (het was nog pril bla bla). Dit is voor iedereen natuurlijk anders, want sommigen hebben baat bij de afleiding, maar ik heb het mentaal toen wel echt onderschat.
Wat ontzettend verdrietig waar je nu doorheen gaat..
Ik herken het heel erg wat je benoemt, waar en hoe je behoeftes liggen nu. Ik heb zelf 4x een miskraam meegemaakt, ik ging er met alle 4 weer iets anders mee om. Ik vind ook dat je soort werk erg veel invloed hierop heeft. Je kunt het alleen zelf goed aanvoelen wat je nodig hebt, dit mag je ook zo aangeven en uitvoeren. Het is jouw proces, je hoeft niemand na te doen. Doe wat voor jou goed voelt! ❤
Ik werkte bij de 1e en 2e miskramen als kraamverzorgende en vond het emotioneel daardoor zwaarder om miskramen mee te maken. Het werk confronteerde mij enorm, ik kreeg ook altijd de vragen naar mijn (ontbrekende) gezin. En wilde nooit in die gelukkige setting vertellen over ons verdriet. Daarom zag ik het echt niet zitten om te blijven werken bij gelukkige gezinnen en het zo maar af te wachten. Omdat het voor mij ook wat gepushed voelde niet te lang thuis te blijven, heb ik een beetje overhaast voor een curretage gekozen. Hierna was ik snel weer fit, maar het verdriet bleef tijdens werk zwaar te verbloemen.
Bij de tweede x, begon het op een vrije dag als een spontane miskraam met 7,5 weken. Ik zag het niet aankomen. Ik had al wel ontslag genomen vanwege ander werk, toen ben ik de hele laatste maand in de ziektewet gebleven. Mijn ontslag had al te maken dat ik het mentaal zwaar vond in de kraamzorg zonder deze miskraam, dus ik trok het echt niet hierna te gaan werken in diezelfde setting. Ze waren er niet blij mee, maar ik heb mijn grens goed beschermd.
De derde x was ik al 6 maanden bij mijn nieuwe werkgever. Ik zag deze x aankomen door afnemende zwangerschapstesten, toen 5+4 weken, ik heb dit meer als zware menstruatie ervaren en helemaal niet hoeven ziekmelden. Mijn leidinggevende was volledige op de hoogte van mijn achtergrond en erg begripvol als ik me wel ziek had willen melden, maar ik vond het mentaal en lichamelijk niet zo zwaar als de voorgaande keren.
De 4e x was wel heel zwaar, vroege echo's, veel onzekerheid over wel/niet een gezonde zwangerschap en of hartactie nou wel/niet goed te zien.. Kapotverdrietig dat het weer niet gewoon goed mocht zijn.. Uiteindelijk dus niet goed gekomen, was ik toen 9+ weken.. Bij 11 weken kwam het op spontaan op gang, ik begon met licht bloedverlies. Mijn leidinggevende hield ik constant op de hoogte en ik mocht me elk moment ziek melden. Toen het bloedverlies erger werd, heb ik savonds mijn leidinggevende gebeld dat ik thuis ging blijven tot nader te bepalen. Ik had een week nodig. Toen had ik ook aansluitend 3 weken vakantie. Bleek echter bij controle nog restweefsel, dus alsnog gecurateerd. Maar hiervoor niet langer ziekgemeld.
Ik wens je heel veel sterkte en vind je eigen weg.. Het is niet niks wat je meemaakt..
De bedrijfsarts, en de administratie daarvan, noteert altijd alleen maar algemeenheden. Dat is gebruikelijk en ook al klinkt het wat afstandelijk, daar hoef je verder niets achter te zoeken. Eigenlijk wordt alleen vastgelegd wat in het kader van jouw Reintegratie relevant is. Als je een afspraak op het spreekuur wilt, kun je dit gewoon aanvragen. Sterkte.
Bij mij was de miskraam plotseling op het werk. Ben toen naar huis gegaan. Mijn LG was juist heel begripvol. 2 weken later ben ik weer gaan werken met ondersteuning de eerste week. Om te zien of het ook goed met me bleef gaan. Ik zou met haar afspreken dat je zelf belt wanneer de miskraam.is gekomen en vanuit daar kijken wat je nodig hebt. Sterkte hoor. Het is zo verdrietig
Wat naar van je miskraam. Ontzettend verdrietig. Met mijn miskraam ben ik gewoon door gaan werken. Dat was prima voor mij. Het gaf me prettige afleiding. Ik snap wel dat ze wekelijks contact willen, even een update hoe het gaat en wat ze mogen verwachten qua planning. Want zeg nou eerlijk, de krapte qua personeel zou ook bij jullie zijn. Neemt niet weg dat je je niet gedwongen moet voelen, want dat kan pas als jij je oké voelt. Maargoed, wanneer voel je je oké?! Als je de geestelijke verwerking meerekent dan kan dat dus nog maanden later zijn?! Je gaat zelf al uit van een paar weken, ik vind dat wel voorbarig en lang. Met deze uitspraak zal ik vast geen vrienden maken, en emotioneel afgestompt klinken, maar als het lichamelijk “klaar” is vind ik dus best dat je het werk weer wat kan oppakken. Maar daar ben jij nog niet, jouw miskraam is nog niet op gang dus dat zou voor mij dan een belangrijke zijn in de zin van nog wachten en verwerken.
Ik durfde mij ook niet ziek te melden wat als dit of wat als ze dat denken. Maar dat is niet aan jou, ook het vragen idd wanneer je weer zou kunnen werken is niet raar, enkel voelt het wel zo. Ik melde me ziek vanaf moment dat bloeden begon. Ben een weekje thuis gebleven en toen weer afleiding gaan zoeken. Ergens moet je over dat punt heen zetten en gaan werken en mocht niet gaan kan je altijd nog aangeven. Men hoeft jouw niet te begrijpen dat je thuis blijft maar geef duidelijk je grens aan. Dat het zowel een lichamelijk als mentaal aspect is en het is echt aan jou zelf die druk niet bij jou neer te leggen. Maar door je eigen onzekerheid en niet goed durven aan geven ga je van alles invullen, vooral niet doen!
Toen ik een opname kreeg van 4 maanden was het verzoek van mijn werkgever iedere dag contact. Waarop ik aangaf mezelf niet prettig te voelen om dit iedere week te doen, gaf aan vind 1x per 2/3 weken voldoende en gingen ze mee akkoord. Als je zelf je mond niet open doet of grenzen aan geeft en eerlijk bent over hoe je je voelt, moet je het de ander vooral niets kwalijk nemen.
Heftig! Ja ik heb tijdens de eerste miskraam periode in 2022 ook gewerkt. Ik was bijna 10 weken zwanger. Ik had pillen gekregen en het was er toen ook best snel uit zeg maar. Toen ik moest werken, hooguit een aantal dagen na de kuur, had ik nog wat restweefsel en bloedde nog. Ik moest werken omdat er geen vervanging voor mij geregeld kon worden. Vakantie periode enzo. Ik stond toen op een baby/peutergroep. Het was een halve dag, maar ik heb zitten huilen en kon gewoon niet functioneren. Maar ik heb mij laten overhalen te gaan werken omdat ik er dan even uit zou zijn. Afleiding dus. Nou ik weet wel dat ik dit niet te doen vond. Ik heb het toen ook aangegeven dat ik het echt niet aankon en er ook maar was omdat het dus moest. Achteraf heb ik daar dus spijt van dat ik toen ben gaan werken. Want ik weet nog dat ik veel reacties kreeg van collega's. Veelal goed bedoelt. Maar één opmerking heeft mij toen zo'n pijn gedaan. Ze zei iets als, je moet er het positieve van inzien. Sorry? Hoe moet je hier het goede van in zien zei ik toen. Ik werd zo boos en verdrietig. En diezelfde collega vroeg heb je het gezien? Nee dat wouden wij niet. Oh waarom niet? Daarom niet, hou gewoon je mond. Nou dat zou ik wel gedaan hebben. Oh oké nou heb jij een miskraam gehad dan? Nee. Nou dan weet je toch niet wat je had gedaan. Ik ben deze opmerking tot op de dag van vandaag niet vergeten. Bij de tweede miskraam eind 2022, was ik zo'n 6 weken zwanger. Volgens mij heb ik toen niet direct gewerkt. Dat wilde ze wel hoor, want ik voelde mij veel minder ellendig toen. We waren echt verdrietig, maar minder dan de eerste keer. Maar dat komt ook omdat het er vanaf het begin al niet zo goed uit zag dus we waren er misschien iets meer op voorbereid? Het is altijd verdrietig natuurlijk. Maar iedereen gaat er anders mee om. Maar ik ben toen volgens mij 1 week thuis geweest. Ik heb wel vaker huilend aan de telefoon gezeten bij mijn planner dat ik het echt niet te doen vond. Ik bedoel binnen een half jaar tijd 2 miskramen, het fertiliteitstraject, werk, gewoon het totaal op dat moment zeg maar. Hij begreep dat gelukkig. Ik kon gewoon niet steeds leuk doen terwijl ik mij niet zo voelde.
Maar ik zou je adviseren om je eigen gevoel te volgen. Laat je niet opjagen! Neem je tijd. Sterkte.
Ik vind het vrij veel, ja. Zelf 2 miskramen gehad. Bij de 1e ben ik een week ziek geweest (ik had toen ook echt onwijze buikkrampen etc) Bij de 2e heb ik gewoon doorgewerkt. Ik merkte toen lichamelijk weinig. Overigens wisten mijn collega's niets van de 2e miskraam. Ik had nog niet vertelt dat ik zwanger was.
Je mag echt aangeven dat je niet wekelijks contact met je leidinggevende wil omdat je daar nu gewoon even niet toe in staat bent. Je hoeft nu ook nog niet aan te geven dat je nog enkele weken nodig hebt. Wat nu nodig is, is dat jij de ruimte krijgt om hier doorheen te gaan, zonder deadline, zonder druk. Het kan zomaar zijn dat je minder tijd nodig hebt dan je nu denkt. Het punt is dat je daar gewoon nu het gesprek nog niet over kan voeren, de uitdrijving moet zelfs nog op gang komen. De bedrijfsarts moet daar zsm een uitspraak over doen, als daar gezegd wordt dat je er voorlopig niet bent, geeft dat aan beide kanten rust. Dan kan je leidinggevende aan de slag met vervanging en jij je richten op jezelf. Maar ik begrijp heel goed dat je van je werkgever wat meer begrip zou verwachten. En in elk geval niet dat ze je nog meer belasten in een situatie als deze. Heel vervelend dat het zo loopt. Sterkte!
Oh ja, en inderdaad wat hieronder staat, in verslaglegging algemene termen opnemen is heel gebruikelijk hoor, dat zegt niets over het gesprek dat plaatsvindt.
Je hoeft niet wekelijks contact met je leidinggevende te hebben. Je hebt je ziek gemeld, dan gaan de reguliere protocollen lopen. Je werkgever mag de reden ziekmelding ook niet weten, tenzij jij het zelf vertelt. Vandaar de algemene vermelding in het verslag want dat verslag gaat ook naar je werkgever. Als jij nog behoefte hebt aan een gesprek met de bedrijfsarts, bel dan naar de bedrijfsarts.
Als jij als ziekgemelde werknemer niet iedere week gebeld wil worden door je werkgever, dan gebeurt het niet. Iemand die bijvoorbeeld vanwege een burn out thuis zit. Zit hier niet op te wachten en wordt echt niet wekelijks gebeld. Contact gaat in samenspraak bedrijfsarts.
Ik ga geen hele discussie starten. Heb voor een bedrijfsarts gewerkt en het advies is wel degelijk regelmatig (liefst wekelijks) contact tussen werkgever en werknemer. Je kunt natuurlijk als werknemer altijd aangeven dat je het niet trekt. Het protocol is dus contact ☺️
Verschild ook. Want als ik me ziek meld wordt er 9 van de 10 niet direct een bedrijfsarts ingeschakeld. En tot die tijd is er wekelijks contact met leidinggevende. Bij langdurige ziekte wordt er dan gecommuniceerd via de bedrijfsarts.
Dit alles staat in het verzuimprotocol. In het geval van TO is de Arbo-arts al wel Ingeschakeld dus is wekelijks contact niet nodig en zelfs niet raadzaam.
Allereerst heel veel sterkte. Die standaard zinnen, doen ze vanwege privacy. Zij mogen simpelweg niet jouw situatie beschrijven.
Neem je tijd, en wees duidelijk naar je werkgever. Zeg duidelijk hoe jij het voor je ziet. Als jij akkoord gaat met elke week bellen over je diensten, verwacht zij misschien van jou dat je weer aan het werk gaat. Je kunt beter zeggen dat je jezelf nog niet ziet werken volgende week, dan is dat duidelijk daar en dan kan ze op tijd vervanging regelen. En als je jezelf die week erna ook nog niet ziet werken meld je dat ook meteen. Duidelijkheid is met dit soort dingen wel belangrijk. En jij moet de tijd nemen die jij nodig hebt, en je niet schuldig voelen of op laten jutten door je werkgever.
Als allereerste wat een verschrikkelijk nieuws, en wat naar dat je/jullie hier nu doorheen moeten. Ik wil je daarom heel veel sterkte wensen. Denk aan jezelf Meis, dat zou diegene wat dit van jou vragen ook doen. Wees wel duidelijk en geef aan dat je geen zin hebt in wekelijks contact. Doe wat water bij de wijn en geef aan elke 2 weken contact te hebben. Ik heb zelf meerdere miskramen gehad en 1 daarvan is op het werk gebeurd.. Ik was 7 weken toen ik hoorde dat het niet goed zat en pas bij 12 weken kwam alles op gang. Nou dit wil je echt niet meemaken als je aan het werk bent. Zorg goed voor jezelf dit is momenteel het allerbelangrijkste (L)
Ik heb begin april ook een missed abortion gehad met 11 weken (gestopt met groeien met 8+3 net na de goede echo). Beetje zelfde termijn dus.
Wat je nu mee maakt is niet niks. Ik ben 3 weken thuis geweest. Eerst om het af te wachten. Toen met medicatie opgewekt en vervolgens heb ik nog gewacht op de controle echo bij de gynaecoloog. Ik wilde gewoon zeker zijn dat alles fysiek gezien oke was. Daarna pas vond ik het oke om weer te gaan werken. Mijn leidinggevende zei dat ze me die week ook echt wel weer verwachtte. Dit gaf mij alleen maar het gevoel me langer ziek te willen melden. Ik ben toch weer gegaan. Ik werk in het onderwijs en het leek me voor mezelf toen wel fijn om nog even te starten voor de meivakantie. Na de meivakantie was ik ook nog niet helemaal mezelf en ik vond het moeilijk om te te concentreren tijdens administratieve taken. Ik vind het met momenten nog lastig. Mijn emoties gaan soms (vooral van binnen, niemand merkt iets) nog alle kanten op. Ik vind het wel fijn om te werken. Geeft afleiding.
Laat je niet ophaasten. Neem je tijd alsjeblieft en geef je grenzen aan. Maak afspraken over wanneer er weer contact is. Je maakt iets heel verdrietigs en ingrijpends mee. Je mag nu echt even helemaal alleen met jezelf bezig zijn. De rest komt wel weer wanneer jij eraan toe bent.
De verloskundige zei tegen mij: je gaat je gewoon ziekmelden. Als het twee weken duurt, dan duurt het twee weken. Duurt het anderhalve maand...ook oke. Nu niet over nadenken. Nu even met jezelf bezig zijn.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (42) Verversen