Allereerst wil ik beginnen met dat ik aan het herkennen ben dat er verkeerde patronen zich voor hebben gedaan, angsten en verkeerde patronen die ik heb gedaan omdat mij dat zo is aangeleerd. Ik ben erg aan het lezen over wat veilige hechting nou is en neem de volle verantwoordelijkheid voor alles wat ik verkeerd doe.
Nou ik mijn zoon bijna 7 jaar en de afgelopen weken heeft hij steeds vaker woede-aanvallen. Ik heb een beetje op internet gelezen en ik moet zeggen dat dat erg helpt waaronder dus zelf rustig blijven.
Ik heb vooral moeite met hoe hij dan praat over bv zijn broertje. Gisteren had ik een toetje neergezet (allemaal verschillende kleuren) hij wilde blauw dus ging snel een lepel pakken, maar wat hij niet wist is dat zijn broertje ook blauw wilde en slim was om het bakje mee te nemen naar de keuken..
Nou toen kwam het hoor, zijn broertje wil hem expres laten huilen en doet alles express, hij haat zijn broertje, tijdens een hele erge aanval zei hij dat hij wilde dat hij weg moest uit huis en nooit meer terug moest komen, hij heeft nooit een leuke dag door hem etc etc.
Vaak stuur ik hem naar zijn kamer, waar hij in t begin met spullen wilde gooien en kapotslaan maar dit doet hij niet meer. Hij slaat nu op zijn bed en huilt. Ik ga wel bij hem zitten want tijdens een rustig gesprek heeft hij aangegeven dat te willen, beetje water drinken ook, niet knuffelen maar wel aangeraakt worden.
Mijn man vind het overdreven en zegt dat hij moet stoppen met zijn gedrag wat natuurlijk averechts werkt, dit is ook lastig voor mij. Ik heb al gezegd dat ik het doe als het kan en hem advies gegeven wat te doen als hij er alleen is, alleen komt het niet aan. Als hij het zat is dan moet onze zoon stoppen en normaal doen en dat wil ik niet.
Het begint in de relatie tussen jou en je man... Jou en de kinderen, maar ook zeker tussen jouw man en de kinderen... Welk voorbeeld geven jullie wanneer jullie boos zijn? Kunnen jullie allebei rustig vertellen wat je vervelend vindt, of exploderen jullie (of een van beide) ook bij boosheid? Weet je zoontje wat haten betekent? Dat is zo boos zijn dat je de ander doodwenst. Leg hem dat maar uit. En dat dat zó lelijk is, dat je dat nooit mag zeggen. Misschien kun je eens ergens gaan praten over opvoedproblemen? Natuurlijk spelen jullie als ouders daarin een grote rol. Maar wat je in 7 jaar hebt opgebouwd aan onmacht en woede, kun je niet eventjes oplossen... Daar is meer voor nodig. Iemand die serieus met je mee kan denken, zou echt helpend kunnen zijn...
Een vader die vlucht voor zijn eigen gevoelens, helpt dit jongetje natuurlijk niet. Hoe kijken jullie allebei op jullie eigen jeugd terug?
Ja mijn man kan naar mijn idee niet echt goed met boosheid omgaan, loopt ervoor weg en doet vervolgens als de boosheid weg is alsof er niks is gebeurt. Dat is wel een hele goede om overna te denken. Ik weet eigenlijk niet wat ik doe..
Ja ik ben mij dingen gaan beseffen over mijn jeugd die ik heb meegenomen in de opvoeding van mijn kinderen. Ik herken me erg in het parentificatie-probleem. Mijn man zijn jeugd was oke, zijn vader was er nooit voor hem en zijn moeder is altijd ziek en praat anderen vaak ziek (het lijkt op munchhauzen by proxy, maar dat is niet gediagnosticeerd). Veel trauma iig, maar dat heeft er volgens hem niks mee te maken, wat mij erg frustreert. Hij heeft wel eens gepraat met een pscyholoog (mijn vriendin dus) maar zij zegt dat hij nog niet klaar is om die pijn te erkennen, wil er ook vaak niet over praten en word heel defensief..
Jouw man zou met een man moeten praten ipv met jouw vriendin. Jouw vriendin is een verlengstuk van jou...en vrouw... Dus ik begrijp heel goed dat hij zich daar niet openstelt...
Jullie zouden wel samen kunnen bespreken welke dingen uit jullieceigen opvoeding, je allebei niet zou willen herhalen...
In aanvulling hierop: benoemen wat je uit je eigen opvoeding zelf niet wil herhalen is 1. Bedenken hoe je het dan wél zou willen doen, is wat anders.
Mijn man heeft een weinig liefdevolle vader gehad, die zijn vrouw en kinderen vooral wilde beheersen en controleren. Dat wil hij niet, maar hoe je dan wél liefdevol en veilig met elkaar omgaat , is echt een proces geweest waarin hij heeft moeten groeien en nog steeds groeit. Simpelweg omdat hij dat als kind niet heeft geleerd. Opvoeden is voorleven, geldt ook op dit punt.
Wij hebben daar wel hulp bij gehad. Eerst wilde hij dat niet. Dus heb ik voor mezelf hulp gezocht, om te werken aan mijn eigen aandeel en inbreng in het geheel. Dat is in jouw geval misschien ook een optie.
Goede aanvulling! En áls je dan hulp voor jezelf zoekt, doe dat dan bij iemand waar je geen relatie mee hebt. Dat geeft echt meer kans op goede hulp: een vriendin wil haar vriendschap niet op het spel zetten én kan soms dingen minder scherp zien dan een buitenstaander
Ik denk dat je eerst met je man eens moet gaan praten en dat 'normaal' doen absoluut niet werkt en je het zo alleen maar erger maakt. Je zoon zit ergens mee en kan blijkbaar zijn emoties nog niet reguleren. Het is eerst van belang om te erkennen dat die emoties er zijn, woede, verdriet, teleurstelling etc. Als je dat hebt gedaan, dus.. ik zie nu dat je heel er boos bent, kun je vertellen waarom? Pas daarna ga je het hebben over hoe hij die boosheid dan mag uiten. Naar over zijn broertje praten hoort daar niet bij, maar hij kan bijvoorbeeld even naar zijn kamer gaan en dan even afkoelen en dan terug komen.
Maar ik vraag me wel af.. in de situatie die je hier beschrijft..
Je zegt een toetje te hebben klaar gezet met allemaal verschillende kleuren, je zoon heeft aangegeven dat hij de blauwe wil, hoe kan het dan zijn dat zijn broertje er met dat toetje vandoor ging dan? Ik bedoel, hij zegt het, gaat een lepel halen, maar zijn broertje gaat ook een lepel halen maar neemt het toetje mee.. dat was het moment dat jij had moeten ingrijpen, door te zeggen, nee.. (naam) is nu een lepel aan het halen en hij had al aangegeven dat hij dit toetje wilde, dus jij kunt nu een andere kleur kiezen. Ik snap wel dat als het vaker zo gaat, dat je andere zoon hem wellicht vaker te slim af is, dat dit boosheid triggert. Je zoon moet gewoon in alle rust zijn gekozen eten en drinken kunnen laten staan, zonder dat een ander ermee vandoor gaat en het vervolgens ook nog zonder problemen kan opeten, want ik lees nergens dat jij dat hebt voorkomen. Dus in die zin kan ik je zoon wel begrijpen dat zijn broertje het expres doet om hem te laten huilen. Jij noemt het gedrag van je ander zoon slim, ik noem het achterbaks, want hij wist echt wel dat jouw andere zoon dat toetje wilde hebben. Voor mij klinkt dit als een situatie waarbij de een de ander eigenlijk stiekem pest, maar degene die gepest wordt de kousen op zijn kop krijgt omdat hij zich zo onmachtig voelt omdat niet gezien wordt dat het gedrag van je andere zoon niet kan, en dan noem jij het nog slim zijn. Dus kijk ook naar het gedrag van je andere zoon, want uitlokken is ook pestgedrag en dát moet ook bestreden worden.
Ik neem alles in me op wat je zegt maar mijn oudste zoon heeft alleen gedacht over het blauwe bakje en dit niet uitgesproken. Zodra de een zegt dat hij blauw wil, is de eerste die wint. Maar dat heeft hij niet gedaan. Zijn broertje wilde dat bakje en zijn geote broer ook, dat wist zijn broertje wel, maar hij dacht hem zo slim af te zijn. Er stond geen naam op het bakje en ik heb ook niet gezegd dat het blauwe bakje voor iemand is.
Ik vind het maar lastig.. maar zijn broertje is wel van het treiteren soms om een reactie uit te lokken, wat altijd werkt bij de oudste dus zeker iets om overna te denken!
Nou ja, dan zit de situatie wel iets anders in elkaar, maar toch, bij dingen waarbij kinderen kunnen kiezen tussen kleuren en smaken en waar bij je op voorhand al kunt aanvoelen dat iedereen bijvoorbeeld de smaak aardbei of banaan wil, of de blauwe kleur en er is maar één van, dan laat de kinderen om de beurt kiezen. De ene keer mag die als eerste kiezen, en de andere keer die. Ik snap wel dat er geen naam op stond, maar je kunt zulke situaties voor zijn door zelf het voortouw te nemen en het er niet op aan te laten komen.
Nee dat snap ik, hij zei ook dat hij het niet erg vond van het blauwe bakje, maar hij vond het heel erg dat zijn broertje het bakje meenam naar de keuken, want dat hoort niet. Daar heeft die wel gelijk in maar het is geen regel dat dat niet mag. Maar je hebt gelijk ik kon het voorkomen alleen hij krijgt ook woede-aanvallen over andere dingen die hij heel onredelijk vind. De regel bij ons is bv dat de laatsye die binnenkomt de deur dicht moet doen, zijn broer zei toen "nu moet ... Lekker de deur dichtdoen" nou dat was echt de druppel waardoor hij die dingen zei zoals ik haat hem enzo. Ik snap dat hij dat niet leuk vond, maar ik vind niet dat ik zijn broertje daar straf voor moet geven? Of wel?
Ja ik snap die woede wel. Het zal wel niet zo zeer de boodschap zijn waar hij boos om werd, maar eigenlijk was het gewoon een treiterige opmerking, zo van, lekker puh, jij moet nu lekker de deur dicht doen. Dáár werd hij boos om en terecht en daar moet jij als ouder wat van zeggen. Had mijn zoon dat zo treiterig gezegd van jij moet lekker dit of dat had ik het hemzelf laten doen. Je zoon voelt zich onrechtvaardig behandelt en daar heeft hij wel gelijk in. Je zoons zijn niet de persoon die hem aan de regels moeten laten houden, en zeker niet op die manier en die toon. Dus nogmaals, kijk heel goed wat er gezegd wordt en door wie maar ook vooral hoe de toon is en grijp in. Ik durf te wedden dat als jij het gedrag van je andere zoon die zo treiterig doet, aanpakt, je andere zoon zich gehoord voelt en het al minder zal voorkomen.
Hij kan dan nog steeds wel eens onterecht boos worden en daar moet je ook wat mee als dat echt om kleinigheidjes gaat, maar zorg ervoor de de andere kinderen het niet uitlokken en zich met dingen bemoeien waar ze niets over te zeggen en let vooral op de toon waarop dingen gezegd worden.
Ja, ik had richting beide zoontjes actie ondernemen. Schelden mag niet maar uitlokken/ plagen ook niet...
Door daar niks van te zeggen, 'beloon' je eigenlijk dat uitlokken. Dat is ook een verkeerd signaal richting de oudste, want die bescherm je niet tegen dat gedrag van zijn broertje.
Spreek jij het broertje ook aan op dat hij dat niet hoeft te zeggen? Hij is niet de vader en hoeft niet te zeggen wat zijn broer moet doen. En als je zegt:dat moet jij lekker", is dat plagen. Daar mag hij op aangesproken worden. Anders leert hij het niet af.
Qua de zin van je jongste zoon van nu moet tie wel de deur dicht doen, kan echt niet. Direct zeggen dat hij zich er buiten moet houden. Jullie als ouders mogen hier wat van zeggen hij niet en zeker niet op die toon, echt niet oké.
Qua de zin van je jongste zoon van nu moet tie wel de deur dicht doen, kan echt niet. Direct zeggen dat hij zich er buiten moet houden. Jullie als ouders mogen hier wat van zeggen hij niet en zeker niet op die toon, echt niet oké.
Dit is echt een kans om hem te leren met zijn emoties om te gaan, super waardevol voor later. Zeggen dat hij niet moet doen kan voor hem lijken alsof iemand zegt ‘je mag je niet zo voelen’.
Je kunt hem helpen door te zeggen wat hij waarschijnlijk voelt ‘je baalt van dat toetje, en het voelt oneerlijk he? Dat is echt helemaal niet leuk’. Het is toch in zijn beleving best wel vreselijk :-)
Als hij negatieve dingen over zijn broer zegt zou ik als hij nog boos is zeggen ‘je bent echt boos op je broer dat zie ik’. Even je eigen gevoelens en regelen inslikken. En dan later als hij is bijgekomen kun je zeggen dat hij natuurlijk boos mag zijn op zijn broer, maar zeggen dat iemand weg moet anderen verdriet kan doen en dat dat niet bedoeling kan zijn. Dit kan hij denk niet leren als hij nog boos is..
Heb je enig idee waar de woede aanvallen door ontstaan? Naast het voorbeeld over het toetje? Aangezien je ook aangeeft dat er een geschiedenis aan vooraf gaat? Wat ik doe bij zo’n aanval bij mijn oudste, is zelf rustig blijven, hem even laten uitrazen, zijn gevoel en gedrag benoemen. Zorgen dat ie niks kan slopen. Als ie van me af loopt loop ik er zodra hij rustig is weer naar hem toe, praten we erover en geef ik een knuffel als ie dat toelaat. Gedrag van je man doet mijn man ook en is alleen maar olie op het vuur op dat moment. Blijven uitleggen en voordoen dat rustig blijven wél helpt. Al is dat heel moeilijk, zeker als zo’n woede aanval lang duurt. Ik denk dat jij het prima doet. Ik heb mijn man eens een artikel over dit gedrag onder zijn neus geschoven. Toen kreeg ie iets meer begrip voor dit soort situaties. Maar dat ging echt over wat oudere kindjes. Succes, zo’n woede aanval is al rot maar als je man je niet begrijpt of niet met jou op 1 lijn zit wordt het nog lastiger, ik weet er alles van
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen