Hoi, Even een korte samenvatting: uit een eerder huwelijk twee zoons van 16 en 13, dochter van 5 uit m’n huidige huwelijk en de wens voor een 4e. Vanaf deze maand “bewust” ermee bezig. Super spannend. Zo zaten we dus een beetje te geinen over een kindje erbij waarbij mijn pubers zo enorm defensief reageerde dat ik er nu een rotgevoel aan over heb gehouden. Zij stelde allebei stellig absoluut geen broertje of zusje meer te willen, of ze zouden wel bij hun vader gaan wonen. Ik snap best dat het weer wennen is met nog een baby erbij maar zo had ik het niet verwacht eigenlijk. Hoe ga je hiermee om? Wat is wijsheid en vooral doe ik hier wel goed aan. Voel me instant schuldig tegenover hen. Het maakt me ook wel verdrietig ergens en snap het ook wel, het is druk en wordt het nog drukker maar naar mijns inziens dragen wij de zorg voor de eventuele baby en doen wij ook nu met hun zusje erbij nog genoeg individuele dingen met hun samen of apart. Tips?
Mijn dochter van 13 zei ook steeds, dat wil ik niet. Dan ga ik bij opa en oma wonen etc. Maar nu ik zwanger ben, vind ze het juist wel oké. Moest ze enkel even aan het idee wennen.
Ik snap ze wel eerlijk gezegd. In hun situatie verplaatsend had ik het ook niet gewild… misschien wel iets om toch mee te nemen in je overwegingen? Het zal toch anders voor ze worden mocht er een baby bij komen, ik denk dat het wel reeel is te stellen dat je/jullie aandacht dan vooral daar naar uit zal gaan, zeker omdat de oudste al redelijk zelfstandig zijn.
Ik snap je pubers wel. Pubers hebben je eigenlijk heel hard nodig, maar gaan je juist afstoten. Met nog een kleintje in huis blijft er nog minder aandacht en emotionele ruimte voor hun over. Tenminste, voor hun gevoel. En waarschijnlijk hebben ze ook ergens een punt. Is er ruimte voor beiden? Niet alleen fysiek, maar heb je met een baby erbij ook emotioneel ruimte voor hun grillen?
Tja, pubers leven nu eenmaal erg vanuit hun 'ik' en kunnen heel tactloos en egoistisch reageren. Dat draait vast wel bij. Maar aan de andere kant heeft het ook gewoon impact op hun leven. Jullie zorgen voor de baby, maar zij zitten ook met het gehuil, de luiers en de slaapjes in huis zeg maar. Ze gaan aandacht delen met nog een kind. Ze krijgen er nog een broertje of zusje bij. Hebben ze een punt? Is er ruimte in huis voor een vierde? Fysiek en emotioneel. Kunnen de pubers een eigen kamer houden, ondernemen jullie dingen die voor hen leuk zijn of moet alles passend voor de jongste zijn, is er voldoende balans in de aandacht of draait het veel om de jongste nu? Dus voelen ze zich 'verdrukt' door de kleinste/kleintjes? Zo niet, dan komt het vast goed zodra de baby er is. Zit hier wel iets in, dan is er wat werk aan de winkel voor een een baby bij past.
Bij ons in de familie is een gezin met een 'tweede leg' en de oudste 2 waren 17 en 19 toen de derde er bij kwam. Beiden zijn een jaar later het huis uitgegaan, wat ze eigenlijk niet van plan waren. Maar ze vonden het thuis echt minder fijn met een (huil)baby en een gezin dat in de babyfase zat terwijl zij zo ergens anders mee bezig waren. Zij deden eindexamen en zaten thuis tussen de flessen en luiers op de bank zeg maar, moesten in de avond stilletjes doen omdat de baby sliep terwijl zij met vrienden wilden hangen. Dat soort dingen. Ze vinden de jongste hartstikke leuk hoor, halen hem nu vaak op voor een uitje ofzo, maar samen in 1 huis dat zagen ze echt niet zitten.
Een vriendin van me heeft met haar nieuwe man nog een kindje gekregen terwijl haar oudsten 12 en 14 jaar waren. Wat Jvb zegt over fysieke en emotionele ruimte is echt belangrijk. Mijn vriendin had er echt goed over nagedacht. Maar in het jaar na de geboorte liepen allebei haar kinderen bij een psycholoog omdat de geboorte van hun broertje een enorme impact bleek te hebben op hun. Echt het idee dat ze 'ingeruild' waren voor een nieuwe baby. En het is natuurlijk ook zo dat er met de baby minder tijd en aandacht was voor hun en dat het leefritme in huis ineens anders was en gericht op de baby. Waar zitten de zorgen en twijfels van de pubers en hoe reëel zijn die?
Laat het onderwerp even rusten, en geef later aan dat hun mening belangrijk is, maar dat jouw hart bij nog een baby ligt en dat je het graag zou willen. Er zal een moment komen dat ze eraan zullen wennen, zodat jullie een beter gesprek hebben met elkaar. Geef het tijd zou ik zeggen. Wellicht zullen ze ook de mooie kanten van zien.
Ik begrijp het niet. Hoe dan? Tijd geven en eerlijk met je kinderen praten over hoe je denkt, lijkt mij geen probleen. Ik forceer niets en geef duidelijk aan dat hun mening belangrijk is.
Door te zeggen dat je hun mening belangrijk vind maar je hart bij een baby ligt, zeg je eigenlijk dat je jezelf belangrijker vind. Alles voor de maar had je eigenlijk niet hoeven te zitten want dat is teniet gedaan door de maar. Ik ben overigens ook van eerlijkheid maar er zijn al drie kinderen en die tellen zeker wel mee.
Ik snap het wel. Of je nou 1 kleine thuis hebt of twee is toch een verschil. ik heb zelf ook twee pubers (16,14) en de jongste is (4) gaat prima ik heb ook nog genoeg tijd voor de oudste twee. Ik heb er aantal jaar geleden wel eens over na gedacht, hoe zou het zijn met nog een kleine maar ik zou daar zelf niet voor kiezen omdat het gewoon toch drukker is met 2 kleintjes. bovendien verdienen de oudste twee ook aandacht en juist ook extra van hun genieten want over een paar jaar willen ze niet meer mee of zijn ze te druk met vrienden enz. Maar goed als je een wenst hebt.. al snap ik hun gevoel ook echt.. ik denk dat ze wel bijdraaien als de kleine er straks is
Herkenbaar! Ook dat schuldgevoel en droevig gevoel en dit was tijdens de 4de zwangerschap. Pubers blijven pubers en kunnen lelijk uithalen. Mijn dochter van toen 4 jaar keek er heel erg naar uit en mocht ook mee kiezen in de winkel welke kleur de babyspulletjes kregen zoals een fopspeen. Heel leuk dat ze het heel bewust meemaakte en naar uitkeek. De pubers, vooral de oudste zoon deed heel moeilijk tijdens mijn zwangerschap maar eens de baby er was draaiden ze helemaal bij. Knuffelen, bewonderen en nu samen spelen en gek doen. Pubers worstelen met hun gevoelens en emoties en dat kwam bij mijn oudste zoon er niet zo goed/mooi uit tijdens mijn zwangerschap. Ik ben blij dat ik 4 kinderen heb met redelijk wat leeftijdsverschillen en ik geniet van de mooie momenten hoe ze met elkaar omgaan. Soms ook hilarisch. Tips heb ik niet echt, wees niet te hard voor jezelf.
Ah fijn, een lotgenoot! Fijne reactie om te lezen, en inderdaad pubers kunnen zo lelijk zijn. Helaas. 😕 Bedankt voor je reactie. Dit zijn ook dingen die je soms graag gewoon even wil horen van iemand met ervaring in eenzelfde situatie. Dank.
Ja logische reactie het is een puber, het feit dat er een baby komt die de aandacht neemt, kan huilen de luiers etc zou ik als 16 jaar ook niet op hebben zitten wachten en te bedenken dat veel ouders dan ook op de 16 jarige terug vallen in de zin van oppassen etc.
Ik zou het luchtig houden, hen gevoel erkennen en er over praten. Daarbij wie weet hoe ze het zusje van 5 jaar hebben ervaren en voor ons is het gevoel matig anders maar in het brein van de kinderen heel anders. Het is nogal niet niets wat er dan veranderd ongeacht de leeftijd dus probeer open en transparant te praten
Mijn dochter van 13 vond t ook verschrikkelijk, nu 38 weken zwanger en vind ze t allemaal wel prima. En ik denk dat ze straks haar broertje echt wel leuk gaat vinden. Ik zou niet teveel waarde hechten aan hun mening. Het zijn wel pubers. Probeer gewoon als de kleine er is ook nog 1 op 1 tijd met je pubers door te brengen
Ik zou mijn kinderen geen inbreng laten hebben voor de kinderwens van mij en mijn man. Het is niet alsof zij een volwassen keuze kunnen maken en je kunt voor jezelf wel bedenken of je het aankan. Plus hoogstwaarschijnlijk zijn ze helemaal weg van de baby wanneer deze er eenmaal is ;-)
17 jaar verschil met een jonger broertje of zusje, is wel veel... Dat betekent dat er meestal niet zozeer een broer/zusrelatie ontstaat... en dat jouw pubers ook duidelijk niet in een levensfase zitten, waarin ze zitten te wachten op een baby erbij. Ze hebben dit al meegemaakt, een paar jaar geleden, dus ze weten waar ze het over hebben... Daarnaast speelt er soms zelfs schaamte omdat "hun moeder het nog doet".... Ga eens een eerlijk gesprek met ze aan om te horen wat ze dwarszit...
Ja klopt, ook nog een kind bij vader. Ik snap inderdaad ook wel dat zij dit niet Perce zelf willen. Het leeftijdsverschil is inderdaad groot. Dat gesprek zijn we aangegaan en ze zeggen allebei dat ze er geen zin in hebben, te druk, niet leuk en ze snappen het niet. En dat snap ik allemaal. Maar ze zijn 50/50 bij ons en bij hun vader. Mijn man is eigenlijk de leidende factor in deze.. hij is begonnen over nog een kindje erbij. En daardoor is deze wens opnieuw ontstaan. In eerste instantie waren we er beiden over uit dat drie genoeg was. En het baart me dan ook zorgen dat ik nu toch die twijfel voel.
In alle eerlijkheid, ik snap jullie wens...maar gezien deal bestaande kids erin mee moeten gaan had ik toch wel even een soort van besproken alvorens te beginnen. (Ik weet dat vele ouders het eigenlijk niet doen, want heh wat gebeurd gebeurd, maar zo hebben we het hier wel gedaan en onze kids waren in de tijd jonger).
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen