Ik ben de moeder van 3 kinderen dus ben al heel wat ervaring rijker wat betreft speelafspraken maken. Vanmiddag in de drukte kwam er een moeder naar ons toe, met haar kindje aan haar hand. Het jongetje zit bij m'n jongste zoon in de klad en ze zijn voor zover ik weet geen vrienden. Ze zaten wel samen op zwemles en daar negeerde deze moeder mij altijd volkomen. Nu vroeg ze of haar kind bij ons mocht spelen. M'n gevoel zei nee en ik zei dat we al wat anders gingen doen, dat was ook echt zo. Maar ik vond het een soort van asociaal voelen ofzo, een beetje gek dat ze haar kind bij ons wilde laten spelen. Een uitnodiging bij ons komt altijd vanuit ons en niet andersom, zo denk ik erover. Zou het zelf nooit zo aanpakken. Wat vinden jullie van zulk soort momenten?
Zo had ik een moeder die appte dat haar dochter morgen bij mij wilde spelen?! Ook geen vrienden.. ze had het nooit over dat meisje. Ik heb haar 3x op deze manier afgewezen, het was elke keer op een woensdag. Zeg dan gewoon eerlijk dat je een oppas nodig hebt. Uit nood zou ik het doen maar niet op deze manier. Ik spreek alleen af (toen ze kleiner was) als ik op het schoolplein sta en beide kinderen hebben er zin in. Hetzelfde met een andere moeder die haar kind wel bij mij wilde droppen (ook via de app) na een paar x afgewezen te hebben.. snapte ze denk ik de hint want daarna appte ze met haar oppas probleem.. toen heb ik wel een paar keer ja gezegd. Maar ook zon moeder die als ze langs loopt mij negeert dus ook dat heb ik daarna niet meer gedaan. Ik snap jou dus helemaal! En ik zelf zou dat ook zeker niet op die manier doen/ durven.
Ook moeder van 3 kinderen en net als jij wel ervaring met afspraakjes maken. Bij ons op school is elkaar vragen heel gewoon. Ik vraag zelf ook wel of meer overleggen met andere moeders daarin. Wanneer ze ouder worden regelen kinderen het ook weer sneller zelf. Het is niet gek en ook niet raar.
Nee ik vind het ook niet zo gek eigenlijk. Als mijn zoon naar mij toe loopt en vraagt of hij bij die mag spelen loop ik ook altijd naar de ouders toe en zeg dat ze graag bij hun willen spelen.. kan dat niet dan kan het altijd bij ons. Maar nooit met de intentie om iemand als oppas te gebruiken ofzo. Ja hooguit bij de buurvrouw dan vraag ik of hij ff met hun mee kan omdat ik weg moet maar dat is andersom net zo...
Overigens negeer ik ook altijd iedereen bij zwemles. Heb het dan al warm zat en geen behoefte aan gezelschap
Ik lees niets bijzonders... een moeder die vraagt of haar zoontje bij jullie mag spelen lijkt mij een vrij normale vraag. Het eerste wat in mijn opkomt is dat het jongetje het misschien zelf niet durft te vragen.... Hoe vaak ik dat zelf niet heb gevraagd aan ouders omdat onze onze het toen nog niet zelf durfde..
Normaal gesproken doen kinderen het onderling afspreken en komen naar de ouders toe rennen om te vragen of en bij wie ze kunnen spelen . Maar er zijn ook kinderen die misschien nog niet goed durven te vragen of ze mogen spelen en dan begrijp ik best dat de moeder met hem/haar mee loopt en het vraagt. Dat het op een iets tactischere manier kan , ja , maar ze zal vast niet bedoelen dat jij op haar kind moet passen , wat hieronder regelmatig beweerd wordt.
Waarom meteen iemand aso noemen? Het is gewoon een vraag die gesteld wordt, en daar kun je ja of nee op antwoorden. Dat jij het anders aan zou pakken maakt niet direct dat een andere aanpak fout is hè.
Iedereen mag mij alles vragen, ik zal alleen niet overal ja op antwoorden of overal in mee gaan, maar vragen staat vrij. Ik zie jouw probleem echt totaal niet.
Ik zie het probleem niet. Kan best dat dat jongetje het niet durft te vragen. Kan ook dat moeder oprecht helemaal omhoog zit en hoeveel moeite is het dan om elkaar even te helpen? De reacties hier dat die vraag aso is … je kan het ook andersom bekijken .. je hebt dringend hulp nodig, durft misschien eindelijk om hulp te vragen en iedereen om je heen zegt nee. Wie is er dan aso, diegene die om hulp vraagt of de ander die allerlei aannames heeft etc. Niet iedereen is communicatief en sociaal even handig… Kortom, ik zou hier helemaal niks over uit analyseren (want je weet het toch niet) en gewoon met mijn kind checken of die dat ook wil en zo ja dan kan spelen prima. Als ik naar de bieb wil ofzo dan gaat vriendje of vriendinnetje gewoon mee. Alleen als er zorgafspraken staan is het een harde nee.
Wat is het probleem? Uitnodigingen komen toch bij de kinderen vandaan? Mijn kinderen komen altijd zelf met mag ik.bij die spelen of mag die bij mij spelen. Zoek er toch niet zoveel achter.
Dit klinkt alsof ze een oppas nodig had Maar het kan natuurlijk ook gewoon dat ze sociaal niet zo handig is... Ik zou me er niet al te druk om maken. Als ze gevraagd had:"misschien kunnen ze samen spelen", was het beter overgekomen dan meteen te noemen dat dat dan bij jullie zou moeten zijn, toch?
Ik begrijp niet helemaal wat er gek is. Hier hebben ze elke week weer nieuwe vriendjes dus regelmatig een afspraakje met een kind waar ik de ouders verder niet echt van ken. Ik hoef niet eerst iets van contact met die ouders te hebben gehad ofzo. En vaak is het ook dat de kinderen op school al hebben besproken hoe en wat. Mijn zoon wil altijd bij anderen, vind ie leuk met ander speelgoed enzo. Ik zie het zo gebeuren dat haar kind op haar afrent en zegt: (naam van jouw kind) en ik willen spelen en we willen bij hem' En zij ziet jou met jouw kind staan en gaat er vanuit dat jouw kind daar net hetzelfde gezegd heeft dus ze checkt of het oké is. Als jouw kind er niet op zat te wachten, dan is het een ander verhaal natuurlijk. Maar dat kan ik niet uit je verhaal halen
Eens met Jvb. Ik zie ook meerdere reacties van: ze zal wel oppas nodig hebben gehad. Dat is natuurlijk een aanname. Net zoals er heel veel redenen kunnen zijn waarom ze je op zwemles negeerde, daar hoeft niks negatiefs achter te zitten.
Vind het ook wat aso inderdaad. Zelf zou ik het nooit zo aanpakken nee😅. Je vraagt op z’n minst goh zou het uitkomen dat de jongens bij jullie spelen, want dat wouden ze graag. Of zo iets?
Vind het zelf niet zo erg hoor. Mijn kinderen regelen gerust om zelf ergens anders te spelen. Maar ga het zelf niet vragen. Nee. En om en om. Ene keer hier, andere keer daar.
Bijzonder dat de kinderen niet zelf kwamen met "mogen we samen spelen". En als mijn kind niet durft te vragen, zeg ik altijd tegen het andere kind "pietje (mijn zoon) vraagt of je met hem wil spelen. Maar we weten natuurlijk niet wat het verhaal er achter is.. Misschien zit deze moeder er helemaal doorheen, je weet het niet. Zo vind ik het altijd bijzonder dat sommige kinderen altijd bij ons willen spelen en dat die ouders nooit een keer zeggen "Je hebt nu al zo vaak daar gespeeld, nu gaan we (een paar keer) bij ons spelen".
"Waarom meteen oppassen? Het zou kunnen dat haar kind erom vroeg, maar zelf niet durfde te vragen. Ik heb namelijk vaak meegemaakt dat het kind verlegen was en de ouder dan de vraag stelde."
Maar dan kun je toch als moeder tegen je kind zeggen: zullen we vragen of Pietje bij ons wil spelen? Waarom zou een kind, dat nog nooit bij een ander kind thuis is geweest en ook eigenlijk niet echt bevriend is met dat andere kind, per se bij dat kindje willen spelen?
Ik zal uit fatsoen altijd eerst een kindje bij ons uitnodigen. Maar je hebt misschien gelijk, misschien is die moeder niet zo tactvol in vragen stellen en heeft TO het totaal verkeerd begrepen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (27) Verversen