Even een anoniem profiel aangemaakt, hoewel ik denk dat sommige mij wel gaan herkennen aan mijn verhaal. Soit.
Mijn huwelijk verkeerd, weer, in zwaar weer. Het lijkt wel steeds terug te komen, we zijn nu bijna 10 jaar getrouwd. Hebben 3 kinderen, en een aantal jaar geleden een kindje verloren tijdens de zwangerschap. Dit heeft er bij beide erg ingehakt, we hebben hier beide ook professionele hulp voor gekregen, alleen denk ik dat wij elkaar toentertijd verloren zijn en het ons maar niet lukt om weer samen te komen.
Mijn man is geen prater, maar kropt alles op en onlangs is al zijn frustratie van de afgelopen 10 jaar eruit gekomen. Hij reageerde dit op mij af, ik kreeg écht de volle lading en hierin heeft hij ook benoemd dat hij echt niet gelukkig is met mij en wil scheiden. Dit is niet de eerste keer dat hij dit zegt, hij komt er altijd weer op terug.
In het verleden heeft hij vaker iets gedaan wat niet acceptabel en respectvol naar mij was. Daarentegen is hij ook écht een fantastische man, die mij oprecht lief heeft en door het vuur zal gaan voor mij. Toch merk ik een verschil bij mezelf, eerst was ik een thuisblijfmoeder die geen kant in kon, nu heb ik mijn eigen onderneming die ontzettend goed loopt en voelt het alsof ik hem niet meer nodig heb. Ik kies er nog voor om samen te zijn, maar ik kan prima mijn eigen boontjes doppen.
Zojuist gaven mijn dochters aan dat ze het voortaan fijner vinden als papa niet thuis is, want als hij wél thuis is doet hij boos en wordt iedereen boos. En ze hebben wel een punt, ik loop op mijn tenen om niks verkeerd te doen en kan daardoor niet meer ontspannen waardoor ik ook een kort lontje krijg.
Hij zoekt wel hulp hiervoor gelukkig, dus hij is er zich wel bewust van. Alleen vraag ik me steeds vaker af waar ík de grens trek. Wanneer is het voor mij genoeg?
Wie heeft ook in een soortgelijke situatie gezeten en hoe hebben jullie dit gedaan? Ik vind het echt vreselijk moeilijk, ik hou oprecht van hem. Echter hoe hij nu veranderd is herken ik hem niet meer.
Als je geen liefde voelt.Je alleen maar ergernis hebt.Liever gene weg ziet.Bij gevoel van aanraking het niet fijn vinden. Dan is tijd op te gaan scheiden.We hebben allemaal wel eens problemen en door elkaar te respecteren luisterden oor te bieden of even helemaal niks.Jullie zijn beide veranderd en moeten daar samen weer een weg in vinden.Komt wel geef het tijd ruimte.Zoek zelf een luisterend oor Of een lotgenoot dat lucht ook op.
Samen communiceren is wel heel belangrijk.Soms lukt het gewoon even niet. Elkaar in je waarde laten en elkaar soms ook even rust gunnen.Kindje verliezen veranderd je als mens ik kan het weten.Ook hier kan partner er niet veel over kwijt en al was ik daar soms boos of gefrustreerd over kan ik hem niet dwingen.Heb zelf daar hulp in maar pijn blijft en zakt soms even naar de achter grond en op een ander moment is het weer heel heftig aanwezig.Probeer samen wat te ondernemen.Maak het gezellig als de kinderen op bed liggen.Vraag soms gewoon eens hoe gaat het.
Jeetje wat lastig! Wij bevinden ons ook midden in de tropenjaren nu en de vermoeidheid en ergenissen zijn nog nooit zo hoog geweest, maar zo erg als jij beschrijft is het niet of ik ben in de ontkenningsfase want het tenen lopen en de oudste die de sfeer merken en benoemen is wel herkenbaar. Maar ik zelf zou nooit mijn huwelijk opgeven zonder eerst relatietherapie te hebben geprobeerd denk ik. Dat het jullie zelf niet lukt elkaar terug te vinden wil niet zeggen dat het niet kan, misschien met professionele hulp lukt dat wel.
En ik zou een dagboek voor jezelf bij gaan houden en noteren wat goede en slechte dagen zijn en ook waarom zodat je kan terug zien hoe of wat. Als je maar 2 van de 7 dagen in de week als goeie dag hebt en 5 dagen zijn slecht vanwege de relatie dan is het wel ver op denk ik.
Wij hebben ookweleen's datenights georganiseerd voor elkaar een tijdje dus om de week en ene keer deed ik iets organiseren regelen en andere keer hij (meost wel paar keer aan herinneren) en met dr kids nu ook al tijd niet gedaan maar kan ook gewoon thuis een spelletjes avond zijn of film of samen koken ofzo.
Als hij je met respect behandeld, snap ik niet waarom iemand gaat scheiden. Er zijn altijd momenten dat het minder gaat, je moet elkaar altijd weer vinden. Je kan eventueel relatie therapie doen.
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar ik heb altijd het idee dat ons huwelijk on hold staat 9/10 keer tot ze uit de tropenjaren zijn.
Lijkt me echt traumatisch om een kind te verliezen, zou daar zeker hulp voor zoeken. Sommige mannen willen geen hulp, dan kan je altijd nog zelf gaan.
Maar scheiden vind ik alleen in tijden van toxische relatie gerechtvaardigd.
Je zei in het verleden, dus dacht dat hij ermee opgehouden was. Als dit nog steeds aan de gang is, heeft dat meer uitleg nodig. Ik vind dingen ontespectvol, die de ander niet zo ziet..
Al dan niet, blijft relatietherapie een goede uitgang. Eerst alles proberen, ik kwam er uiteindelijk achter dat ik zelf ook (grote) fouten maakte, terwijl ik alleen goed probeerde te doen.
Ik weet niet of scheiden de oplossing is, maar misschien is het wel wijs als hij voorlopig met zijn boosheid ergens anders gaat wonen. Wanneer je wat afstand hebt en elkaar bij een relatietherapeut kunt spreken, geef je elkaar de kans om elkaar in iedergeval weer te gaan zien zoals jullie zijn. Wat jullie conclusie dan wordt, weet niemand natuurlijk. Maar ik zou het zeker een kans geven én tegelijkertijd de kinderen en elkaar rust gunnen. Als jullie elkaar weer vinden, zou dat natuurlijk heel mooi zijn. Geef het een kans. Sterkte!
Heeft hij misschien een burnout? Toen mijn man tegen een burnout aanzat vond ik het ook echt zwaar thuis. Iedereen moest het ontgelden. In die tijd ging ik vaak een weekend naar mijn ouders met de kinderen. Even wat positiviteit om me heen.
Of misschien een weekendje met zn 2e weg? Kijken of jullie elkaar een beetje terug kunnen vinden?
Verschil is wel dat mijn partner wél een prater is en dat hij in therapie is gegaan en dat hij echt nooit heeft geroepen te willen scheiden. Wij hebben elkaar inmiddels weer terug gevonden.
Maar ik herken je gevoel erg goed. Voor mij blijft dat gevoel af en toe terug komen. Als hij weer een keer overprikkeld is en heftig reageert. Of vanwege het proces (iets anders) waar ie nu in zit.
En tijdelijk? Bijvoorbeeld een gescheiden vakantie of... Iets waardoor jullie allebei ruimte krijgen om ook zonder elkaar te zijn. Wat voor de een werkt werkt niet altijd voor de ander.
Ik hield niet meer van hem misschien was dat het verschil. Als papa van de kids maar niet als mijn partner. Voor mij was het ik die er aan onderdoor ging en letterlijk ziek werd. En hij wilde geen hulp zoeken want zo was hij nu eenmaal dus ik moest het daar maar mee doen. Dat was het punt om de knoop door te hakken. Hebben jullie al relatietherapie gehad? Dat heeft bij ons geholpen in die zin dat heel duidelijk was dat dit niet meer te verhelpen was met therapie.
Ik heb er uiteindelijk geen seconde spijt van gehad. Zwaar was het wel als alleenstaande chronisch zieke werkende mama. Maar ik was ook veel gelukkiger. Nu nieuwe liefde alweer 4 jaar en leer ik dat het ook anders kan.
Kan je met je man praten op een rustig moment wat er achter zijn boosheid zit? Heeft hij daar een idee van? Vaak zit achter boosheid/woede verdriet. En dat wordt vaak geventileerd bij diegene die je het meest lief hebt. Elke relatie gaat door dalen. Hopelijk kunnen jullie weer nader tot elkaar komen. Sterkte! 🍀
Dat lijkt me heel moeilijk en heel persoonlijk, ik heb zelf ook een tijd gehad bij elke ruzie van; we gaan scheiden! Maar elke keer ging de storm weer voorbij en was het weer goed tussen ons, en wanneer het goed ging was alles ook echt perfect. Nu helemaal geen problemen meer buiten de normale ergernissen die we nou eenmaal altijd zullen hebben vrees ik😅 Ik ben toevallig too good to leave and too bad to stay van Mira Kirshenbaum aant lezen en dat is heel verhelderend in zo'n situatie, zelf lees ik het in verband met mijn psychologie studie maar had het graag destijds gelezen toen ik slecht in mijn relatie zat. Hopelijk komen jullie hier uit, en zoals je schrijft, waar is je grens? Misschien dat je dat voor jezelf duidelijk kan maken en aan de hand daarvan beslissen. Heeft hij nog psychologische hulp of is dat traject afgelopen? Anders zou je hem nog tijd kunnen geven aan zichzelf te werken en hoop te houden maar als alles nu plat ligt en er niks meer veranderd tsja... dat weet alleen jij🍀
Ik ben ook niet afhankelijk van mijn man, niet financieel en niet emotioneel. Als dat wél zo is, lijkt me dat overigens een slechte reden om bij elkaar te blijven.
Ik denk dat de tijd nog niet is gekomen te gaan scheiden. Jij houdt van hem, hij gaat door het vuur voor je én hij heeft hulp gezocht. Misschien is relatietherapie nog iets?
Overigens is het een hele logische reactie dat jij op je tenen loopt zodat hij niet boos wordt. Maar daar moet je echt mee stoppen. Je doet dat natuurlijk in de hoop dat hij niet boos wordt, maar het werkt niet en je hebt er wel last van dat je je zo moet aanpassen. En die boosheid komt uit hém, jij kunt dat nooit voor hem oplossen. Het enige wat jij kunt doen, is niet boos terug reageren. Dat kun je ook best tegen hem zeggen op een rustig moment: dat jij er vanaf nu voor kiest om niet in zijn boosheid mee te gaan en op zo'n moment (evt met de kinderen) letterlijk afstand te nemen van de situatie. En dat je er later, als alle gemoederen zijn bedaard, samen rustig over kan praten.
Wanneer? Als jouw gevoel zegt dat het beter is als je niet meer samen bent. Als je geen hoop meer hebt voor jullie toekomst, als je de liefde niet meer kunt voelen, als je samen geen fijne, veilige omgeving voor de kinderen creeert, etc. Wat maakt dat je gevoel zo is, is voor iedereen en in elke situatie weer anders
Als je diep van binnen nog niet zeker van je gevoel bent, dan kun je nog relatietherapie overwegen. Gaat het daarna nog niet beter, dan heb je in elk geval alles geprobeerd om het te laten werken. Wil hij niet, dan kun je altijd nog zelf in therapie, dat kan ook heel helpend zijn. Maar een relatie bestaat tussen twee mensen, dus moet je wel beiden er aan willen werken. Gebeurt dat niet van twee kanten, dan wordt het nooit beter.
Neem in je overwegingen ook je kinderen mee. Als jij bijvoorbeeld nog wel hoop hebt op een betere toekomst, maar je kinderen lijden wel onder de huidige situatie, dan kun je beter (tijdelijk) uit elkaar. Als je zelf weg wil, maar denkt dat het voor de kinderen fijner is als hun ouders bij elkaar blijven, vergis je niet: ze zijn echt beter af met 2 gelukkige ouders los van elkaar dan een ongelukkig setje ouders.
Zolang je twijfelt is het nog niet de tijd om te scheiden. De kinderen zeggen dat papa beter ergens anders kan wonen, maar het effect van een scheiding, daar zijn ze zich vast niet van bewust. Ook mooi dat je zijn goede punten benoemt en dat zegt ook iets over dat er ook iets goed zit tussen jullie. Sterkte
Dat er iets moet gebeuren lijkt mij duidelijk. Is voor jou niet vol te houden om op je tenen te lopen, je dochters merken de spanning en je man is dus altijd boos (reden? Echt niet gelukkig, zit er wat anders dwars, zijn eigen werk, jouw onderneming en je drukkere leven als toen je thuisblijfmoeder was?). Denk dat als je man zijn probleem onder ogen komt en er (samen) wat aan te doen, dat de rest van de problemen al een stuk minder zijn. Inderdaad therapie, zoals hieronder beschreven lijkt mij niet gek.
Mijn huwelijk is ook niet altijd fantastisch (wiens huwelijk wel?), een huwelijk is keihard werken soms en het kan er bij ons qua ruzies soms behoorlijk pittig aan toe gaan. Maar zolang wij van elkaar weten dat er echt nog liefde bij zit gooien wij ons huwelijk niet weg.
Je mag het tegenwoordig niet meer zeggen, maar ik zal alleen om mijn kinderen er alles al aan willen doen om samen te blijven. Dan ben ik maar wat minder gelukkig, mijn gezin staat toch echt op 1...
Ben het 100% met je eens! Ik zal er echt voor vechten, geef niet zomaar op wat wij hebben. Ondanks zijn uitbarstingen zie ik zeker nog de man waar ik van hou.
Misschien een rare vraag.. zit er regelmaat in? Is het toevallig altijd in de zomervakantie o.i.d. ? Is hij ook sneller boos naar anderen in de omgeving? (Collega's, vrienden, zeurt hij over werk e.d.) Of is het alleen bij jou in de buurt?
Ik vind dat je pas moet gaan scheiden als je alles geprobeerd hebt. Sowieso relatietherapie. En het is heel goed dat hij ook zelf therapie heeft. Praat met elkaar, vraag wat hem dwars zit en wat hij nodig heeft. En zeg wat het met jou doet en hoe jij er in staat. En leg de kinderen uit dat papa het even moeilijk heeft en daarom hulp heeft. Erken hun gevoel. Even afstand van elkaar nemen (bv doordat een van beide een weekje weg gaat) kan soms ook tot nieuwe inzichten leiden.
Ik denk dat jullie nog relatietherapie kunnen proberen, of zelfs gezinstherapie. Zo doe je het echt samen. Dat lijkt me beter, dan dat hij alleen hulp heeft, want eigenlijk heeft het hele gezin het nodig om zo niet uit elkaar te vallen.
Nog beter, is als je hem eerst met wat vrienden (of alleen) op vakantie stuurt een paar weken, zodat hij even uit de situatie en omgeving stapt. Hij komt op me over, alsof hij gewoon 'op' is en jij evengoed. Even afstand. En daarna dan gezamenlijk die therapie in gaan.
Kijk hoe dat gaat en wat het oplevert. Daarna kun je verder kijken. Tenminste, zo had ik het gedaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (28) Verversen