Ik ben gezegend met 3 prachtige kinderen van 14 jaar, 11 jaar en 11 maanden. Ergens kriebelt het heel erg, nog een klein wondertje! Ik geniet er zo van! Tegelijkertijd als ik kijk naar gezondheid (3 keizersnedes) en leven dat steeds duurder wordt, denk ik gewoon dat het verstandig is om geen kinderen meer te krijgen. Maar het voelt zo definitief en het maakt me intens verdrietig. Ook afscheid nemen van al het baby spul van me dochtertje vind ik moeilijk.. Hoe doen andere moeders dit? Gaat het gevoel vanzelf over?
Dit klinkt niet alsof je er klaar mee bent. Ik vond het na twee kindjes erg lastig om baby spullen weg te doen. Het voelde niet goed. Ik was er eigenlijk wel zeker van dat het bij twee zou blijven, maar toch voelde het niet klaar. Uiteindelijk toch voor een derde kindje gegaan en na haar geboorte wist ik het wel zeker. Nu zijn we compleet. Totaal geen probleem gehad om alle spullen weg te doen en ik moet er niet aan denken om weer overnieuw te beginnen. Het is klaar. Maar wat wij ook zeggen. Die beslissing ligt helemaal bij jou.
Dit klinkt niet alsof je er klaar mee bent. Ik vond het na twee kindjes erg lastig om baby spullen weg te doen. Het voelde niet goed. Ik was er eigenlijk wel zeker van dat het bij twee zou blijven, maar toch voelde het niet klaar. Uiteindelijk toch voor een derde kindje gegaan en na haar geboorte wist ik het wel zeker. Nu zijn we compleet. Totaal geen probleem gehad om alle spullen weg te doen en ik moet er niet aan denken om weer overnieuw te beginnen. Het is klaar. Maar wat wij ook zeggen. Die beslissing ligt helemaal bij jou.
Ik herken dat gevoel van verlangen naar nog een kindje. Ik dacht ook dat dat gevoel er altijd wel zou zijn. Maar na onze derde, voelde het compleet, en was dat verlangen er helemaal niet meer. Ook heb ik geen moeite meer om de spullen weg te doen, sterker nog… het is heerlijk om alles op te ruimen.
Ik herken dat gevoel van verlangen naar nog een kindje. Ik dacht ook dat dat gevoel er altijd wel zou zijn. Maar na onze derde, voelde het compleet, en was dat verlangen er helemaal niet meer. Ook heb ik geen moeite meer om de spullen weg te doen, sterker nog… het is heerlijk om alles op te ruimen.
Zo herkenbaar, na 3 ook gezegd is goed zo. Past op de achterbank en praktisch en zwanger zijn en ik gewoon geen hoed idee. Haha. Maar toch, nummer 4 op komst nu 32 weken alweer en zo blij dat we het gedaan hebben. Betreft 3 keizersnede, toch ff overleggen met je gynaecoloog... kan zijn dat risico te groot is op complicaties
Bij ons beide was het complete gevoel na 2 kindjes echt aanwezig. Wij hebben beide meerdere redenen waarom het goed is zo. Mijn man en schoonouders zouden zich ook niet redden met 3, dus dat zou betekenen dat ik niet meer kan werken. Dit heb ik er niet voor over.
Het enige waar ik nog wel eens naar verlang is die mooie borstvoedingsmomentjes.
Hier drie van 14 10 en 3. Het is goed zo. Maar er is altijd een gevoel van aaah nog 1. Maar als ik dan een bevalling zie dan denk ik ow nee die weeen pfff hahaha. Dus bij kriebels kijk ik naar een bevalling gelijk weer genezen 🤪 owja en alle drie geen makkelijke slapers. En ik wil gewoon weer eens uitslapen 🙂
Hoewel de wens voor een derde bij mij heel groot was, merk ik dat de wens wel steeds meer afneemt. Het ‘gevoel’ maakt meer plaats voor verstand. Ik heb twee heftige bevallingen gehad waarbij beide kinderen op de neonatologie terecht zijn gekomen. Daarnaast een zwangerschap vol ziekenhuisopnames en dagelijks bloedverlies en waarbij het met mij ook nog mis had kunnen gaan omdat ik een infectie had opgelopen na langdurig gebroken vliezen met 35 weken. Er is een risico dat we de volgende keer geen geluk hebben en het niet goed afloopt, maar ergens zou ik het toch zó graag allemaal nog willen ervaren… Financieel gezien vind ik twee sowieso beter dan drie, maar ik ben ook bang dat ik de kinderen tekort doe omdat we al een druk leven hebben. Het beste is dan ook voor ons om het hierbij te laten, maar die hormonen..
Hier nu 3 kindjes en tot 3 weken geleden ook altijd gedacht dat dit er 3 bleven. Kindjes zijn 12, 9 en 4,5 jaar (onze laatste een tweeling, maar 1 kindje met 22 weken zwangerschap overleden). Vooral na onze laatste, complexe zwangerschap. En na de geboorte van onze dochter met een ernstige hartafwijking dachten we echt compleet te zijn. Ze slaapt ook nog steeds slecht. Dus verklaar ons voor gek. Maar de kriebels zijn zoooo aanwezig. Ineens. En ik wilde het echt echt niet meer. Nu voorzichtig bezig voor nog een kindje. Ook een afspraak bij de klinisch genetica staat al gepland. Als die zegt; het was ‘toeval’ van ons meisje, dan gaan we er weer echt voor.
Hier nu 3 kindjes en tot 3 weken geleden ook altijd gedacht dat dit er 3 bleven. Kindjes zijn 12, 9 en 4,5 jaar (onze laatste een tweeling, maar 1 kindje met 22 weken zwangerschap overleden). Vooral na onze laatste, complexe zwangerschap. En na de geboorte van onze dochter met een ernstige hartafwijking dachten we echt compleet te zijn. Ze slaapt ook nog steeds slecht. Dus verklaar ons voor gek. Maar de kriebels zijn zoooo aanwezig. Ineens. En ik wilde het echt echt niet meer. Nu voorzichtig bezig voor nog een kindje. Ook een afspraak bij de klinisch genetica staat al gepland. Als die zegt; het was ‘toeval’ van ons meisje, dan gaan we er weer echt voor.
Pff vond ik heel moeilijk. Mijn verstand vond 3 kids echt genoeg maar de kriebels bleven. Uiteindelijk toch nog een vierde gekomen. Ontzettend gelukkig mee!!! Kriebels blijf ik houden maar heb er een stuk meer vrede mee dat het bij 4 blijft. Ik vind het best druk, allevier jaren nachtbrakers en daarbij ben ik 40 geworden dit jaar dus het is goed zo!
Ik heb er drie en voelt wel als compleet. Vooral als ik een zwangere vrouw zie denk ik niet dat wil ik ook nog meemaken maar succes ben blij dat ik niet meer hoef 😂
Ik heb er 3 nu. Jongste is 5 maanden. Voor haar had ik sterk het gevoel ik wil er nog een. Nu voel ik me compleet en wil ik absoluut geen 4e meer. Het gevoel van moeite met afscheid nemen van babyspulletjes, dat ik het nooit meer meemaak etc heb ik overigens wel nog. Ik hoop ff tijd nodig ofzo ;-)
Wij hebben wel voor nog een vierde gekozen. Want hier kriebelde het ook nog. Nu ben ik zwanger van de vierde en weet ik echt heel zeker dat dit de laatste is. Vier vind ik mooi, ik wil niet nog een keer drie maanden kotsmisselijk zijn en ik wordt ook ouder (ben bijna 35 nu). En ook praktisch. Qua huis, financiën vind ik dit genoeg.
Maar voor mij is dit gevoel dus wel heel duidelijk, terwijl ik hiervoor nog net zo zat als jou. Ik denk wel dat ik altijd nog een soort heimwee zal houden, want het blijft bijzonder. Maar ik geloof ook dat je het echt voelt als het klaar is. Of dat nou gevoelsmatig is of uit praktische overwegingen
Zolang je niet compleet bent girl gewoon doen !! Als jullie beiden erachter staan . Ik heb je meegemaakt in mijn vorige zwangerschap en wat genoot je ervan. Maar ik zou er niet te lang mee wachten keizersnee en genezen we worden ook ouder hè . Maar zo leuk begin te doen dan zijn we samen zwanger nog beetje hihi 🤪
Ik ben nu zwanger van de derde en dit is de laatste. Ik kijk er naar uit om haar vast te houden, mijn kindjes ouders te zien worden en nooooooit meer moe zwak en misselijk te zijn door een zwangerschap. Het is gewoon niet voor mij weggelegd.
Ik had het gevoel bij de tweede, nu is het klaar en genoeg. Bleek ook dat het eraan lag dat ik met hun vader gewoon heel erg klaar was. Sinds ik mijn vriend heb ontmoet wil ik wel duizend kindjes maken. Het is vreselijk want de zwangerschap en de bevalling waren drama. Maar nu drie weken na de bevalling kijk ik hem alweer heel verliefd aan😂 hou me tegen denk ik dan.. ik denk dat mijn verstand het nu Moet winnen van mijn hart, tevens ben ik begin dertig dus als het ons gegund is kan het ook over vijf jaar nog.. ik denk dat je als je de luxe (leeftijd)hebt gewoon geen beslissing moet nemen tot je op een grens komt waarvan je denkt nu voelt het niet meer goed qua leeftijd
Ik schiet al in de paniek bij de gedachte aan wéér een babytijd😆. Vrij duidelijk dus. 2x huilbaby gehad, de 2e nog erger dan de 1e dus als ze steeds erger worden, pas ik daarvoor😁
Ik dacht nog een jaar terug nooit meer 😌 toch ben ik nu 11 weken zwanger was een hele heftige periode met veel zkh opnames ivm dreigende vroeggeboorte en te lage geboorte gewicht ik heb een ontsteking gehad in m’n kleine bekken wat ervoor kon zorgen dat ik niet meer snel zwanger kon raken ik was enorm verdrietig en wist daarna toch opeens zeker dat ik nog een kindje wil nu ben ik weer doodziek en emotioneel depressief af en toe nu denk ik dan weer zo is wel genoeg we zijn compleet ❤️
Ik denk dat een vrouw nooit helemaal klaar klaar is.
Ik heb er nu 3 van 8-6-2 en zou nog wel 1 willen. Maar ik wil de kids alles kunnen geven wat ze willen en het leven wordt idd duurder. De oudsten hebben al een beste spaarrekening en de jongste trouwens ook voor haar leeftijd zodat ze later een goede buffer hebben.
Wij houden het bij 3. Anders moet je weer een 7 persoons auto, nieuwe 2e auto erbij want anders kan ik niet alle kids tegelijk vervoeren, verbouwen op korte termijn.
Ik dacht nog een jaar terug nooit meer 😌 toch ben ik nu 11 weken zwanger was een hele heftige periode met veel zkh opnames ivm dreigende vroeggeboorte en te lage geboorte gewicht ik heb een ontsteking gehad in m’n kleine bekken wat ervoor kon zorgen dat ik niet meer snel zwanger kon raken ik was enorm verdrietig en wist daarna toch opeens zeker dat ik nog een kindje wil nu ben ik weer doodziek en emotioneel depressief af en toe nu denk ik dan weer zo is wel genoeg we zijn compleet ❤️
Nouja dat probleem ken ik. Het andere probleem is dus dat niks mij weerhoud en ik nu ontzettend zenuwachtig en gestresst ben. Ben nu in verwachting en gezondheid technisch had ik het beter niet kunnen doen. En schijt hem nu dus 7 kleuren strond. Nu gaat mijn man zich laten helpen zodat er sowieso nooit meer een kindje komt hier. Kortom mijn gevoelens zijn sterker dan mijn gezonde verstand.
Tijdens de zwangerschap toen ik erg misselijk en moe was in t begin dacht ik al dit wil ik niet nog een keer. Terwijl ik 3 Kids best leuk zou vinden. Ik ben nu 34 en de bevalling was weer een ding, de 3 maanden die we nu gehad hebben zijn nog steeds erg pittig, met veel ziekenhuis bezoeken enz. Moeilijk drinken, veel andere zorgen, totaal geen blauwe en voorheen roze wolk gehad. Dat het zo moeizaam verloopt, ik emotioneel het echt erg zwaar heb en mijn man ook, maakt dat ik denk het is mooi geweest zo. Een 3e lijkt me nog steeds leuk maar met de 2 Kids die we hebben zijn we gezegend en gaan we mooie toekomst tegemoet. De spulletjes weg doen vond ik alsnog een dingetje maar het gaat grotendeels naar mijn schoonzusje en dat is dan wel weer fijn.
Bij mij lijkt dat gevoel nooit weg te gaan. Deze zal toch de laatste zijn, zal me erbij neer moeten leggen. Zwanger worden ging deze x met veel meer moeite...
Ik ben zwanger van de tweede en weet nog niet hoe ik me ga voelen als dit kindje 1 of 2 jaar is. Mijn verstand zegt dat we het bij twee kinderen moeten laten. Ik ben 37 jaar, dat speelt zeker mee.
Misschien kunnen we over een paar jaar wel pleegzorg bieden. We hebben eerder deeltijd voor twee kinderen gezorgd en we staan daar weer voor open in de toekomst. Maar dat zien we als hulpverlening/ vrijwilligerswerk, niet als gezinsuitbreiding, dus dat is echt wat anders.
Ik merk aan mezelf dat ik toe ben aan de volgende fase, de fase dat ze wat groter zijn en dat ik ook weer eens een bakkie kan doen met een vriendin zonder een baby of peuter. Ik merk dit vooral aan het feit dat ik de 5e keer een peuter fase doormaken extra pittig vind (we zitten nu midden in de dagelijkse drift/huilbuien, strijd met onze peuter)en dat ik erg aan toe ben dat hij iets zelfstandiger is en dat hij zich zelf wat meer kan vermaken.
Ik vind de grotere kinderen en de gesprekken die dat met zich mee brengt ook wel erg leuk!
Ik lees even mee. Vraag me ook vaak af hoe nu verder. We waren al klaar om onze kinderwens op te geven na drie miskramen en geen hoop meer op een levend kindje. Dat ik nu toch zwanger bent voelt als een wonder en we hebben meteen gezegd dit is het, de ellende en pijn van miskramen en het medisch traject rondom zwanger worden willen we niet nog is meemaken. Maar ergens vind ik het lastig accepteren dat dit het zou zijn of om zo een grote keuze op rationeel verstand te maken in plaats van gevoel. Als we het hebben over anticonceptie na de geboorte voelt sterilisatie bijvoorbeeld echt nog veel te definitief. Daarnaast gaat deze zwangerschap eigenlijk zo goed dat je bijna vergeet hoe veel moeite we hebben moeten doen om hier te komen en denkt goh, dit kunnen we wel nog een keer. Toch zijn de praktische redenen niet onbelangrijk in de keuze en denk ik dat we uiteindelijk daaraan vast zullen houden en de gevoelens weg zullen stoppen. Één kind is ook een zegen. Maar ik kan niet zeggen dat ik gedurende de zwangerschap al vaak het gevoel heb, dit is het. Dit gaat mijn laatste zwangerschap zijn, zoals mensen hieronder wel benoemen dat gevoel te hebben gehad bij alles.
Tijdens mijn 2e zwangerschap, en ook daarna had ik heel erg het gevoel "ik ben nog niet klaar, hierna komt er nog een" terwijl mijn man maar 2 kinderen wilde. Toen ik 2,5 jaar later zwanger was van de 3e (man vond onze kinderen wel heel leuk, dus hij wilde zelf een 3e), voelde ik aan elke vezel in mijn lijf dat dit de laatste keer was. Terwijl ik echt hele makkelijke zwangerschappen, en makkelijke baby's had. (Man heeft daarna nog wel 1x gespeculeerd op een 4e, maar ik moest er niet aan denken). De jongste is nu 6, en we waren laatst op kraamvisite, en het ging totaal niet bij mij kriebelen. Als ik nu een baby zie, denk ik "leuk" maar totaal geen behoefte aan. Enige is soms als ik leuke bebykleertjes zie, dat ik het dan jammer vind dat ik niemand heb om het voor te kopen. (want ook de naaste familie is al uit de kleine kinderen)
Ik heb dat gevoel ook gehad na mijn derde en lang getwijfeld voor een vierde. Ik kon allerlei redenen bedenken waarom wij geen vierde moeten nemen, maar dat gevoel ging maar niet weg. Toen toch besloten om er voor te gaan, nu ik zwanger ben heb ik nu wel het gevoel en het besef dat dit echt de laatste keer voor mij zal zijn en dat ik hier vrede mee heb. Blijkbaar voelden wij ons niet compleet en was dit kindje toch erg gewenst! Ik had dat mij mijn derde zwangerschap ook niet, maar dit voelt echt als de laatste keer en ik probeer er van te genieten. Ik ben blij dat ik dat gevoel nu niet meer heb en zal krijgen verwacht ik straks☺️
In jouw geval zou gezondheid de knoop moeten doorhakken denk ik. Voor mijn situatie zou ik niet weten wanneer ik klaar zou zijn. Ben in verwachting van nr 4.
Onze kinderen zijn 8,6 en 1. Ik ken je gedachtengang wel. We hebben al wel dingetjes verkocht via marktplaats omdat de jongste de laatste zou zijn. maar steeds vaker hebben we het toch over eventueel een vierde. Onze oudste twee zijn van dezelfde donor en dus genetisch gezien volledig broer en zus. Onze jongste is van een andere donor en we gunnen haar ook een broer of zus die volledig aanverwant is. Hier had ik vooraf niet bij stil gestaan dat het me zoveel zou doen, maar ik ben er veel mee bezig. We hebben van dezelfde donor nog twee 'rietjes' en misschien dat we het lot nog laten besluiten. Haar donor is ook gestopt, dus een zwangerschap zou dan daaruit voort moeten komen. We zijn er nog niet uit, maar de deur naar een mogelijke zwangerschap is dus nog niet volledig gesloten.
Het gevoel ging bij mij langzaam over. Mijn man vond één kindje sowieso prima en gezien onze leeftijd was dit ook goed, op dat moment was ik er ook niet aan toe om snel voor een tweede kindje te gaan. Ik was een tijd jaloers als andere om mij heen wel een tweede kindje kregen. Langzaam aan ging het gevoel weg, maar dat heeft wel jaren geduurd. Als ik vijf jaar jonger was geweest was er wellicht wel een tweede kindje gekomen.
Bij mij ging het zeker over. Na onze jongste nog zeker 2-3 jaar getwijfeld, maar toen werden er in de familie weer baby’s geboren en had ik zoiets van ‘nee dit is echt niks meer voor mij’. Hoe groter ze worden, hoe minder zin ik nog heb in slapeloze nachten, vroeg opstaan, kind constant in het oog houden, buggy’s, enz.. mijn kinderen zijn 8 en 5,5 jaar en het is perfect zo.
Heel herkenbaar! Onze jongste is 7 en mijn man heeft lange tijd geen derde kind gewild. Mijn wens bleef, soms een beetje op de achtergrond maar hij was er nog steeds. Nu heeft hij deze zomer aangegeven toch voor een derde kindje te willen gaan. Ik ben heel blij, maar nu ineens ‘twijfelt’ mijn verstand wel is… ik denk dat het erbij hoort. Je weet wat je hebt en niet hoe het er straks uit zal zien. Ben inmiddels 36 in tegenstelling tot 24 bij m’n eerste kind, dus dat vind ik ook spannender.
Snap je gevoel! Onze kinderen zijn 7, 5 en 15 maanden. Mijn man vond het na 2 kinderen compleet. Bij mij bleef het kriebelen voor een 3e. Man was toch uiteindelijk ook overtuigd van een 3e. Ook ik heb 3 keizersnedes gehad en ook de zwangerschappen waren niet zorgeloos. Zh opnames, mijn lichaam had het echt zwaar te voortduren. Tijdens de zwangerschap van de 3e heb ik besloten me te laten steriliseren tijdens de keizersnede. Het voelde tijdens de zwangerschap als compleet en mijn man zou never nooit instemmen met een 4e. Na de geboorte van de 3e ging het helemaal fout met ons mannetje en na een kritieke IC opname is hij er godzijdank gezond uitgekomen. Dat heeft het compleetgevoel versterkt. Nu denk ik wel eens, ik zou een 4e wel heel leuk hebben gevonden maar het is goed zo. Ik blijf denk ik wat met baby's houden, even in een wagen spieken en de kleertjes in de HEMA blijven schattig en aantrekken. Ik denk dat ik dat na kind 4 nog heb🤣 Ik denk dan aan de vreselijke start van ons zoontje, dat we ons in de handen mogen knijpen met 3 prachtige, gezonde kinderen.
Ik herken t totaal niet. Ik ben zooo blij dat mijn dochter bijna 3 word en mijn zoontje bijna een jaar is. Ben helemaal klaar met slapeloze nachten, rekening houden met slaapjes die toch niet of moeizaam gaan. Heb 2 enorm slechte slapers gehad en ben blij dat ik nu snachts minimaal 3 uur aan 1 stuk kan slapen, voor er weer 1 van de 2 wakker word. Voor mij nooit meer een baby 🥲
Ben ook de babyspullen al aan het verkopen, zodra hij er geen gebruik meer van maakt hoppa marktplaats op!🤣en ik Ben zelfs aan het denken om me te laten steriliseren.
Voor mij was de beslissing het bij 2 kinderen te houden een keuze met mijn verstand. Mijn man wilde er niet meer dan 2 en voor mijn gezondheid was het beter om het bij 2 te houden. Maar ik had er wel 4 gewild... Ik ben heel lang jaloers geweest op zwangere vrouwen en heb heel lang gewacht met de spullen wegdoen. En ik heb mijn man gevraagd om nog een paar jaar te wachten met zijn sterilisatie. Je neemt toch afscheid van een droom en dat kan pijn doen. In de jaren na de bevalling van de tweede heb ik langzaam kunnen wennen aan het idee dat er geen baby meer zou komen. En op een gegeven moment is het dan goed. En inmiddels moet ik ook niet meer denken aan een baby. Echt, het gaat over. Maar het heeft rouw en tijd nodig, gun jezelf dat ook.
Geen idee. Ik wil aan de ene kant heel graag nog een keer een zwangerschap ervaren en ook nog wel een baby. Maar ik wil echt niet nog een keer een niet slapende huilbaby of een niet slapende dreumes en peuter.... Mijn hard zegt ja tegen nog een baby mijn hoofd heel heel heel hard nee.
Ik denk dat bijna iedereen dit wel herkent. Ik toch wel. Rationeel weet ik dat 2 echt genoeg is. Het is al druk zat, we zouden het huis moeten verbouwen voor een derde kinderkamer, en het is gewoon wat ik altijd in gedachten had. En toch is het lastig om die levensfase af te sluiten. Dat is normaal denk ik.
Ik heb 2 gezonde zoons de jongste 7maanden en ik vind alles verschrikkelijk elke afsluiting, de newborn fase, de kleinste maatjes etc hij ligt nog in de wagenbak ook zie er enorm tegenop om die om te bouwen naar het zitgedeelte haha, hij past nog makkelijk ook hoor en dacht lekker warm nog nu in de winter. Ik merk gezond ejaloezie naar iedereen die zwanger is om me heen dus dat zijn voor mij wel tekenen dat het voor mij nog niet afgesloten is en ik dolgraag hoop een 3e gezond baby'tje te mogen meemaken binnen nu en 3jaar ofzo
Ik ben nu zwanger van ons 4e kindje en hopelijk is het de 2e waar we voor mogen zorgen. Dit is echt de allerlaatste keer. Zwanger zijn is niet mijn hobby (heerlijk om de bewegingen te voelen, hartje te horen kloppen en de echo's te zien, maar verder...). Ik word bijna 34 en het is mooi geweest. We zijn straks compleet
Ik ben nu zwanger van de derde maar denk dat ik hierna ook nog wel een 4e zou willen en na een 4e ook nog wel een 5e. Doen we overigens niet. Ik krijg nooit meer toestemming van de cardioloog naar drie kinderen is ook druk zat.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (58) Verversen