Ik ben ontzettend benieuwd wanneer en waarom jullie de keuze hebben gemaakt om te beginnen aan kinderen..
Op dit moment ben ik zelf pas 20 jaar en ben ik nu 3 jaar samen met mijn vriend. We hebben eigenlijk alles goed voor elkaar, opleiding afgerond, beide een goede baan en een leuk appartement. Al vanaf jongs af aan is het een droom voor mij en mijn vriend om ouders te worden en kan eigenlijk niet wachten tot het zover is.. om mij heen zijn er een aantal vriendinnen die pas moeder zijn geworden en met al die baby’s om mij heen is dat sterke gevoel om moeder te willen worden alleen nog maar meer toegenomen. Mijn vriend en ik kunnen het elke dag over ‘onze’ toekomstige baby hebben. Alleen ben ik pas 20, mijn vriend 21, nog zo jong, wil ik niet nog genieten van mijn ‘vrije’ leven, reizen maken, mijzelf verder ontwikkelen? Ben ik en is mijn relatie al wel klaar voor een baby? Ik blijf mijzelf deze vragen maar stellen.. hoe wisten jullie dat je klaar was om moeder te worden?
Tja ik heb altijd al een kinderwens gehad dus ik 21 was gestopt met de pil. Helaas liep het voor ons toen iets anders want een jaar later zaten we in het ziekenhuis omdat er nog geen zwangerschap was. Omdat ik net begonnen was met mijn studie 3 jaar gewacht (ergens nog met hoop op natuurlijk) om echt het traject in te gaan. Uiteindelijk ben ik bevallen op mijn 26ste! Dus tja...het kan altijd ook nog anders lopen.
Wij waagden het er gewoon op. Ik was 23. Het belangrijkste is dat je relatie stabiel is en de basis goed. Met een baby erbij kan het best pittig zijn.
Jong moeder zijn heeft zeker zijn voordelen en als het goed voelt dan zou ik er zeker voor gaan.
Inmiddels hebben we er 4, middenin de tropenjaren en ik geniet er enorm van. Heb wel een stapje terug gedaan en werk nu niet om me op mijn gezin te focussen, maar ik heb geen moment spijt. Mijn kinderen hebben mijn leven enorm verrijkt.
Ik heb besloten dat ik ga reizen als de kinderen groter zijn. Dan sta ik ook zelfverzekerder in het leven, weet meer wat ik zou willen en kan er vast voor sparen.
Zelfontwikkeling doe ik in mijn vrije tijd. Online taalcursussen ofzo.
Poeh.. Ik gebruikte sinds ik samen ben met mijn vriend de implanon, en elke keer weer, nadat ik een nieuwe gezet had (is 2x gebeurt) was ik na de eerste keer seks bang dat ik zwanger was (omdat mijn menstruatie altijd een paar maand nodig had terug te komen). Bij de laatste keer zei mijn vriend dat hij het eigenlijk niet erg zou vinden als het wel zo zou zijn.
Toen heb ik nog een paar maand nodig gehad om aan te idee te wennen. Een half jaar daarna mijn implanon laten verwijderen en zonder hormonen verder. Na 7mnd was ik zwanger van de eerste. Su-per spannend. En elke dag vroeg ik mezelf af 'kan ik dit wel'. Inmiddels is onze zoon bijna 1 & ben ik zwanger van de 2e.
Zwanger vd eerste op m'n 27e, moet er wel bij zeggen dat mijn vriend 10,5jr ouder is :) Nu zijn wij bijna 7jr samen. Eerste jaren wel over gehad maar zonder er actie op te nemen, eerst elkaar maar goed leren kennen en samen leuke dingen doen.
Ik werkte vanaf mijn 17de in de horeca en dat is toch met en baby/kind niet praktisch. Veel stappen, uitgaan en lange dagen werken. Achteraf blij dat ik met mijn toenmalige partner nooit ben begonnen aan kinderen. Toen ik 23 was ging het uit, hij ging vreemd bij het leven en financieel heeft hij onze spaarrekening leeggehaald en mij laten zitten. Maar dat is een ander verhaal. Toen ik 25 werd leerde ik mijn huidige partner kennen en die zit op de vrachtwagen hele week van huis dus ook dat is niet praktisch met iemand die in de horeca zit. Ik heb mij laten omscholen tot docent HBR en toen ik 29/30 was hoorde ik dat vervroegde overgang in de familie zit en ik dus serieus na moest denken of ik kinderen wilde.. wilde het wel maar dacht altijd genoeg tijd te hebben. Toen meteen gestopt met de pil en 6 maanden later zwanger van ons eerste kindje. Positieve test in de hand naar mijn afstudeer gesprek. Dat was een top dag. Uiteindelijk is mijn eerste kindje een week na mijn eigen verjaardag geboren en kort erna overleden. Ik was blij dat ik wat ouder was toen ik dit allemaal meemaakte ik kon het beter relativeren. Kort erna weer zwanger en dat zelfde jaar nog bevallen van een tweeling. 3 kinderen in 1 kalender jaar is niet aan te raden.
Dus wanneer wist ik dat ik er klaar voor was? Geen idee na het bezoek aan de dokter dat vervroegde overgang in de familie zat wist ik zeker dat WEL kinderen wilde dus toen er maar voor gegaan. Eerder was ik er ook niet mee bezig, dus viel t allemaal wel op zijn plek denk jk.
Niet haha. Ik dacht ik kan op m'n 32ste er wel eens serieus over gaan denken. Ik was uiteindelijk 31 toen ze geboren werd.
Ik had nog geen vast contract en waren nog aan het klussen in ons eerste huis.
Het was even een spannende verrassing, maar achteraf blij dat het zonder stress is gelukt. Niet maanden wachten of het ons gegund was. En die woning is gewoon af gekomen, en nu de tuin ook.
Ik denk dat er voordelen zitten aan jong moeder worden. Maar ik was er nog niet aan toe en had ook de juiste partner nog niet ontmoet. Ik vind het nu lastig dat de druk er wel een beetje opzit of er nog uitbreiding komt. Mijn man is namelijk bijna 7 jaar ouder. En te oud papa worden zie ik niet zitten.
Voordeel vond ik nu dat we een ruim huis hebben, financiële zekerheid en levenservaring. Voor ons juist jammer dat alle familie al zo'n beetje klaar is, hun kindjes zijn flink ouder.
Wij wilden ook allebei altijd al kinderen maar met 23 voelde ik me er ook echt klaar voor. Maar toen was de stabiele basis nog niet compleet; we hadden wel een koophuis met genoeg ruimte, maar waren beiden nog bezig met onze opleiding (ik voltijd, hij deeltijd naast zijn baan) en ik had dus nog geen werk. Ook wilden we eigenlijk graag eerst trouwen. Het jaar erop zijn we toen verloofd, het jaar daarna getrouwd en toen kwam binnen het volgende jaar onze eerste. Ik was 25 toen ik zwanger was en 26 toen ik beviel en zou het niet anders willen. We hadden alles op de rit, waren al 10 jaar samen en hadden bewust ook daarvoor nog afscheid genomen van ons oude leven met stappen en feestvakanties. Het was echt tijd voor de volgende fase en we hadden dan ook geen twijfels meer. Wellicht zegt dat al genoeg. Met 28 jaar volgde vervolgens de tweede en met 30 kortgeleden de derde.
Was zelf 21 bij de oudste, en nu 34 en we hopen onze 5e te krijgen... Weet 1 ding heel zeker, hoe ouder je word hoe meer je ergens tegenop ziet, we hebben veel meegemaakt, en als je jong bent kun je dat beter aan dan dat je ouder bent... dus ik zou zeggen begin er jong mee..
Bij mij kriebelde het al jaren haha. Op mijn 21e getrouwd. Huisje vast contract enz en op mijn 24ste onze eerste gekregen, mijn man was 23. Prachtig, genieten echt😍
Achteraf denk ik wel, had nog wat meer reizen samen gemaakt of een jaar buitenland ofzo. Met kinderen kan dat natuurlijk ook, maar kost veel meer voorbereiding, geld, en met een huilbaby ga je toch minder snel op pad.
Maar als ik de tijd terug kon draaien deed ik ws weer hetzelfde 🤣🤪 Inmiddels 4 kinderen, oudste is 15,jongste 3 jaar.
Wat ik het grootste nadeel vond een eigenlijk nog vind, mijn man en ik zijn de oudsten in het gezin dus voordat er neefjes en nichtjes werden geboren duurde een aantal jaren. Ook vrienden duurde nog jaren....
Als je er mentaal, financieel en praktisch klaar voor bent, is het geen gek idee om vrij jong moeder te worden, denk ik. M’n schoonmoeder werd jong moeder en heeft heel veel dingen die met je eigen vrijheid te maken hebben gedaan toen haar kinderen uit huis gingen. Ze was toen begin 40 en heeft mooie reizen en trektochten gemaakt, zichzelf verder ontwikkeld. Dat soort dingen hoeven niet nu. Ik was er op m’n 20e totaal niet klaar voor maar dacht er toen ook nooit aan. Je voelt het zelf wel aan denk ik!
Als jij dit af blijft vragen, zal ik zeggen. Geniet nog lekker van je vrije tijd! Ga nog reizen en erop uit samen. Dat hebben wij ook gedaan en zo blij mee!
Toen minimaal 1 van ons een vast contract had. Dat was mijn man, ik ben voor mezelf begonnen. En toen we een huis hadden waar plek was voor een baby. Dat was "gewoon" een 4-kamer appartement.
In mijn hart was ik er op mijn 18e al klaar voor. Dus toen alle praktische en verstandige dingen zoals hierboven klopten, was het tijd
toen ik zwanger was! Er zijn altijd beren op de weg of je nou 20 bent of 30. Ik werd op mijn 19e moeder en 21 bij de tweede. Wij waren wel klaar voor de baby. Had het niet anders gewild. We begonnen onderaan in de zin nog niet klaar met opleiding, nog geen rijbewijs enz maar alles in rap tempo voor elkaar gekregen. Op onze 31e is onze 3e kindje geboren en ik heb me toen niet meer klaar gevoeld dan vroeger. Ik ben blij hoe het is gelopen. Wij zijn nog steeds gelukkig samen (18 jaar al) en 34 jaar en twee zoons van 15 en 13 en nog een kleintje van 3. het is geweldig om jong moeder te zijn.
Ik zag mezelf altijd wel als moeder, maar totaal niet mee bezig toen ik jouw leeftijd had. Toen zat ik net op de universiteit, pas toen ik daar mee klaar was (25 ondertussen ‘al’) en ik nog altijd met dezelfde man samen was ging ik er eens over nadenk wanneer enzo. Maar toen wilden we allebei graag in het buitenland wonen en dat zag ik echt niet samen met een kleintje, zo zonder familie en vrienden in de buurt. Ook werd ik niet jaloers, geen warm gevoel van binnen als ik aankondigingen hoorde of baby’s zag. Pas toen ik dat soort gevoelen kreeg dat ik zeker: ja Lets go for it! Toen was ik ondertussen al wel 31 haha
Wij hadden de hele bucketlist compleet toen we eraan begonnen. Een jaar nadat onze zoon geboren werd, werd ik alleenstaande mama. Iets waar ik me nooit op voorbereid had. Onze relatie bleek er niet op bestand te zijn. Nu moet ik wel zeggen dat er bij mijn ex ineens narcistische trekken naar boven kwamen na de geboorte, waardoor ik uiteindelijk weg ben gegaan. Dat zal uiteraard niet bij iedereen het geval zijn. Het heeft me overvallen, want dit had ik echt nooit verwacht. Ik vind het zwaar, maar ben tegelijkertijd zo dankbaar voor mijn zoon!
Je kan alles doen ook als je kinderen hebt. Alleen een reis/vakantie vergt enige voorbereiding. Als je samen uit wil heb je oppas nodig. Welke relatie is überhaupt klaar voor kinderen. Genoeg relaties die stranden tijdens en vlak na een zwangerschap, niemand weet wat de toekomst brengt. Als ik terug kijk op alles was ik klaar voor kinderen toen de oudste 7 maanden was. Het was heftig, het was prachtig en het was zwaar. Ik ben er achter gekomen dat mijn partner de liefde van mijn leven is, waar ik tekort van heb vult hij aan en andersom. Onze kids hebben ons leven verrijkt. Ik was 22 toen ik zwanger bleek te zijn. Inmiddels ben ik net 29 geworden heb 2 kids en ik ben een opleiding gestart, want ik wil voor mijn kinderen een voorbeeld zijn. We hebben alles dik voor elkaar. Mijn kinderen hebben deuren voor mij geopend, want ik geloof in mijzelf en in hun.
Ik werd zwanger toen ik 23 was, ik dacht er klaar voor te zijn. Deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Uiteindelijk was ik bijna 26 toen ik mijn zoon in mn armen kon houden! Maar wat stond ons leven op z’n kop! Zou het nooit anders willen, absoluut niet, maar ik realiseer me heel goed dat we echt heel jong en bleu waren.
Onze tweede werd geboren toen ik 29 was, ook dit vond ik wederom behoorlijk heftig.
Nu ben ik 35 en 2 weken geleden voor de 3de keer mama geworden en ik besef me heel goed dat ik deze keer eigenlijk het meest ‘klaar’ er voor was/ ben. Kan natuurlijk komen omdat het de derde is en we al best goed weten wat ons te wachten staat, maar alles is zoveel relaxter verlopen! De hele zwangerschap, maar ook de bevalling (bij m’n oudste raakte ik bij de eerste wee al in paniek door de pijn bij wijze van spreken en deze derde keer bijna 19 uur weeën weggepuft zonder pijnbestrijding en grootste deel van de tijd waren helse rugweeën en na bijna 19 uur alsnog naar de OK voor een keizersnee).
Dus jah… Ik ben enorm trots op m’n drietal en ook op het feit dat ik op m’n 35ste 3 kinderen mag hebben, waarvan de oudste al 10 jaar is. Zou het écht niet anders willen, maar nu 10 jaar later was/ ben ik wel meer klaar ervoor.
Ik heb bewust gewacht tot mijn 30e. Ik heb van mijn 20ste tot 30ste veel reizen gemaakt met mijn vriend, een huis gekocht en geld gespaard. Ik ben blij dat we het op deze manier hebben gedaan. Nu geniet ik vol op van het moeder zijn en is de 2e onderweg :)
Leeftijd zegt zo weinig, als jullie alles zo mooi op de rit hebben, een stabiele relatie hebben en de wens zo groot is, dan is dat toch prima? Qua vrijheden, tja op dit moment met corona valt er sowieso minder te beleven. Toen ik voor het eerst moeder werd, was ik 23. Ik heb mezelf nooit te jong gevoeld.
Ik dacht er klaar voor te zijn met 22 jaar zoiets , echter was het ons voor 2.5jaar lang niet gegeven. Nu ben ik moeder van 2 meiden , en ben 29 . Ik ben heel trots en heel dankbaar , echter zijn er zeker ook Dingen veranderd. Bij mijzelf , mijn man, ons als koppel. En die dingen kan je niet op voorbereiden , net zoals je niet kan voorbereiden op de baby tijd (mentaal gezien)
Ik denk dat het belangrijkste is dat je als stel stabiel bent (je kan samen dealen met stress , onzekerheid , spanning , hormonen!) , je bent er klaar voor om kwetsbaar te zijn (zwanger zijn en bevallen zijn hele pure natuurlijke life events waar van alles kan gebeuren en het niet vanzelf sprekend is dat het goed gaat) en wees je er van bewust dat je als individu veranderd en jullie als stel . (Werkelijk alles zal draaien om een kindje , als het is gegeven en het is zo ver dan zijn er veel dingen die je moet inleveren. Je krijgt ook weer terug maar dat zal anders zijn dan nu)
Ik ben nu 24, maar heb al jaren sterk de wens. Sinds 2 jaar heel sterk denk ik. Ik ken genoeg vrouwen die rond hun 20e/begin 20 moeder zijn geworden (best veel christenen in m'n omgeving, die beginnen gemiddeld wat eerder ). Die stapten allemaal zo natuurlijk in hun rol. Ik hoef zelf niet grote reizen te maken ofzo. En jezelf ontwikkelen dat hoeft niet te stoppen als je een kind krijgt. Net zo goed als dat sommige mensen zonder kinderen zich toch weinig verder ontwikkelen. Dat hangt niet af van wel of geen kinderen hebben.
Ik werd zwanger toen ik 23 was, ik dacht er klaar voor te zijn. Deze zwangerschap eindigde in een miskraam. Uiteindelijk was ik bijna 26 toen ik mijn zoon in mn armen kon houden! Maar wat stond ons leven op z’n kop! Zou het nooit anders willen, absoluut niet, maar ik realiseer me heel goed dat we echt heel jong en bleu waren.
Onze tweede werd geboren toen ik 29 was, ook dit vond ik wederom behoorlijk heftig.
Nu ben ik 35 en 2 weken geleden voor de 3de keer mama geworden en ik besef me heel goed dat ik deze keer eigenlijk het meest ‘klaar’ er voor was/ ben. Kan natuurlijk komen omdat het de derde is en we al best goed weten wat ons te wachten staat, maar alles is zoveel relaxter verlopen! De hele zwangerschap, maar ook de bevalling (bij m’n oudste raakte ik bij de eerste wee al in paniek door de pijn bij wijze van spreken en deze derde keer bijna 19 uur weeën weggepuft zonder pijnbestrijding en grootste deel van de tijd waren helse rugweeën en na bijna 19 uur alsnog naar de OK voor een keizersnee).
Dus jah… Ik ben enorm trots op m’n drietal en ook op het feit dat ik op m’n 35ste 3 kinderen mag hebben, waarvan de oudste al 10 jaar is. Zou het écht niet anders willen, maar nu 10 jaar later was/ ben ik wel meer klaar ervoor.
Ik wilde het ook vanaf m'n 20e ongeveer, uiteindelijk nog een mooie reis gemaakt, nieuw huis gekocht en daar nog een jaartje gewoond voordat we aan onze kinderwens begonnen. Duurde anderhalf jaar voor ik zwanger was dus was uiteindelijk 26 toen ik zwanger was
Ik was 25 toen we begonnen met proberen. Toen waren we net 2 maanden getrouwd (wel al 9 jaar samen). Ik had al een tijdje het gevoel dat ik het graag wilde, maar wachtte nog even tot we redelijk woonde en we beide een fijne baan hadden. Ben nu 28 en ons kindje is net 1 geworden. Qua 'nog genieten van de vrijheid'.. mijn man en ik zijn niet zo ondernemend haha. Ik mis wel eens dat ik in alle vrijheid uren kan gamen op zondagen, maar af en toe een uurtje is ook wel mee te leven hoor haha.
Ik was 24 toen onze oudste geboren werd en 27 bij de jongste. Ik vond dit perfect. Ik was samen met mijn man vanaf ik 15 was (hij 17) en we zijn getrouwd toen ik 22 was en datzelfde jaar ons eerste huis gekocht samen. Wij hadden beidde ook een vaste baan. Ondertussen ben ik 32 en nog steeds blij met hoe alles gelopen is. Ik wilde een jonge mama zijn.
Als je je af vraagt of je je vrije leven wilt opgeven zou ik nog even wachten tot je 100% zeker weet dat dat je niks meer interesseert. Ik was 22. Verder, wil je je kind op laten groeien in een appartement of wil je echt een huis met een tuin? Voor ons was dat namelijk wel een must, maar een ander kan het misschien niks schelen.
Mijn leven gaat gewoon door tijdens het moeder zijn trouwens. Het werk waarvoor ik opgeleid ben, kan ik niet combineren met het moederschap. Dat wist ik zodra ik m'n partner ontmoette. Maar ik heb me tijdens zijn eerste levensjaar om laten scholen tot iets wat ik ook heel leuk vindt. Misschien begin ik er over 10 jaar nog eens aan, om iets te doen in de richting van mijn oorspronkelijke opleiding.
Als je je deze vragen moet stellen,ben je er naar mijn idee nog niet aan toe.omdat anderen kinderen hebben lijkt mij geen reden om ook aan kinderen te beginnen.
met 18 heb ik mijn eerste kind gekregen, ik was er blijkbaar nog niet helemaal klaar voor. Voor ik zwanger was van de tweede heb ik heel lang ontkent dat ik graag nog een tweede wou. Ik had het gevoel nog lang niet klaar te zijn geweest voor een kind en wist niet of het verstandig was voor een tweede te gaan. Ik merkte op een gegeven moment wel dat ik steeds weer aan een tweede dacht en kwam er langzaam achter dat ik de wens gewoon heel erg verdrukt heb vanwege een eerdere traumatische ervaring. Mijn ex wou op dat moment nog absoluut geen kinderen en ik wou niet tot mn 30e wachten. Langzaam heb ik al mijn doelen behaald (Mijn eerste echt nieuwe auto gekocht, hele grote woning naast mijn ouders met koopmogelijkheid, vast contract) De relatie met mijn ex was niet meer houdbaar en we zijn uit elkaar gegaan. Vrijwel meteen werd duidelijk dat ik een BAM Moeder zou worden. Ik heb een donor gevonden en was in de tweede ronde gelijk zwanger. Ik heb geen minuut spijt van mijn keuze gehad. Dit voelt gewoon zo goed! Nu pas denk ik dat ik er echt klaar voor ben. Ik ben nu 19+1 weken zwanger en ik kan niet wachten tot mijn tweede dochter geboren word.
Je leven is niet voorbij als je kinderen krijgt, maar je leven zal wel heel anders worden en je zal je moeten aanpassen aan je nieuwe leven.
Wat ik zelf heel moeilijk vond is dat ik geen vrienden met kinderen had. Ik voelde me vaak heel erg eenzaam. Nu probeer ik een beetje meer met andere ouders in contact te komen. Ik voel me nu niet meer eenzaam.
Toen ik alles gedaan had wat ik wilde doen. Een baan,reizen,genieten van na het werk lekker de stad in te gaan. En een aantal jaren een stabiele relatie. Zo rond mijn 30e
Op mijn 16e begon het al te kriebelen haha. Onze zoon was een kadootje net voor onze bruiloft, in het laatste jaar van m'n opleiding. We hebben de bruiloft een half jaar vervroegd, zwanger mijn opleiding afgerond en hoogzwanger ons nieuwe huis verbouwd. 1 week voor de bevalling was ik er klaar voor😂 nee grapje, een uur na de positieve test was ik er helemaal mee in de wolken. Wij allebei trouwens. Ik was 20. Ik was er klaar voor, totaal nooit het gevoel gehad alsof ik te jong was. Het enige wat ik mis is uitslapen.. we hebben een kind die slecht uitslaapt. En ook sommige vriendschappen zijn anders, je zit toch in een andere fase als je zo jong bent. Ik heb ook wel veel leeftijdsgenoten/vriendinnen die ook trouwen en kinderen hebben hoor. Maar ik kan nog steeds niet wennen aan die vooroordelen. Iedereen denkt dat je dom bent, niet voor je kind kan zorgen. Huisarts, verloskundige, mensen in de supermarkt.. ik ben ook vrij makkelijk overal in. We nemen hem gerust mee naar een bruiloft, dan slaapt hij maar een keer om half12. We gaan ook gewoon uit eten, de kinderstoel gaat overal mee naar toe. Je mist niet echt iets, maar je moet er wel 4x zo hard voor knokken als je jong bent. Niemand luistert ooit naar je, niemand neemt je serieus. Je kind mankeert nooit echt iets, want je maakt je gewoon teveel zorgen etc.. je mag me ook een pb doen hoor als je nog andere vragen hebt:)
Op mijn 25e 26e begon het te kriebelen. Met mijn 26e 27e begon het echt op zijn plek te vallen dat ik echt zeker wist ja dit wil ik! Dit is mijn harte wens. Dit is de route die ik wil bewandelen. Ben enorm gelukkig met mijn man. Ik voel dat we een team zijn en gelijkwaardig. Ik voel de dankbaarheid van hem in mijn leven. Aan mijn zij. En zijn steun in moeilijke tijden. Op dat moment waren we al 2 jaar getrouwd en 6a7 jaar samen ongeveer. Ondertussen zijn we paar jaar verder en in verwachting van ons kindje. En voelt helemaal goed zo!!
Maar.... Ik ben dus absoluut niet moeder geworden op moment dat ik er aan toe was. En mijn man niet vader op moment dat hij er klaar voor was. Want we hebben al 2 kinderen in ons schoot geworpen gekregen. Dat ik 17 en 20 jaar oud was werd ik mama.. en nu ben ik 29. Hoe bewust ik ook voor deze 2 kanjers heb gekozen en mijn man net zo natuurlijk! Is het niet zo dat we er toen al klaar voor waren. Maar moesten worden.. Maar vooral bij mij ontbrak het echte gevoel van ik wil moeder worden enz... Ik was als moeder ook vrij eenzaam. Pas bij de 2e kreeg ik ook een tante Zegger. Omdat mijn zwager en schoonzus stuk ouder zijn. Maar dit gaf ook wel aparte gezichten. Je wordt heel anders bekeken als tienermoeder. Ondertussen niets meer loos hoor. Zijn allemaal gelijkwaardig. Mijn vriendinnen zijn nu ook bijna allemaal mama. Dus heb mijn aansluiting zeker wel weer gevonden bij hun :)
Dus ja wat is er klaar voor zijn? Wat is het juiste moment ? Goede vraag! Het is een gevoel 🥰
Als je twijfelt om nog die andere dingen te doen zou ik die eerst doen. Je hebt nog alle tijd en anders kun je je toch blijven afvragen wat als…. Ik was ‘al’ eind 30 dus alleen al om die reden ‘gedwongen’ erover na te denken, maar had ook al die dingen die jij noemt al gedaan en klaar in de relatie en situatie (werk, woning etc) ervoor.
Heb nog iets toe te voegen behalve het “denk na wat je nog wil, wat je te wachten staat” etc…:
Ik was 26 toen ik zwanger werd. Ik vind het achteraf echt héél fijn dat twee goede vriendinnen van mij vlak na mij ook zwanger bleken te zijn. Was voor mij geen must, ik was dus ook als eerste zwanger uit m’n vriendengroep. Wist totaal niet dat die vriendinnen ook “plannen hadden”, 26 is voor mijn ‘categorie’ (hoogopgeleid en ambitieus) best jong. Toch vind ik het nu zo fijn! Toch heel fijn om dingen met goede vriendinnen te kunnen delen en zorgt ook voor meer begrip. Dus hoewel het natuurlijk zonder ook wel gaat: sta er even bij stil!
Jezelf ontwikkelen gaat gewoon door als je moeder bent. Wat ik mij afvraag: Jullie gaan nu net beginnen met het opbouwen van een carrière. Als 1 van de 2 fulltime thuis wil blijven om te zorgen, bedenk dan dat je eenmaal 30-35 jaar zonder werkervaring echt gaat starten op de werkvloer. Wanneer je al jaren ervaring hebt, en je gaat er 10 jaar uit, is dat óók nadelig voor je kansen maar minder dan wanneer je nauwelijks een CV hebt.
Reizen etc kan ook als je 40/45 bent. Tegen de tijd dat je kinderen volwassen zijn, zijn jullie nog onwijs jong om van alles te doen. Begin je met 35 jaar, ben je tegen v de 60 voordat je kinderen volwassen zijn. Over de 70 als je oma wordt. Jij kan met 45-50 een jonge oma vol energie zijn.
Ik denk dat niemand daar direct "klaar" voor is, ik denk als je eenmaal een kind hebt dat je pas echt ziet en weet wat het inhoud. Natuurlijk kan je vooraf echt wel een redelijke voorstelling maken, maar in de praktijk is dit altijd anders. Er zijn vrouwen van rond de 30 bijvoorbeeld die zeker wisten een kind te willen en alles daarvoor in orde hebben en ondanks dat tijdens de zwangerschap of na de geboorte gingen twijfelen of ze er wel klaar voor zijn(dit is heel normaal). Maar aan jou vorige reactie te zien wil je nog graag uit, reizen ect. Ik zal zeker dat niet achterwegen laten en zodra de maatregelen het weer toelaten vooral doen en de kinderwens voor nu even opzij zetten.
Bedankt voor je reactie! Op de middelbare school droomde ik al van een baby en heb ik mij daar toen altijd voor geïnteresseerd. Ik had mijn leven al precies uitgestippeld. Als aller eerst zou ik mijn droom om kapster te worden uit laten komen, gelukt, daarna gaan werken om samen met mijn partner een mooi spaarpotje op te bouwen voor een goede toekomst, ondertussen de wereld ontdekken zodat daarna mijn kinderwens in vervulling zou gaan. Ik heb al vele reacties gehad op mijn bericht en ben nu zeker van mening dat het goed is om nog even te wachten. Ik ben nog ontzettend jong en kan er beter nog even mee wachten en 100% achter mijn keuze staan ipv nu al die twijfels of ik niet te jong ben en al wel genoeg geleefd heb om moeder te worden. Ik heb dan wel een leuke vriend, een baan en een huis en het loopt goed maar dat betekend niet dat ik meteen op de korte termijn in twijfelachtigheid ervoor moet kiezen om zwanger te willen worden.
Laat je niet leiden door wat andere zeggen hoor, maar je kan er wellicht wel voor open staan om nieuwe inzichten toe te laten. Het klinkt alsof dat gelukt is? :). Tegen mij zei trouwens ook iedereen "geniet nog even" alsof je dat daarna niet kunt, en het voelde een beetje alsof er voor mij besloten werd wat goed was om te doen. Wij hebben er dus niet na geluisterd en zijn er voor gegaan. Tevens ook alles voor elkaar hoor, stabiele relatie, koophuis, vaste banen. Iedereens definitie van "genieten" kan verschillend zijn. Je leven is niet voorbij met kinderen, met het is zeker wel anders. Zo ervaar ik het althans. Er zijn genoeg vrouwen die naar het buitenland ect op vakantie gaan met een baby, eerlijk, ik moer er niet aan denken! Haha.. maar goed, als jullie nog graag willen reizen en regelmatig uit willen gaan, wacht dan zeker nog even met een kind. Het maakt het vooral voor jullie zelf gemakkelijker!
Toen we elkaar trouw beloofd hadden, tot de dood ons scheidt, waren we er klaar voor om naast verantwoordelijkheid voor elkaar te dragen ook de verantwoordelijkheid voor kinderen te delen...
Hahahah ooops.. ik vind het ontzettend belangrijk om hier goed over na te denken. Ik mag mijn leven dan best aardig op de rit hebben voor een 20- jarige maar is dat alles wat een baby nodig heeft? Ik wil straks als corona ooit eens voorbij is niet denken shit had ik nou toch maar die jaren gewacht zodat ik toch nog had kunnen ‘leven’. Ik kan er goed over nadenken in elk geval haha.
Ik ben nu 6 weken zwanger, en 22 jaar. Mijn vriend word deze maand 24. Het is maar hoe je leven er op het moment uitziet… ik ben nu 5,5 jaar samen met m’n vriend en wonen nu 2,5 jaar samen. Allebei werk en gaat goed tussen ons. Mijn zus bijv. Is 26 jaar en haar leven is totaal anders dan die van mij, waar een kind krijgen niet de ideale situatie is. Leeftijd zegt niks vind ik. Ookal ga ik scheve gezichten krijgen, dat boeit me niet zo 😄
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Dat is ook iets wat mij onzeker maakt, mijn moeder was 20 toen ze mij kreeg en zodra ik over kinderen begin zegt ze ‘nee joh ga eerst lekker leven je bent nog zo jong wacht nog maar een paar jaar’ of sommige mensen doen alsof ik gek ben geworden dat ik op deze leeftijd aan kinderen denk. Dan denk ik vrij snel ja inderdaad ben ook pas 20 waarom denk ik nu eigenlijk al over kinderen na..
Dat is ook iets dat je pas achteraf kunt zeggen denk ik. Ik vond op mijn 20ste ook bepaalde dingen waar ik nu 10-15 jaar later op terug kijk en denk: tja, ach, ik was jong toen 😅 Je kunt zeggen: ik leer van mijn moeders ervaringen, of gewoon: ik leef naar hoe het nu goed voelt en ontdek het zelf wel. Je bent je moeder immers niet, hoeft voor jou niet hetzelfde te gaan of te voelen.
Is niet gek meis ik snap je punt maar waarom zou je wachten als je weet dat je er klaar voor bent 😘 mijn schoonvader is 44 vind het zo leuk jong ouders worden maar ieder z’n eigen keus
Vroeg een kinderwens 19 was ik er klaar voor.Voelde goed met partner woonde samen gingen trouwen en we zijn al 16 jaar samen.Bijna ouders van 6 kinderen
Mijn kinderwens is er altijd geweest. Maar toen ik samen was met mijn vriend dacht ik oprecht "met jou wil ik kinderen". En toen ik "ineens" zwanger was en dat werd een miskraam, wisten we beiden dat we er klaar voor waren en dit is wat we wouden. (Wel eerst heel veel gepraat, natuurlijk!)
Ik was toen destijds ook 20. Nu ben ik 23 en nog geen zwangerschap of kindje, helaas.
En voor jou..... Als je niet meer zulke vragen hebt in je hoofd, dán pas ben je er klaar voor. Twijfel/vragen hebben, is opzich logisch, maar tot zover. En vind jouw "twijfels"/vragen wel nog een beetje "te". Dat is niet erg, absoluut niet. Maar ik zou er mee bezig gaan, wanneer die twijfels/vragen wat verder op de achtergrond zijn.
Bedankt voor je reactie! Als aller eerst ontzettend jammer dat het voor jullie nog niet zo mocht zijn.. wat betreft mijzelf heb ik inderdaad veel twijfels. Ik ben een ontzettend feestbeest en die korte tijd dat ik mocht stappen voor corona ging ik ieder weekend op pad, geweldig! Ook reizen maken lijkt me ontzettend gaaf en zou heel graag veel van de wereld willen zien. Allemaal een stuk makkelijker zonder baby natuurlijk. Nu we al zo lang in deze corona ellende leven vraag ik me soms af of die tijd uberhaupt ooit nog gaat komen dat ik kan genieten van mijn ‘vrije’ leven. Als dit toch allemaal niet kan waarom zou ik dan nog wachten? Misschien ben ik bang door nu zo’n grote stap te zetten dat ik straks bepaalde dingen heb ‘gemist’ in mijn leven..?
Vakantie is inderdaad makkelijker zonder baby, maar met baby kan je ook echt wel reizen! En qua dat feesten.... Tja, met een baby'tje kan je inderdaad echt niet elk weekend feesten.
Je moet niet zwanger raken omdat je nu "niks" kan. Een baby'tje moet verwerkt en geboren worden uit liefde. Niet omdat je je "verveeld" omdat je nu niks kan. Aan wat je zegt, denk ik dat je er nu nog niet volledig 200% achter staat/er klaar voor bent. Ik zou er dus persoonlijk nog even mee wachten.
Voorlopig blijf ik zeker nog even mijn pil slikken haha. Het lijkt me niet goed om met zulke grote twijfels een zwangerschap in te gaan. Het is niet dat ik aan een kindje denk omdat ik me ‘verveel’ of ‘niks’ kan. Het is meer dat ik me altijd had voorgesteld om eerst te genieten van mijn leven, feesten, reizen en dan mijn kinderwens te vervullen. Maar goed nu dat feesten en reizen er dus niet in zit al bijna 2 jaar... wil niet nog 10 jaar wachten met kinderen omdat ik dankzij corona zo lang moest wachten met ‘leven’
Dat is zeker niet mijn gedachtegang. Ik had mij mijn leven voorgesteld om eerst uitgebreid te genieten en later pas mijn kinderwens in vervulling te laten gaan. Maar nu dat uitgebreid genieten van mijn leven er voorlopig toch niet in zit en die kinderwens er altijd is geweest, ik heb een leuke vriend, een leuke baan en een leuk huis dus waarom wil ik dan eigenlijk nog wachten?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (67) Verversen