Oh ik zit soms zo met mezelf in de knoei… 2e kindje of niet? Wat als de 2e niet zo makkelijk is als de 1e? Wat als 2 kindjes tegenvalt? Kunnen wij dat 2 kindjes? Want wij genieten ons nog soms van de vrijheid.. en zo kan ik nog veel meer opnoemen, terwijl een 2e me ook zo leuk lijkt. Een dag later twijfel ik weer.
Twijfels maken me soms onzeker wat ik wil. Hoe stonden jullie hierin
Hier met veel liefde en zekerheid voor een 2e kindje gekozen maar nu ik zwanger ben herken ik jou gevoelens wel. Ik voel me schuldig naar m'n zoontje dat hij me de rest van z'n leven moet delen, dat ik nu soms ook al minder beschikbaar ben door m'n zwangerschapskwaaltjes.
Ik vind het ook spannend om te bedenken wat voor karaktertje baby2 zou hebben en hoe ze op elkaar zouden reageren. Mijn buurkindjes maken dagelijks continu ruzie. Daar heb ik dus écht geen zin in. Aan de andere kant is ons zoontje onwijs lief en zal dit kindje z'n eigen persoontje worden maar natuurlijk ook dezelfde opvoeding krijgen dus misschien moet ik daar ook maar gewoon vertrouwen in hebben.
Maar ik voel zoveel liefde voor t kindje in m'n buik en m'n zoontje heeft t steeds over de baby flesjes geven en kusjes geven en dat is zo zoet 💛
Ik had zo’n verschrikkelijke bevalling van de oudste, dat ik gelijk door ben gegaan voor een tweede. Ik wist dat als ik er nuchter over na zou denken, er nooit meer een tweede zou komen. Een tweede gaat vaak wel wat makkelijker hoor, het is niet meer zo onbekend als bij de tweede.
Ik heb vier jaar getwijfeld over een vierde kindje.. nu inmiddels 6 maanden bezig, ben al ietsje ouder (37) dus nu hebben we niet zoveel tijd meer. Nu we ervoor zijn gegaan, is de wens sterker en de twijfels zijn er soms ook nog steeds!
Ik had me erop ingesteld dat met kinderen de eerste paar jaar je 'vrijheid' wat beperkter is. Ik heb nooit aan een 2e getwijfeld, wel wanneer het moment was om eraan te beginnen. En ja, in vond het wel even pittig toen de 2e er was, wennen aan nog meer multitasken en met 2 ben je gewoon iets drukker dan met 1, maar ook daar wen je aan.
Als je nu nog erg twijfelt zou ik alle opties nog open laten en over een half jaar ofzo even weer kijken hoe jij en je man er tegenaan kijken.
Ik werd zwanger terwijl we nog aan het twijfelen waren. Het was een vreselijke bevalling, m'n dochter was een huilbaby en ik heb traumatherapie moeten doen om alles weer op de rit te krijgen.
En ik heb er totaal geen spijt van. Ik voel me een rondreizend circus met twee kinderen, heb minder vrijheid dan ik wil en slaap nog steeds slecht. Maar het is wel ons circus en ik ben er stapelgek mee.
Mmm ik heb veel van die gedachten wel gehad, maar niet als twijfel, meer als angst. Maar het verlangen naar een tweede was gewoon sterker dan die angstgedachten. Toen mijn oudste 1,5 was, voelden we ons sterk genoeg en was het verlang ook groot genoeg. Als je geen een van die gedachten hebt, vind ik dat eigenlijk vooral naïef. Een tweede gooit nou eenmaal je hele leven weer over hoop, en dat van je oudste ook nog eens, en je loopt gewoon een risico dat er dingen niet goed gaan. Alleen is dat risico een beetje inherent aan het leven zelf. Je hebt nou eenmaal geen garanties dat het allemaal goed gaat, en dat heb je trouwens ook niet als je het bij één kindje laat. Misschien dat je deze podcast-serie interessant vindt: https://open.spotify.com/show/0WeN77RDLd1AlBaCQ4c1X3
3 fantastische babies gehad. Vond wel de overgang van 1 naar 2 het pittigste. Nu is onze jongste 1 jaar en heb zeker wel twijfels gehad, maar toch telkens ervoor gegaan.
Hetzelfde… uiteindelijk wel besloten ervoor te gaan einde zomer, dan is het leeftijdsverschil minstens ruim 3 jaar, eerder waren wij er sowieso ook niet klaar voor. Maar twijfel nog wel eens. Ik weet niet hoe oud je bent en hoe oud je kindje is, afhankelijk daarvan kun je de keuze misschien ook wel uitstellen?
Twijfels blijven er altijd denk ik, of het nu de eerste of vierde is. Twijfels als in ‘kan ik dit wel aan, heb ik wel genoeg liefde’ etc bedoel ik dan. Op een gegeven moment is de wens sterker en merk je wel dat de tijd rijp is.
Ik vond van 0 naar 1 echt mega heftig. Ik had het gevoel dat m’n leven voorbij was.. 🫣 Heb lang getwijfeld of we wel een 2de zouden nemen, maar ik wou gewoon graag een broertje of zusje voor onze dochter. Dat ze later niet alleen zou zijn als wij er niet meer zijn. Uiteindelijk ervoor gegaan en heel de zwangerschap me afgevraagd of het wel een goed idee was.. maar toen werd hij geboren en wat was hij prachtig! Ik was meteen verliefd. Ik voelde me plots een veel betere moeder en alles ging me super goed af. Hij was een zalige baby en nog steeds zo’n vrolijk kind. Ik kan me niet voorstellen dat we hem er niet zouden bij gehad hebben. Uiteraard maken ze al eens ruzie, maar die broer zus liefde is super mooi. Ze zijn nu 7 jaar en bijna 10 jaar en ons gezin van 4 voelt perfect!
Ik heb nooit nagedacht over een tweede. Ik had ooit bedacht dat ik 2 kinderen wilde, maar wat het precies inhield, geen idee. We hebben een zwaar jaar gehad na de geboorte van de eerste. Toen dat beter leek te gaan dachten we, we gaan er voor (wens was Max 2 jaar ertussen). Het klinkt heel naïef en zo was het ook. Gelukkig maar, want nu we goed nadenken over een derde zijn we er niet zo zeker van. En onze 2e zoon is net zo leuk en lief als de oudste. Zo blij dat hij er is. Ook de interactie tussen de broers is zo leuk om te zien (nu 2 en 4 jaar).
Ja soms moet je de stap nemen, anders blijf je wikken en wegen. En als de nadelen of belemmering meer zijn dan de voordelen dan heb je eigenlijk je antwoord. Denk zelfs al kiest iemand bewust voor een tweede kiest deze gedachtes heeft. Voor ons was één kindje al niet van zelf sprekend laat staan een tweede.
Ik wist wel dat ik zeker geen tweede wilde tot ze 4 zou zijn, ben geen mama die perce een kleine leeftijdsverschil er tussen wilde. Onze dochter is inmiddels drie, wij zouden het traject weer in moeten, maar onze dochter heeft 3,7 jaar op zich laten wachten, en ook mbt gedachtes tav onze eerste was het voor mij een dikke NEE voelde aan alles ben er nu niet klaar voor tot ik vorig jaar september ongepland zwanger raakte. Helaas ging het mis maar wat ik wel wist was dat mijn angst groter was dan mijn wens, mijn gedachtes overheerste alles, na het verlies merkte ik dat ik het juist heel graag wilde en mij heb laten lijden door angst, en heren op de weg!
We hebben Direct besloten er voor te gaan en anders na 2 maanden zelf proberen weer het traject in. Maar tot onze verbazing opnieuw direct zwanger (bijna uitgerekend) en ondanks ik wist dat ik het toch graag wilde blijven bepaalde gedachtes en angsten, zoals je bij de eerste ook angsten en gedachtes had.
En onze eerste dochter was heel makkelijk en een fijne baby nog steeds een fijne peuter, van haar wil ik er wel 10 bij wijze van spreken. Maar voor mij heeft dit dus nooit mee gespeeld in de afweging omdat je niet weet wat voor baby je treft dus ga je voor een tweede is dit zeker geen hoofdzaak om het wel of niet te doen
Zolang je nog twijfelt dan (nu) nog niet doen. Twee is een stuk drukker en pittiger dan één. Onze tweede is inderdaad niet zo makkelijk als de eerste (kwa slapen vooral), maar weetje je doet het want je moet wel. Ik lees bij jou nu vooral nadelen. Wat zijn volgens jou de voordelen? Waarom zou je graag een tweede willen? Die wegen natuurlijk veel zwaarder dan de nadelen.
Er komt een dag dat alle twijfels weg zijn, puur omdat het je een goed idee lijkt. Niet omdat er geen beren meer zijn. Even wachten nog dus, komt vanzelf!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (25) Verversen