Ik ben vorig jaar bij mijn vriend (in een andere stad) ingetrokken en we verwachten een kindje. Hiervoor woonden we nog niet samen. Nu merk ik dat het er insluipt, dat we best wel veel sociale verplichtingen hebben, vooral van de kant van mijn vriend. Zijn familie en vrienden wonen om de hoek en ze vieren elke verjaardag en komen vaak langs. En we hebben een paar bevriende stellen waar we regelmatig mee afspreken. Ik merk dat ik dit als veel ervaar en ik vaak toch met tegenzin ga, omdat ik sterk voel dat dit van mij verwacht wordt. Mijn familie woont ver weg en ik spreek vaker 'alleen' met mijn vrienden af. Ik vind het erg lastig om met mijn vriend te bespreken dat ik liever minder vaak meega naar sociale dingen. Ik weet dat hij het niet leuk vind om met een stel af te spreken als ik niet meega, en ik voel me ook bezwaard als mijn vriend 'zonder echte reden van mij' alleen naar een verjaardag moet. Hoe doen jullie dit? Ga je overal samen heen? Hoe kan ik leren om beter mijn grenzen aan te geven?
Mijn man heeft vrienden en ik heb vriendinnen, en paar van zijn vrienden hun vrouwen zijn mijn vriendinnen ook, wij spreken echt niet altijd met elkaar af, hij ziet zijn vrienden vaak zonder dat ik erbij ben en andersom ook, verjaardagen gaan we vaak wel samen heen, maar ook lang niet altijd, het is maar net hoe het uit komt , ik ben vooral ook veel thuis met de kinderen en dst vind ik heerlijk, ik ga ook gerust met alle kinderen weg ergens heen of iets leuks doen zonder dat mijn man of iemand anders erbij is. De zondagen zijn voor ons wel als gezin samen altijd, en soms gaan we ergens langs of komt er visite en vaak zijn gewoon ook lekker chill thuis of doen iets met de Kids en honden etc. Als mijn man niet ergens mee naar toe wil is dat prima en andersom ook. Wij voelen ons niet verplicht om ergens mee naar toe te gaan als we daar geen zin in hebben. Straks als je kleintje er is, dan zal het wellicht nog veranderen, dan komt de kleine op de 1ste plek. Volg gewoon je gevoel en als je ergens geen zin in heb dan moet je het gewoon niet doen.
Mijn man en ik hebben zowel eigen vrienden waar we alleen mee afspreken als gezamenlijke vrienden waar we samen mee afspreken. Naar verjaardagen gaan we altijd allebei mee, dat vind ik ook wel zo gezellig en sociaal. Dat zou ik dus zelf wel doen, andere gelegenheden zonder speciale reden kun je best eens overslaan, daar hoeft geen goede reden voor te zijn. Al helemaal niet als de verhouding zo is dat jullie veel minder vaak naar familie en vrienden van jouw kant gaan. Wel lastig hoor, snap het wel. Maar je hebt ook tijd voor jezelf nodig.
Bij mij is het juist andersom. Mijn man heeft vrij weinig vrienden en onderhoudt bijna geen contact met mensen. Hij heeft daar zijn redenen voor en die snap ik ook. Resultaat is wel dat wij bijna geen sociaal leven hebben naast ons gezin. Dat vind ik soms wel jammer eerlijk gezegd. Ik heb wel een goede vriendin en onze kinderen zijn beste vriendjes. Maar haar vriend heeft mijn man een keer zodanig teleurgesteld dat mijn man niks meer van hem wilt weten. Mijn andere vriendinnen wonen nog in NL, dus die spreek ik via whatsapp.
Wauw, dit is alsof je mijn verhaal typy. Ik ervaar precies hetzelfde.. Zijn familie woont om de hoek, bij zijn vriendenkring aangesloten, verjaardagen, feestjes etc etc. Ook ''alleen'' naar mijn vrienden (wel even reizen en kan nooit spontaan). 1 a 2x per maand zien we mijn familie. Ik weet ook niet waarom ik het zo'n gedoe vind en soms liever niet mee ga, maar ik ga ook vaak met tegenzin mee. Ik voel me gelukkig steeds minder bezwaard want had mezelf er alleen maar mee, ik miste daardoor ook steeds meer mijn familie en vrienden (beetje heimwee gevoel). Hij vind het overigens ook niet leuk als ik niet met hem mee ga want doet graag alles samen wat dat betreft.
Ik heb besproken dat ik merk dat ik soms heimwee krijg als we altijd constant zoveel met zijn familie zijn, dus dat ik daar niet altijd zin in heb en graag op mezelf ben en niet gewend zovaak familie te zien. Daar begreep hij me ergens wel in. Maar anderzijds dacht hij: Dan is het toch juist leuk mijn familie meer te zien? Het blijft wel een ding soms ja....
Ik ben ook import om het zo maar te zeggen. Ga wel vaak mee naar vrienden ( zijn vrienden ) om toch een beetje een eigen sociaal leven te kunnen opbouwen daar. Mijn eigen vriendinnen zie ik een stuk minder, ben er ook een paar verloren omdat van mij werd verwacht dat ik altijd maar hen kwam opzoeken i.p.v. een keer andersom. Stukje interesse tonen..
Mijn vriend is ook echt een sociaal iemand, een vrije dag is voor hem een dag dat hij zoveel mogelijk mensen wil zien. Ik daarentegen vind het heerlijk om alleen te zijn ( of samen met mijn vriend ). Heb ik geen zin ga ik niet mee en heb ik dat wel ga ik wel mee. Hij vindt het leuker als ik meega maar begrijp dat een avondje rust ook wel erg fijn is. We hebben een gezonde relatie met onze familie dus lopen daar de deur niet plat en anders gaan we alleen even langs.
Ik denk dat je het het beste gewoon kan zeggen, hij zal het hopelijk begrijpen. Het is voor jou ook niet niks om in een andere stad te zijn gaan wonen.
Ben er ook niet zo n fan van hoor. Mijn vriend ging dan nog wel naar verjaardagen van zijn nicht en achternichtjes, maar hier op zijn of op onze verjaardag heb ik ze nog niet gezien...
Nee, liever een kleine groep van intimi, dat is fijner en overzichtelijk
Het is geven en nemen toch. Ik hou er ook niet van en mijn vriend is ontzettend sociaal het is nu meestal 50/50 ene keer ga ik mee andere keer niet. Ene keer ga ik mee voor hem andere keer accepteert hij dat ik lekker thuis blijf. Tegen vrienden en familie gewoon eerlijk gezegd dat ik het af en toe leuk vind maar ik daar niet elke week zin in heb en dat hebben ze maar te accepteren
Ik haat verplichtingen dus ik doe daar niet aan. Ik ga niet met tegenzin ergens heen, als ik geen zin heb ga ik gewoon niet. En ik hou ook echt niet van onverwachts bezoek. Dit duidelijk aangegeven aan schoonfamilie etc en die komen dus ook nooit onaangekondigd langs. Grenzen aangeven moet je gewoon doen, anders veranderd er niks, mensen kunnen niet ruiken hoe jij je voelt.
Mijn man heeft veel behoefte aan sociale contacten. Ik heb dat minder en vind het ook fijner om in een klein gezelschap af te spreken. Je ontkom er alleen niet altijd aan om toch iets te doen waar je weinig zin in hebt... Dan is de kunst om een werkbaar evenwicht te zoeken. Ook is het belangrijk dat hij zich realiseert dat al dat vele afspreken jou heel veel energie kost. Dat het geen kwestie is van niet willen of niet leuk vinden.
Wij hebben praktische afspraken gemaakt: we kijken naar welke activiteiten hij prima alleen kan doen en van welke activiteiten ik energie krijg of juist weggeef. In het laatste geval moet er ruimte zijn om bij te tanken, bijvoorbeeld geen andere afspraken dat weekend. Ook is de afspraak dat ik naar huis ga als het teveel is. Het gebeurt regelmatig dat ik om 11 uur vertrek op een feest en mijn man nog uren blijft hangen. Die vrijheid moet je elkaar ook gunnen. Ik merk ook dat als die ruimte er is, ik helemaal niet opzie tegen zo'n activiteit. Op een verjaardag gaan we naar huis als ik er klaar mee ben. Dat heeft hij liever dan dat ik thuisblijf...
Je zult toch echt met hem moeten bespreken dat dit voor jou niet werkt. Dat het ook zorgt dat je gaat opzien tegen afspreken. Dat je je vaak verplicht voelt om mee te gaan. Je zult echt duidelijk moeten zijn in wat je behoeftes zijn en wat je daarin van hem nodig hebt. Ik denk dat hij zich dit namelijk helemaal niet realiseert. Zoals jij andersom misschien ook wel zijn behoeftes invult op een manier die misschien niet helemaal juist is. Uiteindelijk is het wel een kwestie van geven en nemen. Als hij sommige dingen alleen gaat doen, mag daar best tegenover staan dat jij meegaat naar wat voor hem echt belangrijk is. Waar het om gaat, is dat er een oplossing komt die recht doet aan allebei jullie belangen.
Ik ga bijna altijd alleen naar verjaardagen/kraambezoekjes e.d. Mijn man heeft er echt helemaal niks mee. We hebben ook niet idioot veel vrienden, gewoon een paar. Ik zou niet weten hoe ik een grote vriendengroep zou moeten bijbenen. Ik heb daar zelf ook geen aanleg voor.
Mijn partner en ik hebben hoofdzakelijk aparte vrienden. Heerlijk vind ik dit.
Mijn ouders hebben wel dezelfde situatie gehad die jullie hebben en zij hebben samen besproken naar welke verjaardagen / visite ze met elkaar mee gaan en welke ‘minder’ belangrijk zijn en daarbij blijft de ander dan thuis. Ook een prima compromis in mijn ogen.
Persoonlijk zou ik het wel met hem bespreken. Openheid en goed communiceren naar elkaar zijn belangrijke bouwstenen van een relatie.
Mocht je het toch liever op een andere wijze doen dan kun je beginnen met de zwangerschap als reden opgeven dat je minder vaak mee gaat of eerder naar huis. Dit is prima door te trekken zodra je kindje geboren is want je leeft dan toch meer volgens het schema van een baby’tje. Op die wijze kun je langzaam afbouwen zonder dat je hoeft aan te geven dat je liever niet zoveel mee gaat.
Ik zou zeggen wees gezegend, hier door ziekte/beperkingen van mij heel veel contacten verloren. Naar mate je ouder wordt dunt het meestal wel uit. Tuurlijk kan je ook een keer skippen, overleg hetmet je vriend.
Sommige verjaardagen/sociale verplichtingen doen we samen, maar ook genoeg apart. Mijn vriend is echt veel socialer dan dat ik dat ben. Hij kan echt met iedereen praten. Ik totaal niet. Hij vind het dan ook niet erg om alleen te gaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (15) Verversen