Iemand bekend met selectief mutisme? Hoe uit zich dat bij jullie kind? Hou oud was je kind toen het probleem zich stelde? Is het bij iemand “over gegaan”?
Kan iemand zijn verhaal hierin delen?
Voor wie selectief mutisme niet kent.. Bv niet spreken op school of bij onbekenden, zelfs na een jaar in eenzelfde klas met eenzelfde juf, terwijl het thuis wel lukt,.. uit angst om te spreken.
Mn neefje had dit op peuterspeelzaal. Ze dachten dat hij niet kon praten tot er een 10min gesprek was en hij bij mn zus op schoot een vraag van haar kreeg en in vol zinnen antwoordde. Ze reageerden met ohh hij kan praten. Is inmiddels jonge puber die nog niet altijd wil praten 🤣
Bij mijn oudste kregen wij via de opvang en de eerste jaren op school te horen dat ze niet tot weinig sprak. Er werd aangenomen dat dat kwam omdat de thuistaal niet de schooltaal is. Maar wij zelf snapten daar niets van: thuis sprak ze al sinds 1 jaar en kletste ze ons de oren van ons hoofd. Met ons sprak ze ook in de schooltaal, dus we wisten zelf dat het wel goed zat. Wij hebben het een beetje gelaten, we hadden er wel vertrouwen in dat ze uiteindelijk ook op school zou gaan spreken. En inderdaad, medio groep 2 is het helemaal goed gekomen. In groep 3 vroeg de juf zelfs of ze uberhaupt ook Nederlands sprak. In het laatste jaar van de basisschool werd ze winnaar van de hele school in de vocabulaire quiz.
Mijn jongste heeft daarintegen tot zijn derde verjaardag bijna niet gesproken, ook niet thuis. Daar heb ik me in der tijd wel zorgen over gemaakt. Maar dat heeft hij inmiddels ook dubbel en dwars ingehaald. Hij is over het algemeen niet stil te krijgen. Mijn beide kinderen hebben wel zo hun eigen leerproblemen, het zou mee kunnen hebben gespeeld, maar echt duidelijk is dat niet.
Bedankt voor jullie reacties. School begon er deze week over, dat ze extra begeleiding willen inzetten bovenop de zorgjuf, omdat ze een vermoeden hebben van extreme verlegenheid/selectief mutisme. Het is heel vreemd, bij ons kletst ze echt de oren van ons lijf, we moeten er meermaals op spreken dat ze soms wat rustiger aan moet doen. Op school klapt ze helemaal dicht. Ze mag volgend jaar over naar de tweede kleuterklas, maar ze weten nu al dat ze minstens 2-3 maanden weer gaat moeiten ontdooien, alvorens ze maar iets van teken zal durven geven in de zin van aanwijzen, knikken,.. Vroeger dachten we dat het altijd lag aan haar vele oorontstekingen, weinig horen, buisjes gestoken (tweede keer nu), maar op school is het gewoon stil. Ik vind het eigenlijk niet gek, met 25 in een klas voor 1 juf... 3,5 jaar oud. Give her some break. Maar de school meent het dus echt en wilt extra hulp optrommelen.
Hier een dochter die tot groep 1 thuis de oren van je hoofd kletste, zodra er mensen buiten ons gezin aanwezig waren zei ze geen woord meer. Peuterspeelzaal repte ze ook geen woord maar deed wel met alles gewoon mee.. Tot groep 1, daar had ze een juf die ongedwongen met haar aan de slag ging, onder het mom van je hoeft niet te praten maar het is wel makkelijker zodat we je begrijpen... langzaamaan ontdooide ze en heeft later "de schade" dubbel en dwars ingehaald.
Dit is niet iets dat ik zelf heb meegemaakt, maar een verhaal dat mijn opa vertelde omdat hij er destijds zelf diep van onder de indruk was. Misschien heb je er iets aan.
Voor context: Dit speelde zich af eind jaren 40. Mijn opa en oma gingen met de fiets naar een boerenechtpaar dat zo’n 60 km verderop woonde, om daar een nacht te logeren. Ze hadden elkaar in geen jaren meer gezien of gesproken. Mijn oma ging na aankomst met de boerin mee naar binnen, mijn opa bleef met de boer buiten. De mannen praatten samen over de boerderij terwijl het 5-jarige zoontje van het echtpaar stil om hen heen speelde.
Het gesprek kwam op het zoontje en de boer vertelde geëmotioneerd: “Hij is vijf maar hij praat nog steeds niet. De dokter heeft hem al onderzocht en de schoolmeester en de zuster. Zijn oren zijn goed, hij mankeert verder niks. We zijn met ‘m naar het ziekenhuis in de stad geweest, we hebben echt alles al geprobeerd. Niemand begrijpt waarom hij niet praat. Het is een hele lieve jongen, hij begrijpt alles wat we zeggen en hij ontwikkelt zich goed, alleen praten kan hij niet.”
Op dat moment draaide het zoontje zich om, keek zijn vader recht aan en zei: “Ik kan het wel, maar ik doet ‘t niet!”
Dit waren de eerste woorden die de boer zijn zoontje ooit had horen spreken. Die man wist niet hoe hij het had.
In dit geval sprak het jongetje ook niet als hij thuis was. Wat de reden was dat hij na al die jaren stilte dit moment koos om In eerste woorden te zeggen en dan meteen zo’n volzin, is met de beperkte kennis van toen niet meer te achterhalen. Toch is het me altijd bijgebleven. Bij dit jongetje ging na 5 jaar stilte opeens de knop om.
Ik heb ooit een 5 jarig jongetje op m'n werk gehad met de diagnose selectief mutisme. We dachten eerst dat hij niet sprak, omdat hij geëmigreerd was vanuit een Afrikaans land en naar ons weten de taal niet machtig was. Zijn moeder sprak ook beperkt Engels en Nederlands. Hij deed alles met wijzen. Uiteindelijk bleek dat hij thuis keurig accentloos ABN sprak nadat moeder ons opnames liet horen. Hij heeft later de diagnose gekregen.
Voor mijn middelste zijn er op moment ook vermoedens. Hij spreekt buiten de deur niet of nauwelijks, raakt in paniek als hij van de juf 'moet'. Maar hij zegt thuis zelf dat hij bang is om te stotteren, dus dat gaat nu eerst verder uitgezocht worden.
Mijn jongste heeft vrijwel niet gesproken bij de kleuters. Niet tegen de juffen, wel tegen de andere kinderen. Thuis veel driftbuien, ik weet niet precies wat er mis was daar. In gr3 ging ze wel praten en in gr7 stond in jaar rapport dus ze niet zoveel door te uitleg moest kletsen 😀. Ze heeft ADHD, mogelijk icm ASS. Mutisme is nooit officieel vastgesteld. Ze is heel gevoelig voor 'geaccepteerd worden' en als ze maar enigszins het idee heeft dat ze niet zichzelf kan/ mag zijn dan slaat ze op slot. Maar het gaat steeds beter. Ipv zwijgen heb ik het idee dat ze nu wat meer bijdehand/ sarcastisch gaat doen. Ze is nu 11.
Meisje dat vanaf de basisschool (groep 1) niet sprak. Wel tegen vriendinnetjes, ouders, zusje en oma. Niet tegen juffen, andere ouders, tantes en opa. Met hulp (therapie) is het langzaam verbeterd en sprak ze steeds meer.
M’n beste vriendin dr dochter heeft het, is een boek over. Zij is nu naar het speciaal onderwijs, daar praat ze wel en gaat het heel goed. Je kan me berichtje sturen als je wilt!
Op mijn werk ervaring. Meisje heeft 5 jaar op school geen woord gezegd. Op haar stage sprak ze gewoon. Spreekbeurten nam ze thuis op. Was een middelbare school.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen