Af en toe word ik boos op de kinderen (omdat er bv meerdere malen niet geluisterd wordt of omdat er steeds gezeurd wordt) en dan voel ik me daarna zo schuldig. Ik wil helemaal niet boos worden en heb na doe tijd ook medelijden met de kinderen. Achteraf weet ik altijd hoe ik het beter aan had kunnen pakken (met geduld, met humor, etc) maar op dat moment lukt het gewoon even niet. Ik word er zo verdrietig van.... Wie herkent dit?
Sinds ik moeder ben weet ik pas hoeveel verschillende vormen van schuldgevoel er bestaan! Herkenbaar hoor. Het is altijd goed om te streven naar betere communicatie, maar weet je wat ook belangrijk is voor je kinderen - dat ze leren dat emoties er mogen zijn, dat boosheid bestaat en verschillende vormen kent, dat mama en papa ook mensen zijn, en hoe je het goed maakt als je iets verkeerd hebt gedaan. Ik heb zelf veel gehad aan het boek How2talk2kids (belachelijke titel maar zinnige inhoud), maar als ik moe/druk/gestresst/ongesteld ben schiet ik hier net zo goed wel eens uit mijn slof.
Heel herkenbaar het zijn jouw eigen triggers en emoties los van je kinderen. Zij doen bijvoorbeeld niets verkeerd maar het triggert jou toch ik bedenk me altijd ik heb twee keuzes je kan zelf in de hand hebben hoe je er mee om gaat 1. Schreeuwen en straffen 2. Indien mogelijk loop even weg en kom op adem. Dat je je geduld verliest is heel normaal wat ik altijd doe is als het gebeurt, relatief weinig heb een heerlijk kind maar als het gebeurd bied ik altijd mijn excuses aan. Zonder het woordje MAAR enkel sorry en wat het gedaan kan hebben met haar op dat moment zoals dat ze geschrokken kan zijn. Ja stel je voor je zit op je werk je doet niets fout maar je baas schreeuwt ineens stop en nu je mond houden. Denk je ook van pardon oké, en hoe fijn is het als hij even sorry zegt voor dat gene wat is gebeurd. Dat is met kind idem het zelfde daarna van je af laten glijden maar komt het met regelmaat voor of een patroon kijk of je er achter kan komen wat je triggerde en waarom, om in vervolg er naar te handelen. Waar in mijn mening je op moet letten is dat je niet te veel uitleg geeft waarom, omdat je dan een excuses te niet kan doen. Stel zoals bovenstaande je baas schreeuwt en dit heeft je diep geraakt en hij zegt sorry maar ik was moe of ja sorry je praten te veel. Je zegt dan eigenlijk sorry maar anderzijds praat je het goed want er is een rede voor. Daar heb jij of je kind helemaal niets mee. Ik zeg altijd sorry had mama niet mogen doen wat deed het met je. Ik gaat het zelf ook als men sorry zegt en vervolgens alles benoemt waarom dat veranderd niets aan wat voor gevoel je mij gaf. En het draait niet om de ander nee draait op dat moment om je kind.
Ja herkenbaar. Belangrijk is om te benoemen aan je kinderen waarom je boos werd, en dat het je spijt en beter anders had kunnen reageren. Waar komt jouw reactie van boosheid vandaan op dat moment? Wat triggert jou dat je boos word? Door daar wat dieper op in te leren gaan, ben ik er achter gekomen dat een reactie die jij geeft ergens oud zeer van vroeger kan zijn (trauma). En nee geen heftig trauma die je hebt als je bijvoorbeeld iets heftigs hebt mee hebt gemaakt maar een trauma van vroeger die je doorgeeft aan je eigen kinderen. Hoe hebben jouw ouders tegen jou gedaan als kind als ze boos waren? Hoe deden jouw ouders toen je vroeger veel zeurde of niet luisterde? Mijn vader schreeuwde altijd heel erg hard naar mij als hij boos was. Dat heb ik onbewust overgenomen, en ik heb nu ook een hekel aan schreeuwende mensen. Dus als mijn kinderen schreeuwen, dan gaat er iets door mij heen wat niet fijn voelt. En door dat ik weet dat ik dat mijn kinderen niet wil mee geven lukt het me veel beter om niet tegen ze te schreeuwen.
Het hoeft natuurlijk niet altijd ergens weg te komen, iedereen is wel eens boos. Maar als het vaak gebeurt, kun je er eens wat dieper op in gaan en opzoek gaan naar wat jou boosheid triggert.
Ja, er is zeker vaak ook iets onderliggends, ik weet heel goed wat er dan getriggerd wordt. Namelijk mijn kernovertuiging "ik doe er niet toe". Als er niet geluisterd wordt door mijn kinderen, als ik genegeerd wordt of als ze brutaal zijn, is dat wat weer naar boven komt. Ik ben me er van bewust en ben er mee aan het werk. Maar het is helaas niet iets wat je zo maar even verandert.
Nee ik herken het niet, ik mopper zoveel op ze, dan zou ik nu in een zware depressie zitten als ik me daar schuldig over voel. Ik hoop wel dat ik ooit eens geduldiger word.
Ik denk dat er ook heel veel afhankelijk is van karakters van de kinderen en interactie met elkaar. Dan heb ik het over ruzies maar ook over elkaar aansteken met hyper energie. Zelf ben ik vrij rustig en ik kom ook uit een rustig gezin. Maar wij hebben 3 kids met enorm veel temperament en alle 3 een sterke eigen wil (combi van genen van ons jeejj ). Ik ben soms ook veel te veel naar mijn zin aan het mopperen. Maar soms ontkom je er niet aan. Dan kan je het prima anders willen, maar er spelen zoveel meer factoren mee.
Nee is ook niet gezellig. Zoals ik zeg, ik hoop wel dat ik ooit eens geduldiger word. Daar zal het zeker aan liggen.
Geloof mij, zo mooi en pedagogisch zoals jij het in bovenstaande tekst benoemd zal ook jou niet altijd lukken naarmate je kind(eren) ouder is/zijn. Ik zie dat je een 3 jarige hebt, toen mijn oudste 3 was was het bij ons thuis ook nog een stuk gezelliger 😉
Nou hier is het altijd gezellig en ben thuis mama en ik hoef zelde te mopperen en straffen doe ik sws nooit aan. Ik heb redelijk veel geduld en ik vind inderdaad verbinding heel belangrijk. En als ik hier wel eens zou moeten mopperen of geduld verlies wat in mijn ogen onterecht is zal ik altijd met excuses aan bieden. En als je altijd moet mopperen om de zelfde dingen heb je geen verbinding en als kinderen zich niet gehoord voelen ook dan is er geen verbinding. Bedoel het verder geen aanval alleen lijkt me zeer vermoeiend als je altijd mawr mopperde en alles je irriteert of trigger geeft
Jaa heel herkenbaar. Voel me ook zo rot als ik uit mijn slof schiet. Op een gegeven moment raakt mijn geduld op. Ik voel me dan ook zon slechte moeder en aan de ene kant denk ik... Je bent ook maar mens en mogen ook zien dat je boos bent. Moeten we dan altijd de liefdevolle, geduldige en rustige moeder zijn? Zit ook helemaal niet in mijn karakter hoor.
Ik denk dat we moeten accepteren dat we niet de perfecte moeder kunnen zijn. Je mag heel boos worden op iemand en tegelijkertijd van diegene houden toch 😊 toch blijft het rottige schuldgevoel knagen.😅
Ja dat is een interessante vraag.. Blijkbaar heb ik de overtuiging dat dat niet goed is. Ik had zelf een autoritaire vader en heb daar heel veel last van gehad. Ik denk dat het daardoor komt. Ik wil niet vanuit een machtspositie reageren naar mijn kinderen.
Dat kan ik begrijpen. Tegelijkertijd is boosheid een emotie waarmee ze zelf ook moeten leren omgaan, in de toekomst. Hoe jij je boosheid uit, kun je natuurlijk in kiezen. Maar boosheid helemaal weghouden bij ze, zou niet gezond zijn... Mijn stelregel is: ik mag best boos doen, wanneer ik dat opvoedkundig verstandig vind. Maar wanneer ik van binnen écht boos ben, kan ik beter even uit de situatie stappen: dan weet ik zeker dat ik niet over grenzen heenga... Dus boos doen an sich vind ik functioneel. Maar wanneer mijn eigen emoties erbij betrokken zijn, kan ik er beter even tussenuit, om mezelf en hen te beschermen voor onredelijkheid...
Zolang mijn kinderen zich niet schuldig voelen over hun gedrag, voel ik me niet schuldig over mijn reactie erop 😉.
Tot op bepaalde hoogte natuurlijk. Soms reageer ik vanuit eigen moeheid/ irritatie oid harder dan nodig is. Dan voel ik me wel schuldig. Maar ik denk dat ook niet elk gedrag met humor omgebogen hoeft te worden. Geen jas aan in de winter misschien nog wel (en anders moet je maar voelen) maar bij het meppen van je zusje bestaat voor mij geen geduld.
Ja hoor herkenbaar.. menselijk zou ik zeggen 😉 tenzij dit aan de lopende band gebeurt zou ik me niet schuldig voelen, je doet wat je kunt en bent ook gewoon een mens met emoties. Misschien kun je dat ook op begrijpelijke wijze uitleggen aan je kinderen achteraf.
Ja dat herken ik wel hoor! Ik mopper veel meer dan ik wil en hen einde van de dag weleens een schorre stem. Ze maken hier veel ruzie met elkaar en dan moet ik schreeuwen om erboven uit te komen. Als ze alleen spelen niks aan de hand en zijn het engeltjes maar met elkaar.😣 Ik zou zo graag eens een dag niet willen hoeven te mopperen
Dat gemaakt soms. Mijn kinderen zijn schatten, tot de maan de sterren en achter het behang. Mijn oudste had laatst een dubbele oorontsteking en was dus 2 weken zo goed als doof. Super sneu, maar hij had niet veel pijn. Ik was de tafel aan het opruimen voor het eten, de kinderen legde. Steeds weer de spullen op tafel. Nou, dat hebben ze gehoord! Maar ze hebben een half uur mijn vraag om op te ruimen genegeerd! Ze hebben braaf gegeten en optijd naar bed.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (27) Verversen