Ik ben verlegen van aard maar in de loop van de jaren ben ik erg sociaal geworden en heb veel vrienden waar ik vaak mee afspreek. Maar.. Ik merk dat ik vaak heel snel praat in gesprekken, zonder echt goed na te denken over wat ik zeg. Soms ga ik uit enthousiasme ook overdijven, geen idee waarom ik niet eerlijk blijf.. Ik probeer dan iets te zeggen om het weer recht te zetten, maar dat maakt het alleen maar lastiger. Daarna blijf ik maar malen in mijn hoofd: heb ik iets stoms gezegd? Hoe kwam ik over? Het voelt alsof ik mezelf daarmee in de weg zit, want ik word er best onzeker van en soms ook boos op mezelf. Ik vertel ook soms teveel over mezelf wat ik liever niet had gezegd... maak ook vaak grapjes over mezelf en lach er flink om, op het moment is dat luchtig, maar later voelt het alsof ik mezelf een beetje tekortdoe.
Opmerkelijk genoeg heb ik dit probleem niet met mijn partner, zusjes, moeder of andere familieleden. Dan ben ik gewoon rustig en mezelf.
Herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie tips om hier verbetering in te brengen?
Ik praat niet te snel, soms wel te veel en ik pieker vooral altijd heel erg over wat ik gezegd heb. Ben dan bang dat ik te veel over mezelf heb gepraat (al ben ik ook echt belangstellend), dat ik het verkeerde heb gezegd, dat de ander mij stom vindt, etc. Ik kom er maar niet vanaf, wil het altijd goed doen en ben altijd bang dat ik het fout doe. (Een vanuit onzekerheid denk ik dat ik ook echt af en toe dingen zeg die niet leuk/helpend zijn) Als iemand tips heeft, houd ik me aanbevolen. Overigens lieg ik niet, ik ben eerder te eerlijk. Echt tips heb ik helaas niet, ik ben ook zoekende....
Net dit bericht geplaatst; denk ik dus gelijk: "dit gaat te veel over jezelf, het gaat niet om jou".
Heb het vaak dat ik altijd direct zegt wat ik denk op dat moment pff
Veel mensen kunnen daar niet tegen, zo recht voor de raap , dus vermijd vaak wel gesprekken met mensen waarvan ik denk , dat ze daar niet tegen kunnen hihi
Probeer zelf dat wel te veranderen maar helaas , zodra ik iets denk floep het gewoon eruit en soms is dat best onaardig, en denk ik achteraf waarom kan ik niet wijs me mond houden.
Heb dat vorige week nog gehad was bij mijn nicht en die had nieuwe buren, en die waren op het zelfde moment als ik op visite bij mijn nicht .
Ik had bij allebei gewoon geen goed gevoel , leek als ze probeerde dat hun het beter en meer hadden dan andere , en toen me nicht zei vind wel leuk nieuwe buren wat meer gezelligheid, zei ik met domme kop , zo gezellig zijn ze niet , want ze vergelijken alleen maar na wat andere hebben en hoe hun het kunnen overtreffen , ik zou niet zulke buren willen hebben, terwijl ze er gewoon bij zaten
Dus ja buren gelijk na huis , en ik weer een preek van me nicht dat ik eens moet leren om me mond te houden haha ze zijn niet meer geweest bij me nicht , maar had dus toch wel gelijk , me nichtjes van 15 hebben elektrische fiets voor school en dag later hadden de dochters van de buren die 13 en 14 zijn een splinternieuwe fatbike , terwijl me nicht nog zei me dochters willen graag zo 1 maar ik vind dit dat nog niet verantwoord .
Dus ja , maar slechte eigenschap van mezelf helaas en denk vaak achteraf wel , waarom moet ik dit of dat zeggen.
Herkenbaar. Ik ben zo introvert als maar zijn kan. Het liefst zit ik in mijn eigen vertrouwde cirkel waar ik voor mijn gevoel mijzelf kan zijn. Menselijke interactie kost mij ook enorm veel energie. Het zorgt er ook voor dat ik altijd pas op het allerlaatste moment weg ga van huis als ik een afspraak heb. God forbid dat ik 2 minuten langer dan nodig met de ander door moet brengen.
Wat mij enorm heeft geholpen is mijn werk. Ik spreek dagelijks veel mensen, en door de professionele aard van het gesprek kan ik zonder problemen een heel gesprek voeren en leiden. Maar dan heb je een soort masker op wat het makkelijker maakt.
Persoonlijk praat ik alleen makkelijk met mensen waarbij ik me op mijn gemak voel. Inderdaad bijvoorbeeld directe famile of collega's waarvan ik weet dat ze net zo gek zijn als ik. Collega's die een serieuzer karakter hebben heb ik meer moeite mee.
Zo was ik laatst een verhaal aan het vertellen aan een collega. Het ging prima, totdat ik in de loop van het verhaal merkte dat er nu meerdere collega's mijn verhaal aan het volgen waren. Drie keer raden: Kop als een biet, ik wist niet meer waar ik moest kijken en ik kon amper nog uit mijn woorden komen.
Ik heb geen directe oplossing, maar ik leer wel van dit soort momenten. Zo kan ik er een volgende keer beter op anticiperen dat ik bijvoorbeeld de aandacht zal krijgen. Ook probeer ik serieus te blijven in een gesprek en te zeggen wat ik echt bedoel zonder er een grapje van te proberen te maken zodat de boodschap wat minder hard bij de ander aankomt.
We moeten leren onszelf serieus te nemen als volwassene, moeder en professional. En dat is verdraaid lastig. Vooral als je zoals ik geen complimentjes kan accepteren van een ander, laat staan dat je jezelf wat credit zal geven voor alles wat je allemaal al hebt bereikt.
Ooh, die serieuze collega's inderdaad. Vreselijk 🤣 Ik vind dat altijd zo ongelooflijk ongemakkelijk en vaak begrijpen die ook mijn humor niet. Die is nogal zwart en sarcastisch en vol zelfspot. En er dan helemaal serieus op doorgaan terwijl ik gewoon een heel slechte grap maak. En dat durf ik dan vervolgens weer niet te zeggen waardoor zo'n gesprek echt heel achterlijk is en ik het nog maanden later kan voelen 🤣🤣
Herkenbaar! Ik doe het ook en ben er niet trots op. Om vervolgens piekerend wakker te liggen, balend van mijn eigen gedrag dat ik maar niet blijkbaar te kunnen bijsturen. Geen tips maar wel (h)erkenning..
Ik herken wel dat ik soms te open ben naar iemand waarbij ik dan achteraf denk, hee waarom vertelde ik dat nu. Ik heb dat idd ook niet bij mijn man of familie. Het komt soms door mijn spontaniteit, maar achteraf neem ik me dan wel eens voor om de volgende keer wat stiller te zijn of minder open. Overigens lieg of overdrijf ik dan niet, maar ik denk snel dus moet me altijd een beetje inhouden haha. Maar ik ben nu eenmaal zo, ik hou helemaal niet van koetjes en kalfjes gesprekken (ja bij school natuurlijk wel eventjes). Ik vind voldoening in echte gesprekken. En soms stel ik me daarmee kwetsbaar op bij vrienden of kennissen en soms is dat oké achteraf en soms wat minder. Ik heb wel veel langdurige vriendschappen dus ik denk dat men het wel waardeert.
Wat helpt is tegen mijzelf te zeggen als ik merk dat ik pieker /diep nadenk over iets, dat ik niet perfect hoef te zijn, dat is een ander ook niet en dat oké.
Heel herkenbaar. Als ik mij op het gemak voel ga ik ook dingen zeggen waarvan ik achteraf denk waarom, ook wel bij onbekenden trouwens. Het probleem van malen ontstaat hier vaak bij vermoeidheid dat ik ga denken 'wat zou een ander hiervan vinden'. Sinds ik dit weet ga ik vaak even slapen of de dag erna is het gevoel weg. Mijn man probeert ook met mij er doorheen te lopen en het in verhouding te zetten. Dat geeft mij rust. Plus iedereen zegt wel eens wat raars en niet iedereen hoeft je leuk en grappig te vinden. Ik vind zelf ook zoveel mensen niet leuk. Altijd mijn best voor gedaan ookal vond ik ze raar/vervelend. Ik stop hier bijv. Geen tijd meer in.
Ja vroeger, wilde ik iedereen pleasen en leuk gevonden worden en gezien worden. Dat is al jaren niet meer, ik ben nu wie ik echt ben en niet wie ik wil zijn. Ik ben 100% veranderd als persoon en nog nooit zo blij geweest met mijzelf.
Het klinkt als of je je juist niet jezelf kan zijn, je wilt dat mensen je leuk en of interessant vinden, je durft je eigen ik niet te laten zien, waarom die kan niemand in vullen behalve jij. Ben je bang dat ze de echt jij saai vinden, waar komt je please gedrag vandaan, waarom zet je je zelf zo te kijk en te kakken, wat bied het je op langer termijn.
Ik zou dus echt goed naar patronen kijken, en onderzoeken waarom je dingen doet en zegt, wat denk je dat het je brengt. Alles hoe je nu doet en bent is dus niet wie je wilt zijn dus laat dat masker zakken en leef voor jezelf.
Ik ben wel ben benieuwd hoe het je gelukt is om niet meer te pleasen en het niet meer zo belangrijk te vinden wat een ander denkt. Ik zou niets liever willen, maar weet niet hoe. Het pleasen is zo mijn natuur geworden, ik weet niet eens meer wie ik zelf ben en wat ik zelf wil..
Therapie, heel veel therapie, daarnaast heb ik adhd dus maakte toen echt alles erger. Uiteindelijk breng je alles wat je leert in de praktijk, en in het begin voel je weerstand, het geeft heel veel emotie. Beetje bij beetje pelde ik de ui af om het maar mee te vergelijken. Telkens een laagje dichter naar mij zelf.
Dit is nu zo’n 10 jaar geleden hoor, maar weet wel het eerste moment dat ik vverschil merkte viel er een last van mijn schouder. Door de opluchting wordt door zetten steeds makkelijker, zelfs ondanks ik mensen kwijt raakte bleef ik me zelf ontwikkelen en werdt fijner en fijner. En nu ben ik dus wie ik ben, ik leef voor wie ik ben en mijn gezin. Kan me niet meer voorstellen geleefd te hebben zoals ik deed, was echt heel verdrietig.
Wat heerlijk, die opluchting!! Daar verlang ik ook naar , wat zou dat ook een energie opleveren. Ik heb ook al flink wat therapie achter de rug, maar voel helaas geen enkele verbetering. Wat voor therapie heeft jou geholpen? En welk inzicht?
Het kwam bij mij uit mijn jeugd en door de adhd versterkte alles, ik wilde gezien worden en leuk gevonden worden. Dit uitte zich in mensen tevreden houden, mezelf verliezen, gevoelens niet uitten, zelfverzekerd overkomen, verkeerde relaties aan gaan met zowel vrienden als relatie, over mijn grenzen heen laten komen. Heb ook een eetstoornis gehad en dit in combinatie met trauma en adhd zorgde dat ik mezelf compleet kwijt was.
Eigenlijk heb ik in begin dus therapie gehad in de kliniek tijdens mijn eetstoornis. Daarna gewoon bij ggz en dit alles bij elkaar zorgde al voor verandering niet groot. Maar zo raakte ik van de eetstoornis af en had ik andere patronen en had ik mijn coping mechanisme doorbroken. Was echt al heel veel veranderd maar niet waar ik wilde zijn, later kan je terug kijken en zien wat je toen niet zag. Pas later tijdens ivf in behandeling gegaan door het lange proces van niet zwanger worden, geen terug val in wat ik hier boven noem maar meer over acceptatie van emoties etc en niet weg stoppen. Toen deed ik ACT therapie en dat heeft mij enorme inzichten gegeven wat eigenlijk het plaatje compleet maakte met alle voor gaande therapie.
Ja en wat bij je past weet niemand, wat je nu doet blijkbaar niet, of je bent niet toegewijd aan je therapie dus niet volle 100% erin, je probleem te groot is dus in stand blijft bewust of onbewust. Je kan overwegen dus nadere therapie te doen, het is echt zoeken.
Je bent zo te lezen niet enkel verlegen van aard, maar ook een onzekere mogelijk eigenlijk introverte persoonlijkheid.. Ik denk dat je je te veel in een masker hebt geduwd naar wat jij denkt dat andere mensen van jou verwachten...en dat je daar nu uit moet gaan komen. Je mag echt meer jezelf zijn en meer het gespeelde poppetje.
Dat klopt helemaal. Ik heb in mijn jeugd veel moeilijkheden gehad, vooral op het gebied van de gezondheid van mijn moeder. Op school ging het ook niet goed met vriendschappen. Lange tijd had ik een sterk verlangen om me geliefd te voelen, maar ik voelde me vaak alleen.
Ik heb me toen volledig op mijn school gestort en behaalde de beste cijfers. Daarna begon ik aan een zware studie aan de universiteit. Ik wilde altijd opvallen binnen mijn gezin, maar op een gegeven moment merkte ik dat ze steeds meer van mij verwachtten.
Ik ben perfectionistisch. Tegenwoordig probeer ik veel meer los te laten en dingen stap voor stap te doen. Ik ben van nature een vrolijk en positief persoon, en merk dat ik daardoor snel mensen aantrek. Dat voelt goed, maar tegelijkertijd steken de onzekerheid en de drang om perfect te zijn nog vaak de kop op. Dan moet ik mezelf weer tot rust brengen.
Klinkt als een behoefte aan het terugvinden van controle (wat lukte met goede cijfers behalen enz). Ik ben ook perfectionistisch van aard en het helpt mij altijd om even weer naar de basis te gaan, en te te zeggen tegen mijzelf dat ik oké ben zonder dat ik hoef uit te blinken in een of ander. Oefening baart echt kunst!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen