Mijn dochter van 25 maanden is altijd al een pittige dame geweest maar sinds een aantal weken hebben we strijd en tantrums om het minste of geringste. Ook wil ze wisselend niet meer in haar buggy zitten of krijst ze alles bij elkaar wanneer we op de fiets gaan. Ik vind het vanuit dat oogpunt daarom ook een pittige periode.
Ze begint gelukkig al steeds meer te praten maar ik kan haar nog niet uitleggen dat ze tegen mama moet zeggen wat ze wil ipv gelijk de sirene aan te gooien. (Logisch, weet ik, ze is nog maar net 2)
Maar ik vraag me wel af; vanaf wanneer werd het bij jullie wat makkelijker? Dat de fase komt waarin je wat meer kunt overleggen en uitleggen? Ze zelfstandig een stukje van zo’n 10 minuten kunnen lopen? En zindelijk zijn?
Ook met het oog op wanneer we voor een tweede gaan vraag ik mij af hoe ik dat ga combineren met een pittige peuter op de dagen dat ik alleen ben. Tevens denk ik dan, je weet niet wanneer het lukt en bent dan sowieso eerst 9 maanden zwanger. Dus hoe doen jullie dat vanuit praktisch oogpunt met een laten we zeggen drie jarige wanneer je alleen bent?
Mijn oudste kon driftbuien hebben van 8 uur, waarbij we regelmatig nieuwe bloempotten konden kopen. We hebben hij heeft de juiste hulp en begeleiding gekregen en met 3,5 was dit wel over. Mijn jongste was snel zindelijk1j en 8 m. Hij is weleens zo driftig geweest dat hij na afloop gelijmt moest worden. 10 minuten lopen zonder morren doet de jongste van 5 alleen met oma. Een loopfiets evt met duwstang kan een goede investering zijn. Ze vinden het nog steeds heerlijk om tegen te werken. Maar van de de leerkrachten en iedereen hoor ik dat ik leuke kinderen heb waar ik trots op mag zijn. Alleen maar fijn dat ze zich zo veilig voelen dat ze durven grenzen te verkennen
Ons tweede kindje is geboren toen mijn zoontje 31 maanden was (normaal praat ik niet in maanden hoor ahha, leek me in deze context wel handig).
Ik vond de laatste maanden van de zwangerschap wel echt pittig. Peuter van bijna tweeënhalf en hoogzomer. Ik heb allerlei handigheidjes bedacht. Peuter met opstapje zelf op de commode laten klimmen, peuter aankleden in ledikant, ook slapen/rusten tijdens zijn middagdutje.
Ik vind alleen de deur uitgaan nu met een baby en een peuter wil pittig.
Elke fase heeft zijn voor- en nadelen. Ik kreeg de 2e toen onze oudste 2,5 was. Ook peuter en alles zelf willen doen. Toen de 3e kwam had ik een kleuter die naar school ging en een peuter van 3: ik stond s ochtends op tijd vanwege school en had een peuter die s middags niet meer sliep. De 4e kwam toen iedereen op school was en de 3e al 7: we begonnen weer overnieuw.
Kortom, met elke fase was wel iets wat niet handig was. Perfecte timing bestaat in mijn ogen niet. Op een gegeven moment is het zo met een baby erbij en je dealt gewoon met de situatie. Komt goed!
Hier traumatische ervaringen met de eerste gehad, wilden toch graag een tweede. Bij de eerste duurde het een jaar voor ik zwanger was dus toch tijdig weer gaan proberen. De oudste was 2 jaar en 1 maand toen onze jongste geboren werd. Was t gelukkig al wat rustiger.
Onze jongste is geen vlotte prater, gaat ook huilen en gillen als hij iets wilde. Heb heel simpel steeds herhaald, mama ook hulp te krijgen. Toen dat eenmaal lukte werd het mama help. Met gillen of huilde wacht ik tot hij mama help zegt en dat kreeg hij best snel door.
Lopen van 10 min is wss heel erg verschillend per kind, onze Kids lopen erg graag dus als voor hij 2 was (oudste ook trouwens) liepen ze al langer. Maar het tempo is niet snel, dus of neem er de tijd voor of in de wagen. Wij hadden een mee rijd plankje wat op de wagen kon, dan konden beide Kids gemakkelijk mee met 1 ouder.
Verder vind je echt je draai wel in hoe alles te doen, ook als je alleen bent, zo heb je ook je draai gevonden om het überhaupt met een kleine op te pakken.
Er is altijd wel een fase dat het iets lastiger is, dus ik zou er nu gewoon voor gaan. Je weet toch niet hoe het over ruim 9 maanden is. Hier spelen ze graag met de autootjes dus ik wandel vaak ook wel even met ze, dat vinden ze ook leuk. Succes!
De vraag is of het leeftijd of karakter is denk ik. Hier 1,5 en 2,5 jaar tussen de kids en ja het blijft soms pittig. Meisje overdag zindelijk hier met 2 jaar, nu met 2,5 jaar nachten ook regelmatig. Lopen doet ze al heel lang zo’n 10 min kwestie van doen en trainen denk ik. Alles vindt z’n weg wel mocht je wens er zijn!
Gewoon voor een tweede gaan joh, wie weet wat de toekomst brengt. Misschien neemt ze de "grote zussen rol' wel zo serieus dat je geen centje pijn hebt, wie zal het zeggen? Baby gewoon in de doek en handen vrij voor gespuis :P haha. De meeste waren net 2 of net geen 2 toen de volgende kwam. Mijn ervaring is dat baby's door belachelijk veel gekrijs van peuters heen slapen en dan kuch jij en worden ze wakker haha. Je krijgt vanzelf getrainde armen om driftige peuter af te voeren terwijl je ze uit de buurt houdt van babybuik. Gewoon rustig blijven, peuters zijn gewoon niet te peilen. Ik zeg weleens voor de grap tegen de rest van de kinderen "Nee sorry, de peuter heeft gesproken en je weet; de peuter heeft áltijd gelijk"
Ik zou gaan voor een tweede. Tegen die tijd heb je wel weer een andere fase, haha! En per gezin is het zo verschillend. Hoe ouder ze worden, word het vaak ook makkelijker. Als het kriebelt voor een tweede zou ik ervoor gaan. Ik weet wel zeker dat ze het goed oppakt en leert ze gelijk ook delen
Hier ook een pittige dame. Vanaf 3 werd het echt een stuk makkelijker. Wij hadden we toen ze 2 werd er een tweede bij, dat pakte ze eigenlijk wel goed op toen.
Ik vind zelf van 1,5 tot 2,5 jaar de pittigste leeftijd. Daarna gaan ze hier naar school dus dat scheelt. Onze dochter was 2j9m als haar broertje geboren werd. Dus ze ging al naar school en dan had ik overdag tijd voor broertje. Ze waren hier beidde zindelijk met 2j6m. Omdat dat moest voor school. Op 2 weken waren ze zindelijk. Dus het is maar net hoeveel tijd je erin steekt en doorzet. Een draagzak zou ik trouwens iedereen aanraden. Baby blij in de draagzak en je handen vrij voor peuter.
Haha, zoveel mensen, zoveel voorkeuren zullen we maar zeggen! Ik heb echt liever 3 peuters dan één pasgeboren baby en ik had echt heel erg makkelijke babies xD Ik worstel liever een 2 jarige in een fietstoeltje dan dat ik om 4 uur 's nachts loop te raden of het nou honger of krampjes of pijn of oververmoeidheid of allemaal tegelijk is.
De oudste was met twee jaar en twee maanden zindelijk. Binnen drie maanden overdag en daarna vrijwel geen ongelukjes meer. Na twee weken ook 's nachts de luier uit en na drie nachten ook nog zelden ongelukjes. De jongste is nu 2 jaar en 3 maanden en een week of twee bezig. De ene dag blijft hij droog, de andere dag één of meerdere ongelukjes. Zijn humeur speelt hierin een grote rol.
Het zwanger zijn met één of meerdere kinderen is nog best zwaar. Momenteel heb ik nogal last van mijn hormonen en geduld is extra lastig. Ook ben ik zo moe. Vandaag viel ik bijna in slaap in de auto, ik moest echt even stoppen. De misselijkheid hakt er in. Pauze houden is lastig. En dan ben ik pas zes weken zwanger 😂 Het is dan wel weer vertederend hoe voorzichtig de oudste met mijn buik is en hoeveel hij er met zijn hoofd mee bezig is.
Verder vindt het combineren zijn weg wel wanneer de baby eenmaal geboren is. Een tweede vond ik echt anders dan de eerste. Het combineren is een zoektocht. Gelukkig weet je al wel hoe het luiers verschonen moet en hoe je een baby handig in bad moet doen etc. Dat scheelt ook een hoop energie. Je opvoedingsstijl is je al bekend. Al is elk kind natuurlijk anders.
Elke fase heeft wel iets dat pittig is met een newborn er bij. De newborn tijd is maar tijdelijk, en die wordt vanzelf ook een dreumes of peuter. Je oudste gaat op school ook door fases die pittig kunnen zijn, en dan komt op een gegeven moment de pubertijd om de hoek kijken, etc. Zo wisselt dat elkaar af en soms valt het samen. Maar elke fase is tijdelijk. Voor mij is de oudste daarom geen reden geweest om nog niet aan een volgende te beginnen.
Ik heb er 3 in 3 jaar tijd, bij de derde had ik dus een baby, dreumes en peuter. Qua handenbinders, vond ik 1,5-2,5 het meest pittig. Ik had klimmers, ontdekkers en zeer actieve kinderen. Ze klommen uit bed en box, weigerden de kinderwagen en zagen de wereld als 1 grote speeltuin. Dan moet je vooral véél opletten. Zo vlak voor de start van school werd het ook weer uitdagend. Zó toe aan nieuwe uitdaging en de volgende stap, dat ze thuis weer opstandig werden en zich zo snel verveelden.
Ik vond het minder fijn toen de oudste naar school ging en we allemaal in dat ritme mee moesten en de baby steeds mee moest met halen en brengen. Ook zwemles startte toen, speelafspraakjes, buiten spelen, etc. De oudste sliep altijd netjes in bed overdag, en de jongste sliep overal en nergens want die moest gewoon steeds mee.
Over het algemeen vond ik het eerste jaar altijd wel easy peasy, tweede jaar werd het vooral hard werken / aan staan de hele dag, derde jaar werd het weer wat rustiger. Vanaf de basisschool kwamen er weer andere zorgen bij, en ook een hele extra agenda vanuit school, sport, etc.
Ik 'draaide' die 3 trouwens vaak alleen, want mijn man werkte in die tijd onregelmatig. Zoals je je niet écht kunt voorstellen hoe het is om een kind te hebben als je die nog niet hebt, is het ook echt lastig voorstellen hoe het is met twee. Je doet met 2 niet 2x zoveel als met 1. Je pakt ook veel samen. Ze zitten echt niet de hele dag op elkaar te wachten en dat jij je rot rent tussen die twee hoor. Daar krijg je gewoon routine in hoor.
Onze pittige man was net 2 toen hij grote broer werd. Ik heb de tijd met een pittige peuter en baby overleefd. Het was zeker geen makkelijke periode (naast de gedragsproblemen van de oudste, ook nog eens coronatijd), maar samen hebben we het beste ervan gemaakt. De jongens zijn nu echt elkaars beste vrienden, ik had er ook niet veel meer tijd tussen willen hebben. Mijn jongste is overigens een totaal ander kind en krijgt nu pas met 3,5 een pittige periode (is echt toe aan school). De oudste is nu 5,5 en nog steeds een pittig mannetje, maar ook ontzettend lief! Wanneer het makkelijker wordt kan niemand je vertellen, maar het gaat vast wel los lopen, je vind vanzelf je draai met een baby en peuter. En ze leren er uiteindelijk ook alleen maar van. Zelfstandig langere afstand lopen was voor mijn oudste al snel (met 2 kon hij dat best wel) en als het echt te lange afstanden werden ging de loopfiets mee. De jongste ging pas langere stukken lopen met 3 jaar, maar daar heb ik ook nooit strijd mee gehad om de buggy (hoogstens als hij eruit moest). De loopfiets hoef ik voor hem niet mee te nemen, daar doet hij al helemaal niks mee.
Bij ons begon het al met 1,5 en was het met 2,5 jaar wel een eind over. Maar toen kon hij goed praten. Hij was zindelijk net voor de 2e verjaardag. Ik moet inderdaad niet denken aan zindelijkheidstraining en zwangerschapsmisselijkheid samen.
Lastige afweging! Er zijn zoveel onbekende factoren. Of het zwaar is of niet hangt, los van de leeftijd en het temperament van je dochter, toch echt wel af hoe makkelijk je zwangerschap, bevalling en baby gaat zijn. En veel hangt ook af of je bijv werkt of de hele dag thuis met de kinderen bent, hoeveel je partner doet, al dat soort omstandigheden. Je moet met 2, waarvan 1 een pittige peuterpuber, in mijn ogen wel écht een goed team met je partner zijn om het leuk te houden voor iedereen. Al zijn er ook genoeg moeders die het wel alleen kunnen.
Mijn dochter is nu bijna 4. Ze was zindelijk met ruim 2,5 (begonnen toen ze 1,5 was), kon op die leeftijd echt al wel 10 minuten gewoon lopen, uitleggen kon vanaf 2 jaar steeds meer en meer en echt overleggen doe ik pas meer sinds ze 3,5 is. Sinds ze 2/2,5 is hameren we erg op dat ze sorry, pardon, dank je wel, etc. zegt en als ze iets wilt, gewoon vraagt 'mag ik...' of 'wil je...'. Dat is nog steeds niet 100% geautomatiseerd maar we zijn een heel eind!
Ik heb het idee dat ze met 3,5 grotendeels wel uit de peuterpuberteit was, al kan ze nog steeds lekker driftig of gefrustreerd zijn, en ook hangry en met een ochtendhumeur (geen idee van wie ze dat nou heeft, haha xD). Maar niet meer zo dat constant grenzen testen. Ik vind het lastig te zeggen wanneer het echt het hoogtepunt was. Ik heb het idee dat dat met 2 was, maar ik werd zwanger toen ze 1,5 was, en toen ze 2;3 was kwam haar broertje. Ik vond de buien die ze had gewoon veel pittiger toen ik zelf zwanger was en weinig energie had, maar ik weet niet of ze wel erger waren.
Op een bepaalde manier 'hielp' het ook dat ik sommige dingen echt niet kon toen ze zwanger was. We hadden toen altijd strijd over dat ze niet zelf van de trap op of af wilde lopen, terwijl ze het wel kon. Op een gegeven moment kon ik haar echt niet dragen, dus als we alleen waren, móést ze wel. Ze heeft een keer een kwartier krijsend op de trap gezeten (en ik er naast zitten huilen haha), maar daarna was het ook wel klaar.
Succes met je afweging maken! Je weet niet alles van tevoren, maar ik snap wel dat je wilt mikken op het beste moment.
Ik vond bij mijn pittig kind de leeftijd van 3 het pittigst... Ik was zwanger toen hij 2 jaar was en dat vond ik ook pittig, want ik voelde me slecht en had nauwelijks energie en geduld... Ik zou denken dat je kunt kiezen tussen of een pittig jaar zolang de oudste nog niet naar school gaat en je er een baby bij hebt, of je wacht tot de oudste 4 is en naar school gaat, dan is het iets makkelijker. Maar elk voordeel heeft ook zij 'n nadeel...
Mijn meid was voor dr tweede zindelijk, ze kon al snel praten en begrijpen ook. Vooral zelf veel blijven praten en uitleggen, en tantrums lekker laten gaan. Emoties reguleren is lastig. Benoem het gevoel en troost haar wanneer ze dit toe laat. Geef niet toe, soms is nee gewoon nee.
Mijn ervaring is dat er dit jaar best veel veranderd, in hun ontwikkeling dus inderdaad, ga er lekker voor zou ik zeggen!
Oh bij ons was dat het juist het meest ideale jaar. En k was ook fulltime met hem thuis. Ik denk dat ik van dat jaar echt het allermeest heb genoten. Heerlijk saampjes.
Verstand op nul en doorgaan. Ze zijn hier nu net 4, 2,5 en 4 maanden. De 2,5 jarige is ook een echte peuter (2-3,5 vind ik de lastigste leeftijd tot nu toe). De oudste werd met 3,5 echt makkelijker, maar is een slechte praten dus kreeg zn frustratie er ook niet altijd goed uit (of ik begreep hem niet).
Mijn 2,5 jarige vraag ik gewoon de zin: 'mama wil je helpen?' te herhalen voordat ik ga helpen en dus niet te helpen als hij alleen 'HELPEN' roept. 2 jarige snappen veel meer dan ze je doen laten denken. Wij dachten dat hij het nog niet snapte dat hij een ijsje kreeg alleen als zn bordje op was, totdat hij zelf een keer gegeten had en zei: 'zo op, nu een ijsje'.
Daarnaast is het goed voor hun geduld. Ze wachten maar als ik met 1 van de andere bezig zijn. Gillen ze maar even hoor, lijkt mij sws beter niet altijd gelijk op dat gegil te reageren, want dan weten ze dat ze op die manier je aandacht kunnen krijgen.
10 minuten lopen kan onze 2,5 jarige al prima, je moet alleen wel de tijd nemen 😅 als ik haast heb kan hij in de kinderwagen, auto, op het plankje van de kinderwagen.
Ik zal mij vooral niet te druk maken over hoe je het gaat doen, het loopt vanzelf allemaal wel los.
Hier werd het met onze pittige oudste pas makkelijker toen ze naar school ging. Van 3 tot 4 jaar was het ergst. Vreselijke leeftijd. Maar is echt per kind verschillend. Onze jongste is nu bijna 2 en is een heel ander kind met een heel ander karakter. Nog nooit een woede aanval oid gehad en vind alles wel best en luistert goed. Wij zijn aan de tweede begonnen toen de oudste 3 werd. Was gelijk zwanger, dus zit 3 jaar en 9 maanden tussen. Vond het leeftijdsverschil wel prima, omdat de oudste zindelijk was en zich redelijk kon redden. Zelf aankleden en niet meer hoeven tillen etc.
Vooral omdat ze echt toe was aan school. Geen uitdaging meer, vervelen, energie niet meer kwijt kunnen. Echt toe aan de volgende stap. En dat leidde tot heel veel frustratie, dus nóg meer boosheid en woede uitbarstingen. En heel slecht luisteren😅.
Waarom 25 maanden niet gewoon 2j maar dat terzijde.
Mijn dochter is een makkelijk meisje en heel lief en vrolijk en weinig uitbarstingen. Denk niet dat anderen kunnen bepalen wanneer jij er klaar voor bent. Ik weet wel dat je vtv beren op de weg ziet, ik heb er veel gezien en dat nog wel met een makkelijk kind. Ik heb het tot op heden dochter is 3,8j en zusje 5,5m niet zwaar ervaren. Je weet inmiddels alles is een fase.
Voor mezelf weet ik dat ik er niet minder tijd tussen had willen hebben. Ik vind dit echt perfect maar dat is voor iedereen echt anders. Ook het karakter van het kind, je zelf en je partner, je leven zoals werk hobby’s etc. Pas als het er is weet je hoe je het zal ervaren ik ervaar het positiever en fijner dan ik vtv dacht
Ik ben zelf thuis mama en doe bijna alles alleen en gewoon schakelen en veel praten en uitleggen en ook dat komt goed en vind je wel een manier in
Omdat ik op deze leeftijd veel verschil per maand zie bij kinderen. Ik zie zeker teveel beren op de weg maar weet ook dat ik nu een baby erbij niet zou trekken vanwege deze pittige periode daarom zijn we er bewust ook nog niet voor gegaan maar de wens groeit wel en dan ga je toch nadenken; wat als? En hoe zou het zijn…
Zeker enkel behoud je wellicht altijd een reden waarom niet. Enkel ga je relativeren op nu, je moet zwanger raken en nog zwanger zijn, dus ben je al gauw jaar verder niemand weet hoe het dan is. Dus nu is eigenlijk niet bepalend hoe het gaat zijn, vele denken dus in de situatie zoals die nu is maar dat is natuurlijk niet als de baby er is. Enkel kan wel de zwangerschap zelf dan heel zwaar zijn maar goed dat hoort bij de keuze als je een tweede wel wil
Zo dacht ik ook toen ze net een jaar was. Door omstandigheden konden we toen niet voor een tweede gaan. We zagen bij vrienden die in de zomer zijn bevallen hoe pittig het was. En hebben elkaar daarbij vaak aan gekeken van; gelukkig hebben wij nog gewacht. Ik had echt die fase van 1,5 naar 2 jaar niet met een baby erbij willen doen. Maar nu is de fase dus nòg pittiger geworden in andere opzichten. 😂
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (41) Verversen