Mijn oudste heeft gedragdsproblemen. Hij is 5 en staat op de wacht voor een reeks onderzoeken. Er wordt gedacht richting ADHD maar het kan nog alle kanten op. Misschien is ook geen sprake van een gedragsstoornis.
Ik ben ontzettend dol op mijn zoon, maar zijn verzorging als baby en zijn opvoeding tot dusver zijn tot nog toe een uitdaging geweest.
Wie ervaart nog meer dat het pittig kan zijn? Of wat zijn je ervaringen als ouder van een kind met gedragsproblemen. Hoe voel je je als ouder?
Later reactie want ik zit eigenlijk niet meer op babybytes maar mijn zoon word in april 8 en heeft adhd/pddnos. Hij zit hier wel aan de medicatie sinds afgelopen september. Mocht je vragen hebben of iets dan hoor ik het wel! Sterkte in ieder geval, ik weet hoe zwaar het kan zijn..
Pittig als alleenstaande moeder van drie? Ja zeker! Kost heel veel energie. Maar de gedragsproblemen van jouw zoon... Zijn die recent ontstaan of spelen die al sinds zijn baby/dreumes/peutertijd? Het is niet niks waar dat mannetje doorheen is gegaan in zijn leventje. Ik zou met hem niet afwachten hoe het zich ontwikkelt, maar naar het CJG of je huisarts gaan om hulp te zoeken. En dan niet perse diagnostiek, maar misschien iets praktisch qua ondersteuning voor jou en individuele behandeling voor je zoon.
Ja baby, dreumes, peuter en nu de kleutertijd. Hij staat ook al een tijdje op een wachtlijst. Er is nog nooit sprake geweest dat het door externe gebeurtenissen komt al heeft hij wel moeite met verandering wanneer een dag iets anders loopt. Hij is als baby door zijn biologische vader en mij samen opgevoed en dat is een zorgzame man een stabiele factor in zijn leven. Vanuit school wordt er aangestuurd op onderzoek en dat vind ik een goede zaak. Stel dat er sprake is van ADHD dan gebruik ik graag de coaching die erbij hoort. Kan me voorstellen dat bij het autistisch spectrum of wanneer er niks anders vindbaar is een andere aanpak hoort.
Hier nog zo één. Zoon (5) begin dit jaar van school gestuurd, nu op een observatieschool. Midden in onderzoekstraject. Je mag me PB-en, traject is hier ook pittig. Zit er nu even doorheen, dus geen puf om het hele verhaal hier uit de doeken te doen. Ik stuur je een dikke knuffel.
Onze zoon van 6 heeft autisme. Krijgt driftbuien als iets anders gaat etc. Zit sinds dit schooljaar op speciaal onderwijs. Waar hij al enorm veel geleerd heeft en gegroeid is. Vorig jaar was er heel veel gedrag en nu komt het leren naar voren. Hij is boven gemiddeld qua iq. Zit in groep 2 maar doet al dingen van groep 3. En hij heeft geleerd als hij boos wordt eerst weg te lopen om rustig te worden ipv gelijk te reageren. Ik werk zelf in de gehandicaptenzorg en heb op mijn werk heel veel geduld. Maar thuis is mijn geduld vaak op. Dus ja het is met momenten erg zwaar en pittig en dan ook nog een dochter van bijna 9 die soms ook haar boze buien heeft. Valt niet mee opvoeden.
Ik ben inmiddels ruim 10 jaar samen met mijn man die ongediagnosticeerde add heeft. Hier ben ik ingestapt en heb ik altijd rekening mee gehouden. Mijn oudste zoon heeft een zware vorm van adhd maar atypisch (zijn drukte zit van binnen en uit zich in wiebelen en frunniken en tics ipv extreem druk gehad etc.), mijn middelste is vermoedelijk meerbegaafd en m'n jongste zoon wordt binnenkort geobserveerd ivm flinke beweeglijkheid die hem in de weg zit bij t leren op school. Ik vind niet dat mijn kinderen gedragsproblemen hebben, ik heb geen last van m'n kids en kan zelf prima met ze omgaan. Ook de opvoeding is tot nu yoe redelijk gelukt al zeg ik t zelf. Ze weten zich prima te gedragen als we niet thuis zijn en meer kan ik niet vragen. Ondanks de diagnose die wel gesteld is en de diagnoses die vermoed worden vind ik niet dat mijn kids gedragsproblemen hebben. Sommige geloven niet eens dat mijn oudste een zware vorm van adhd heeft want zo druk is hij toch niet?? Wat het me wel geleerd heeft is dat een 'standaard' opvoeding hier niet van toepassing is. Mijn oudste heeft bijvoorbeeld heel veel structuur, handvaten en complimenten nodig terwijl mijn middelste zoon extreem arrogant wordt van veel complimenten over bijvoorbeeld schoolwerk omdat het hem aan komt waaien. Mijn jongste zoon heeft weer heel veel herhaling nodig en vergeet dit ook weer binnen 2 minuten. Aan mij de taak om te herhalen en rustig te blijven. Uiteraard hebben we regels en deze worden ook zeer strak opgevolgd maar toch hebben ze individueel hun eigen aanpak en hier werkt het 🙂 Succes de komende tijd, het is confronterend en niet makkelijk.... zeker vol in de hormonen met een pasgeboren baby niet.... bij vragen mag je me altijd een pb doen.
Hier 2 kinderen met gedrags problemen maar dat is logisch gezien verleden met vechtscheiding en huiselijkgeweld naar mij toe. En ze door die vechtsheiding en dreigingen van vader 1.5 jaar in pleeggezinnen gewoond hebben etc. Zijn hechtings en bingsproblemen en vertrouwens problemen. Dusja is niet gek wel vaak heel pittig en hebben zij een hele andere opvoeding nodig en veel meer duidelijkheid. Uitleg voorbereiding. Ze gaan enorm ver over grenzen heen en zullen nog heel lang kijken hoe ver voor zr weer weg moeten gezien 2 van de pleeggezinnen ze weg deden ondat dochter niet te hendelen was en ze het niet meer aankonden na 5 en 10 maanden. En dat weet zij heel goed. Nu zijn ze 5.5 en 4 en wonen weer sinds een jaar thuis en we zijn ver gekomen hier en gaat ook heel vaak wel heel goed nu. Alleen alles kan zorgen voor een enorme omslag en zeker ze hun vader al 3 kwart jaar noet gezien hebben en bjz het niet voor elkaar krijgt stappen met hem te maken om hem betrokken te kunnen laten zijn is dat voor hun een heel gevoelig punt. We zijn er nog lang niet maar elke stap is een stap om trots op te zijn.. en elke trug val een moment om weer keihard te bikkelen en je te bewijzen maar eigen kinderen wat soms wel heel pijnlijk is. En de gemiste tijd valt niet in te halen en niet goed te maken en houd een hoop invloed..
Misschien gaan jullie dit een hele rare vraag vinden, maar ik heb het me al zoooovaak afgevraagd.
Hoe kom je erop on aan de hand van het grdrag van een klein kind te denken dat er iets aan de hand is? Ik heb dat nooit begrepen.
Onze oudste is een zeeeeer pittige dame. Dominant, sterke eigen wil, zeg ik a zegt zij b. Heerlijk! Onze middelste is heeel verlegen, introvert en kan overal in mee. TE lief en een allemansvriend. Onze jongste lijkt op de oudste, maar nog een graadje erger. Kan flinke woede aanvallen hebben en nee komt in zijn woordenboekje niet voor zegmaar. Nog veeeeel te leren zegmaar ;)
Ik heb nog never nooit gedacht dat ik mijn kinderen ergens op moet laten testen ofzo... het zijn kinderen en iedereen is anders. Mijn broer, zus, man, moeder, vader, buurvouw, collega en ik hebben ook allemaal onze eigen manieren en karakter.
Hier zit het heel erg bij mij in de familie. Toen ons zoontje met 1 jaar nog niet doorsliep en alle kinderen om ons heen wel gingen we hulp zoeken. Toen was het uiteraard alleen nog maar om het slapen maar na alle adviezen etc waren we doorverwezen naar een fysiotherapeut ivm het Kiss-syndroom. Maar ondanks de fysio bleven we bepaalde symptomen houden en zijn we via de huisarts doorverwezen voor onder zoeken omdat zoals eerder vermeld het heel erg in mijn familie zit (mijn oma, zus, broer, kinderen van mijn zus, mijn halfbroertje, en nog wat andere familie leden) dus met 3,8 jarige leeftijd kreeg hij de diagnose pddnos en met 7 jaar ook adhd erbij. Het is eigenlijk wel een moeilijke vraag om te beantwoorden want iedereen heeft inderdaad zijn eigen karakter etc. Maar als je er eenmaal meer over weet zie je wel bepaalde en bekende dingen. Als ik weleens vertel aan iemand over mijn zoon (alleen als ze er om vragen) vind ik het ook erg moeilijk om antwoord te geven hoor, en ik krijg altijd te horen ‘oh maar dat is toch kind eigen?!’ Of ‘ oh maar het is zo’n schatje’ dus het is soms wel erg moeilijk vooral als je dat krijgt te horen.. ondertussen weet ik wel beter en gun ik het geen ene ouder om zulke aanvallen of bepaalde momenten mee te maken.
Ik hen altijd geweten dat mijn kinderen 'anders' zijn. Uniek op hun eigen manier. Maar als je kind depressief uit school komt, school te zwaar wordt (hele lage resultaten ondanks huiswerk/bijles en keihard werken) en je de twinkellichtjes uit kinderoogjes ziet verdwijnen kun je nix anders dan overal als de wiedeweerga aan de bel trekken. (Huilend heb ik bij m'n huisarts gezeten). Zware adhd luidde uiteindelijk het antwoord. Atypische vorm want extreem druk aan de buitenkant is hij niet het kolkt van binnen.... nu sinds anderhalve maand medicatie en al een heel ander kind met succes ervaringen op school ipv alleen negatieve ervaringen die zijn zelfbeeld hebben beschadigd. Toch gaan we doorpakken in dyslectie onderzoeken. De kans is groot dat deze 2 bij hem hand in hand gaan (adhd en dyslectie).
Middelste zoon vond alles saaaaaai op school. Doet niets en alles komt hem aanwaaien. Met goede samenwerking een uitdagend programma voor hem weten te krijgen (heerlijk montessori onderwijs) waarin de nadruk ligt op leren leren
Mijn jongste zoon zit net een half jaar op school. Tijdens het afgelopen gesprek is er nu al aangegeven dat zijn beweeglijkheid nu al in de weg zit voor zijn leren. Gezien de geschiedenis met m'n oudste heb ik meteen toestemming gegeven de ib'er erbij te betrekken en een observatie te laten doen.
Ik zeg niet dat mijn kinderen een gedragsproblemen hebben, ik zeg niet dat ze een ziekte of een stoornis hebben. Mijn kids zijn stuk voor stuk uniek en hebben alle 3 een andere aanpak nodig. Aan mij als mama de taak de juiste opvoedmethodiek voor mijn individuele kids te vinden en deze aan de juffen, meesters, bso, kdv en alles waarmee ze in aanraking komen mee te geven. Wat WEL werkt voor mijn kinderen ipv wat niet werkt.....
Maar dat soms onderzoeken, diagnoses en ja zelfs medicatie daadwerkelijk noodzakelijk is kan ik inmiddels na tig jaar overal aan de bel trekken zonder gehoord te worden daadwerkelijk beamen 🙂
Hier ook net diagnose adhd meisje van 8 Zeker pittig het voelt soms alsof je constant jezelf inleverd Iets leuks kan in eens veranderen in niet leuk Van aardig naar ineens de stomste moeder Vd wereld pittig is t zeker Ik denk alleen altijd zij vraagt er ook niet om voor haar is het het lastigst dat motiveert me om hup weer positief ermee aan de slag te gaan
Voor mij als ouder was het uitputtend en heeft er toe geleid dat ik in een enorme burn-out terecht was gekomen. Nu we weten wat er met beide kids is en we het gedrag ook begrijpen is het beter te handelen voor ons maar dat neemt niet weg dat ik na deze vakantie weer moeier ben dan nu. Gelukkig kan ik volgende week een dagje bijkomen als ze weer op school zijn.
Mijn zoon van morgen 7 jaar heeft ADHD, het is altijd een temperamentvol ventje geweest en erg druk, sinds 5,5 weten we dat hij ADHD heeft, maar eerst nog zonder meds, nu sinds dec meds voor op school en zwemles e gaat het een stuk beter.
Maar het blijft lastig, ik ben best wel vermoeid merk ik, hij vraagt (onbewust) veel energie.
Onze oudste is ook een uniek mooi meisje met pittig gedrag. Nadat ze net n wk 3 was is ze getest daar kwam hooggevoelig, hoogbegaafd en strong willed kid uit. We lopen nu n heel traject sinds de zomer met kinderpscych, kinderfysio, osteopaat. En nu al deze expertise loopt zien we haar opknappen. Het vraagt veel dicipline en inzicht van ons als ouders, maar het levert veel op. Ik ervaar na al die zware jaren begrip en erkenning, dat het ook zwaar was/is. Ze is inmiddels in dec 5 geworden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen