Ik lees al een tijdje mee en heb al zoveel informatie kunnen krijgen vanuit de topics die worden geopend. Nu besloot ik om er zelf eentje te openen. Ik heb een zoontje, Rayan, van 1 jaar en 8 maanden oud. Hij is een ontzettend lieve, actieve en drukke jongen. Echter merk ik de afgelopen tijd dat die echt in de fase is gekomen dat die zijn zin wilt doordrammen, ik vind hrt echt heel lastig om daarmee om te gaan.
Zoals vandaag zijn wij naar een verjaardagsfeestje gegaan waarbij er een springkussen was waar die op kon spelen, echter wou die vervolgens naar een veldje verderop en dat ging toen niet. Hij blijft net zolang gillen, krijsen trappen en ik krijg hem met geen mogelijkheid rustig. Het lijkt alsof als die iets in zijn hoofd heeft het hoe dan ook moet gebeuren/krijgen. Ik probeerde hem rustig uit te leggen dat het niet ging om verder te lopen naar het veldje maar hij wurmde zich los en zette het op een rennen. Hierna gingen wij in de namiddag met de loopfiets naar de winkel en hij wou pérse zijn route fietsen, nou dat ging niet. Rustig geprobeerd uit t eleggen maar hij negeert me compleet. Ookal zeg ik : mama gaat weg dag dag, hij trekt zich er totaal niets van aan. Ik heb hem met man en macht krijsend uit de winkel gekregen en heb de loopfiets daar achter gelaten en gevraagd of ik due later kan halen. Echt waar het put me zo uit omdat ik zo erg mijn best probeer te doen om rustig te blijven maar hij negeert mij compleet en is niet tot reden vatbaar.
Ik moet er overigens wel bij vermelden dat die tot 1 jaar en 4 maanden slechthorend was, hij heeft sinds de geboorte last van oorontstekingen en na talloze ab kuren kreeg die eind maart trommelvliesbuisjes. Hierdoor merk ik dat die wat achter loopt in spraak en het begrijpen van dingen. De afgelopen weken merk ik wel dat die steeds meer begrijpt alleen vaak heeft die er geen oor naar.
Iemand tips of herkenning hoe ik hiermee kan omgaan?
Heeeeel herkenbaar! Hier ook een jongetje van 1,5 die sinds een week ofzo dit heeft. Gelukkig nog niet zo erg in de versie die jij noemt, maar wel bijv bij het dichtdoen van de tussendeur naar de gang hysterisch gaan lopen krijsen omdat hij dan niet bij de trap en wc mag komen. Ik zeg dan meestal, oh oh, de deur is dicht, dat is vervelend! Gelukkig heb je hier ook nog speelgoed (pak een bal of duplo). Hij reageert er eigenlijk nooit op en gaat een 5/10min voor de deur zitten schreeuwen en doen, en dan is het ook weer klaar. En als ik dan naar de wc ga, en de deur weer opnieuw dicht doe begint het riedeltje weer opnieuw 😅. Ik reageer er verder niet al te heftig op, is een faaaaseeee denk ik dan maar 🤣. In het ergste geval ga ik buiten een bakje koffie drinken om even af te koelen 🤭.
Als mijn kind staat te gillen en schoppen ga ik niet rustig uitleggen waarom iets niet mag hoor. Dan is het eerst zaak duidelijk te maken dat er niet gegild op geschopt wordt. Kort en bondig: dit mag niet, en hop een time out. Ook op een feestje. Het kan helpen de situatie te voorkomen, en door een beetje mee te veren. Kan op veel manieren. 'Je wil naar het veldje? Even wachten, mama gaat zo met je mee'. Of: 'nee, het feestje is hier, je mag wel hier ...' Of 'oh ja, dat veldje is leuk. Maar mag niet. Nee, jammer he. Ja heel jammer. Maar dit is wel leuk, kijk: ...'
Laat de oortjes nog even nakijken. En geloof er zelf in dat jij je kind uiteindelijk meer plezier doet met duidelijkheid en jouw leiding, dan wanneer je hem op laat groeien als een verwend prinsje... Daar is nl nog nooit iemand een fijn mens van geworden.
Hij wil gezien worden negatieve aandacht is ook aandacht, ook karakter speelt een rol. Zorg dat hij zich gezien voelt, mama ziet dat jij heel graag dat heen wil, maar dat kan nu niet (reden er bij vertellen waarom iets niet gaat)
Andere vraag waarom vind jij dat het veldje niet ging en hij wilde een bepaalde route ook dat ging volgens jou niet en waarom niet.?
Tips is rustig blijven en toch hoe vermoeiend uit blijven leggen waarom iets wel of niet ken en zijn gevoel blijven erkennen.
Hij wil gezien worden negatieve aandacht is ook aandacht, ook karakter speelt een rol. Zorg dat hij zich gezien voelt, mama ziet dat jij heel graag dat heen wil, maar dat kan nu niet (reden er bij vertellen waarom iets niet gaat)
Andere vraag waarom vind jij dat het veldje niet ging en hij wilde een bepaalde route ook dat ging volgens jou niet en waarom niet.?
Tips is rustig blijven en toch hoe vermoeiend uit blijven leggen waarom iets wel of niet ken en zijn gevoel blijven erkennen.
Is echt de leeftijd vrees ik. En het moeilijkste van alles is dat elk kind een andere aanpak nodig heeft... Mijn oudste is 3 en ik heb pas sinds kort echt door hoe ik met zijn driftbuien en koppigheid moet omgaan. Het is vaak een teken van aandacht of controle.
Ik geef hem eerst een knuffel om te kalmeren. Anders blijft hij in de "hysterische bui" hangen en is niet tot reden vatbaar. Daarna leg ik rustig uit wat er verwacht wordt en waarom. Ik probeer ook altijd een middenweg te vinden. Zoals in jouw situatie: "We gaan nu eerst via deze weg naar huis en de boodschappen daar afzetten. Daarna kunnen we nog even fietsen waar jij wil". Of "We gaan nu snel naar huis en wanneer papa thuis komt, kunnen we nog even buiten gaan fietsen". Zo begrijpt hij dat het nu even niet op zijn manier kan, maar dat zijn wensen niet genegeerd worden.
Mijn middelste is ook een dreumes van 22 maanden. Hij begrijpt veel, maar nog geen "uitleg" van waarom iets niet kan/mag. Dus dat maakt het soms moeilijk. Bij hem is de reden vaak controle. En mijn aanpak is negeren en afleiden 😅
Hier ook wel eens met een krijsende dreumes onder de arm mijn boodschappen gehaald 🤦♀️ hoort erbij. Blijf consequent. En blijf rustig wat je al doet. Leg het 1x uit en dan klaar als die je totaal negeert.
Over het horen... ik ben zelf slechthorend geweest en met buisjes geholpen. Wel als het druk is of een ruimte met echo hoor ik nog slecht. Wel kan het zijn dat het geluid overweldigend is en je daardoor prikkelbaarder kan zijn. Maar ook al was ik slechthorend als mijn moeder voor mij stond wist je echt wel wat ze bedoelde (lichaamshouding of uitdrukking)
Geef hem keuze (of doe alsof) zodat hij gevoel van controle heeft. Wil je nu naar huis of over twee minuten? Wil je op de loopfiets of zal ik je dragen? Wil je appel of banaan? Etc En verder: afleiden (" kijk eens wat daar voor moois is") en humor (bv even stoeien/gek doen, een grapje maken, etc). Oh en omgekeerde psychologie werkt hier ook goed. "Je mag niet nog een hapje nemen ". Geheid dat ze dan nog een hap nemen. Succes!!
Ik denk dat het wel normaal is, mijn zoontje van 1,5 is net zo. Ik zeg ook wel wat ik wil, maar ik heb niet echt het idee dat ik met rustig uitleggen al iets duidelijk kan maken of voor elkaar kan krijgen. Vandaag kreeg ik hem met alle macht niet in zijn kinderwagen, dat is vaker de laatste tijd. Toen heb ik me er maar bij neergelegd om niet met de wagen weg te gaan. ‘S Middags moesten we wel echt even naar de stad en toen heb ik hem toch maar in het autozitje geforceerd. Hij was even overstuur maar zo gauw we reden was het alweer oké. Ik ga dus voor choose your battle 😉 Het put mij vaak ook uit hoor. Maar ik vind die eigen wil ook wel weer leuk en aandoenlijk.
Dit is heel normaal gedrag hoor! Bij mn zoontje begon het iets later, vlak na z’n 2e verjaardag. Voorspelbaarheid is belangrijk… als er lopend naar de supermarkt gaan en ik zet hem in de winkel ineens in de kinderwagen; dan gaat hij helemaal uit z’n plaat… maar als ik hem thuis voorbereid en aangeef: we gaan lopend naar de winkel maar ín de winkel moet je even in de kinderwagen zitten met een knijpfruitje, dan vindt hij het ineens wel prima. Je kindje is nog erg jong maar zal dingen steeds beter gaan begrijpen. Liefdevol blijven en z’n gevoel erkennen helpt hier ook… niet streng hem afkappen, maar bijvoorbeeld: ja liefje ik snap dat het jammer is dat je niet nog een chocolaatje mag.. chocolaatjes zijn ook zo lekker! Maar nu is hij op en gaan we wat anders doen, dikke knuffel?’. Gevoel erkennen maar wel consequent blijven werkt hier het beste!
Ik probeer vooruit te kijken in wat ik kan voorzien of overzien, dat gaat vaak wel soms ook niet uiteraard. Gaan we bijvoorbeeld naar de winkels dan geef ik vooraf aan welke route we nemen. Soms mag hij ook kiezen als we alle tijd hebben. Zijn we zoals vandaag bij een grote speelplek dan geef ik aan dat we op het grasveld en de speeltuin blijven en niet naar het zand en water gaan, want dan kan ik hen niet zien. Als ik duidelijk en vooral kort uitleg geef én aangeef wat er wél mag (dit is een belangrijke) pakken ze het vaak op. Sowieso probeer ik vaak om te buigen (dus wat mag wel) offff af te leiden (hey, kijk hier eens dit is gaaf! Al is het maar een steen of een bloem).
Voor mij heel herkenbaar hoor. Met mijn zoontje van 20mnd gaat dat precies zo. Genoeg momenten dat ik rondloopt met een krijzend, brullend, woest jongetje. Of dat hij mij probeert te slaan of met spullen gooit omdat hij zooo boos en teleurgesteld is
Dat klinkt lastig. Consequent zijn, duidelijk zijn. En bij een neen uitleg geven en alternatief bieden: neen je mag niet spelen met dat glas, wel met jouw bal, et cetera. Voor het begrijpen zou ik veel handgebaren maken, zoals eten en over buikje wrijven. Soms werken pictogrammen ook goed om aan te geven wat komt en dat routine te hebben. Maar merendeel zal denk ik toch uitzitten worden. Is een kutfase, maar hij leert er zoveel uit. Ontwikkeld een eigen willetje, steeds meer een eigen ikje met voorkeuren en wensen. Ergens verzacht het ook een beetje als je dat in gedachten neemt. Hij is steeds meer “iemand” aan het worden door door dergelijke fases heen te gaan. Succes!
Oh en geef hem keuze uit 2 dingen, straks met kleding, schoenen, eten etc. Dan kiest hij zelf, maar wel onder jouw voorwaarden.
Of we gaan naar binnen, of je blijft nog even gezellig springen op het kussen.
Dat krijsen en huilen is hun manier van uiten, dit is niet zijn karakter. Dit is het verwerken van een teleurstelling. Laat het toe. Til hem inderdaad als hij niet mee gaat. Ik denk dat je het goed hebt gedaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen