Herkenbare gedrags problemen bij kind 1,5 jaar. Mijn dochter maakt het ons onmogelijk binnen het gezin. Ze gilt en schreeuwt de hele dag door, doet ze dat niet dan huilt ze wel. Ik mag niet zitten, ik mag niet bellen, ik mag niet stofzuigen etc. Ze gooit met alles ze slaat haar zus en hond (mij ook) het is om gek van te worden.
Ik heb alles geprobeerd alles ik ben ten einde raad. mijn andere kind gaat hier ook gebukt onder. Ik heb hulp gevraagd wat ik niet graag doe, ik heb mijn trots eindelijk opzei gezet en hulp aan mijn moeder gevraagd of ze een keer in de week Max 2 uurtjes kan oppassen. ze heeft nee gezegd ( ze is gewoon jong en gezond) voel me erdoor erg afgewezen en zoo klote dat ik het toch gevraagd heb..
Ik kan de ballen niet meer omhoog houden ik ben zo op ik weet niet meer wat ik moet doen waar kan ik terecht?
Ik wil een lieve leuke goede moeder zijn, ik wil er voor ze zijn, met ze zijn. Maar ik ben zo opgebrand ik heb zoveel buikpijn, ik geef over uit het niets ik ben moe koud misselijk etc. (Niet zwanger!!)
Wil je gillen ???? Doeiii daar is de gang of zelfs naar boven. Als er iets is vraag je het. Heb je hulp nodig ? Prima..
Je zin niet krijgen en gillen? Ga maar naar de gang. Als je klaar bent met gillen mag je weer naar binnen. Dan zijn ze er zo klaar mee hoor. Negeren negeren.. kost je paar dagen en hoop grijze haren maar dan ben je er vanaf. Die fluwelen handschoenen en het zo zielig vinden (ik lees veel sterk karakter, gevoelig kindje , dit dat ) heeft geen zin. Zeker in deze maatschappij. Gewoon sterk blijven en normen en waarden. Niks geen gegil. Ookal zijn ze 1.5. Dan vraag je moet ik je helpen? Gaat ze gillen ? Of wat dan ook. Ga eerst maar afkoelen in de gang en dat miss 10000x die dag... enkel terug laten komen als ze rustig is. Succes
Hoe oud is de oudere zus? Hier kan mijn jongste het erg slecht handelen als hij als het ware moet opboksen/na doen/afkijken van zijn oudere zus. Als hij daarmee bezig is kan hij echt vreselijk zijn. Maar we hebben gemerkt dat als ze niet samen zijn het hij dus geen "lichtend" voorbeeld heeft het een stuk beter gaat. Ook natuurlijk omdat als zus er niet bij is alles eindelijk op zijn tempo mag, in plaats van het hoge tempo van een ouder kind. Heb je de mogelijkheid vaker 1 op 1 met beide dochters door de brengen? Gaat oudste dochter bijvoorbeeld wel eens naar een clubje/school/kdv? Zou oma niet alleen op oudste dochter willen passen, ipv de jongste? Sterkte!
Herkenbaar! Waarschijnlijk een temperamentvol meisje? Mijn oudste heeft dit ook. Het gaat in fases (nu is er weer een temperamentvolle fase, inmiddels is ze 2,5). Ik merkte dat dit inderdaad te maken had met meer willen en nog niet kunnen. Wat bij ons in die periode hielp is haar écht horen/zien en aangeven ook dat je haar hoort en ziet. Ook heb ik op een gegeven moment de hele dag héél gestructureerd laten verlopen en gaf ik haar vooral complimenten als ze wél gewenst gedrag liet zien. Het is en blijft gewoon lastig, deze fases. Zeker als je kind temperamentvol is. Wat me trouwens ook hielp is de podcast van Tisha Neve (Even over mijn Kind, staat op spotify) Succes!!
Oja en in plaats van: als je nu niet stopt met huilen, ga je in time-out! Kan je misschien vragen met een vriendelijke stem: ga je stoppen met huilen of wil je op de stoel zitten?
Ik ben niet van de gentle parenting ofzo. Maar er was wel een fase waarin onze peuter teveel wilde, de wereld niet goed begreep en niet om kon gaan met zijn emoties. En toen werkte vragen stellen wel.
Keuzes geven? Ik lees hieronder dat ze veel dingen wil die ze nog niet kan. Wil je de roze trui aan of de grijze? Wil je een open beker of je tuitbeker? Wil je eerst je drinken of eerst je fruit?
Hielp hier best goed.
En als ze schreeuwen en gillen op die leeftijd gaan ze op de papa's stoel. Dan mogen ze daar niet af. Dus niet op de gang, maar binnen jouw zicht. En dan vraag ik na 1 minuut: kunnen wij even praten?
Proberen samen te praten. Ik snap dat je verdrietig bent, wil je graag met mama spelen? Maar mama moet eerst stofzuigen.. als het klaar is kom ik met jou spelen...
Bla bla dat soort dingen. Ik heb een oppaskindje waarbij de woorden "kunnen wij even samen praten?" gelijk zijn hele huilbui op pauze zet.
Mijn zoontje heeft geen gedragsproblemen, ik heb geen idee of het door onze opvoeding komt of misschien heeft hij gewoon een makkelijk karakter, wat ik wel weet is dat ik veel vrijheid geef om zeld dingen te doen. Ik heb ook altijd veel naar zijn behoeftes gekeken, voldoende drinken, eten, slaap. Ik heb hem altijd veel geknuffeld en aandacht gegeven en ik denk eigenlijk nooit laten huilen....ook elke dag bezig zijn met hem te stimuleren, dingen aan te leren, hem zelf dingen te laten uitproberen nadat ik het voorgetoond heb. Dus eerst alle behoeftes vervullen, en dan heb ik gemerkt dat mijn zoontje makkelijk luistert en gehoorzaamd. Ook bij het leren gehoorzamen pak ik het aan op een speelse manier, al lerend, dus eerst voortonen hoe iets moet en dus wat mag of niet mag. En op een rustige manier aanleren... ik hoop dat je er iets aan hebt aan wat ik hier heb neergeschreven
Ja, ik begrijp je. Lief bedoeld. Maar wat jij zegt doen wij ook, echter wilt ze teveel wat ze nog niet kan. Ze ziet haar zus als voorbeeld.. zo wilt ze niet meer in de kinderstoel bijvoorbeeld en wordt echt woedend als ze niet in de stoel mag zitten. We hebben haar eens in de stoel laten zitten onder toezicht maar het kan gewoon echt nog niet. Nou gillende keukenmeid als gevolg.. en dit is dan maar 1 voorbeeld van de ik weet niet hoeveel haha. Ze wilt gewoon teveel en ze is nog niet zo ver dat ze het ook daadwerkelijk kan.
Dat klinkt zwaar! En erg vervelend dat je je moeder om hulp vraagt en dat niet krijgt.
Ik zou, om het draaglijk te maken voor jezelf, ook wel (liefdevol) perk stellen aan het gegil door ofwel haar op de gang te laten schreeuwen, of zelf noise cancelling headphones op te zetten. En voor je oudste een soortgelijke oplossing zoeken. Anders kom je de dag niet door. En dat kun je ook tegen haar zeggen, al zal ze het niet helemaal begrijpen.
Verder zou ik op zoek gaan naar wat er achter het gedrag zit? Misschien is ze (om maar iets te noemen) ook snel overprikkeld? Mijn oudste huilde tot 2,5 jaar oud ook echt heel veel. Uren aan een stuk. Ik werd er gek van! Het was enorm zoeken. Maar een van de dingen die wel hielp was heel vaak naar buiten, en dan naar een relatief rustige plek. Een rustig park, rustige speeltuin of het bos.
Mijn jongste, ook een dreumes, huilt en schreeuwt gelukkig niet veel maar kan soms baldadig worden en dingen willen slopen. Dan zet ik hem gewoon even in de tuin om z’n energie eruit te gooien. Ik hou hem goed in de gaten maar ga lang niet altijd mee. “Je broertje moet zichzelf even uitlaten”, zeg ik dan tegen de oudste.
Ik vind het geen goed idee om je kind maar alleen op de gang te laten schreeuwen als ze zo klein zijn, ze hebben je nodig en ik vind dat het als ouder jouw taak is om je kind te leren ermee om te gaan. Niet ze daar maar alleen te laten schreeuwen. Ik begrijp ook dat het vermoeiend en stressvol is maar ik zou toch eerst proberen om zelf de aanpak te veranderen
Kinderen horen ook niet alleen maar tr gillen en schreeuwen als iets niet lukt of als ze iets niet willen. Dat gepamper hier in Nederland is doovermoeiend
Achterlijke gegil en geschreeuw. Kort houden. Emmertje die overloopt , pittig kindje , zo nog 100 smoesjes. Dan nog heeft je kind zich te gedragen. Normen en waarde. Gegil komt er niet in. Enkel normaal gedrag. Lukt je iets niet dan vraag je om hulp of uitleg. Handen thuis. Proberen ze het toch. Naar de gang... dan gillen ze idd daar maar. Zodra je het aandacht geeft denken ze zo je aandacht te krijgen. 😉
Ik vind niet dat er iets verkeerd mee is dat ze dat eens doen, soms moet alle emotie er gewoon eens uit. En ondanks het feit dat ik er zo over denk heb ik een kind dat goed luistert en niet de hele dag gilt.
Ik denk dat het te maken kan hebben met hoe je met je kind omgaat. Ik heb altijd empathie getoond naar mijn zoontje toe, ik ben niet zo streng. Toch heb ik een makkelijk kind. Ik heb ook niet het gevoel dat ik streng moet zijn.
Waar je ook rekening mee moet houden is dat een kind zo jong en klein alles nog moet leren, dus ook dat ze om hulp of uitleg kunnen vragen, en dat leren ze van jou.
Naar de gang vind ik geen goed idee, emotioneel zitten ze dan niet alleen met al die emoties, maar ook nog eens alleen, en dan leer jij ze dat zo aan.
Mijn kind van 20 maand doet dat niet de hele dag door gillen, ik denk beter voorkomen dan genezen, de dingen te gaan doen die ervoor zorgen dat je kind gelukkig is, maak er een gewoonte van, van de regels aan te wijzen, doe er normaal over, etc etc, zorg ervoor dat alle behoeftes voldaan zijn. Ik zou eerst daar mee beginnen vooraleer me strenger op te stellen.
Mijn zoontje van 3 heeft dit ook nooit gedaan...een stukje karakter of geluk denk ik.Maar sommige kinderen hebben eenmaal een pittige karakter en daar helpt jouw manier van aanpak niet altijd....uit ervaring.
Wat heftig voor je. En de situatie met je moeder maakt het ook niet makkelijker.
Kan je man misschien op korte termijn even bijspringen? Dat hij om 16 uur thuiskomt en jij even een uur gaat wandelen ofzo?
Slaapt je dochter nog? Kies dan bewust wat je gaat doen: snel door het huis zonder kind, of juist uitrusten/slapen, om daarna de middag weer door te komen.
Voor wat betreft het gillen, ik zette mijn zoontje op de gang. Die gilde ook heel graag. Ik zei altijd, gillen mag, maar mama hoeft het niet te horen. Tuurlijk hoor je het wel door de deur heen, maar het is iets beter te doen. En verder ben ik ook wel eens zelf op de trap gaan zitten in de gang om even tot 10 te tellen. Vaak kwamen ze dan heel verontwaardigd kijken ‘mama??’.
Vraag hulp bij de opvoedpolie bij het consultatie bureau. Wat naar voor je zeg!!
Ik ben altijd van het vooral neit te veel aantrekken. Maar ik kan gewoon ‘niet luisteren’ naar gegil en geschreeuw. Dat heb ik mezelf wel moeten aanleren. Maar het geeft me wel rust in m’n hoofd.
Ik las serieus opvoedpolitie haha kun je nagaan hoe moe ik ben.
Nou inderdaad probeer mezelf ook af te sluiten als ze zo dramatisch gillen en vooral doorgaan met wat ik op dat moment doe wat 9/10 keer voor hun is. Maar ow mijn trommelvliezen…
Ach lieverd! Het is niet makkelijk.. je krijgt er helaas geen handleiding bij als ze geboren worden.. Succes ermee! Hoop dat je sterk genoeg blijft en jezelf niet verliest ❤️
Zou het ook zo kunnen zijn dat het een soort gezagskwestie is? Ik lees dat ze behoorlijk de baas speelt. En sommige kindjes hebben een ontzettend sterk karakter, en moeten dus m.i. (om dit gedrag te voorkomen) goed weten wie alleen de lakens uitdeelt. Dat zou bepaald dat je wel of niet mag zitten (even los van de oorzaak dat het zover is gekomen) zou hier in huis echt not-done zijn. Ik lees dat je graag een lieve moeder bent, maar enkel daarmee krijg je geen lieve kinderen.. ik bedoel dat je ook liefdevol héél beslist grenzen kunt stellen. Hier een twee-en halfjarige die ook heel goed moet merken dat ik 100% meen wat ik zeg.. geen enkele ruimte als ik iets bepaal. En dat werkt..
Zou het kunnen dat daar de schoen wringt? Misschien kun je er wat mee om de tijd uit te zingen tot er concreet hulp komt.. Sterkte!
Jazeker! Het is echt een baasje met een behoorlijk sterk karakter. Ik begrijp wat je bedoelt maar ik vind het dan enorm lastig omdat ze 1,5 is en wij duidelijk grenzen stellen en zei het dan op het krijsen en gillen zet.. net zo lang tot.. en dat is onze fout en daar hebben wij inderdaad handvaten bij nodig. Bij mijn oudste werkt het wel als ik écht duidelijk mijn grens aangeef maar ja zei is dan ook al weer 6.. en met lieve moeder bedoel ik dat ik er van baal als ik savonds op de bank zit en denk moest dat nou zo, kon je niet wat liever zijn.. en dan probeer ik het de volgende dag weer en dan weet ze mij toch zo ver te krijgen dat ik weer op de kast zit. Ook ik heb een sterk karakter en kan moeilijk zijn, dus ze hebben het niet van een vreemde haha maar ik zou het zo fijn vinden als ze een keer alleen al niet dramt.. en toch zei de oudste vandaag: mama je bent de liefste moeder van de klas wist je dat. Nou doe ik het ergens toch wel goed 🥹
Het is niet erg dat hulp vraagt of nodig bent. Ik vind je juist een goede moeder die het allerbeste voor haar kinderen wil. En ja soms voelt het dat je even geen leuke mama kunt zijn, maar is dat erg? Je bent ook gewoon maar een mens met alles wat erbij hoort. Niks mis mee. En je erkent dat je het niet alleen kunt, dat maakt je ook weer sterk. Je hebt afspraak gemaakt bij het cb zag ik. Een goede eerste stap. Daarnaast denk ik dat je dochter pittig is, is ook een fase. Maar ik zou het slaan en gillen etc niet accepteren. En ook niet van de hond. Onze dochter was ook pittig soms. En nog wel. Nog met een woedeaanval zetten we haar even op haar kamer om rustig te worden. Dat was het enige dat toen en nu helpt. En in het begin werd ze nog kwader, maar dat zakte ook weer af. En het was niet zozeer als straf, maar meer om even geen prikkels te krijgen. Maar misschien heb je dat al wel geprobeerd. Ik hoop dat je handvaten krijgt om goed om te kunnen gaan met het gedrag van je dochtertje. Maar weet ook dat je niet overal invloed op hebt en als het pittig is dat je daarmee niet gelijk een slechte moeder bent. Valt soms niet mee..
Lief van je, al voelt dat soms wel zo als je dan op de bank zit en ze liggen op bed.. zucht.. mijn oudste was ook niet makkelijk maar onze eerste dus hadden alle aandacht voor haar, zei is nu wel een stuk rustiger. Er zit een wat leeftijd verschil tussen en daardoor begrijp ze gelukkig dat ze soms even een stapje terug moet doen zodat we de jongste enigzins in het gareel kunnen houden en ook dat is weer sneu voor haar, ik probeer het of wij eigenlijk te compenseren door minimaal één keer per week alleen weg te gaan met haar en sowieso in de avonden lekker met haar kletsen en voorlezen. Je probeert je toch een weg er in te vinden.. ze slapen nu maar zodra die babyfoon weer gaat krijg ik al weer hartkloppingen haha het is wat .. kinderen.. maar ik hou met heel mijn hart van ze ❤️ en de hond.. die zucht ook al haha maar dat mag ze zeer zeker niet doen!!
Wat naar, zeg! Goed dat je hulp hebt gezocht en hopelijk komen daar wat tools uit. Hier een dreumes van ruim 20 maanden die ook goed weet wat ze wil. Het opvoeden is begonnen 😛. Ze heeft gelukkig ook momenten v heel lief zijn en zichzelf vermaken en die koester ik.
Ik zou de hulp in dit geval ook niet bij familie zoeken en afgewezen voelen is een logisch gevolg, maar onnodig lieve mama, want een ander mag nee zeggen.
Wat al wordt aangegeven het CB is hier een goede hulpopstap voor.
Ik heb het net gedaan.. mijn moeder was juist degene die zo tegen was met hulp zoeken bij derde.. vandaar dat ik dan haar hulp vroeg. Zit er zo doorheen :(
Maak een afspraak op het consultatiebureau of bij je huisarts om de problemen te bespreken. Ik denk dat er dan betere hulp geboden kan worden dan alleen je kindje 2 uurtjes ergens anders te zetten. Dat lost haar gedrag nl niet op...
Wij hebben via het cb en cjg opvoed hulp gezocht en gekregen voor onze oudste. Voor ons als tools zodat we met zijn peuter gedrag beter kunnen omgaan. Ook hij is grenzen erg aan het opzoeken.
Nee, niet persé rustiger. Zwaar gedragsprobleem is t niet. Grenzen opzoeken is wel normaal peuter gedrag. Buiten de tools die we krijgen, leren we ook over de mindset van een peuter en wat hij nodig heeft. Ik zal later wel even een foto sturen per PB of hieronder.
Na een intake en dergelijke zijn we gestart met Integrale Vroeghulp. Onze oudste dochter is vermoedelijk hoogbegaafd en er gaat nu een specialist met ons meekijken. Buurtzorg Jong biedt ondersteuning bij opvoedkundige vragen
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (57) Verversen