Een vraagje waar , denk ik, wel nog mensen mee te maken hebben... Ikzelf heb 2 kinderen. 4 en 1 jaar, vlotjes zwanger geraakt. In mijn omgeving heb ik erg weinig vriendinnen met kinderen. Verschillende vriendinnengroepjes maar bijna iedereen nog kinderloos. Ben nu zelf 31 jaar en vraag me al een aantal jaar af. Heyy wie is de volgende?? Nu vertelde een vriendin van me gisteren dat ze al een jaar bezig zijn via IVF. En dat ze het erg moeilijk vind om dit te vertellen. Nu was het gesprek niet superlang en niet heel diepgaand maar het zal niet het laatste zijn dat er over gezegd is geweest. Ik wil haar graag wel verder steunen hierin maar vraag me af hoe ik dit het beste aanpak. Tips of woorden zoals ...'de volgende keer zal het zeker raak zijn' ... daar zit ze zeker niet op te wachten.
Voor diegene die in een IVF-traject zitten.. aan welke steun trekken jullie je op? Wat kan ik voor haar betekenen buiten bemoedigende woorden?
Vraag wat zij fijn vind .. ik merk zelf heel erg dat mensen die het niet mee hebben gemaakt lief proberen te zijn maar dat het niet bij mij aankomt gewoon omdat ze niet weten wat het is .. maar op een ander level vind ik het soms juist fijn om er niet over te praten en een dagje weg te plannen met die vriendin .. trajecten vreten zoveel tijd en energie .. vraag en overleg met haar en kijk een beetje waar zij zich goed bij voelt ..
Vooral er zijn wanneer ze behoefte heeft om er over te praten. Dit is vaak iets wat je niet met iedereen deelt. Ze hebben het nu ook een jaar lang niet verteld. Gewoon even luisteren als ze behoefte heeft om erover te praten.
Ik zou ook even aan haar vragen of het een pijnlijk onderwerp is of niet. Stelt ze het op prijs als jij er over begint? Of wil ze er liever niet zo veel over praten. Maak vooral dat bespreekbaar: wat verwacht ze van jou. Dan kan je ook de best mogelijke vriendin zijn die zij nu nodig heeft
Vooral vragen hoe het gaat. Of als je weet wanneer ze naar t ziekenhuis moeten, vragen hoe het is gegaan. Zet het desnoods in je agenda/telefoon, dat is belangrijk, vond ik. Mensen vergaten t bij ons vaak, dat heeft me vaak gekwetst. Wat je zelf ook al zegt, zeggen 'jij bent vast de volgende' helpt niks. Zeggen ' och als je straks zwanger bent ben je alles zo vergeten' helpt ook niks.... Er zijn....dat helpt, was mijn ervaring, en geloof me, er waren niet veel....
Er zijn en laten voelen dat het verdriet er mag zijn. Het is heel verschillend per persoon. Ik vind het fijn om zelf met m'n verhalen te komen. Het is fijn als mensen vragen hoe het met je gaat, als ze er niet over begint dan zal ze er waarschijnlijk niet over willen praten. Ernaar vragen wanneer de omgeving het toelaat is soms fijn, maar ik heb ook mee gemaakt dat midden in de supermarkt ernaar gevraagd werd hoe de stand nu was, dat is minder chill.
Vooral niet zeggen jij bent de volgende, de volgende keer is het raak etc dit doet alleen maar zeer en je weet ook niet of dit zo is. Je kan wel zeggen dat je hoopt voor haar dat haar wens snel in vervulling zal gaan en als ze wat nodig heeft dat je er voor haar bent.
Misschien kan je haar vertellen dat je er voor haar wil zijn en wat zij prettig vind hoe jullie doen en wat jullie kunnen vragen?
Ik vind via de app alles vertellen makkelijker dan face to face dus laat ik soms wat via de app los en face to face begin ik er graag zelf over.
In het traject zal ze veel emoties door de maand heen voelen. Ze kan zich misschien gaan afzonderen of stiller zijn. Blijf vooral dingen samen doen en neem haar af en toe mee naar iets zodat ze er even niet aan hoeft te denken. Soms is het heel fijn om gewoon weer even jezelf te zijn i.p.v.die vrouw die een kinderwens heeft en een traject doorloopt.
Een luisterend oor bieden als ze het nodig heeft. Inderdaad geen 'volgende keer lukt t wel' Als ze laat weten wanneer ze een behandeling heeft even een appje of belletje hoe het is gegaan. En af en toe gewoon een dikke knuffel.
Hebben ze al andere kinderen? Dan zou misschien oppas zijn voor hen een goede zijn. Was bij ons vaak een hoop geregel (en smoesjes verzinnen) Verder denk ik dat iedereen het op zijn eigen manier beleeft. De een ondergaat het terwijl het bij de ander een hele issue kan worden (bedoel ik niet verkeerd)
Ik heb zelf met mijn ex in een ICSI traject gezeten en ik vond het juist wel heel fijn om er over te praten. Vooral gewoon luisteren en ook zelf aangeven dat je het wel lastig vindt omdat je gewoon niet zo goed weet wat je moet zeggen. Vaak is luisteren al genoeg. En idd: je wilt ze t liefst moed inpraten, maar dat gaat haast niet. Je kan hooguit adviseren dat ze er goed over blijven praten met elkaar. Verlies elkaar niet uit het oog in zo'n traject.
Ik ken wel iemand die in zo'n traject zit en die heeft er nu het meeste aan wanneer ik enigzins afstand neem en hem het initiatief laat nemen voor contact. De gesprekken die we verder voeren gaan gewoonweg niet over de kinderen. Zij zijn begonnen met hun kinderwens toen ik zwanger was van de eerste. Wij zijn vier kids verder bij hen nog steeds niets. Heel ellendig voor ze.
Ik denk wel dat het voor iedereen en in iedere situatie anders is.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (8) Verversen