Graag jullie advies. Mijn zoontje van 6 (verlegen, rustig, introvert karaktertje) heeft zelf gekozen dat hij op hockey wil, ook een paar jongens uit z’n klas zitten erop.
Nu is het zover na bijna een jaar (!!) wachtljjst en heeft hij enkele trainingen gehad. Eindstand: hij vindt het dood- en doodeng. Iedere week drama om hem op dat veld te krijgen. Hij als jonkie ziet de bomen door het bos niet tussen al die rondrennende kids, is overwhelmed, het is niet vertrouwd genoeg voor hem en iedere training eindigt halverwege in een huilbui.
Het ligt verder niet aan de club; de trainer is hartstikke lief en neemt hem aan de hand mee het veld op. Maar ja, papa of mama moet natuurlijk bij de lijn wachten.
Nu is mijn eerste instinct: wat doe ik hem in godsnaam aaaaan, hup van die club af!!! Het laatste wat ik wil is mijn kind pushen in iets wat hij zo eng vindt en niet nodig is a la school bijv. Maar ik weet dat hij hockey als sport echt leuk vindt. Na school en zo wil hij graag met z’n stick slaan in de tuin. Hij houdt ook echt van rennen. Hij wilde zelf op hockey. En moet ik hem niet leren heel soms door te zetten, ook al vind je iets eng? Dat je dan heel trots op jezelf kunt zijn?
Kleine bijkomstigheid; als we nu stoppen komt hij ook niet zomaar meer op die club. Maar goed, daar moet ik lak aan hebben wellicht.
Wat zouden jullie doen? Je kind volgen en accuut stoppen of liefdevol de les leren door te moeten zetten?
Moet eerlijk zeggen dat ik zes jaar best jong vind. Is hij al klaar met de zwemlessen? Mijn kinderen gingen eerst op zwemles en na het behalen van de diploma's op een andere sport. Nooit tegelijk. Ik zou het even aankijken. Blijft het dramatisch, dan kan stoppen alsnog. Hij is ook nog maar net begonnen.
Ik denk echt dat ik je kind voor nu er af zou halen. Dan maar weer opnieuw op de wachtlijst voor over 1 of 2 jaar. De trainer ziet ook dat het lastig gaat, dus je doe het niet voor de lol. Misschien is atletiek voor nu interessanter. Ook veel rennen maar minder in groepsverband en minder door elkaar rennen op een veld. Onze dochter vond voetbal uiteindelijk ook niet leuk bij het proefdraaien. Trainen was leuk, maar een wedstrijdje vond ze niets aan.
Hij is ook nog zo jong. Helemaal niet gek! Het lijkt mij het beste om ‘m lekker zelf in de achtertuin met de hockey te laten oefenen en wat rustigers te zoeken voor hem. Misschien dat hij het plezier op die manier houdt en het over een paar jaar wél bij hem past.
Ik had hetzelfde met voetbal! Zelfde kind huilen en super onzeker de bal werd voor dr neus afgepakt elke keer door wat pittigere spelertjes. Ze is er af en ging op dansen en korfbal zwemmen en kungfu allemaal heel leuk en nu zit ze nog op twee van die sporten in dr element
Als hij hockey als sport leuk vindt, dan zou ik hem er niet af halen. Maar wel met hem in gesprek gaan om er achter te komen wat er nu precies aan de hand is. Het kan zijn, dat het spel hem nog te vlug gaat of dat hij wellicht niet helemaal goed weet wat er nu van hem verwacht wordt, in combinatie met het feit dat hij het team ook nog niet zo goed kent. Ik zou ook met de trainer in gesprek gaan en vragen hoe hij/zij de situatie ziet en wat die eventueel zou kunnen doen. Ik zou wel aan mijn kind ook uitleggen dat het soms best spannend is om nieuwe dingen te proberen, maar dat huilen het probleem niet oplost. En dat je soms toch ook door moet zetten om ergens te komen.
Ik heb een zoon van 9 die net een half jaartje op boksen zit, maar ook hij is iemand die liever voor zijn problemen wegloopt dan ze aangaat en een oplossing zoekt. In dat gedrag weiger ik mee te gaan. Ik ben zelf van nature een enorme doorzetter dus zomaar opgeven is hier geen optie. Wel kijken we naar waar het probleem nu precies ligt en wat wij kunnen doen om te helpen en wat hij zelf kan doen om het probleem op te lossen of te overwinnen.
Mijn dochter bleek er met 6/7 jaar gewoon te jong voor te zijn. Ze vond het sporten na schooltijd te eng en te overweldigend naast alle andere dingen die ze al had. We zijn gestopt met sporten (buiten zwemles om) en met 8 jaar is ze pas weer begonnen en dan met een heel andere sport. Ze zit nu op badminton en dat blijkt heel goed bij haar te passen, er zitten allemaal rustige en introverte kinderen op. Ik ben blij dat we gestopt zijn, het werd een kwelling en dat moet sport niet zijn.
Hier wilde ze zo graag op dansen, ook een verlegen rustig kind. Huilen huilen. Thuis gepraat wat wil je? Ja ik wil dansen! Waarom maakt het je zo verdrietig. De muziek is te hard. Oke hup oordoppen laten maken. Helaas dat was het toch niet. Ze kende er niemand.. dus de juf gevraagd of ze het groepje hoger mocht (klasgenootjes zijn ouder) en ja dat kon! Dat trok haar over de streep. En nu danst ze zelfs op podiums voor publiek 😳 dat had ik nooit verwacht en is ze zo enorm gegroeid daarin. Dus ik zou zeggen vraag hem hoe je hem kan helpen zodat hij het wel zou kunnen. Laat hem de oplossing bedenken.
Ik probeer mijn eigen dochter ook consequenties van gedrag aan te leren. Dus ik zou hem denk ik een afspraak maken. We kijken nog x aantal lessen aan, en daarna mag je kiezen: erop blijven, of eraf en dan voor een hele lange tijd niet meer hockeyen / iets anders kiezen.
Ieder mens heeft zijn eigen talent, en ik ben van mening dat je taak als ouder is, om je kind daarbij te helpen te ontdekken. Ik kwam er pas op m'n 20ste achter dat ik gemaakt ben om te klimmen, terwijl ik vroeger van mijn ouders altijd sporten moest doen waar ik niks aan vond, en trouwens ook helemaal niet goed in was. Klimmen ben ik gewoon goed in, en wou dat ik dat eerder had geweten.
Hoeveel lessen heeft hij nu gehad? Het is lastig.... wij hadden met onze zoon wel een poos drama met zwemles. Maar dat is een stuk belangrijker. Als je denkt dat de sport echt wat voor hem is, dan zou ik nog een paar keer proberen.
Als het is dat hij zich overwhelmed voelt zou ik doorzetten, dan is het een kwestie van wennen. Maar is dat het ook? Wat zegt hij zelf, en wat zegt hij als je hem vraagt of hij er af wil? Bespreek het eens, met 6 kunnen ze best al veel aangeven hoor.
Is hij altijd zo ? En hoe snel is hij normaal gewend in een groep ? Ik zou het nog wat trainingen aankijken . Let op! Bij veel verenigingen zit je zolang je niet voor april / mei opzegt weer een jaar vast aan de club .dus ik zou even checken tot wanneer je kosteloos kan opzeggen. Dus ik zou het bv tot de mei vakantie aankijken ( met wel lichte progressie in de komende trainingen ) en dan hem de keuze geven . Stoppen of doorgaan. Wat ook kan helpen is niet bij de trainingen blijven kijken . Dan moet ie wel doorzetten tot einde van de training want hij kan niet eerder weg . Meestal doen ze op het eind nog leuke spelletjes en wedstrijdjes en die mist ie als hij halverwege afhaakt .
Of je stelt hem voor de keuze . Wil je erop blijven maar dan zonder gedoe of wil je eraf en het dan rond zijn 8e weer proberen . (Dus over jaartje weer inschrijven ;-) ) .
Ondertussen kan je ook andere sporten bekijken . Hier is zoontje via aikido en freerunnen bij handbal uitgekomen . Dochter via aikido naar hockey en ondertussen waterskiën en wakeboarden. Na dit
Seizoen gaat ze na 6 jaar stoppen met hockey en door met wakeboarden.
Mijn dochter was ook heel introvert en rustig en verlegen maar deed wel mee met de trainingen zonder problemen. Ze was wel toen al 8. Dus misschien is je zoontje nog gewoon iets te jong ?
Het kan zijn dat een teamsport echt niets voor hem is. Ik zeg overleg met hem, waarom? Omdat hij het hoofdkarakter is in deze kwestie en zijn gevoel hierin belangrijk is. Ga voor jezelf na of hij normaal ook went in deze situaties (in andere setting). En baseer daarop je keuze .
Hoeveel trainingen heeft hij nu gehad? Wellicht eerst nog even doorzetten en kijken hoe het verder gaat. Stel een termijn voor jezelf, mocht het na … weken niet beter gaan dan stoppen we. Misschien moet hij ook gewoon heel erg wennen (wat logisch is), nieuwe team leden en coach leren vertrouwen en leren kennen. Kun je er met hem goed over praten? Wat wil hij zelf?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen