Ik ben momenteel 32 weken zwanger en tot nu toe heb ik over het algemeen een goede zwangerschap gehad. Maar ik merk de laatste tijd dat ik mij mentaal niet zo goed voel.. ik heb nog een zoontje van 15 maand die nu ook volop aan het ontwikkelen is. Ik hou zielsveel van hem en zie hem doodgraag! Maar ik merk dat ik echt minder om minder kan verdragen van hem als hij een weer eens een driftbui heeft of wanneer hij voor de zoveelste keer een verfborstel in zijn mond stopt of hij begint te krijsen wanneer hij weer eens niet met zijn handen in de vaatwas mag zitten.. terwijl ik weet dat dit normaal gedrag is voor zo’n dreumes & daarbuiten is hij zo een lief, braaf kind! Maar op die moment zelf word ik gewoon boos :( ik was vandaag aan het filmen hoe hij aan het verven was en juist dan gooide hij met de verfborstel en stak het opnieuw in zijn mond. Ik heb toen bruusk de borstel uit zijn handen getrokken en nu zag ik het filmpje weer en ik schrok van mijn eigen reactie, over de manier hoe ik die borstel uit zijn handjes trok.. ik begon gewoon te huilen.. ik heb ook zo weinig energie door de zwangerschap, ben enorm moe en kan fysiek ook amper uit de voeten door bekkeninstabiliteit. Ik heb zooo een kort lontje de laatste tijd en ik irriteer me aan het minste :( Ik voel me echt gewoon mezelf niet meer en ben zelfs bang om een postnatale depressie te ontwikkelen na de geboorte..
Zijn deze gevoelens normaal? Bij mijn eerste zwangerschap had ik dit niet..
Het is sowieso wel logisch dat je een tweede zwangerschap zwaarder vindt dan een eerste, zeker op het laatst. Je niet steeds happy voelen, licht geraakt en snel vermoeid/geprikkeld zijn, is echt niet hetzelfde als een depressie. Aan de ene kant ben ik, na zelf het nodige meegemaakt te hebben, groot voorstander van alert zijn op psychische problemen in de zwangerschap en na de bevalling (er komen evenveel depressies tijdens de zwangerschap voor als postpartum depressies), aan de andere kant ben ik ook tegen het idee dat het de norm is dat je vrij en blij door je hele zwangerschap huppelt. Zorg voor voldoende rust, leg de lat lager, zorg dat je voldoende tijd voor jezelf hebt. Als je werkt, ga eerder met verlof. Maak je je echt zorgen, bespreek dit dan met de huisarts of verloskundige. Hoewel dit absoluut geen diagnose geeft, kan een zelftest als deze wel een indicatie geven: https://mentaalbeter.nl/zelftesten/postnatale-depressie/
Dit kunne natuurlijk heel goed de hormonen zijn van je zwangerschap. Alleen omdat je ook zo enorm moe bent (werk je nog?) Zou ik toch ff bloed laten prikken. Wellicht heb je een tekort. Je zou ook kunnen vragen of ze met bloedprikken je schildklierwaarden mee kunnen nemen. Als deze niet goed zijn kan je je ook zo enorm moe voelen en emotioneel labiel.
Je moet nog zo'n 8 weken, dus probeer vooral te kijken hoe je voor je zelf een beetje kan opladen. Sterkte ermee
Heb je een optie om de jongste overdag bij opa en oma of ergens anders te brengen? Ik had die optie en dat doet je dan zo goed! Even bijslapen of gewoon rustig aan doen. Het is pittig de laatste loodjes en zo eentje van15 maanden ook, dus de combinatie zeker.
Heel herkenbaar bij de laatste loodjes en volop hormonen . Ik had het ook haha weet niet of het normaal is maar herken het wel van alle 3 zwangerschappen vooral als je nog kwaaltjes erbij krijg in de laatste weekjes kon ik ook snel boos en geïrriteerd worden . Vaak deed man savonds dan even oppassen zodat ik wat tijd voor mezelf had en even tot rust kon komen dat hielp wel goed
Ja heel normaal, ik had vtv nooit irritatie of weinig geduld en in de zwangerschap idd snel irritatie, ook mijn reacties waren soms dat ik dacht nee, altijd en nog steeds sorry voor mijn eigen gedrag. Geef je kleine een extra knuffel meer kan je niet doen dan het te verdragen en dat is even heftig. Nu is de oudste hier 3,5j en dochter 12w en ja nu ook zet het gewoon voort wat ik ervaarde in de zwangerschap, minder geduld en soms boos worden (onterecht) dus dit zal nadien niet anders zijn. Het is menselijk zolang je het emotie van je kind valideert en erkent. Wat mij wel helpt is niet op alles reageren hoe erg het je dan ook triggert. Loop even uit de situatie en tel tot 10
Ik heb het ook meid en mijn dochter is nu 20 maanden. Ik denk dat het normaal is, ik wil gewoon slapen allemaal mensen willen ook steeds afspreken maar ik wil dat niet. Ik had het bij mijn dochter trouwens toen ook. En geloof me dat ik echt niet altijd even aardig ben tegen mijn dochter🙈
Heel normaal hoor. En het is ook helemaal niet gek dat je het pittig vind met zo weinig leeftijdsverschil. Je dreumes heeft op dit moment gewoon een hele lastige leeftijd, en als ik kijk naar onze kinderen piekt dat van 1,5 tot 2 jaar sowieso nog wel. Ik vond die leeftijd bij de oudste verschrikkelijk, en was niet eens zwanger. Ik denk ook niet dat dit te linken is aan eventueel een depressie. Dit is gewoon heel normaal dat je je zo voelt.
Hormonen meis, heel normaal. Ga slapen als je dreumes slaapt. Laat je partner leuke dingen met je dreumes ondernemen zodat jij rust kan pakken. Is er iemand die schoon kan maken oid? Je nu k*'t voelen betekent gelukkig niet dat je meteen meer kans maakt op een post natale depressie hoor, no worries!
Sombere gevoelens tijdens een zwangerschap zijn net als misselijkheid. De meeste vrouwen hebben het wel in bepaalde mate. Maar er is verschil tussen een beetje misselijkheid bij het opstaan of heel misselijk de hele dag. En dan is er ook nog HG, de overtreffende trap. Aan jou en je verloskundige de taak om te beoordelen waar jij zit met je gevoelens. Misschien sta je aan de eerste trede en valt het wel mee, misschien zit je al wel halverwege en moet er echt wat gebeuren. Of zit je zelfs al bijna bovenaan de trap en is het al bijna een prenatale depressie. (Als ik je verhaal zo lees, valt dat wel mee denk ik. Ik lees gewoon een vermoeide, zwangere vrouw) Hoe zit je met je bloedwaardes? Gebruik je multivitamine? Vooral vitamine D, alle vitamine B, en foliumzuur zijn belangrijk. Mijn verloskundige zei ook nog dat het veel invloed kan hebben als 1 van die waardes flink zakt door je zwangerschap, zelfs als het binnen normale grenzen blijft. Ik zit altijd helemaal aan de bovengrens van B12, dus ik maakte me geen zorgen. Maar ze zei: zorg dat je dan aan de bovengrens blijft, want jij als persoon kan daar wel last van hebben als je opeens een gemiddelde waarde hebt.
Is er iemand in je familie die het leuk vind hem mee te nemen en lekker eendjes voeren, kinderboerderij, speeltuin etc. Of gewoon dagje oppassen. Zodat jij alleen ff om jezelf hoeft te denken? Mijn dochter is ook 15 maanden en ik ren mij rot en ben doodmoe van alles in de gaten houden. En ben nog niet eens zwanger!!
Die sombere gevoelens herken ik wel heel erg van mijn 3e zwangerschap. Voelde mij heel angstig en depressief en was bang dat nooit meer over zou gaan. Na de bevalling was het meteen weg en geen postnatale depressie hoor! Ik denk dat het gewoon de vermoeidheid, hormonen etc zijn
Nu bij de derde had ik dit heel sterk. Had ook 2 peuters rondlopen en was echt geen leuke moeder en partner. Ik was ook zo intens moe en kon niks van ze verdragen. De moeheid door slaaptekort houd het bij mij nu nog een beetje in stand, maar ik voel mij nu fysiek en mentaal zoveel beter dat ik het allemaal echt een stuk beter kan verdragen dan aan het einde van mijn zwangerschap. Zelfs nu ik voor 3 kindjes moet zorgen 😊
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen