Verdrietig nieuws. Ik zou aanstaande maandag 11 weken zwanger zijn. Gisteren had ik minimaal bloedverlies. Aan de telefoon werd ik nog een beetje gerustgesteld. Ik mocht wel even komen voor een echo. Toen de baby in beeld kwam zag ik meteen dat het niet goed was. Geen knipperend hartje meer. De verloskundige bevestigde dit. Na de goede echo met kloppend hartje (met 8+2 weken) is het kindje gestopt met groeien. Heel verdrietig. Het viel zo rauw op mijn dak. Pfoeee. Heeeeel veel emoties en verdriet. Vanaf een positieve test ontstaat er toch langzaam aan een mooie droom.
Nu zit ik dus thuis af te wachten en ik ben zo bang voor wat komen gaat. Bang dat ik er wat van ga zien enzo. Ik vind dit fysieke stukje zo ontzettend eng dat ik eigenlijk liever een curretage zou willen, maar daar kleven meer risico's aan en dat wil ik eigenlijk ook niet. Verstand en gevoel zitten niet op één lijn. Ik heb geen bloedverlies meer gehad en heb ook geen krampen.
Ik heb maandag weer een belafspraak met de verloskundige.
Is er iemand die mij een beetje gerust kan stellen?
Ik heb hetzelfde verloop gehad, ook een goede echo, zelfde termijn en ook licht bloedverlies. Ik moest het afwachten, ik wilde graag een curretage. Na een paar dagen kwam de miskraam op gang, qua buikpijn een flinke menstruatie. Wel veel bloedverlies, heel veel bloedverlies, in verhouding. Daarvoor ook nog even naar het ziekenhuis geweest. Ik vond dat bloedverlies erg heftig. Het bloedverlies en de buikpijn namen netjes af na week. Helaas bleek met de echo alles er nog in te zitten. Toen een paar weken later alsnog een curretage gehad. Die viel me zo enorm mee, amper last van gehad. En 6 weken daarna een positieve test...
Bedankt voor je berichtje en dat je jouw ervaring met mij wil delen. Wat vervelend dat je moest afwachten en dan uiteindelijk toch de curretage kreeg die je eigenlijk al meteen wilde. Fijn dat je na 6 weken weer zwanger was. Ik hoop er ook echt op dat we nog een kans mogen krijgen.
Joh wat ontzettend naar! En elke miskraam verloopt anders. Ik kreeg bijvoorbeeld plotseling op mijn werk buikkramp en verloor vrijwel direct het kindje. Bloeding kwam laat in de avond. Voor mij verliep het vanaf dat moment als een hele heftige menstruatie. Vloeien was klaar met 10 dagen. Laat het op je af komen. Ik vond het lichamelijk meevallen, in mijn hoofd en hart was het wel anders. Hele dikke knuffel en sterkte de komende dagen
Wat lijkt me dat ontzettend moeilijk om mee te moeten maken op je werkplek. Weten dat het eraan komt, zorgt er in ieder geval voor dat ik zoveel mogelijk thuis blijf. Het verloop is bij iedereen natuurlijk, maar ik vind het wel fijn om te lezen dat het lichamelijk gezien wel mee is gevallen bij een aantal dames hier. Emotioneel gezien gaat het nog wel even zwaar zijn. Daar ga ik maar vanuit.
Zelf twee keer mee gemaakt waarvan 1 met 5 weken kwam zelf opgang enkel bloed verlies en veel stolsels. De andere miskraam kwam niet opgang en kreeg een pipelle, hcg bleef stijgen en dus hebben ze BMS weg geschraapt echt een hel, maar kwam wel opgang. Toen het afkwam was het met ruim 8,5 week en wist niet dat de placenta door groeit dus schrok van een stuk vlees wat mee kwam.
Ik ben blij dat ik het zag toch iets van verwerking en afsluiting het is toch je kindje geweest. Denk niet dat je er bang voor moet zijn, dat kindje wat zo gewenst is is niet eng kan wel onsmakelijk er uitzien maar denk dat het voor je verwerking wel echt heel fijn is. Geef je lichaam de tijd het afgestoten en jezelf geef je dan de tijd even het te verwerken. Al was het bij beide dat ik direct zeg haal maar weg maar achteraf fijn zo!
Wat je zegt is waar. Dit kindje was ook zo gewenst. Ik heb er zo intens naar verlangd. Ik was zo gelukkig na de positieve test en de eerst echo. Misschien dat ik daarom bang ben voor de confrontatie met hoe het kindje eruit gaat komen. Vind het al zwaar genoeg.. pfoe... heb het er echt moeilijk mee. Ik blijf voorlopig even (op z'n minst een week) thuis van mijn werk. Ik denk dat ik inderdaad wel even de tijd nodig heb voor de verwerking hiervan.
Ach wat een verdrietig nieuws, sterkte. Het overkomt zoveel vrouwen en het blijft zo treurig. Ik heb ook rond dezelfde termijn een missed abortion ontdekt. Bij mij begon de krampen en het bloeden na een paar dagen vanzelf. Ik vond het zelf ook heel spannend en wist niet wat te verwachten, maar ben uiteindelijk heel blij dat het vanzelf op gang gekomen is. Dat gebeurde na een paar dagen, ik voelde vanzelf dat het bloedverlies meer werd en uiteindelijk verloor ik iets dat wat groter was en in een vliesje zat, dus dat was duidelijk het vruchtje. Maar het zag er echt niet uit als een kindje ofzo, het was eigenlijk helemaal niet eng wat ik wel dacht. Ik heb het opgevangen in een lucifer doosje en in de tuin begraven. Heeft mij veel goed gedaan dat ik het zo heb kunnen afsluiten.
Wat fijn dat je zegt dat jij het niet eng vond om te zien. Dat is waar ik nu even het meest bang voor ben. Dat ik dan in mijn eentje op de wc zit en het kindje (herkenbaar of niet) opvang. Zo naar idee. Ik weet ook niet wat ik er mee wil doen. Door de wc spoelen vind ik zo'n naar idee, maar opvangen ook. Al lees ik hier eigenlijk bij iedereen dat het niet zo eng was. Dat is wel bemoedigend. Lief berichtje. Dankjewel ♡
Heel veel sterkte! Hier ook een missed abortion gehad vorig jaar..(na 9,5 gestopt met groeien).. Voor elke vrouw is het hele proces miskraam weer heel anders.. Ik wilde bijv. heel graag dat het helemaal intact eruit zou komen. Het heeft al geleefd en daardoor was het voor mij een heel klein in-wording kindje dat ik niet in het ziekenhuis wilde achterlaten. Helaas voor mij heb ik uiteindelijk een spoedcurretage gehad. De miskraam kwam na 2 weken eindelijk op gang maar ik verloor teveel bloed. Was wel blij dat het na de curretage voorbij was. Een volgende keer zou ik misschien ondanks dat ik daar emotioneel moeite mee had, weer voor een curretage kiezen. Het wachten op de miskraam vond ik heel heftig! Ik durfde ook nergens naartoe..
Ik zou doen wat voor jou goed voelt.. Het was emotioneel sowieso het eenzaamste wat ik ooit heb meegemaakt (ook daarna).. Dus neem vooral daarin je tijd.
Wat naar dat je een spoedcurretage hebt gehad. Het wachten is natuurlijk ook heel zwaar, maar zoiets meemaken lijkt me ook heel heftig. Lief dat je je ervaring met mij deelt. Ik voel me inderdaad heel alleen. Ik zie mezelf straks al zitten op het toilet. Ik wil er helemaal niet aan denken eigenlijk. Al deze lieve reacties helpen wel.
Ik was juist blij dat ik een intact vruchtje verloor met ruim 8 weken. Al is dat wel weinig voorkomend. Meestal kun je er niet veel van maken. Wij hebben het een aantal dagen in een glas water bewaard en toen begraven. Ik was blij dat ik dit vooraf op internet gelezen had. Pijn viel trouwens mee. Voelde iets kramp en het stroomde er ineens uit. Moest echt rennen naar toilet. De psychische impact was enorm. Daar had ik me écht in vergist. Het overviel me gewoon. Tips daarvoor heb ik ook echt niet. Ik was gewoon veel verdrietig en na 7 maanden weer in verwachting. Dat was het meest helend denk ik. Dat ik weer opnieuw kon uitzien en verwachten. Heel veel sterkte
Och ja ik verwacht dat ik op emotioneel vlak wel wat tijd nodig zal hebben. Zo verdrietig. Het krijgen van de miskraam houdt me nu misschien wat meer bezig omdat ik het zo eng vind. Toen de verloskundige me vanmorgen even belde brak ik meteen weer in tranen uit. Het verdriet mag er zijn van mezelf. Ik hoop wel dat het snel minder wordt. Dit kindje was zo gewenst. Ik was zo dankbaar na die eerste goede echo. Zo verdrietig dat het dan toch mis gaat. Ik hoop dat we nog een kans krijgen in de toekomst.
Heel veel sterkte. Het is inderdaad een emotionele tijd. Zelf heb ik dit ook meegemaakt. Het vruchtje was 8+6 weken bij mij en werd ook geconstateerd bij de termijnecho dat het kort na een eerdere goede echo mis is gegaan. Misschien stelt een ervaringsverhaal je een beetje gerust. Je weet dan wat je zou kunnen verwachten. Het gaat bij een ieder weer wat anders natuurlijk, maar meestal komen de grote lijnen wel wat overeen. Het is vaak onwetendheid wat het extra spannend en emotioneel maakt is mijn persoonlijke ervaring. https://www.babybytes.nl/vip-blog/seonsyain/1372928671 Bovenstaande link is hoe ik mijn missed abortion heb ervaren. Ik heb er ook tot in detail geschreven over het bloedverlies, etc. Nogmaals, heel veel sterkte.
Wow... ik heb je verhaal gelezen en wat vind ik het ontzettend knap dat je alles zo hebt kunnen opschrijven. Lief dat je het met mij deelt. Die onwetendheid maakt het inderdaad nog spannender allemaal. Ik vond het echt fijn om jouw ervaring te lezen, maar naar dat jij het mee moest maken. Bedankt voor je lieve woorden. ♡
Fijn dat ik jou er een klein beetje mee heb kunnen helpen. Voor mijn eigen verwerkingsproces heeft het goed geholpen om alles op te schrijven. Of eigenlijk van me af te schrijven. Voor mij is het nu al lang geleden. Daarna ben ik opnieuw zwanger geworden en hij is inmiddels al 7 jaar oud. Het verdriet is er al heel lang niet meer. Het slijt. En dat zal uiteindelijk ook bij jou gebeuren, al kun je dat op dit moment nog niet goed voorstellen. Het werkt het beste (vind ik) als je het verdriet ook toe laat. Krop het niet op.
Wat verdrietig😢. Bereid je er op voor dat het een heftige ervaring kan zijn. Ik weet dat je opzoek bent naar geruststelling maar ik denk dat eerlijke woorden je ook kunnen helpen.
Je lichaam kan het vaak zelf goed oplossen als de miskraam goed op gang komt. Je lichaam zal zijn best doen om de baarmoeder weer netjes leeg te maken. Je hoeft het vruchtje en weefsel niet op te vangen en te bekijken als je dat niet wilt en je verliest het waarschijnlijk gewoon in de wc met bloed. De buikpijn en het bloedverlies zijn heel naar maar het is wel normaal bij een miskraam😞
Ik had via google informatie over miskramen opgezocht, kan ik je echt aanraden. Je weet dan beter wat je kan verwachten, wat normaal is en wanneer je beter kunt bellen.
Ik raad je aan om je lichaam de ruimte te geven om de baarmoeder leeg te maken zodra de miskraam op gang komt. Ik heb heel veel op de wc gezeten toen ik veel bloed verloor. Steeds als ik op de wc ging zitten perste ik even mee en dan kwam er veel naar buiten. Een warme douche op je buik kan ook fijn zijn! Bad wordt afgeraden ivm infectiegevaar en gebruik van tampons wordt ook afgeraden. Zorg dat je genoeg nacht maandverband in huis hebt. Je mag paracetamol slikken tegen de pijn.
Zolang je geen buikpijn en bloedverlies hebt kun je nog gewoon doen wat je anders zou doen, probeer vooral afleiding te vinden en geef je emoties de ruimte. Spreek je angst vooral uit naar de verloskundige maandag en zoek steun bij de mensen die dichtbij je staan.
Ik vind je eerlijke woorden alleen maar fijn eigenlijk. Praktische tips, daar heb ik wat aan. Misschien stelt het me niet echt gerust, maar het zorgt er misschien wel voor dat ik er wat beter voorbereid in ga en dat lijkt me ook waardevol. Dankjewel. Ik vind het nu allemaal al heel heftig, maar al deze lieve woorden van iedereen doen me goed. En het voelt wat minder 'alleen'.
Heel veel sterkte! Ik heb 3 hele positieve miskraam (verloop) ervaringen. De eerste was met 9 weken (overleden 6,4) en kwam vanzelf. Was snel voorbij, weinig pijn en normaal qua bloed. De tweede was vorig jaar met 17 weken (overleden 14) en ook dat ging vanzelf. Wat lage persweeën, vliezen braken en gelijk werd het kindje geboren. Daarna binnen 5 minuten de placenta en al het weefsel en wat bloed. Ook weinig pijn en bloed. De derde was afgelopen dinsdag met 19 weken (overleden rond 15 a 16). Ingeleid met pillen, maar was eigenlijk niet nodig. Ik voelde het al heel laag zitten en na 3 uur voelde ik weer wat lage persweeën en werd het in vruchtzak en al in 1 keer geboren. Daarna wat bloed en klaar. Heb geen pijn gehad of enige complicaties. Ik was net als jij super bang en had graag meer positieve verhalen gevonden vantevoren. Het emotionele aspect is natuurlijk een heel ander verhaal. Heel veel sterkte met alles.
Wat fijn dat jij positief terugkijkt op het fysieke aspect van jouw miskramen. Wat naar dat het je moest overkomen, bedankt dat je je ervaringen met mij wil delen. Ik merk dat het wel helpt om deze ervaringen te lezen.
Jij heel veel sterkte met de verwerking ervan. Wat onzettend verdrietig dat het je zo vaak is overkomen. Ik kan me voorstellen dat dit op emotioneel vlak ontzettend heftig is. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.
Nogmaals bedankt dat je mij probeert te helpen met je berichtje. Het lezen van verschillende ervaringen zorgt toch voor een beetje meer 'rust' ofzo...en het voelt even wat minder eenzaam. Het komt zo vaak voor.
Ach wat verdrietig! Het is hoe dan ook heel zwaar waar je doorheen moet.. hoe het verloop ook zal gaan. Echter heb ik wel zelf de ervaring dat het veel uitmaakt of je innerlijk kan zeggen: ‘het is goed, kleintje.. ga maar’. De kans is aanwezig op die leeftijd dat je inderdaad meer ziet dan stolsels, ik schrok toen ik het verloor, maar vond het absoluut niet eng om ernaar te kijken. Samen met mijn man daarna begraven in de tuin, dat heeft ook echt iets helends. Heel veel sterkte!
Hier sluit ik mij bij aan. Ik heb ook 'gecommuniceerd' met mijn lichaam/overleden kindjes en wanneer ik er klaar voor was gezegd dat het goed is. Dit heeft denk ik echt geholpen. Blijf dicht bij jezelf en vertrouw op je lichaam.
Bedankt voor je berichtje en je lieve woorden. Mijn innerlijke stem zegt nu nog "ik wil dit niet", maar dat helpt natuurlijk niet. Misschien dat een andere mindset het wat kan verspoedigen. Bedankt voor het delen van je ervaring. ♡♡♡
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen