Mijn man vertrouwt mij niet, hij denkt dat ik vreemd ben gegaan en/of nog steeds ga. Ik geef hem geen enkele aanleiding, heb geen mannelijke vrienden en ben vrijwel altijd thuis of buiten met de kinderen. Ik ben 8 jaar getrouwd en wij hebben 3 kinderen. Ik voel anders volgens met down under.. Laatst heb ik een cadeau gekocht voor hem, parfum op de gok. Online besteld en ik wist niet hoe hij rook maar eenmaal gearriveerd vond ik hem lekker ruiken. En wederom vertrouwde hij het niet. Hoe wist ik dat het lekker rook, had ik dan vast bij een andere man geroken.. Ik kan wel ontkennen maar volgens mij geloofd hij mij gewoon niet. En dan een 2tal dagen later bied hij zijn excuses aan om vervolgens 2 maanden later weer te beginnen. Hij krijgt ook allerlei horor verhalen te horen op het werk van zijn collega's die hun vrouwen hebben betrapt op weet ik veel wat.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Ik ben nog nooit vreemd gegaan en ben dat ook zeer zeker niet van plan. Hij moet mij geloven op mijn woord maar blijkbaar kan hij dat niet. Ik merk dat ik mij steeds vaker van hem afsluit en er eigenlijk geen zin meer in heb. Ik hou ontzettend veel van hem maar zijn wantrouwen naar mij doen mij zo'n verdriet. Ik weet niet meer zo goed wat ik hiermee aanmoet.
Hij liep al bij een psygoloog hiervoor. Er was namelijk ook een fase waarin hij twijfelde of onze kinderen wel van hem waren. Hij wilde een vaderschapstest doen. Ik reageerde verbaasd en enorm gekwetst waardoor zijn vermoeden nog groter werden. Het is zo enorm vermoeiend.
Ik kan alleen maar adviseren dat hij wederom professionele hulp gaat zoeken want zijn ideëen zijn niet gezond. Realiseert hij dit zich wel? Je kan natuurlijk wel 100 keer zeggen dat jij echt niet vreemd gaat en zo maar dat hij registreert dat kennelijk toch niet. Is er iets in het (verre) verleden waardoor het wantrouwen is ontstaan?
Hij heeft een lastige jeugd gehad waarin hij al jong door zijn moeder uit huis is geweest. Hij is ook altijd achtergesteld geweest vergeleken met zijn broers en zussen. Hij is de 2e van 5 kinderen en dan moet je denken aan, iedereen mocht op schoolreis behalve hij want er was geen geld. Iedereen mocht trakteren behalve hij, Hij kreeg alleen maar afgedankte kleding. En laatst vertelde hij mij iets waar ik enorm van schrok, namelijk dat hij de korstjes van het brood van zijn broers en zussen kreeg om te eten. Ik kan mij voorstellen dat hij dus enorm beschadigd is hierdoor en dat is ook de reden dat ik bij hem blijf. Simpelweg omdat ik van binnen weet dat hij gewoon beschadigd is en het zelfs eigenlijk ook niet wil. Helaas is hij alles behalve een prater en wil hij het er gewoon niet over hebben, met niemand niet. Ik denk dat dit de reden is alleen als het zo doorgaat dan ga ik eraan onderdoor en dat wil ik niet.
Dit klinkt niet gezond.... waanideeën. Lijkt me heel erg om mee te moeten leven, voor beide. Kan je niet adviseren hierin....alleen sterkte wensen.... zoek hulp, meer zou ik niet kunnen zeggen....
Krijgt hij een terugval bij veel stress? Als eens gekeken wat de triggers zijn? En proberen deze dan te vermijden. Al met al zou ik ook denken aan meer sessies bij een psycholoog of zo. Sterkte
Wat is er uit de behandeling van in het verleden gekomen? Als k het zo lees doet het mij erg denken aan een vriend van vroeger doe schizofrenie bleek te hebben. Zeker dat hij zo ver gaat om te zeggen dat jullie kindjes niet van hem zijn. En dat het periodes zijn... misschien eens terug naar de psycholoog.... want dit is niet goed.
Wat een lastig verhaal... er zijn inmiddels aardig wat adviezen gegeven waar ik mij in kan vinden. Volg je gevoel en pas op dat je er niet gaat onder leiden je je compleet wegcijfert, waak ervoor dat t zover komt.
Mijn dochtertje is echt een kopie van mij en lijkt nergens in op mijn vriend hij maakt er altijd een grapje van "ze kan niet van mij zijn" waarop ik altijd moet lachen. Heb wellis een haar gepakt van mijn dochter en er een bij hem eruit gehaald. Ik zeg zo succes met de DNA test... moeten we altijd wel om lachen we weten beiden dat ze van ons samen is. Maar het is wel vervelend als je man dat serieus zeg dat kwetst je enorm. Hopelijk komen jullie er toch nog uit. Wellicht samen de therapie starten om een begin te maken
Aangezien hij al bij de psych heeftgelopen voor een vorm van ziekelijk niet-vertrouwen, denk ik dat hij gewoon zeer veel moeite heeft om iemand echt te vertrouwen. De verhalen van collegas over vrouwen die massaal vreemdgaan spelen daar zeer zeker een rol in, iemand die toch al veel moeite heeft om erop te vertrouwen dat alles ok is, zal daar heel makkelijk door van slag raken.
Ik heb dus absoluut NIET het idee dat hij zelf vreemdgaat. Echt niet.
Was hij altijd al zo moeilijk wat betreft vertrouwen?
Ik heb ook niet het idee dat hij vreemd gaat. Hij is gewoon enorm wantrouwend. Naar iedereen overigens. Nee niet zoals nu. Het is ook niet continue, het komt en gaat weer. Dan gaat het 3 maanden goed en dan hoppa weer een paar dagen vol wantrouwen.
Ja. Elke keer opnieuw weer. Nu doe ik dat niet meer. Het heeft in mijn ogen toch geen nut. Hij erkent het en zegt sorry en doet dan enorm lief om het goed te maken maar zo langzamerhand betekent het gewoon niks meer. Zijn sorry is een tijdelijke sorry.
Als ik lees wat hij mee gemaakt heeft met zijn moeder snap ik enigzins wel dat hij moeite heeft met vertrouwen. Ik begrijp jou ook volkomen! Al heb ik ook wel een periode in jouw man zijn schoenen gestaan. Mijn vriend is aan het begin van onze relatie verliefd geweest op een ander meisje. We waren toen zo'n 9 maanden samen. Het is nog heel lang aan me blijven knagen. Het was soms zo erg dat als hij met een meisje van voor mijn tijd stond te praten dat hij haar leuk vond ofzo. Ik checkte elke dag wel 20x zijn telefoon.
Inmiddels zijn we 12.5 jaar samen en heb ik geen last meer van jaloezie en vertrouw ik mijn vriend ook volledig. Maar dat vertrouwen heeft hij me ook gegeven.
Sterkte! Ik kan me voorstellen dat het heel erg benauwend is voor je!
Weetje er is geen enkele reden waar zijn vermoeden op gebaseerd is. Ik heb geen Facebook of die andere dingen, mijn telefoon is gewoon beschikbaar voor hem mocht dat nodig zijn, ik ben altijd thuis met de kinderen OF buiten met de kinderen, ik heb geen mannelijke vrienden. Echt helemaal niks. Ik heb nooit iets gedaan. Juist hij heeft aan het hele begin van onze relatie (na een maand of 3) gezoend met een ander. Dit heb ik hem vergeven en we hebben het er niet over. Zijn excuses neem ik ook niet meer serieus. Het is dat ik weet dat hij dit niet wil voelen.. Maar ik weet dat vroeg of laat het weer gaag beginnen. Soms vraag ik mij wel eens af hoe het zal zijn als ik de handoek in de ring gooi, maar ik houd van hem.. Hij is de vader van mijn kinderen. Ik wil gewoon dat hij zich beter gaat voelen. Want hij behandeld mij echt bagger als hij weer eens een fase heeft.
Niet dat ik weet, zou het ook niet verwachten van hem moet ik zeggen. Heb het hem wel is gevraagd maar dan zegt hij dat dit niet zo is. Ik heb ook niet echt een reden om te denken dat dit wel zo is. Maar je weet maar nooit.
van dat parfum, parfum ruikt op elke man anders. Mijn tante had zo een keer een lekkere parfum bij een andere man (collega) geroken en voor der eigen man gekocht. Bij haar eigen man stonk hij, elke huid reageert anders op een geur van parfum. Verder je man moet realiseren dat hij zo zijn eigen huwelijk kapot maakt. Hij moet werken aan zichzelf straks is het te laat en kan jij er niet meer tegen. Uiteindelijk ligt het probleem nu namelijk bij hem en niet bij jou.
ps mocht je goede reacties krijgen kun je er altijd voor kiezen om je man dit te laten lezen, je verhaal en de reacties.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (34) Verversen