Net een week geleden bevallen en zielsgelukkig met mijn 2 prinsesjes! Maar soms ook zo somber en verdrietig...
Dit komt met name door de gedachte nooit meer zwanfer te zijn en zo'n klein wondertje in je te voelen en zien groeien, de echo's, de bezoekjes aan de verloskundigen (Wat een geweldige praktijk hadden wij) de spanning als de uitgerekende datum nadert. Alles met elkaar maakt mij verdrietig dat ik dat niet meer mee zal maken.
En aan de ene kant begrijp ik het niet want mijn tweede zwangerschap was zo heftig, in het begin zo ziek daarna rug en bekken klachten en ik was natuurlijk heel erg met t eten bezig dat weten jullie maar ondanks dat allemaal genoot ik met volle teugen van mijn zwangerschap, mijn mooie buik waar ik constant overheen zat te aaien.
Ook voel ik me dan egoïstisch dat ik hierom verdrietig ben omdat sommigen ongewenst kinderloos zijn waarbij het maar niet wil lukken, en ik heb twee prachtige dochters die ook nog eens beide gezond zijn.
Soms vraag ik me af, ben ik echt nog niet compleet voor mijn gevoel, of zal dit na een derde kindje weer terugkomen dit gevoel.
Ik sta wel open voor een derde kindje in de toekomst, maar mijn vriend vindt het wel goed zo.
Ook vindt ik de overgang van 1 kindje naar 2 kindjes best groot, hoe zal dat dan zijn met een derde kindje, kunnen we dat wel aan? Zoveel vraagstukken...
een hoofdstuk afsluiten wat zo veel moois had is ook moeilijk. Ik weet dat ik nooit meer een kindje wil. Ik dnek dat ik dat metaal niet aan kan. maar nooit meer zwanger, nooit meer een echt new born..... Nu net alle kleding in maatje 56 de kast uit gedaan.. Nooit meer aan trekken.. ja dat doet wel ff zeer. Langzaam afscheid moeten nemen. Gun jezelf tijd, het verdriet mag er ook zijn, ook al zijn die gevoelens stom
Ik had het ook, wilde ook graag drie kinderen maar bij de 2e zwangerschap liep mijn relatie stuk nu opnieuw een stabiele relatie en werken nu samen hard aan de 3e. Geniet van je 2 lieve meiden en wie weet in de toekomst
Ja ook gehad. Maar dat zijn de hormonen. In het hier en nu gaan leven en de toekomst even laten voor wat het is. Ik vind vrouwen altijd hebzuchtig onder invloed van hormonen.
Heel herkenbaar maar het wordt minder! Ons meisje is nu 7 weken en had ook de gevoelens die je beschrijft. Moeilijk afscheid kunnen nemen van alles wat met de zwangerschap te maken had. Van alle afspraken, aandacht tot bevalling en kraamzorg. Bij mij mijn eerste en inderdaad direct bezig met een volgende zwangerschap om dat ‘fijne gevoel’ te behouden. Op een gegeven moment wordt dit gelukkig minder waardoor er meer ruimte komt voor het genieten van je kindje(s)
Probeer je te focussen op wat je nu hebt! Parkeer je wens voor een 3e nog even om hier straks weer eens over na te denken als je hormonen weer op peil zijn, en ik kan je vertellen... dan valt alles iets beter te relativeren!😊
Oh ja hoor, heel herkenbaar. Voel dat nu ook wel zo. En ik vond de overgang van 1 naar 2 ook écht groot. Eigenlijk wel als grootste overstap ervaren tot nu toe.
Ik herken dit gevoel ook en de jongste is nu 2,8 jaar en zijn nu 8 maandjes bezig voor nr 3.. hier liet het mij niet los! Komt tijd, komt raad.. raad voor ons was dus ervoor gaan! Alleen ik verlangde niet naar die buik etcetc maar echt naar het persoontje
Ik heb exact hetzelfde, jongste zoon nu 5 maanden.. Maar vriend wil echt niet en praktisch is 't ook geen goed idee. Ik geef mezelf gewoon rustig de tijd om te accepteren dat het zo ontzettend goed is en probeer te waarderen wat ik heb, want dat is helemaal fantastisch! Maar ik ken 't knagende gevoel.. Sterkte en laat 't niet in de weg zitten van het nu genieten, want dat krijg je niet meer terug.
Joh, probeer het voor nu los te laten. Wie weet komt er gewoon nog wel een derde ooit. Probeer niet krampachtig nu van alles afscheid te nemen ipv te genieten van je gezin Komt tijd, komt raad. Deze periode vol met hormonen is al moeilijk genoeg zonder definitieve keuzes Denk nu over je 2e kindje. Er komt nog genoeg tijd om over een derde na te denken
Ik ken het gevoel heel erg. Ik zou best nog een kind willen, maar praktisch gezien is het handiger om het bij 2 te laten. Mijn man wilt er ook niet meer. De kinderen hebben nu beide een eigen kamer, ze kunnen beide bij mij mee op de fiets, ik kan beide straks aan de hand vast houden...maar toch voel het nog niet compleet. Ik denk wel dat dat gevoel wel komt als de kinderen drukker worden.
Had je tijdens de zwangerschap het gevoel dat het de laatste keer was? Ik zelf ben hierna echt klaar...dit nooit weer. Dat had ik na m'n eerste absoluut niet. Misschien moet het even tijd hebben. Maar kan ook zijn dat t niet weer over gaat... Dan zul je met je vriend het eens moeten worden...
Ik heb altijd gezegd dat ik graag 3 kindjes zou willen als mij dat gegund zou zijn. Tijdens de zwangerschap had ik die gedachte ook wel maar had ik ook zoiets van ik denk nog niet na over een derde kindje zolang dit kindje in mijn buik nog niet gezond en wel op de wereld is. Daar lag mijn prioriteit. En uiteraard heb ik tijdens de bevalling gezegd dit doe ik noooooit weer maar dat zei ik ook tijdens de bevalling van de eerste, zodra mijn kindje op mijn borst lag dacht ik daar alweer anders over, want he krijgt er zoiets moois voor terug, en de pijn was ik gelijk vergeten, alhoewel sommige vrouwen daar anders over denken en de pijn niet gelijk zijn vergeten, maar ik wel.
Mijn schoonmoeder zegt ook elke keer nooit aan 3 kinderen beginnen hoor, echt niet doen hoor. Vindt dat soms best vervelend omdat die wens er bij mij stiekem wel is en ik bang ben dat zij zo mijn vriend beïnvloed door ook geen derde te willen. Ik praat er nu niet over met hem omdat ik weet dat hij daar nu totaal nog niet over na wil denken of praten daar zijn mannen dan toch iets anders in dan vrouwen denk ik.
Ik denk ook dat je hormonen nu nog heel erg meespelen.... Zou het even tijd geven en er idd nog niet met je vriend over beginnen nu. Je zit nog midden in je kraamtijd meid, geniet daar nog maar even van.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (13) Verversen