Ik zit even met iets en ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan. Mijn zoontje van bijna 3 sliep tot nu toe altijd bij mij, en ik ben een paar maanden geleden gestopt met borstvoeding. Sindsdien sliepen we nog steeds samen, maar vandaag heb ik hem voor het eerst in zijn eigen bed gelegd, samen op de kamer met zijn broer van 4.
Hij heeft geen speen of knuffel waar hij aan gehecht is, dus het is echt even wennen voor hem. Ik heb mijn kinderen eigenlijk nooit laten huilen en nu breekt mijn hart een beetje als hij verdrietig is in bed.
Hoe doen jullie dat? Laten jullie je kind huilen, of troosten jullie wel maar zonder uit bed te halen? En wat als ze echt hysterisch worden?
De reden dat ik dit nu probeer is omdat onze vierde baby op komst is, en ik zelf ook wat meer rust nodig heb. Als dat niet zo was, had ik het nog prima gevonden om hem bij mij te laten slapen.
Wij wilden met bijna 2 jaar onze dochter opnieuw op haar kamer leren slapen. Maar wel zonder overmatige stress voor iedereen. Daarom hebben we haar eerst in haar eigen bed op onze kamer gelegd (vanuit ons bed). Eerst naast ons. Daarna bij voeteneind. Daarna op eigen kamertje met mij 2 nachten er naast op een apart matras. Toen 2 nachten waarbij ik alleen in het begin even bleef liggen en halverwege naar eigen kamer ben gegaan En daarna in eigen bed op eigen kamer en ik sliep er niet meer. Alles overdag duidelijk besproken en steeds gedaan wat ik had gezegd. Het viel ons alles mee. Tuurlijk riep ze wel even waar ik was of stribbelde ze even tegen, maar dan herhaalde ik kort wat we hadden afgesproken. Ze had nog wel eens 1 nacht erna dat ze echt even verdrietig was en toen heb ik even mijn matrasje er weer neergelegd. Daarna is dat niet meer voorgekomen.
Geef hem een gedragen pyjama van jou mee in bed. Eventjes huilen is niet erg, onze jongste doet dit ook maar dat is echt een paar minuutjes om in slaap te vallen. Word ze daarna wakker en gaat huilen dan ga ik altijd naar haar toe.
Nee ik heb mn kinderen nooit laten huilen, dochter van 2 slaapt bij mij en newborn ook. Ik was in de zwangerschap ook aan het nadenken en piekeren hoe ik dat zou doen maar het is goed zo, ik doe ze ook met 3 jaar naar eigen kamer maar ik doe dat stap voor stap. Dus eerst stoppen met bv, eenmaal gewend in eigen bed slapen en eenmaal gewend dan pas eigen kamer, dan blijf ik erbij tot hij/zij slaapt en als dat goed gaat zeg ik soms "ga maar slapen, mama komt zo terug" meestal werkte dat wel.. als je je niet goed voelt zou ik het niet doen, want je vergeet die "moeilijke dagen" en je weet dan dat je ze altijd hebt getroost 🥰 gefeliciteerd met je zwangerschap nogmaals (had ik gereageerd op je blog.. ben het vergeten haha)
Ik zou hem niet laten huilen. Puur omdat je dit hem zo aangeleerd hebt bij je te slapen. Dan vind ik het zielig om te laten huilen. Maar als hij bijna 3 is kan je misschien ook wel een aardig woordje met hem praten? Ik ben namelijk wel van het bespreken. Onze dochter van 3 weet bijvoorbeeld dat als ik een halfuur op de bank ligt dat ze zachtjes moet spelen en fluistert dan zelfs ook tegen haar poppen. Zij riep mij ‘s nachts een paar maanden terug steeds wakker om haar dekens vast te maken. Toen heb ik met haar afgesproken dat mama’s ook rust nodig hebben om een goede moeder te zijn en ze daarom niet zomaar steeds kan roepen voor die dekens maar dat ze zelf omhoog kan trekken. Oké je ligt er dan niet meer zo strak onder maar wel onder de dekens. Even geoefend hoe ze dat kon doen. Het was niet meteen helemaal over maar wel verminderd en als ze dan riep dan zei ik probeer maar over je heen te leggen. En inmiddels is het helemaal over. In jouw geval zou ik troosten zonder uit bed te halen. Zo doe ik het tenminste met de kinderen hier. Ze weten dan dat ik wel kom maar niet uit bed of van de kamer afhaal. Anders wordt het voor kinderen heel snel heel onduidelijk. En je wilt juist dat hij lekker gaat slapen. Jammer dat hij geen knuffel heeft want dat geeft voor hier ook een veilig gevoel. En ze slapen hier allemaal met de deuren open zodat ze het idee hebben dat ze gehoord worden of ze horen mij nog beneden stofzuigen en alles.
Ligt aan de situatie. Als mijn kind echt verdrietig is, dan laat ik ze nooit huilen en ga ik er zo snel mogelijk heen. Maar… zeker vanaf de peuterleeftijd heb je natuurlijk ook veel “ik krijg m’n zin niet” tranen, of “Ik wil weer naar beneden” tranen. Die heb ik soms wel lekker laten gaan (met kromme tenen). Grenzen moeten wel gesteld worden :)
Kan me voorstellen dat dat onderscheid in dit geval lastig te maken kan zijn. Ik zou iig zeggen: niet toegeven aan wat jij niet wil (dus hij slaapt in zijn kamer en niet meer bij jou, want daar moet hij nu gezien de omstandigheden echt aan gaan wennen). Ik zou er geloof ik in dit geval voor kiezen om de eerste nacht(en) op een stoel erbij te gaan zitten als hij anders echt heel verdrietig is. Maar hij dan wel in eigen bed en echt proberen te slapen.
Ik kreeg het toch ook echt niet voor elkaar om hem eventjes laten huilen . Moet zeggen dat hij best snel in slaap valt en dan om de 2-3 uur wel wakker worden.
In het begin bleef ik er bij liggen tot hij in slaap was gevallen, op den duur ben ik begonnen met rommelen in en rond zijn kamer, zodat hij wel wist dat ik in de buurt was (ik was hoorbaar aanwezig). Zo heb ik het uiteindelijk afgebouwd. Als baby deed ik een oud shirt van mij bij hem als een soort knuffeldoekje. Succes de komende tijd. Het is even doorbijten, maar wordt echt beter.
Dit is exact onze situatie van twee jaar geleden. Jongetje van 3 sliep bij mij, lepeltje lepeltje. Maar moest plek maken voor zusje die in augustus geboren zou worden.. ik weet hoe slopend de nachten met een pasgeborene zijn, dus ik zag verstandelijk geen andere oplossing dan 3 jarige bij de broers leggen.
Maar mán, dat heeft moeite gekost! Ik kan me nachten herinneren dat hij weende omdat ik niet bij hem sliep en ik weende omdat ik niet meer wist of ik goed bezig was door hem ‘dit aan te doen’. Toch doorgezet, en uiteindelijk heeft het 2,5 maand geduurd. Net voordat zusje werd geboren.
Hij slaapt er nu met plezier. En idd, een grote berenknuffel gekocht als ‘vervanging’ van mama. Geen wondermiddel, maar het heeft absoluut geholpen.
Hij roept nu enkel nog als hij bijv zijn waterfles niet kan vinden of dat zijn deken los zit.
Nu moet zusje plek gaan maken voor de volgende, maar zij is nog geen 2.. nu wel veel eerder begonnen met haar bij grote zus neerleggen en daar slaapt ze zeker de helft van de nacht. Ik heb nog tot oktober:)
Dus: de boodschap samengevat: volhouden!, liefdevol maar duidelijk, vertrouwen op hem inpraten dat hij dit echt kan als grote broer, steeds opnieuw wel gehoor geven aan zijn gehuil, (slopend! maar lonend) en uiteindelijk gaat het lukken en kun je echt dankbaar zijn en genieten van ‘de ruimte’ voor het volgend kindje.
Dit is gewenning en ik zou samen zoeken naar iets dat wellicht ook rust kan bieden.
Onze oudste wilde nooit knuffels zo rond die leeftijd, maar toen hij een keer bij zn opa en oma sliep, hadden die zo'n hartjes kussen.. en daar is hij die week mee gaan slapen. En toen hij naar huis ging was ie helemaal verdrietig want hartje kon niet mee.. Hij heeft hem mee gekregen en sindsdien een knuffel. De jongste wilde later ook een hartje dus er een bij gekocht.
Verder zou ik ook rustig af bouwen en wellicht een tijdje er bij gaan liggen tot hij slaapt. Succes, het is even wennen maar doe het rustig en blijf uitleggen waarom je het doet.
Onze dochter heeft ook ruim 2 jaar bij ons geslapen. Toen onze baby kwam hebben we ook besloten om haar in haar eigen bed te leggen. De kraamweek sliep ze nog bij ons, maar dat was zo’n hell dat ik het niet meer wilde. Wij hebben haar nooit laten huilen. We hebben uren naast haar bed gezeten tot ze sliep. Dat hebben we volgehouden, ook als ze snachts wakker werd. En nu is het een heerlijke slaper! Ze slaapt zo goed! Het is echt even doorbijten en heel zwaar, maar je hebt er echt profijt van straks.
Mss kan je samen een knuffel gaan kopen en zeggen dat hij die heel hard mag knuffelen als hij wakker wordt. Overdag zou ik zeker geen dutjes meer laten doen. Die gingen er hier af vanaf 2 jaar. En als hij toch in slaap valt, dan zeker na 30 min wakker maken. En niet meer slapen na 15u.
Toen ik die overstap maakte ben ik er naast blijven zitten tot ze sliepen. Dit varieerde van een half uur tot 1.5 uur. Ik ging kapot. Toen ben ik de was gan opvouwen oid dat ze mij hoorden. Inmiddels beginnen ze beiden in hun eigen bed en komen ze in de nacht bij ons liggen. Slaap ik goed? Nee zeker niet, maar als mijn kinderen zich hierdoor veilig voelen heb ik het ervoor over.
Snap ik ! Maar ik ben ook bekend met hele zware zwangerschappen met ziekenhuis opnames de kans dat mijn nier dit keer gaat stuwen is 85%. Zou voor hem ook heel fijn zijn als hij alleen kan slapen mocht er een zkh opname nodig zijn . En ik gun mijn zelf en mijn ongeboren kindje ook wel wat rust . Hij heeft nu wel de leeftijd bereikt dat hij alleen kan slapen
Oei dat is niet fijn! Bedoelde meer...is de strijd het je waard? Maar denk in jouw geval dat het wel waard is. Uiteindelijk slapen alle kinderen in hun eigen bed. Dus hoop niet dat dit jou extra stress oplevert. Sterkte!
Onze dochter viel niet in slaap met ons op de kamer, al zaten we ergens uit beeld, in beeld enz, ook nooit bij ons in bed geweest ofzo, sliep dan gewoon niet. Vanaf paar maanden, 3 ofzo denk op haar eigen kamer. Ze moest echt haar eigen ding doen, schudde hard met haar hoofd, huilde en ging dan pas slapen. Maar we konden precies horen dat het haar in ga in slaap vallen huil was. Dus dat is denk ik echt zoeken ook voor jullie. . .
Ik vind laten huilen en weglopen niet fijn. Ik bleef vaak erbij zitten op de kamer. Eerst aan het eind van bed , rug naar ze toe. Dan bleef hij soms wel wat verdrietig en dan herhaalde ik steeds, mama is bij je. Mama blijft bij je. Daarna zat ik nog een tijdje in de deuropening. Nu het goed gaat, ga ik altijd elke 10 minuten een kus brengen, totdat ze slapen. Ook als dat inhoudt dat ik 4/5 keer terug moet.
Laten huilen nooit, doet iemand anders dat wel prima. Wij slapen allemaal samen, natuurlijk hoe fijn is het als kindjes op hun eigen kamer willen slapen, maar omdat ze het zelf willen. Hier dus naar de eigen kamer als ze er zelf klaar voor zijn, en hier slapen we allemaal heel goed op.
Mijn kinderen waren een stuk jonger, namelijk 8 maanden (de twee oudste) toen zij over gingen naar hun kamer. Mijn jongste is ook 3 maar ze komen best een paar minuten huilen, dan ga ik kijken of ik moet aan het huilen horen dat het echt mis is, dan ga ik gelijk. Nu hebben wij niks te klagen en slapen ze prima maar je kan best uitleggen wat je verwacht.
Ik ging er heen, troostte op de kamer en legde ze weer terug en ging weg. Maar ik kan me voorstellen dat deze overgang wel heel groot is voor je zoon. Ik zou er bij blijven tot hij slaapt, en dat langzaam gaan afbouwen. Alleen maar er zijn, maar niets doen, geen oogcontact of kletsen ofzo. Kamer donker houden, super saai. Bij huilen kort troosten en weer neerleggen. En dan elke paar dagen iets verder weg gaan zitten, iets eerder weg.
Mijn dochter van 2 sliep ook altijd bij ons, en hebben we sinds kort ook in haar eigen kamer gelegd, hier ook een baby onderweg dus we zitten in een vergelijkbare situatie. Laten huilen vind ik zielig, al kan ik wel heel goed horen wat echt verdriet is en wat zeuren is, dus daar maar ik wel onderscheid in. Hier werkte het om er lang bij te blijven zitten in het begin, veel kletsen en zingen en boekjes lezen. Uitleggen dat mama niet weg gaat, maar gewoon thuis blijft en dat als er wat is ze mag roepen. Steeds iets meer afstand nemen, dus eerst handje op de buik naast het bedje zitten, vervolgens de stoel iets verder weg, de volgende dag bij de deur, daarna aan de andere kant van de deur en blijven praten. Dus vooral laten weten dat je er nog steeds voor haar bent, ookal ligt ze niet in je bed. Het ging hier een tijd heel goed en wilde ze gewoon snel slapen, al merk ik dat nu de zwangerschap op zn eind loopt, ze weer heel uitdagend gedrag vertoont en perse weer bij ons in bed wil. Dan moeten we toch echt streng zijn, anders ben je weer terug bij af. Als ze sochtends vroeg wakker is, nemen we haar trouwens wel weer bij ons in bed, en dat gaat prima.
Doet hij overdag nog een dutje? Misschien beginnen met z’n middagslaapje op z’n nieuwe kamer? Mijn zoon is anderhalf en sliep ook nog bij ons, maar moet ook plaatsmaken voor z’n zusje. Ik heb hem eerst regelmatig even laten spelen op z’n nieuwe kamer zodat die echt ‘eigen’ werd voor hem, en toen voor z’n middagslaapje daar gelegd. Pas toen hij er echt op z’n gemak leek heb ik hem ook ‘s avonds laten daar laten slapen. Een heel subtiele overgang en dat ging heel goed.
Mocht je geen tijd of zin hebben om er wat langer voor uit te trekken kan je hem misschien een kledingstuk van jou meegeven in bed? Of een nacht met een knuffel tegen je aan slapen en die aan hem geven ‘s avonds? Dan heeft hij in ieder geval jouw geur in de buurt. Ik ben niet zo van het laten huilen, ik blijf bij m’n kind tot hij slaapt zodat hij weet dat ik er ben en hij veilig is. Lijkt me voor je andere zoon ook fijner als je hem niet laat huilen :)
Ja kijk ook als ik met hem samen slaap wordt hij nog echt vaak wakker ‘s nachts . Won’t boven wonder is in slaap gevallen . Ben bang dat hij zometeen wel begint met krijsen
Ahh das wel lastig ja , mijn dochter word ook meerdere keren wakker, vandaar dat ze weer naast mij ligt werd er moedeloos van elke keer heen en weer hihi maar in jou geval snap ik zeker dat die op eige kamertje moet .
Hopelijk krijg je een goede tip en werkt het Nogmaals succes
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (35) Verversen