ben 4 weken geleden bevallen. heb dagen dat ik mij top voel en overal van geniet. en er kan ook zo een keer een jankdag nergens zin in hebben, moe zijn, hoofdpijn hebben noem maar op. mijn man begint na 4 weken ook weer met werken na deze week, vind ik ook erg spannend hoe dat zou gaan alleen met 2 kindjes. volgens google heb ik gelijk een depressie. wat denken jullie? of zijn dit de hormonen die nog alle kanten op gaan 🫣
Klinkt normaal.. Mijn man ging eigenlijk meteen weer werken na de 1e week. Ik had ook soms echt nog weken er na dat ik moest huilen. Mijn bevalling zelf was mega snel gegaan. Ik had vooral tijd nodig dat een plekje te moeten geven. Want hoe kon ze na zo snel er zijn haha
Dit zijn zeker hormonen, want je wilt het allemaal goed doen. Dit is de natuur van een moeder, zeker het eerste jaar. Google maar liever niet, want als je niet depressief bent, dan wordt je het vanzelf wel van wat je allemaal tegenkomt
Dit zijn overduidelijk hormonen die alle kanten op gaan. Geen zorgen, t is waarschijnlijk even wennen zonder man thuis straks maar komt allemaal helemaal goed. Geniet ervan
Je bent net bevallen, be kind to yourself, de wereld hoef je niet te overwinnen, je hoeft niet voor iedereen perfect te zijn. If all you did was survive today dat is goed en als je een goede dag hebt is dat ook prima.
EN ja dat is zeker in de beginfase (overgangsfase) gewoon helemaal logisch!
Je hebt pas een depressie als je dat sombere gevoel langere tijd en de meeste tijd hebt. Daar zijn criteria voor. Dipdagjes zijn normaal en 100% herkenbaar als je net een baby hebt!
Je zegt dat er dagen zijn dat je geniet, dat is er volgens mij niet als je depressief bent, dan moet je echt weken achter elkaar somber zijn en niet echt genieten (klopt althans wel bij mij, ik had een lichte depressie).
Dus ik zou denken heel normaal, je zit nog in je kraamweek, heb dit soms nog steeds hoor en ze is al 1,5 jaar.. heel normaal om dagen te hebben dat je nergens zin in hebt en kan huilen!
Ik denk dat iedereen dit wel heeft. Een baby (en dan nog een kind) is heel veel werk en je slaapt slecht, dus extra reden om emotioneel te zijn. Als je niet meer buiten komt, veel slaapt enz dan zie ik eerder tekens van depressie.
Nee joh je hebt niet gelijk een depressie. Die heb ik na mijn eerste 2 overigens wel gehad. De derde, met aanvulling van hormonen, alleen lichte dip en dat lijkt op wat jij beschrijft. Hier was het rond 4-5 maanden elke keer het ergst en rond 6 maanden denk ik dan ‘o ja hallooo dat was ik, ik kom weer terug’ Het is echt heel normaal dat je zo gaat in de eerste maanden na de geboorte. Je moet echt ontzwangeren en die hormonen gaan alle kanten op. Als je echt gaat merken dat je erge schuldgevoelens gaat krijgen, nergens meer plezier aan beleeft, de baby niet goed meer kan verdragen (echt ronduit irritant vindt zeg maar) of juist angstvallig aan baby vastklemt, je zelfzorg gaat laten liggen .. iets wat hierop lijkt zeg maar dan heb je het echt over een depressie.
Lief zijn voor jezelf. Hulp vragen. Partner toch af en toe dagje ouderschapsverlof laten pakken en dan uit huis iets voor jezelf gaan doen, in contact blijven met mensen, elke dag even naar buiten (met 4 weken misschien wel ‘s avonds als partner thuis is kan je rustig even alleen of met buurvrouw)…helpt allemaal om die eerste moeilijke 3-4 maanden door te komen. Succes!!
Ja ik bedoel buiten proportioneel naar iedereen. Kan je van mijn depressie herinneren dat ik me schuldig voelde naar partner, naar baby, naar moeder, naar andere kind, eigenlijk naar de hele wereld. Maar niet gepast schuldgevoel zeg maar .. natuurlijk mag je af en toe schuldgevoelens hebben, maar niet dat ze je opvreten zeg maar.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen