Een oprechte vraag. Ik vind het soms zo moeilijk met 2kinderen. Als de een huilt en de ander naar bed moet. Als ze beide huilen. Als de 1 ziek is en de ander ook je aandacht wilt.. ik heb dan een partner die dan de een doet en ik de ander. Maar hoe doen alleenstaande moeders dit?? Echt respect. Mij had je al op kunnen vegen😥
Je doet wat je kan. Als je alleen bent is dat waar je mee te dealen hebt. Ben je samen is dat de situatie. Je stelt je in op de situatie waarin je leeft.
Hier niet alleenstaand, wel een man ( werkrelateerd) veel van huis. Met een baby newborn was de draagdoek/ zak een uitkomst Verder leerde de kids erdoor dat ze ook weleens moeten wachten omdat de ander ook net hulp nodig heeft. Ze zijn best wel behulpzaam naar elkaar dat is ook echt fijn!
Ik hoor ook vaak dat andere moeders niet zouden willen ruilen omdat hun partner veel thuis is, maar ik weet niet beter en vindt het prima zo.
Ik heb dat ook al vaak gedacht hoor! Ik had al heel lang een kinderwens en ik dacht altijd dat als ik geen partner zou treffen ik 'gewoon' een BAM zou worden. Wat ben ik blij dat ik nu met mijn man onze kinderen op kan voeden! Ik vind het echt wel pittig allemaal.
In de tijd dat ik drie mini’s had (baby, dreumes en peuter) werkte mijn man onregelmatig en was hij de hele week of de ochtenden of de avonden of de nachten er niet, en eens in de zoveel weken een paar dagen achter elkaar helemaal niet. Ik was een soort van ‘parttime’ alleen toen.
Het verliep eigenlijk soepeler als mijn man er niet bij was. Vaste routine werkte als een trein, en die ging altijd een beetje overhoop door hem er bij. Mijn tip is dus: routine. Zeker in de avonden, maak het súper voorspelbaar door elke dag exact hetzelfde te doen. Daar gaan kleine kinderen goed op. Daarnaast: probeer ze samen te nemen, verdeel je aandacht niet (dus niet 1 voor 1) maar laat ze samen met jouw aandacht doen (2 tegelijk). Huilt er eentje terwijl de ander naar bed moet, neem die er bij als je de ander voorleest. Is er eentje ziek dan leg je die op de bank, plof er naast en dan kan de ander met jou kletsen of een spelletje doen of op de grond er bij spelen. Zeker met een baby, die heeft voornamelijk jouw nabijheid nodig. Een draagzak of op de grond leggen en er bij gaan zitten is vaak al prima, en dan heb je je handen vrij voor de kleuter.
Met 1 kind was ik voor m’n gevoel net zo druk als met 3. Ik heb namelijk nog steeds evenveel handen en evenveel aandacht, en dat ging ook op met 1 kind. Enige verschil dat ik merkte was slapen, want met 1 kon ik nog gaan liggen als de kleine sliep en met 2 en 3 kon ik dat wel vergeten 😅 Maar wat ik bedoel: je kunt als je meer kinderen hebt, ze niet allemaal de 1 op 1 aandacht en fulltime helpende handjes geven die je de oudste gaf toen die alleen was. En dat is helemaal oké. Aandacht delen is helemaal niet erg en ook niet ‘minder’ ofzo. Probeer het wat los te laten.
En op van die overprikkelde dagen of avonden: zoek iets wat je tot rust brengt. Benut die partner en zorg dat je even kunt ontprikkelen 😁
Haha dat heb ik ook , juist als mijn man er niet is , loopt het soepeler nu nog steeds haah zeg vaak je ben net me 4de kind soms.
Hij werkte eerste doordeweeks in het buiteland dan ging dir zondag avond van huis en kwam die vrijdag weer thuis, en juist doordeweeks was het beter te doen, als die weekends thuis kwam kwam ik moeilijk aan schoonmaak etc en was het gelijk 10 x drukker thuis
Mijn man is regelmatig weg voor werk, op dit moment ook. Heb dan de zorg voor onze 5jarige en bijna 2jarige. Ik moet zeggen vind het af en toe ook zwaar, maar meer de prikkels die ik niet verwerkt krijg. Maar de zorg voor de kids is nu iets meer dan normaal maar niet dat ik denk nou poeh. Wat ik zeg vind het geen eigen tijd kunnen nemen en de prikkels het meeste afzien, juist dan is soms even tijd voor je zelf dan juist fijn; die moet kan ik weer nemen als hij thuis is. Maar moet zeggen dat als ze samen spelen ik gewoon rustig op een stoel kan ontladen maar anders als op strand allen. Ja die luxe heb ik wij wonen bijna zo wat op het strand.
“Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.”
Dat is het motto waar ik als alleenstaande moeder naar leef. Je wordt zelf een stuk flexibeler, als er geen pasklare oplossing is, dan maak je er zelf een. Houtje-touwtje en misschien niet perfect, zolang het maar werkt. Huilt er één en moet de ander naar bed? Dan heeft de ander mazzel en mag een beetje later naar bed. En als die ander een baby is die echt moet slapen, dan heb ik ook nog een arm of schouder waar ‘ie op kan slapen terwijl ik de huilende ander troost. Ik heb mijn peuter een keer slapend op het speelkleed tussen de autootjes gevonden, omdat ik iets te lang bezig was met zijn broer. Sorry maatje, morgen leg ik je weer op tijd in bed. Opgetild, lekker onder de wol gestopt in zijn bedje, en door. Tanden poetsen en douchen komt morgen wel weer.
Als de 1 ziek is en de ander aandacht wil, dan las ik beide kindjes voor. Wij hadden geen TV, maar wel een draagbare DVD speler voor in de auto, die op dat moment van pas kwam. Doordat ze zelden een scherm zagen, had dat DVD spelertje met Thomas, Paw Patrol of Bassie en Adriaan een enorme aantrekkingskracht en kon ik ze daarmee even zoet houden als er bv kots geruimd moest worden. Mijn kids konden overigens ook enorm goed zelf spelen, dus 1 kind ziek en mama bed verschonen en spuug opruimen, betekende vaak dat het andere kind spoor ging bouwen of met autootjes op bed spelen. Mama ik wil aandacht! Eerst even spuug opruimen, lieverd, anders stinkt het zo. O ja! Dat snapten ze wel. En als ze daar nog te klein voor waren, dan pakte ik de draagzak en hing ze op mijn rug. Muziekdoosje steeds even aantrekken. Om de minuut even ‘kiekeboe’ doen tussen het kots opdweilen door. Liedjes met ze zingen terwijl ik bezig was. Ik had een heel arsenaal aan ‘kinderen bezig houden’ trucjes. Of ik liet de kots even liggen en gaf eerst even een knuffel en een beetje aandacht. Ik leerde al snel dat als ik eerst even 5 tot 10 minuten aandacht gaf, ik daarna veel langer kon opruimen of iets anders doen. Ging veel makkelijker dan met drammende en zeurende kinderen aan mijn benen. Even contact maken en verbinden met waar zij mee bezig waren, en dan konden zij weer door en ik ook. Ik had een bak met oud bestek (zonder messen): Mochten ze anders nooit mee, maar op zo’n moment: Maak maar eens open en kijk eens wat er in zit. Waterstiften. Speelgoed dat ze lang niet hadden gezien. Muziek aan. Of mee laten helpen. “Geef jij mama die doek even aan?” Of: “Kan jij op wacht staan en zorgen dat de kat niet in de badkamer komt?” Of: “Kan je even een wasknijper pakken om mama’s neus mee dicht te knijpen?”
En ja, dan vond ik het soms ook moeilijk met twee kinderen. Kon je mij ook opvegen. Maar als je niet beter weet dan dat jij altijd de sjaak bent, dan voelt het denk ik veel makkelijker dan wanneer je het meestal kunt delen met een partner en er dan af en toe alleen voor staat. De slimmigheidjes zitten dan nog niet als vanzelf in je systeem, want op zo’n moment heb je je partner. En dat tandje extra moet je dan pas bijzetten als je partner weg is, ipv dat ie altijd al aanstaat. Volgens mij is het als alleenstaande ouder een beetje als de kikker in kokend water. Je bent eraan gewend, je merkt het niet.
Als iets me bijstaat van toen mijn kinderen klein waren, dan toch wel hoe zeer gezinnen met twee ouders me vertelden hoe ongelofelijk zwaar het was, terwijl mijn alleenstaande ouder vrienden en ik allemaal dachten: “Waar hebben ze het over? Valt toch wel mee?”
En natuurlijk valt het soms niet mee. Doe ik ook wel eens een beroep op mijn netwerk. Zou ik soms ook graag een partner hebben om de last mee te delen. Wij alleenstaande ouders zijn ook maar gewoon mensen. Het is meer een kwestie van: Als het moet, dan doe je het gewoon. Je kan je kind moeilijk in een poepluier laten rondlopen of z’n ondergespuugde bed niet verschonen. Ook al kan je zelf geen stap meer zetten van vermoeidheid, je doet het gewoon. En valt daarna moe in je bed. Om het later in de nacht opnieuw te doen. Het is gewoon niet anders. Niemand anders doet het, dus moet jij het doen.
(Al had ik daar toen mijn kinderen buikgriep hadden wel iets op bedacht: Ik maakte elk bed drie of vier keer op met waterdichte moltons en daar een hoeslaken overheen, dan weer een waterdichte molton en dan weer een hoeslaken, dan weer een waterdichte molton en een hoeslaken, etc. Als een kind gespuugd had, haalde ik het bovenste hoeslaken en de eerste waterdichte molton eraf, en dan zat eronder weer een schone en was het bed meteen weer opgemaakt. 🫣😅)
Geloof me, je wordt steeds creatiever en dat wordt jij als moeder met een partner ook. Geef het wat tijd, je zult zien dat je steeds beter wordt in Parent Hacks.
Wanneer je beseft dat je maar op een plek tegelijk kunt zijn en kinderen best geduld mogen leren, is het allemaal niet zo dramatisch... Een kind krijgt er niets van, als het even huilt... Ik was zo vaak alleen thuis met 3 kinderen, als mijn man werkte... Als je zelf rustig blijft en je niet laat opjutten, komt het echt goed...
Denk dat de kids dat ook wel aanvoelen en snappen. Ik ben aantal maanden per jaar ‘alleenstaand’. Oké niet echt, maar man is dan afwezig. Dan moet de ene soms wat langer wachten. Dan huilt de ander maar even. Aandacht kan prima gedeeld en verdeeld worden. Echt. De kids krijgen daar niks van!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (14) Verversen