Mijn jongste kind word 5 maart 2 jaar maar heeft een erge vorm van verlatingsangst. Ik weet niet meer hoe te reageren. Als hij thuis is met ons wilt hij hele dagen opgepakt worden anders is het drama en blijft hij uren schreeuwen. Ik kan zo amper iets in huishouden doen als hij bij mij is. Zo ook als hij naar de opvang moet als hij s morgens vroeg gaat samen met papa gaat het maar als ik hem iets eerder breng is het drama. Ik weet gewoon niet meer wat doen en hoe ik het in toom kan houden. Iemand tips zodat het draaglijker word voor ons?
Dit had mijn zoon ook. Hij is nu 2,5 en het was toen hij 1,5-2 was denk ik op z'n heftigst. Hij heeft een heftige start gehad, in het ziekenhuis heel ziek etc. Daar heb ik vanuit bedacht dat hij mij vooral nodig had, heb jij een idee waar het bij jouw zoon vandaan komt? Wat hier uiteindelijk hielp is veel verstoppertje spelen en dan steeds iets verder weg. Daarnaast veel vertellen dat ik (of mijn man) hem kwam ophalen, en duidelijk zijn. Voorspelbaarheid hielp ook; dus bijvoorbeeld zeggen over 3 minuten ga ik weg (koken, opruimen, werken, wat dan ook), dan 2, dan 1 en dan gaan en benoemen wanneer je weer terugkomt. Hoe gaat het slapen dan? Dat was bij ons ook fanatiek beroerd. Nog steeds geen talentvolle slaper, maar nu wel rustiger...! Succes!
Ik had dit heel erg bij mijn zoon, het was zelfs zk eeg dat wij het bij de opvang kwartier voor keartier hebben opgebouwd , op den duur hadden ze zelfs een juf alleen voor hem ingeschakeld, zodat hij alle aandacht kon krijgrn tot hij gewend was, dst heeft bijna een jaar geduurd eer dst het goed ging, inmiddels is hij 6, en nu sinds een jaar kan ik hem rustig ergend achter laten, maar alleen bij bekende. Logeren kan hij slleen bij me schoonouders , ergens anders durft hij niet. Ik ben laatst naar parijs geweest een weekend, en de kids bleven bij mijn man, en zelfd dst vond hij moeilijk. Uit eindelijk word het beter, maar tot die tjjd was het hier vooral heel bekangrijk voor hem dst ik er constant voor hem was, en dat was soms best zwaar, maar ik had geen keus, anders was hij compleet in paniek. Hij is nu nog best snel bang, en heel gevoelig etc maar het word steeds beter.
Hier nu ook zo'n fase met onze zoon die in januari 3 word. Al een aantal weken dat het dram is is ik of mijn man weg gaan. Is in een keer drama. Nu werk ik sinds 1 december ook nog en gaat hij naar de opvang. Mijn man kan hem beter wegbrengen dan ik. Dat is iets minder drama, maar als ik hem weg breng is het echt drama. Eerste keer dat ik hem wegbracht zelfs tot hysterisch aan toe. Werd wel beter die week en als ik eenmaal weg ben is het ook wel goed. Afscheid zo kort mogelijk houden en niet te veel in mee gaan. Hij voelt zich er verder wel prettig want hij laat zich wel vastpakken door de andere juffen en laat zich ook wel troosten, ook slaapt hij daar af en toe prima(Hij slaapt niet altijd meer overdag). Hij speelt daar ook gewoon, maar ik moet eerst weg zijn.
Het hoort erbij, dus niet echt tips behalve proberen je niet te druk te maken. Zorg dat je het afscheid kort houd en voorspelbaar dus iedere keer hetzelfde. Hier is het samen op de bel drukken, maar binnen, jas uit, schoenen uit, knuffie uit de tas halen en naar de ruimte van de groep. Daar een knuffel en een kus en dan wordt hij overgepakt(of losgepeuterd, net hoe je het wil zien) door een juf die met hem op de bank gaat zitten en daar gaat spelen. Ik ga dan weg.
Ik weet gewoon niet wat ik voor hem kan doen nemen hem vaak op. Soms Ben ik in de keuken aan afwassen of koken en duwt hij mij weg of klampt been vast en weent tot ik hem op neem. Ze hebben 2 meter verder een volledig ingerichte veranda met speelgoed. Deze is volledig open aar keuken toe dus hij ziet dat ik niet weg ben.
Zo herkenbaar mijn dochter had ook heel erg vooral alleen bij papa zijn ging papa buitem roken rende me dochter achteraan en heb ook gezegd je moet nu echt weg lopen op gegeven moment kon die nergens meer heen, het is heel lastig maar het is een fase het gaat over wel erg zielig ook lastig. Ik denk dat toch moet doorzetten dat je soms ook heel ff wat anders moet doen al is maar paar minuten
Misschien kun je het omkeren: hoe kun je het dragelijker maken voor hém? Hij raakt in paniek. Is bang jou kwijt te raken. Waarom is dat alleen een probleem voor jullie?? Denk eens na over wat dit voor hem betekent. Hij is báng...
Ja hij wilt enkel opgepakt worden soms Ben ik afwas bezig of keuken en duwt hij mij gewoon weg en blijft schreeuwen en Wenen totdat hij opgepakt word. Hij kan nochtans op oogafstand van mij spelen in veranda terwijl ik bezig ben is amper 2 meter van mij vandaan.
Onze zoon had dat een periode toen hij een uurtje ergens zonder mij was geweest waar hij echt heel bang was geweest... Die angst was echt heel diep. En het vertrouwen moest weer groeien door hem dichtbij mij te laten blijven en geen deuren tussen ons dicht te doen. Neem hem, met wat speelgoed mee naar de keuken, als je gaat afwassen. Je kunt dat angstmoment voorkomen, door voorspelbaar voor hem te zijn. Vertel wat je gaat doen en neem hem dan met je mee. Op die manier kan zijn vertrouwen groeien en wordt hij minder bang.
Bedenk je, het is een fase... Tja ik ben dan heel simpel, en probeer er maar even aan toe te geven. Des te sneller is het vertrouwen terug en is er weer rust. Huishouden blijft wel even liggen. Lekker samen met duplo gaan spelen, en als het goed gaat even weglopen om bijv de vaatwasser in te pakken. En anders samen doen. Laat hem ook wat in de wasmachine stoppen, geef hem ook een poetsdoekje, laat hem de wasknijpers aangeven.
Oke bedenk je dit is een fase... In huis tillen ben ik geen voorstander van. Dan kan jezelf idd vrij weinig klaar maken. Op de bank komen knuffelen prima dat kan en mag altijd. Leg speelgoed neer? Zodat jij de vaatwasser oid kan doen? Hoe vind hij de box? Ervaart hij dat als fijn nog? Of zet hem er maar bij als je ergens mee bezig bent. Geef hem een theedoek en speel kiekeboe. En wees nu niet te gestresst en accepteer dat je nu eenmaal even weinig /minder kan doen in huis. Dat komt echt wel weer. Of doe het tijdens slaapje of in de avond.
Box is al even weg. Soms Ben ik in de keuken aan het afwassen of koken en duwt hij mij weg of klampt mijn been vast en weent tot ik hem op neem. We hebben nochtans een open keuken met veranda aan die ingericht is als speelkamer. Verder dan 2 meter is hij niet. Overdag slaapt hij al niet meer omdat hij gewoon geen middagdutje meer wilt doen thuis en 's avonds ligt hij pas rond 20u in bed. Hij heeft weinig slaap nodig. Word ook al om 5a6 uur wakker.
Helaas ben ik niet het goede voorbeeld om je tips te geven. Onze dochter is 3 en het wordt alleen maar erger Voor mij is het doorzetten, doorzetten, doorzetten. Maar iedere keer breekt mijn hart als mijn kind letterlijk van me af geplukt moet worden bij psz of bij opa en oma, en zelfs bij papa.
Misschien kun je eens nagaan waarom ze het zo eng/erg vindt om zonder jou te zijn? Hoe vaak breng je haar weg? Vindt ze het ook lastig om daarna weer met je mee te gaan of heeft ze je echt gemist? Voor het ene kind is de overgang van het een naar het ander moeilijk, voor de ander het loslaten van mama omdat mama veilig is en blijkbaar de nieuwe omgeving niet veilig voelt. De psz was hier een erg onveilige plek: veel drukte, weinig duidelijkgeid en structuur en weinig aandacht van de juffen. Wel plagende kinderen die vrijelijk hun gang mochten gaan... Juffen vonden het niet nodig om in te grijpen: de kinderen moesten zelf weerbaar worden Dat is leuk en aardig, maar dat kan niet in een vijandige omgeving...
Ze zegt zelf dat het is omdat ze weet dat ze mama dan gaat missen. Nu ik doorzet doorzet doorzet wordt het wel steeds minder erg en gaat ze al vrij snel lekker spelen. Als ik haar ophaal klampt ze zich weer aan me vast maar zit wel vol met leuke verhalen.
Zo herkenbaar! Mijn zoon moest ook echt van me af geplukt worden, elke keer weer brak mijn hart. Toen hij op school moest beginnen hield ik mijn hart vast, maar vanaf dag 1 heeft hij zelf besloten dat school anders is: hij verstopte zich eerst wel even veilig achter mijn been, maar toen het moment kwam dat hij echt de klas is moest stapte hij achter mijn been vandaan, gaf juf een hand en ging het zo maar gewoon doen. Sindsdien geen enkel drama meer gehad. Dus houdt moed, het kan echt zomaar over zijn.
Hoort gewoon bij de leeftijd, hier bracht papa hem toen ook sochtends weg, bij mij was zelfde drama. Verstoppertje en kiekeboe spelen help nog wel eens het besef ontwikkelen dat als ze je niet zien je toch nog ergens bent... En verder probeerde ik ze gewoon bij zoveel mogelijk dingen te betrekken, samen de was doen, samen poetsen...
Dat brengen naar de opvang hadden wij ook: als papa bracht ging het nog wel, maar als ik bracht dan was het huilen, gillen en schreeuwen. De gastmoeder stond altijd klaar om hem direct af te leiden met iets, maar wat een drama altijd. Sinds hij naar school gaat (met 3.5 jaar) gaat goed. Wat een opluchting! Voor thuis, zou je je zoontje kunnen betrekken bij wat je moet doen? Kleine dingetjes voor je laten vasthouden, wegleggen, pakken etc. zodat hij iets te doen heeft terwijl hij naast je staat en jij het huishouden doet? sterkte
Dat zal best heel pittig voor hem zijn... Meer dan een halve week zonder papa en mama... Bedenk dat hij daar het grootste offer voor brengt: het is dus vooral zíjn last.... Probeer hem de veiligheid te bieden die hij zo duidelijk mist, maar wel nodig heeft. Niet ieder kind is "geschikt" voor opvang. Niet ieder kind kan het verwerken...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (25) Verversen