Ik heb een heftige bevalling gehad. Als ik beval topic zie, negatief of positief dan kan ik mijn tranen gewoon niet tegen houden. Ik huil bijna elke dag hierom. Ik probeer het weg te drukken en probeer gewoon de verhalen te lezen totdat er gewenning optreed maar tot nu toe werkt dat niet.
Verder gaat het prima maar terugkijkend doet het mij zoveel pijn hoe het is gegaan. Heeft iemand hier ook moeite met een be valling gehad?
Bedankt voor alle reacties. Ik schaam mij wel nu ik lees hoe erg andere het hebben ervaren. Het kan veel erger en dat besef ik ook goed. Ik hoop dat ik het een plek kan geven door dit in gedachte te houden
Iedereen ervaart het anders. En dan nog kan iets op papier bij twee vrouwen hetzelfde zijn, maar toch anders worden ervaren. Het gaat erom hoe jij je voelt en wat jij nodig hebt om je weer fijn te voelen. Tuurlijk kan het altijd erger, maar op dit moment heb jij je eigen leed en dat valt nu erg zwaar. En met de rest vd wereld heb je niets te maken. Het mag je natuurlijk wel helpen relativeren, maar ook jouw verdriet mag er zijn. 😘
Nee! Absoluut je er niet voor schamen. Weet je... Het gevoel van onmacht is zo'n enorm k*tgevoel. Er zijn altijd wel ergere verhalen. MAAR dat betekent niet dat jouw verhaal en jouw gevoel er niet mag zijn.
Ik ben 2 keer bevallen. Zoon 1 was een HELL. Ben letterlijk dood gebleven toen. 4 dagen weeen, afzien.... (was 34 weken) Zoon 2 daar integen was zooo relax! 2 dagen ellende, maar echt een verschil met nr 1. Nu op de helft van zoon 3. Een voordeel is, ik ben niet bang voor de a.s bevalling. Het ergste heb ik al gehad denk ik dan! Op de een of andere manier geeft dat me juist krscht
Ik heb ook een hele heftige bevalling gehad. Bij mij hielp het om er met mensen over te praten. Mijn partner en ik hebben het er nu nog steeds regelmatig over. Ik ben nu weer zwanger en denk erover om EMDR therapie te gaan doen, zodat ik niet alleen maar met die bevalling bezig ben over een tijdje :)
Wat is het precies dan wat je pijn doet? Dat je lichaam gefaalt heeft-idee, dat de artsen niet hebben geluisterd? Dat het niet is gegaan hoe je je het had voorgesteld?
Ik voelde mij niet begrepen en in de steek gelaten. De vk gedroeg zich alsof ik een last was en ze liever was blijven liggen. Ik wilde graag een bad bevalling maar toen ik met persweeen het ziekenhuis binnen liep was het bad niet schoongemaakt en hoewel ik 1,5 geperst hebt hebben ze nooit een poging gedaan voor het bad. Ik ben alleen bevallen en mijn zoon werd direct meegenomen. Ik wilde graag hem bij mij hebben.
Jee.. ja dan begrijp ik dat wel.. is het geen optie om een andere vk te regelen alsnog en het erover te hebben met haar. Had je voor de rest wel een fijne vk?
Stom hoor dat ze zo deed, is een hele intieme gebeurtenis waar je dan zon vrouw bij laat en dan verpest ze het zo..
Ik zie dat je 5 weken geleden bent bevallen. Het heeft bij mij ongeveer 5/6 maanden geduurd voordat ik er weer bonevop ben gekomen. Zonder psychologische hulp maar gelukkig wel familie die mij steunde. Er zijn fouten gemaakt en ik ben niet leuk behandeld en dat hakte er vreselijk in bij mij. Ik adviseer je erover te praten maar ook jezelf de tijd te geven om te herstellen. Het wordt echt beter maar stop het niet weg. Sterkte
Ik heb ook lang psychisch last gehad van mijn eerste bevalling. Overdag ging het wel goed, maar zodra ik ging slapen dacht ik er weer aan. Herleefde ik het. En 's ochtends stond ik er ook mee op. Dat heeft bij mij 8 maanden geduurd. Op papier was het wellicht niet zo'n traumatische bevalling. Ik was niet in gevaar. En het werd uiteindelijk wel een keizersnede, maar geen spoed spoed. Dus met ruggenprik. Maar ik heb het als zo pijnlijk ervaren. Weeënstorm van zeker 4 uren met het gevoel alsof ik geelektrocuteerd werd of op de brandstapel stond. Zelfs mijn vingers, tenen en hoofd deden pijn. En dan het gevoel van onbegrip, alsof ik mij aanstelde. Dat heeft echt veel tijd nodig gehad om te verwerken. Ik had dan ook echt angst om opnieuw zwanger te worden en mijn man heeft toen mij ook al die maanden niet aan mogen raken. Uiteindelijk heb ik het kunnen verwerken door mijn bevallingsverhaal tot in detail op te schrijven en dit op internet te delen. De lieve woorden die ik toen kreeg hebben mij ontzettend geholpen. Ik heb het dus van mij af kunnen schrijven. Mijn tweede bevalling (jaren later) was nog steeds niet leuk, maar de pijn was godzijdank heel anders en alleen in mijn buik gesitueerd. Zoals het hoort. Zo is het bij mij gegaan. Ik heb er dus geen professionele hulp bij nodig gehad, maar 1 ding weet ik wel. En dat is dat wegstoppen niet helpt. Het gaat niet eerder weg dan dat je het deelt. Hoe? Dat kan op meerdere manieren en dat is maar net wat bij jou werkt. Praten met een professional of praten met je partner / familie / vrienden / verloskundige /... Of het van je afschrijven.
Wat je schrijft over die weeënstorm en onbegrip, de mannelijke anesthesist zei bij het zetten van de ruggen prik, pijn is relatief zit tussen de oren, het is maar net hoe sterk iemand is om er weerstand aan te bieden en hoeveel invloed het heeft. . . . Nou echt vuur spoot uit mijn oren, hij had mazzel dat ik te druk was met de bevalling en hem uitschelden er niet bij kon hebben in standje overleven. . . .
Grr... Ja, het is en blijft relatief, maar dat betekent niet dat je piept vanwege een lage pijngrens. Soms is de pijn echt TE erg. Toen ik met een geknapt eileider in het ziekenhuis kwam (waar ik al een dag mee rondliep in de veronderstelling dat ik vast een lage pijngrens had ivm de traumabevalling eerder), zei de gynaecoloog dat ik vast en zeker een hoge pijngrens had omdat ik er zo lang mee rondliep zonder te piepen... 🙈 En ik kan je zeggen dat ondanks dat het verloop van de tweede bevalling voor een groot deel synchroon ging als de eerste, was de pijn aanzienlijk minder dan bij de eerste. Ja, pijn is relatief. Maar soms is er ook gewoon meer of minder pijn. Punt. Geen appels met peren gaan vergelijken. Een ieder ervaart het anders en iedereen verdient respect.
Over het algemeen heb ik een hoge pijngrens. Dat is wel bewezen met verschillende sport blessures waarbij er een verkeerde diagnose was omdat ik anders veel meer pijn moest aangeven. Maar dit was hele andere soort pijn, niet te harden maar ging ook zo snel met zo'n weeënstorm. Wat je zegt respect voor iedereen!
Zoek hulp... ik heb het stoer weggewuifd... " we hebben het overleefd". Het is nu ruim 5 jaar geleden. Kan je zeggen dat het slijt, maar zo af en toe flinke flashbacks. Sterkte met verwerken.
Voor de 2e zwangerschap heb ik een geplande keizersnede laten doen en zijn er extra voorzorgsmaatregelen genomen. Extra medicatie voor de baarmoeder, alvast paar zakjes bloed. Die keizersnede was eentje uit het boekje. Toch lag er een schaduw over van de eerste keer. Meid denk om jezelf. Het hakt er in en je komt het altijd weer tegen, zolang je het niet hebt verwerkt.
Ik heb ook echt een traumatische bevalling gehad. Ook echt veel moeite erna gehad om iets over bevallingen te lezen/zien. Heb een paar sessies emdr ervoor gehad en dit werkt best goed moet ik zeggen. Soms nog wel moeilijk maar niet meer zo als voorheen. Misschien het proberen waard?
Ja hier! 3,5 maand geleden. O.a. 4 liter bloed verloren en een operatie gehad en t ergste is nog dat er gigantisch veel fouten zijn gemaakt door het ziekenhuis. Ik merk wel dat de tijd t heelt, zolang iemand er niet te lang over doorvraagt gaat t op zich wel.
Mensen die doorvragen zijn op zoek naar spanning en sensatie, denk ik dan. Denk je niet? Heb ik ondervonden. Dan zeg ik dat ik het liever niet vertel, omdat het geen fijne bevalling is en er veel is misgegaan in het ziekenhuis. Vragen ze toch door! Vertel ik kort wat er gebeurd is. Is men gechoqueerd! 😬 Vreselijk, dát hadden ze liever niet geweten! Ik zeg dat het traumatisch was 😢 !! Vraag er dan niet op door !!
Ja inderdaad, gelukkig zijn de enigen die door hebben gevraagd de osteopaat en de verloskundige geweest. Dus die moesten het beroepsmatig doen. Vrienden enz hebben gelukkig niet doorgevraagd.
Beter. Ik zou het zelf ook nooit aan anderen vragen want wat moet ik met die info en wil het niet allemaal weten. Beroepsmatig is het een ander verhaal.
Beste sunnysun, Wat naar dat je je bevalling zo hebt ervaren. Ik kan je echt aanraden om een fijne psycholoog te zoeken. Liefst iemand die ook emdr therapie kan doen. Mogelijk kan de psycholoog middels emdr het eventuele trauma behandelen. Ik heb er veel baad bij gehad. Ik had een heftige bevalling en daarna geen fijne kraamtijd. Maar door het vele praten voel ik me er nu goed bij en durven we het nog een keer aan. En ik zou toch vragen of het mogelijk is bij de verloskundige van je bevalling een controle afspraak te krijgen. Misschien is dat makkelijk dan je denkt, ook al komt ze uit een andere stad. Sterkte. Lieve groet
Je gevoelens van machteloosheid en verdriet negeren en wegstoppen werkt niet, meis Mijn bevalling ruim 3 jaar geleden was er ook één buiten elk boekje. Drama! En reden dat ik heel lang heb geroepen dat het bij één kindje zou blijven. Je mag me een berichtje sturen als het je oplucht om je verhaal te delen!
Het heeft een plekje moeten krijgen. Verwerking én acceptatie - niet te vergeten - dat de dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan heeft tijd nodig. Je hoeft het niet alleen te doen hè, er zijn genoeg specialisten die kunnen helpen. Emdr therapie kan inderdaad helpen en een afspraak maken met een psycholoog waar jij je vertrouwd bij voelt is nooit verkeerd. Je huisarts kan je doorverwijzen Of je moet zelf op zoek gaan/iemand weten. Schaam je niet om te vertellen wat je is overkomen en wat er is gebeurd. Krop het niet op. Het is het boomerang effect, hoe hard je het ook probeert te negeren, het gevoel komt even zo hard (of harder) binnen en terug! 🍀 sterkte!
Net als Momofone al aangaf, erover praten hélpt! Hoe traumatisch ook. Kun je een nazorggesprek aanvragen in het ziekenhuis waar de bevalling plaatsvond met die dienstdoende vk die er bij was? Dat zou ik aanraden..
De arts of vl was erbij en kan je op een andere manier naar de bevalling laten lijken. Erin blijven hangen hoe verschrikkelijk het was, gaat jou zeker niet helpen.
Toen ik het gesprek wilde aangaf dat zij geen rekening wilde houden met mijn geschiedenis. Verkrachting zei ze tegen mij dat ze niet in discussie ging. Ik vroeg het miss niet op het goede moment, namelijk met persweeen in de auto maar zij had mij gerust moeten stellen. 2 uur ervoor had zij mij erook van beschuldigd dat ik met een luide stem haar boos aansprak. Ik verging van de pijn en zij wilde mij niet naar het ziekenhuis brengen. Het was duidelijk dat ze vond dat ik mij aanstelde en haar irritatie kon zij nauwelijks verbergen toen ik in paniek raakte
Je kan mij ook pb sturen. Ik heb ook geen fijne bevalling gehad. Weet niet wat jouw verhaal is, maar wil je graag aanhoren en erover praten met je als je dat fijn vindt. 😘
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (37) Verversen