Ik heb jullie hulp nodig. Ik ben sinds 10 welken moeder van 3 kids, onze dochter is geboren en ons gezin (samengesteld - ik had al 2 kinderen) is compleet. Deze zwangerschap was zeer gewenst en gepland, omdat mijn huidige man heel graag zelf ook nog een kindje wilde (en ik ook natuurlijk). Het is een vrij normale zwangerschap geweest, had wel soms wat last van “hormonale buien” en ben heel lang misselijk geweest. Ik heb me in de zwangerschap ook wel gestoord aan mijn man. Hij neemt niet snel het initiatief, is vrij afwachtend en laat het allemaal maar gebeuren. We hadden het wel altijd superleuk samen. Nu sinds een week of 2/3 voel ik me kut. Sorry maar dat is wat het is. Er is een akkefietje geweest met de vader van mijn andere twee kinderen en daarna zijn de gevoelens erger geworden. Ze waren er al wel, maar ik kon er goed mee omgaan. Nu niet meer. Voel me zo alleen, onzeker en machteloos. Ik heb t gevoel dat ik alles alleen moet doe . Mijn hele leven staat op z’n kop en die van mijn man is niet veranderd. Hij vindt dat als hij gewerkt heeft, op de bank een uurtje “mag” bijkomen, daarna lekker op z’n gemak te douchen om vervolgens voetbal te gaan kijken. In de tussentijd kook ik, ruim ik af, doe de kinderen onder de douche en in bad. En dan kom ik beneden en dan is dat het. Ik merk aan mezelf dat ik inwendig denk “klootzak”. Hij heeft t zo zwaar, is alleen maar moe en ligt 9 van de 10 keer vroeg te slapen. Ook in de weekenden. Als we dan even tijd hebben met z’n tweetjes omdat de kids bij hun vader zijn is alles teveel. Ik word daar neerslachtig van, denk alleen maar wat een saaie vent, is dit het nou, wilde ik dit allemaal wel. We zouden het samen doen en ik doe 99% alleen. Ik vind er niks aan zo, terwijl we zo een zoet kindje hebben gekregen. Maar ik kan het niet met hem Delen. Hij is van zichzelf een rustig persoon maar een gesprek voeren kost alleen van mijn kant moeite. Hij besteed veel tijd aan zijn voetbal, waardoor alles gehaast en snel moet want hij moet trainen dat soort dingen.. Stel ik me aan? Ik heb al met hem gepraat maar hij zegt dat ik niet onzeker moet zijn. Qua lichamelijk contact is het namelijk op dit moment naar het vriespunt gedaald (eerst deden we het elke dag en tijdens m’n zwangerschap zeker 3x per week). Ik voel me echt lelijk en afgewezen. Ook voel ik Mij enorm bezorgd en angstig, heb continu zo een buikgevoel.. zijn dit hormonen en komt het wel goed? Want mijn man was bijv altijd al Een beetje zo en stoorde ik me er nooit zo aan.. Iemand enige ervaring hiermee?
ik weet niet of je een depressie hebt of gewoon last van het gedrag van je man. Een baby hebben is heel erg zwaar en dan ook nog 2 kids er bij en het gevoel hebben er alleen voor te staan. Nee dat is niet leuk! Je zult het toch voor elkaar moeten krijgen dat hij meer gaat doen. Heeft hij enig idee hoe moe jij kan zijn na een dag de kids? Misschien een idee om een keer een lijstje te maken met wat jij allemaal doet op een dag en dan je man vvrij laten vragen en hem alles laten doen? Misschien dat hij dan iets meer respect voor je krijgt en de dingen die je doet. Als het kan met de kleine zelf ook gewoon lekker vroeg op bed gaan!
Hoi, ik vind dat hij je gewoon meer moet gaan helpen. Je gaat het hem gewoon moeten zeggen, anders schrijven jullie een takenverdeling op per dag. Hij kan prima meer helpen, mannen hebben meer energie dan vrouwen. Hij gaat maar minder naar voetbal kijken etc, want jii gaat voor. Je mag best zeker van jezelf zijn, want dit zijn geen hormonen die ervoor zorgen. Ik denk dat je een goed punt hebt. Hoe zou hij het vinden als de takenverdeling andersom was? Wilt hij soms dat er niets meer van je overblijft? Ik denk wel dat dit goed komt, het is een kwestie van praten en hem een schop onder zijn kont geven. Je mag zeker van jezelf zijn hoor. Wees niet bang, mannen hebben specifieke instructies nodig en dan begrijpen ze het wel. Succes en hopelijk heb je hier iets aan! Komt goed!!! Zekerweten!! Womenpower! Groet
Misschien kun je proberen afspraken te maken. Als je hem in ieder geval maar een kleine taak geeft, dan ben jij al een beetje ontlast. Als hij bijvoorbeeld de oudste twee in bad doet en in bed legt, heb jij tijd voor de jongste en het afruimen.
Ik ben pas 8 weken zwanger, maar maak nu al afspraken met mijn man hoe het straks moet met 2 kinderen. Aan het eind van de zwangerschap wil ik al dat hij onze zoon naar bed gaat brengen en in de nacht naar hem toe gaat als dat nodig is. Nu doe ik alles zelf, maar ik vraag ook eigenlijk nooit om hulp. Ik wil alles ook zelf doen. Mijn man weet niet goed wat hij kan doen en vind het fijn als ik daar duidelijk in ben. Voor mij is alles vanzelfsprekend, maar ik zie hem klungelen met dagelijkse dingen zoals onze zoon eten geven. Dan neem ik het maar weer over. Dat betekend dus niet dat hij niet wil, maar dat hij gewoon niet weet hoe hij het goed moet doen. Mijn man is ook moe 's avonds. Hij wilt dan het liefst even niks aan zijn hoofd. Ik doe alles met onze zoon en huishouden. Maar als ik hem vraag een concrete taak te doen, doet hij dat.
Jij bent op en je blijft alles doen.. logisch dat hij denkt dat er niets hoeft te veranderen.. geen woorden maar daden en dat is van beide kanten natuurlijk.. jij minder daden.. meer woorden. Geef maar eens duidelijk aan wat het is dat je van hem verwacht. Jij zult ook wel weer aan het werk gaan.. lijkt me dan wel handig dat hij ook wat doet.. laat hem dit lezen, juist dat wat je schrijft. Verschrikkelijk dat het niet binnen komt bij hem, Maar misschien is het nog niet duidelijk genoeg voor hem? Neem maar een dagje -uit-.. of 2! Je bent nog aan het genezen he.. hormonaal ben je ook in onbalans dus dat speelt ook nog mee!
Denk dat je niet helemaal eerlijk kan oordelen. Jij hebt dit al 2x meegemaakt hij niet. Wellicht ziet hij niet in wat jij van m nodig hebt? Probeer dit voor jezelf duidelijk te hebben voor je met hem in gesprek gaat. Sterkte! Een postnatale depressie lijkt me dit moet. Het afstemmen van jullie nieuwe leventje is gewoon nog even lastig. Zet m op
Oei wat een lastige tijd voor jou. Zou je hem niet je blog kunnen laten lezen? Je moet met hem praten over je gevoelens en over de taakverdeling in huis. Hij moet ook voor zijn dochter gaat zorgen!
Iets anders wat meteen bij me op kwam bij je verhaal: hij lijkt te vluchten. Zou het kunnen zijn dat hij zelf (ook) met een postnatale depressie kampt? Schijnbaar treft het mannen net zo vaak als vrouwen.
Bespreek je gevoelens met je man. En wat mannen en baby's aangaat, hun tijd komt als ze peuter zijn. Natuurlijk een beetje meehelpen kan geen kwaad doet mijn man ook nadat ik hem hierop aangesproken anders deed hij hetzelfde als jou man... haha zonder het voetbal dan. Wel heeft mijn man een eigen bedrijf dus als hij van zijn werk komt naast zijn eigen bedrijf beginnen die werkzaamheden ook. Maar ik weet dat hij dat doet voor ons dus neem ik de taak kinderen op mij.
Spreek het uit dus hoe jij je voelt. Mannen hebben die voelsprieten helaas niet. Sterkte meid.. een postnatale depressie is heel wat anders. Jij voelt je meer alleen in het feit rondom alles met de kids. Je bent verder niet bang of iets? Ik had na mijn oudste een postnatale depressie, ik was zo bang dat hem iets gebeurde, en dat het dan door mij zou komen... Bang dat ik het niet kon, bang dat ik hem liet vallen, bang om maar buiten gaan want stel ik zou doodgereden worden etc. Ik was toen zo angstig dat ik zelfs dacht dat ons kind ergens anders beter af was.
Dat gevoel was werkelijk een hell! Kon alleen maar huilen de hele dag. Durfde niets meer. Ik had het dus niet in die trend dat ik mijn kind iets wilde aan doen. Dat word namelijk altijd gedacht bij een postnatale depressie, maar ik had alleen maar angsten ontwikkeld rondom de welzijn van mijn kind. Ik dacht zelfs vaak dat hij het shaken baby zou hebben... als ik hem wat te hard neerlegde op de walrussen, wat mijn waanbeeld was. Want volgens de jeugdverpleegkundige die uk toen had ingeschakeld en mee liet kijken deed ik het goed, en heeft ze me goed geholpen om zelfvertrouwen weer te krijgen, en dat een baby blijkbaar niet van porselein is maar best wat kan hebben hahaha. Nu lach ik er om... maar in die tijd was dat wel anders.
Iedereen kent wel het gevoel dat het eventjes te veel is. Die momenten heb ik ook wel eens. Ik zoek dan vooral naar momenten om voor mijn eigen ontspanning te zorgen. Zoek die momenten. Ik zie op je profiel dat je oudste twee schoolgaand zijn. Pak dan ook je rust als je baby even slaapt. Heb je nodig. Een wandeling met je baby onder schooltijd werkt ook heel goed. Even je hoofd leegmaken. Kinderen hoeven niet iedere dag in bad en bovendien zijn je twee oudsten oud genoeg om dit zelf te kunnen. Je oudste twee kunnen je ook helpen met afruimen (net als je man trouwens). Wij hebben thuis als regel dat als de ene ouder kookt, de andere afwast. Waarom is hij zo moe? Speelt er iets op zijn werk? Ook iets dat mannen niet graag delen en vaak ook onderschatten.
Werk je zelf ook of ben je een thuisblijfmama. Indien het laatste, dan hebben mannen nog wel vaak het idee dat jij voor het huishouden bent. Soms hebben mannen ook echt instructies nodig en zien ze niet vanzelf dat je hulp vraagt. Een hint snappen ze echt niet. Die van mij zeker niet. Als ik hem niets vraag, gebeurt er naast koken en op zaterdag de boodschappen echt niets in huis en sta ik alleen het huis te poetsen (terwijl ik ook nog drie dagen werk).
Of je een postnatale depressie hebt kan niemand hier beantwoorden. Daarvoor zal je echt naar de huisarts moeten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (8) Verversen