Voor mijn man is ons gezin compleet. Ik zou nog heel graag een vierde kindje willen. Zijn er dames hier die in een soortgelijke situatie hebben gezeten? En hoe is dit verder gegaan? Hoe oud waren jullie toen?
Jeetje ja hier thuis ook zo'n topic. Na 3 KS heb ik goedkeuring van gynecoloog voor een 4de. Ik durf eigenlijk niet meer zo, vanwege het litteken. Wens is er wel, maar angst dat er iets misgaat is toch wat groter. Mn man zou er nog graag een 4de bij willen, maar die wens kan nog weleens veranderen. Dus eigenlijk zijn we er nog niet helemaal uit. Het is ook best vrij pittig met 3 kids. Vooral ze nu ouder worden. Ze eisen allemaal de aandacht op, hebben een sport en bezigheden na schooltijd. De jongste is nu 5 en ik 35. Het blijft een lastige keuze hier, zelfs na 5 jaar, geen zwangerschap. Begrijp je gedachtens wel, het idee om nooit meer een kind te dragen, nooit meer een kraamtijd, nooit meer een echo, nooit meer een spannende test.....nog 1 keertje allemaal of voorgoed afscheid nemen, en op naar de volgende fase. Ik begrijp dat je een kindje van 2 mnd hebt. Geniet er even heel erg van, probeer een 4de naast je neer te leggen. En het idee over een 1.5 Jr of 2 Jr weer op te pakken en kijken hoe je man er dan in staat. Het is zonde om de emotie voor een 4de aanwezig te laten zijn terwijl je baby maar pas 2 mnd is. Vooral als dit je laatste zou zijn. Dan heb je er straks spijt van. Zal er zeker met je man nu even niet over hebben. Dat werkt misschien allemaal averechts.
Ik vind dat je pittig harde reacties krijgt, best onnodig eigenlijk.. Vergeten we niet dat we hier een kraamvrouw hebben zitten, vol in de hormonen? Geen robotje hè, zonder gevoelens en die zo even een knopje om kan zetten. Ook de gevoelens van deze vrouw zijn legitiem, net zoals die van haar man.
Lieve TO, om op je vraag terug te komen; ik herken niet wat je zegt, want dit is in mijn leven geen issue, of misschien nog geen issue. ;) Maarrr, toen ik net van ons dochtertje bevallen was had ik het liefst gelijk doorgegaan voor nummer 3. Was niet heel verstandig, mijn zwangerschap was pittig en kwam ook niet heel fris uit de bevalling, maar ik begrijp heel goed dat je met zo'n klein baby'tje op schoot een heel sterke wens kunt hebben voor een volgend kindje. Nu is onze dochter 10 maanden en ben ik blij dat ik niet binnenkort van de 3e moet bevallen en mag het van mij best nog eventjes duren. Ik denk dat het bij mij ook echt hormonen waren, dikke kans dat jouw hormonen de boel ook versterken. Je bent heus niet achterlijk of stom bezig. Je hebt een wens en spreekt die uit. Goed dat je hier om meningen en ervaringen vraagt, zeker als dat jou de ruimte geeft om het bij je man wat te laten rusten. Overigens is jouw wens voor een 4e net zo belangrijk als zijn keuze voor 3 kindjes. Alleen vind ik zelf dat in het geval van een kindje erbij er altijd 2 ouders ja moeten zeggen en de eventuele nee doorslaggevend is. Voor nu zou je dus je wens moeten parkeren, maar wie weet wat het leven nog in petto heeft. Je man kan veranderen maar jij ook. Misschien zeg je over 8 maanden ook wel dat het goed is zo. Probeer nu van het kleine kindje in je armen te genieten zonder te treuren over wat niet zou kunnen zijn. Wat de toekomst brengt weten we nooit en probeer daar maar niet teveel over te piekeren, dat maakt geen mens gelukkiger.
Ik had altijd gedacht dat ik met 3 kinderen zou eindigen. Uiteindelijk werden het er ook 3, maar de 2e heeft helaas maar 1,5 uur geleefd, na een bewuste afbreking met 23 weken. Na onze 3e (of 2e. Hoe je het ook wilt noemen) wilde ik ontzettend graag nog een kindje. Mijn man was zo 'wijs' om dit tegen te gaan. Wij liepen al langzaamaan tegen de 40, alle 3 de zwangerschappen was ik tot ongeveer 20 weken zo vermoeid en misselijk dat ik vrijwel niet voor mijn gezin kon zorgen, ook zat ik 3x tegen een prenatale depressie aan. Mijn man vond het allemaal niet waard om dit nog een keer mee te maken voor mij, niet nadat wij 2 gezonde kindjes hebben, tevens wordt het allemaal spannender voor jezelf en vooral het babytje in de buik, of deze wel gezond zal zijn, aangezien ik al ruim 37 was. En uiteraard geef ik hem gelijk, maar nu, 8 jaar later, kun je nog steeds zeggen dat ik rouwende ben om het 4e kindje dat nooit heeft mogen komen. Het breekt soms echt mijn hart. Soms denk ik, ik had volhoudender moeten zijn. Dat ik zo ziek was was stukken minder na de 1e helft van de zwangerschap en grote kans dat we 'gewoon een gezond kindje zouden krijgen'. Maar dat hou ik mezelf voor uiteraard, je weet nooit hoe het loopt. En ach, ik heb er 2, ook nog een meisje én jongentje. Er zijn er genoeg die er 'maar' 1 hebben, of nog erger :( Maar het gemis en de verdriet blijft. Het zal nooit af voelen. Maar je hebt er toch 2 bij nodig....
Wat heftig. En wat een lastig besluit. Het gevoel is gewoon heel lastig uit te schakelen hè. En dat het dus bij jou al die jaren nog aanwezig is. Dat is best heftig.
Ik vind het ook altijd lastig. Want ik weet, je moet met zijn tweeën zijn. Maar toch, waarom weegt de nee dan sterker dan de ja? Het is over het algemeen voor een man ook zo anders. De meeste vrouwen werken minder en brengen dus ook veel meer tijd met hun kinderen door. Daarom denk ik nu weleens, jij kan het wel niet willen, maar ik wil het wel heel graag. Dat is dan minder belangrijk om we er al drie hebben.
Bedankt voor de lieve reacties die er bijgekomen zijn. Ik begon bijna te denken dat ik gek aan het worden was.
Wat een heftig verhaal over jullie derde kindje. Ik realiseer me heel goed dat je dankbaar mag zijn met drie kinderen. Dat voel ik ook echt zo. Maar toch is het een gevoel dat ik niet kan uitzetten. Daarom is het fijn om te lezen over jullie ervaringen.
En natuurlijk is het met een 2 maanden oude baby nog niet de bedoeling nu zwanger te raken. Maar de wens is er zeker. Hoop dat mijn man later nog bijdraait.
Mijn man wilde er twee. Uiteindelijk ging hij overstag met 3. Ook vanwege mijn bemoediging dat de 3e dan vast zo makkelijk als de tweede zou zijn. Dat was niet zo. Onze derde is bijna doodgeboren, heeft weken op de ic gelegen. heeft een heftige operatie gehad. wat heeft dat ons ware jaren bezorgd. Slapen was drama. Overdag onhandelbaar. Man zat tegen een burnout aan, ik tegen een zenuwinzinking. Andere kinderen leden er ook onder. Mijn schuldgevoel was groot. Want hier was mijn man bang voor. Ook dat hij het niet aan zou kunnen. En dat is wel een beetje gebeurt. En ondanks dat we het heel bewust hebben afgesloten na de derde. Heb ik de eerst maanden zoveel erom gehuild. Maar daarna? Opluchting.. en nu? Doodsbang om zwanger te worden. Voor mij nooit meer. Maar dat afsluiten daar heb ik maanden de tijd voor moeten nemen. Het is een lastig iets..
Wow meid, trek je alsjeblieft niks aan van de achterlijke reacties die hier tussen zitten. Niks mis met jouw vraag en wat heerlijk dat je nog zo'n kleintje hebt🥰 is het een idee om er over een paar maandjes nog eens met je partner over te praten, als de dynamiek een beetje hersteld is na de komst van jullie derde? Kan me zo voorstellen dat dat zal helpen. Geniet van je gezinnetje 😍
Je vraagt om ervaringen en die heb ik,maar machtig wat een nare reacties zitten er hier weer tussen, trek je er maar niks van aan ,zijn vaak vrouwen die je gevoel of niet delen of jaloersheid voelen valt mij vaak op,
Mijn man was compleet gelukkig met twee kinderen voor hem voelde het compleet voor mij niet, we hebben daar goed over gesproken en elkaar verteld wat we voelde en hoe nu veder, ik had echt doodongelukkig geworden als we het toen bij twee kinderen gelaten hadden, mijn man zag dat ook en wilde liever meer kinderen met mij dan dat ik doodongelukkig zou worden of zelfs de beslissing had genomen om het dan maar alleen te gaan doen want dat had ik echt gedaan zo sterk kan dat gevoel zijn,en dat heeft niks te maken met de kinderen die er al zijn dat is gewoon een gevoel van niet compleet zijn,vaak willen vrouwen je dan even vertellen dat je ondankbaar bent maar dat slaat nergens op want een gevoel dat heb je nu eenmaal, net als dat je van paarden houd en iemand anders daar niet van houd ,blijf praten met je man en je gevoel bespreken en zijn gevoel uiteraard ook ,ik hoop dat jullie eruit komen, tot slot je gevoel mag er zijn wat een ander daar ook van vindt ,een knuffel voor jou
Wat een lieve reactie, dankjewel. Ik ben dolgelukkig met onze kinderen, dat doet er niks aan af. Heel fijn dat jij dat gevoel kent. Een forum is juist fijn omdat je je diepste gevoelens kan uiten zonder dat je daar gelijk bij familie of vrienden voor hoeft aan te kloppen. Ik schrijf het letterlijk even van me af en dat is fijn.
Ik vraag inderdaad naar ervaringen omdat ik daar benieuwd naar ben. Wat ik er precies mee wil weet ik niet. Maar het houdt me op het moment bezig en daarom vind ik het fijn om erover te lezen. Ik geniet gewoon enorm van onze kleintjes en hoop dat het er in de toekomst nog eens van mag komen.
Weet ik niet, ikzelf heb iedere keer gelijk na de bevalling tegen mijn man gezegd dat ik er nog een wilde, dus ik snap haar gevoel, blijven praten lijkt me belangrijk
2 maanden geleden ben je bevallen.Snap gevoel aanwezig is en nooit meer.Dat het je verdrietig kan maken.Maar geef het eerst wat tijd.Misschien bedenk jij je wel of je partner.Mocht je partner echt niet meer willen dan houd het op.Kan je gezin ook breken
Dan nog is het geen doordrammen, en ook niet haar man er mee wegjagen. Er staat nergens dat ze het hier uberhaupt met haar man over heeft gehad na zijn mededeling. Ze ventileert haar gevoel hier, juist om hem niet lastig te vallen. Dus juist geen gedram. Dat ze haar gevoel niet direct uit kan zetten na die mededeling is toch vrij menselijk? En je kunt iets vinden van haar gevoel, maar reageer daar dan op. Deze reactie was een onnodige aanval
Ze zit ergens mee, en vraagt hoe dit bij anderen ging. Dat is geen drammen. En het enige dat ze over de keuze van haar man zegt is dat ze hoopt dat ze zich er snel bij neer kan leggen of dat hij bijdraait, ook daar wordt niet gedramt. Ze praten er nu niet eens over. Jij maakt er iets naars van.
Je bent pas bevallen dus je hormonen gaan door je lijf.Heel herkenbaar voor mij kreeg er 3 binnen 3 jaar.4 de kreeg ik met 28.5 de met 33 en de zesde met 35 werd onze sterrenkind en nu pas bevallen met 36.Mijn man wilde graag een groot gezin en ik ook dan is de situatie anders.Voor mijn gevoel is er altijd plaats mijn man wil nu ook niet meer en dan begrijp ik en daar leg ik mij ook bij neer al voelt het voor mij nu ook wel goed zo.Zou voor nu loslaten al is dat moeilijk neem een goede anticonceptie en mocht je naar een tijd nog kriebels hebben kan je altijd nog met je man in gesprek.Voor nu veelste vroeg geniet nu maar even.
Je hebt nu 3 gezonde kindjes, waarvan 1 pas 2 maanden oud, Je lijf zit nog vol hormonen, ga eerst goed ontzwangeren.
En vraag jezelf af.... waarom wil je persé een 4de? Wat voegt een 4de kindje toe? Is 't enkel het zwanger worden en zijn, wat je fijn vind? Of zit er meer achter?
Al is je situatie wel herkenbaar, dat gevoel van nog een kindje willen zo vroeg na de bevalling, ik dacht dat ook, mijn man vind 2 genoeg, en hij is inmiddels gesteriliseerd.
Zou eventueel ook een optie kunnen zijn voor jouw man, als t voor hem echt compleet is. Het idee dat er dan echt geen kindjes meer kunnen komen, ipv nog elke maand hoop te hebben, is veel fijner.
Mijn man wilde een vierde en ik niet. Begin 30 allebei toen. Tijdens/na de eerste twee voelden we beiden heel duidelijk: er komt er nog een bij. Na de derde, of tijdens al eigenlijk, voelde ik dat het compleet was zo. Ik wilde ook niet meer zwanger zijn, (we hebben er 3 in 3 jaar) geen hormonen meer, mijn lijf weer van mij. Mijn man had de wens nog wel. We hebben er regelmatig over gepraat. Niet om elkaar te overtuigen, maar om elkaar gevoel te kennen. Weten hoe de ander er in staat. Ik heb het serieus overwogen, hij heeft mij de ruimte gegeven. Na ongeveer een jaar was voor ons het moment voor een vierde voorbij. We wilden ze graag dicht op elkaar, en niet drie dicht op elkaar en eentje verder er vanaf. Mijn man begon toen ook wel uit te kijken naar de volgende fase voor ons gezin en kreeg steeds minder trek in nog een babytijd. We hebben toen gezegd: het is goed zo. Hij heeft een afspraak gepland voor een sterilisatie. De jongste is nu 5 en we hebben beiden geen spijt van geen vierde.
Edit: pfoe, je krijgt harde reacties zeg. Het is heus niet gek als je net bevallen bent, nog vol hormonen zit en een kinderwens hebt dat je met de 'mededeling' van je man in je hoofd zit. In je blog gaf je aan dat je hoopt dat je je er bij neer kunt leggen, en nu vraag je ervaringen van vrouwen, ook daarmee doe je niks geks hoor. Ik begrijp de strekking van de reacties wel, maar de toon is soms wel onnodig hard. Geef jezelf wat tijd, het kan echt dat je er over een half jaar of een jaar heel anders in staat dan nu.
Je baby is 2 maanden. Je lijf is aan het ontzwangeren en jij zwelgt dagelijks in het verlangen naar een 4e. Gister maakte je er weer een nieuw profiel voor aan... Dit klinkt niet gezond😳
Je schrijft dat je man (die net een pasgeborene heeft) op zijn 44e niet nog een baby wil. Ik denk dat jouw man nu de verstandige is. Ga genieten van je baby ipv te verlangen naar nog eentje... Dat is voor iedereen in jouw gezin beter. Zoek eventueel hulp als je zo erg met je emoties in de knoei zit. Dit kan duiden op een postnatale depressie/manie.
Ik was 29 toen ik beviel van onze tweede zoon. Mijn man was heel duidelijk dat het gezin daarmee compleet was. Ik wilde graag nog een derde en heb na de bevalling een spiraaltje genomen zodat we 5 jaar de tijd hadden om nog na te denken en te praten over mijn kinderwens. Maar hij veranderde niet van mening. Omdat ik vind dat een kind gewenst moet zijn door beide ouders, betekende dat dat ik moest accepteren dat er geen derde kindje meer zou komen.
Knap van je. Hoe was dat voor jou? Zo is het denk ik ook, er doorheen drammen is niet goed voor iedereen. Ik zou ook nog graag een kindje willen, maar moet geduldig zijn en afwachten. Ik ben wel iets ouder. We zullen zien wat de toekomst brengt
Ik heb dat wel moeilijk gevonden. Maar ik wist ook dat ik ons gezin op het spel zou zetten door te blijven vasthouden aan nog een kindje. Mijn man wilde gewoon niet en als hij wél zou toegeven alleen voor mij, dan legt dat een bom onder je relatie. Dus dan kon ik niet anders dan me daar bij neerleggen. Een beslissing met het verstand, die uiteindelijk ook doordringt in het hart. Er is dus vanzelf een moment gekomen dat het voor mij ook goed was. Gun jezelf ook die tijd, zeker nu je nog zo kort na je bevalling zit.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (47) Verversen