Het lijken 2 uitersten, maar dat is het dus niet. Ik zit met familie die nog tijdschriften liggen heeft van voor het jaar 2000 (ik durf niet kijken naar het jaartal, want dikke kans dat ze nog ouder zijn) en allerlei oude kledij nog liggen hebben (waaronder versleten schoenen van kinderen die nu al volwassen zijn). Als je het huis binnenstapt zie je op het eerste zicht niets, maar trek je een kast open, valt er sowieso minstens 1 iets uit. Bovendien hebben sommige kasten al een geurtje, zelfs achter de wand tijdschriften is er al schimmel terug te vinden. Ik wil helemaal niet dat ze zo leven en ooit heb ik eens mogen helpen met kledij op te ruimen. Dat kwam van 2 kasten en we hebben toen 7 vuilniszakken naar de container gebracht, er zat kledij tussen van 35 jaar oud... Nu is het ook al zover dat ze dingen gaan halen met bonnetjes (gratis producten), die opsparen, uit datum laten gaan en dat dan nog consumeren (sommige dingen maak ik me niet snel zorgen in, zoals cola, maar yoghurt dan weer wel). Ik weet echt niet hoe ik hen kan helpen hiermee, hun boven staat stampende vol, ze weten van de helft niet meer wat ze in huis hebben en ergens willen ze verhuizen maar zeggen dat ze dat niet kunnen, omdat ze dan hun huis moeten 'ledigen'. Iemand ervaring mee, iemand tips? Ik vind het zo spijtig dat het die ene keer wat gelukt is, zonder ruzie of verwijten en dat een volgend voorstel dan plots werd afgewezen.
Ik denk niet dat jij de aangewezen persoon bent om dit op te lossen. Niet lullig bedoeld, maar zelfs met professionele inzet van verschillende kanten is het vaak nog een hele opgave om de mensen zelf zover te krijgen hun verzamelwoede in te zien, laat staan te voorkomen dat ze daarna weer in hun oude gedrag vervallen. Het is ook niet raar dat het 't ene moment wel lukt om vervolgens een volgende poging af te wijzen, hoort er allemaal bij. Succes met de situatie, kan me goed voorstellen dat je ermee in je maag zit.
zijn ze er bewust van dat het zo erg is? Of vinden ze zelf dat het allemaal wel mee valt..
Mijn moeder kan ook slecht dingen weg gooien en dat heeft geleid naar een zolder en een logeerkamer die niet benaderbaar meer is... Het was erger, maar dat is gelukkig met behulp van kinderen die uit het huis gaan verminderd. Alles wat ze dacht dat wij misschien wouden maar bleken niet te willen als we er uit gingen heeft ze weg kunnen doen. Maar het escaleert hier gelukkig niet verder omdat ze dondergoed weet dat het een beetje gek... af en toe heeft ze dan ook wel zoiets van "ik moet hier wat aan doen" en dan reageer ik bijna direct als "Ja ik kom helpen"
Want anders zit ze gewoon in tranen in die troep verdwaald te zijn.
Als ik mee ga kan ik haar ook goed helpen. Vaak vraag ik haar "wanneer is de laatste keer dat je dit hebt gebruikt? Ga je dit in de nabije toekomst gebruiken? Nee? weg ermee"
En het helpt meestal, tenzij er emotionele waarde aan zit, oude kleren van haar ouders bijvoorbeeld... Ze kan er helemaal niks mee, maar zelfs naar een kringloop brengen ziet ze absoluut niet zitten.
ze kan er wel mee om gaan als ik iemand ken die er baat bij heeft, dan gaat het wel makkelijker. Maarja, niet veel mensen die ouderwetse verweerde kleren mooi vinden :P (en nee, ik weiger te liegen en te verzinnen dat iemand is met baat bij, als ze er dan achter komt dat het de container in gaat vertrouwd ze me nooit meer om haar te helpen)
Uiteraard vinden ze het meevallen, al vinden ze wel dat er teveel gerief in huis is...
Ja dat deed ik die keer ook 'heb je dit nog aangedaan, hoe oud is het, zie je het wel graag, ga je het nog dragen' en dat hielp! Het probleem is, weer te kunnen starten..
En je hebt gelijk, dat vertrouwen winnen is inderdaad belangrijk!!!
Tja, met hun is helaas alles lastig.. Maar het feit dat ik ooit mogen helpen heb, zegt me, dat het toch opnieuw moet kunnen, vooral omdat er toen niet eens ruzie was of zo. We hebben alles samen gedaan en zelfs samen weggebracht. Ach ja. Misschien moet ik er mij bij neerleggen dat bij hun dood pas alles leeggehaald zal worden. Maar ik vrees dat er een breuk komt tussen hen en mij als deze situatie blijft aanhouden en dan hebben ze niemand meer...
En maak dingen gewoon be 's preekbaar met ze. Dat het he bijvoorbeeld begroot dat ze wel willen verhuizen, maar niet weten hoe ze dag aan moeten pakken. Of dat je het gevaarlijk vind om daar te drinken of eten en zeker voor je kinderen.
Wees open en eerlijk. Maar respecteer ook hun leven en hun keuzes.
Ja? Ik ken ze natuurlijk niet, maar werk wel met een doelgroep die bekend is met dit probleem, met ernstige gedragsproblemen en mijn ervaring is als je dingen eerlijk zegt ze het accepteren. Je wijst hun niet af maar maakt je eigen keuzes voor jou en je kinderen. Maar nogmaals ik ken hun niet.
Maar ik vind het super tof dat je het contact met hun wil houden. Succes ermee!
Als je er niet heen durft met je kinderen, ga dan niet. Dat is simpel zat. Kom dan alleen, en leg hen uit dat je hun manier van leven respecteert, maar dat je er hoe dan ook niet achter staat. En dat je omwille hiervan de keuze hebt gemaakt je kinderen thuis te laten. Omdat je er een potentieel 'gevaar' ziet en noem dan datgene waar je bang voor bent. Ik geef je overigens groot gelijk dat je daar niet met een gerust hart heen gaat. Ik zou echt alleen gaan als ik zeker wist dat wat mijn kinderen daar krijgen, nog goed is. En desnoods neem je zelf je drinken en eten mee.
Verder denk ik dat je zulke mensen niet kunt overtuigen. Misschien dat je dit dan met meerdere mensen moet oppakken. Ook professionele hulp inschakelen die met ze gaan praten kan werken. Maar het kwartje moet echt vallen, en het moet echt uit henzelf komen om te willen veranderen.. en je kunt natuurlijk wel zeggen hoe je het ziet en ze wijzen op de 'gevaren' maar ja.. als ze niet luisteren willen is dat uiteindelijk hun zaak. Hoe moeilijk dat natuurlijk ook is om machteloos langs de zijlijn te staan.. Sterkte ermee!
Lol, alsof ik mijn kind in gevaar laat komen? Nee hoor, zoals ik schrijf, zeg ik dan dat ze enkel water of melk mogen, maar het is en blijft toch triest dat ik niet iets als Fristi toelaat bij hen, omdat ik bang ben voor de vervaldatum? het zou toch zoveel leuker zijn om me daar geen zorgen in te moeten maken? En ja, ik wil mijn kinderen hun familie niet ontzeggen, anders ging ik al lang niet meer (en dan niet alleen om die reden)! Zelf heb ik amper familie gehad en heb daar wel van afgezien...
Waw, dus ik moet hun de kinderen ontzeggen om te zien in hun eigen huis? (Waar het overigens anders niet gevaarlijk is, ik ben gewoon bang voor wat ze te drinken krijgen als ik de verpakking niet zie, dus vraag ik meestal iets dat standaard in huis is, water of melk.) En dan ontzeg ik de kinderen ook hun Sinterklaas etc? Nee, toch niet, ze zijn overigens al zo geïsoleerd. Als ik het uitleg zoals jij doet, dan lig ik buiten, geloof ik haha en lachen ze me nog eens uit ook... En wat je zegt is waar, het moet van hun komen, maar waarom heb ik dan eerder wel al eens mogen gaan helpen uitsorteren wat weg mocht en wat niet, 2 dagen na elkaar trouwens en ze waren er best blij mee, en dan plots niet meer? Ik snap het gewoon niet, dat het eens kan en dan later niet meer. Feit is het wel ja, het is hun zaak, maar ik zie ze er niet gelukkiger op worden en dat vind ik zonde.
Nou sorry, maar de veiligheid van mijn kinderen, of dat nu de situatie in huis is, of dat het om de gezondheid gaat, staat bij mij echt wel voor op, of ze wel of niet de kinderen kunnen zien, of sinterklaas kunnen vieren! Dat is in mijn ogen echt ondergeschikt. Mijn kinderen zijn voor een ander niet iets waar ze 'recht' op hebben. Ook al zijn ze opa, oma, oom of tante. Als ik een van deze personen niet geschikt acht om met mijn kind om te gaan, dan gebeurt dat gewoon niet. Ik ben echt geen moeilijk figuur, maar als ik merk dat mijn kind door iemand schade oploopt, fysiek, of psychisch dan grijp ik in en maakt het mij niet uit wat die persoon of de rest van de wereld er van vindt. Of dat ze de kinderen wel of niet in hun huis zien. Maar goed, jij denkt daar blijkbaar anders over en dat mag ;)
Het gedrag valt verder niet te verklaren. Mijn oma is ook een klein beetje zo. verzamelwoede en gierig zijn. Maar als ze zegt, je mag het wel hebben, en je ja zegt en het ook direct mee neemt is het geen probleem, maar als je ja zegt, maar je zegt, ik haal het morgen of volgende week wel op, dan ineens heeft ze zich bedacht.. Mijn oma moet dus niet de kans krijgen om er over na te gaan denken of ze het wel echt weg wil geven of niet. Misschien zijn deze 'buien van helderheid' zeldzaam en moet je er meteen gebruik van maken. Deskundige hulp inschakelen is het enige wat nog rest. Het is in dit geval kiezen of delen.
Huren ze of is het een koopwoning. Anders kan misschien de woningstichting eens gaan praten. Als er schimmels gaan ontstaan is dit natuurlijk geen wenselijke situatie.
En anders misschien maatschappelijk werk /buurthuis inschakelen om eens te gaan praten.
Het is hun eigen woning.
Als ik buitenstaanders inschakel daarvoor en die komen daar binnen, gaan die op het eerste zicht niets vreemd zien, bovendien geraken die daar nooit binnen, zoals ik eerder schreef, het zijn geen gemakkelijke mensen!
Maar toch bedankt om mee te denken!!
Verkopen! Op een rommelmarkt ofzo, en tussentijds op mp. Ik ken iemand waar zelfs de politie voor langs gekomen was en die had zoveel troep verzameld dat buren en vrienden de politie ingeschakeld hadden. Niet dat ze wat konden doen maar ik heb een plek op de ijhallen gereserveerd waar alle rommel stond. Na veel moeite hoor maar de verdiende centen waren ze zooo blij mee. Via mp nog wat verkocht en veel naar de kledingbank. Nu is het weer geen binnenkomen hoor maar je had eens moeten zien. Mijn schoon moeder eet zelf ook producten over datum en dat terwijl ze het financieel heel goed hebben. Ze vind het zonde en daarin moet je ze misschien gewoon laten. Als ze ziek worden hebben ze dat zichzelf aangedaan. Eventuele optie is eten speciaal naar gft bakken brengen.
Politie of dergelijke wil ik echt niet, het is hun leven nog altijd, hun keuze, buren hebben er geen last van of zo. Verkopen, het moet ook verkoopbaar zijn, geloof me, heel veel spullen zijn niets meer waard of moeten ze voor betalen om weg te doen (denk aan oude matrassen, matten enz).
Het gaat niet zo zeer om wat te doen met de spullen, maar wel hoe ik die mensen kan overtuigen dat zo leven echt niet kan, dat hun huis (en zelfs hunzelf) een 'oudemannengeurtje' heeft.
O ja, ze hebben het financieel ook goed... En in laten gaan, tja, zoals ik zeg, een cola kan wel nog een jaartje langer mee, maar yoghurt echt niet hoor! En waarom geven ze het dan niet gewoon weg aan familie, voor het uit datum gaat... Ik ben bang om er heen te gaan met de kinderen, omdat ik niet weet wat ze gaan krijgen!!!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (28) Verversen