Mijn zoontje van 22 maanden moet echt om elk dingetje huilen het maakt niet uit wat !ik heb twee oudere kinderen en heb dit eigenlijk met hun nooit meegemaakt en die leeftijd dus ik weet gewoon weg niet echt wat ik het beste kan doen Ik probeer me heel erg te concentreren op het positief benaderen en niet het huilen aandacht te geven. Afleidingen op te zoeken mijn man gaat veel naar buiten met hem om toch die vrijheid te hebben dat hij kan rondrennen maar eenmaal thuis begint hij weer met huilen niks is goed.. hij wordt er alles boos .voor mijn gevoel lijkt hij heel ontevreden kindje. Op het kinderdagverblijf geven ze hetzelfde aan zeggen vragen ze ook of het allemaal goed gaat thuis omdat hij zo snel gefrustreerd is . Ik heb volgens mij alles al geprobeerd de 3 r.. positief benaderen , niet reageren daarop! juist wel reageren.. maar hij is nog zo jong! Ik weet gewoon weg niet wat ik het beste kan doen , ik hoor het pas mijn buren zelfs nog zeggen dat ze zich eraan irriteren dat ze hem de hele dag horen huilen .. ze hadden niet in de gaten dat wij dat hoorden.. nu loop ik helemaal op mijn tenen plus ontzettend veel irritatie naar hun toe. Wie heeft de gouden tip!! Gr..
Dit lees ik op google. Als ik hem 's morgens naar de KDV breng dan is hij heel erg verdoofd lijkt het wel. Hij wil dan geen kus geven hij zwaait niet hij staart een beetje voor zich uit! leidsters pakkem hem wel op zijn ook wel erg lief maar ze vinden het vreemd dat hij niet reageert .alsof alles heel wazig is om hem heen, als ik hem ophaal dan straalt hij , rent naar me toe !Nu weet ik helemaal niet meer wat ik moet.
Ik lees het zo na ... En bedenk mij heel erg dat het voordat hij naar de kinderdagverblijf ging heel ander persoon was.. dit is sinds maart. Hij moet daar wel naartoe want ik ben een werkende ouder en mijn man ook en we hebben beide geen ouders meer of back-up ..
Probeer alsjeblieft een gastouder die niet al teveel kinderen heeft... Gewoon om meer stabiliteit en minder prikkels te geven... Ik vrees ook, dat jouw kindje gewoon overspannen is van teveel moeten verwerken... Hij is niet de enige... Blijf zoeken naar een betere oplossing die wél goed voor hem is.
Kan hij al praten? Hier hielpen gebaren. Gebaar voor handige dingen voor mama: drinken, eten, vla, op, klaar, spelen. Leuke voor het kind: vliegtuig, schaap, koe. Zo kon hij tenminste bepaalde dingen aangeven wat hij nog niet kon zeggen. En hij begreep ze ook goed. Dus als het eten bijna op was, gebaarde we dat alvast naar hem. Hier speelden we ook veel buiten. Elke dag wel 2x minimaal een uur. Liefst langer.
Ik herken het niet. Mijn dochter is ongeveer net zo oud. En is juist heel plezierig. Alleen wel de driftbuien die soms om de hoek kijken. Het lijkt of je zoontje ergens last van heeft. Iets is er wat hem frustreert. Lastig hoor, want kom er op deze leeftijd maar achter. Het lijkt wel overprikkeling. Succes en ook sterkte. Want het is niet fijn als je mannetje zich niet fijn voelt.
Geen idee hoor, maar wanneer hij vooral huilt bij verandering in situatie zou ik meer structuur aanbrengen en ook duidelijk voor een activiteit doornemen wat hij/jullie gaan doen daarnaast ook duidelijk van te voren aangeven over 5 minuten stoppen we hiermee en daarna over 1 minuut stoppen we of zo. Dat hij duidelijk weet waar hij aan toe is. Buiten lijkt hij meer een tevreden mannetje? Zo ja dan is er iets binnen wat hij niet leuk vindt, wellicht wil hij de hele dag wel buiten spelen. Aangeven dat je dan en dan weer naar buiten gaat, wellicht op vaste tijden zodat hij weet dat het leuke er weer aankomt zeg maar. Sterkte!
Ik denk dat het belangrijk is om te ondertitelen wat er gebeurd. Het lijkt alsof huilen zijn enige coping strategie is. Ik zou dus benoemen wat er gebeurd, dan daarbij vertellen hoe dat wellicht voelt (bang, verdrietig, boos) en dan alternatieven aanreiken.
Bijv: zijn blokkentoren valt om en hij begint te huilen. Jij: wat vervelend dat je toren om valt! Dat is jammer! Als je wil dat ik je help met opruimen kun je dat vragen en dan help ik je even!
Misschien loopt jouw peuter ook wel op zijn tenen? Hoe gaat het in de vakanties, wanneer hij een paar weken niet naar het kdv gaat? Merk je dan na twee weken verschil?
Onze dochter deed het ook. Heel irritant. Wij accepteerden het niet en ging ze naar de gang. Ging ze daar nog harder dan naar haar kamer. Uitgelegd dat huilen alleen mag als ze zich pijn deed en anders niet. En ook te praten/zeggen als iets niet leuk was, maar niet huilen.
Klinkt heel hard, maar werkte wel. Na een week zag je al verschil. Ze is nu 3.5 en doet het soms nog, maar dag en nacht verschil met hoe het was
Hij mag van .ik wel huilen..maar het is non-stop jammeren en doorgaan!! Totdat het opgepakt wordt.. snel gefrustreerd als iets niet lukt.soms denk ik dat het ook met praten te maken heeft hij wilt zo graag alles zeggen! We Stay positive
Hoe kun je dit afstraffen als het de communicatie is van je kindje, op deze manier creëer je een hele nare smaak bij jouw kindje. Snap dat je verschil zag gewoon weg wat had het voor nut, haar ouders straffen haar af en negeren haar. Ook al denk jij dat je gewonnen had omdat ze stil is maar wat voor beeld je creëert bij je kind is gewoon weg zielig.
Ik ben zo ook opgevoed vaak afgestraft etc zorgde voor dat ik op latere leeftijd en vertekend beeld had van emoties tonen zal de rest je besparen. Komt er Op Neer dat ik daar schade van heb op gelopen, zeg niet jouw kind ook maar je richt wel wat aan
Het is alleen een cirkel te doorbreken. Ze blijft dan hangen in het gillen en huilen. Meer niet. Ik accepteer alleen dat gillen niet. En is ook niet nodig om daarmee iets af te dwingen wat je niet aan staat. Vaak is het met een minuut weer over en komt ze terug. Het is geen afstraffing. Maar zo word het wel gezien helaas. Heel naar dat jij vaak gestraft bent vroeger en daar schade van hebt opgelopen. Gelukkig knuffelen we veel en word alles uitgelegd en besproken. En het is ook niet zo dat ze heel vaak naar de gang gaat. Dat vind ik ook niet leuk. Maar
Alleen huilen bij pijn ? Dus als je verdrietig om iets bent dan mag je niet huilen ? Heel apart helemaal als ze nog zo klein zijn en hun gevoelens nog niet in woorden kunnen uitdrukken.
Huilen kan ook vorm van machteloosheid zijn, en dat zou ik nooit afstraffen met naar de kamer sturen. Tenzij je echt zeker weet dat het huilen is omdat ze iets niet leuk vindt, maar al wel kan praten. Het kindje van TS is 22 maanden en die kan echt nog niet uitleggen wat hem precies dwars zit. Ik zou dit dus alleen doen als ze al kunnen praten en ze dus inderdaad andere manier hebben om te laten blijken dat ze iets niet leuk vinden.
Hm lastig.. Waarschijnlijk is het een fase, maar als je denkt dat er meer speelt misschien even naar de huisarts? Zorg je verder voor voldoende rust en structuur thuis (iedere dag hetzelfde, vaste tijden slapen en eten, etc.)? Misschien helpt dat hem ook
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (30) Verversen