Hallo allemaal, Nooit eerder heb ik een post geschreven. Ik behoorde meer tot de categorie 'stille lezer' tijdens mijn zwangerschappen. Zo las ik de afgelopen maanden ook mee met verschillende forums toen ik en mijn man in blijde verwachting waren van een dochtertje, ons derde kindje die ons gezin compleet zou gaan maken. Helaas voelde ik, ondanks een positieve 20 weken echo, een aantal dagen later opeens geen leven meer. De verloskundige probeerde me nog gerust te stellen, met dat termijn hoef je je kindje immers niet elke dag te voelen, Na twee positieve zwangerschappen wist ik echter dat het echt niet goed zat. Na flink aandringen mocht ik een dag later toch op controle komen, het hartje konden ze inderdaad niet meer vinden. Met spoed naar het ziekenhuis en bij de echo bleek onze grootste nachtmerrie werkelijkheid. Onze dochter was overleden.
18 december is ze geboren, en gelukkig hebben wij haar nog een prachtig afscheid mogen geven. Na de uitvaart zijn we als ouders echter echt in een gat gevallen. Alles wat we voor haar hebben kunnen doen was opeens gedaan, en dan blijft er een leegte achter. Ons dochtertje Pip zou ons gezin compleet gaan maken, maar dat heeft ze helaas niet kunnen doen. Het roept zo ontzettend veel emoties op, en daarnaast ook een soort 'oer gevoel' bij mijn man en mij waarin we zo ontzettend verlangen naar het positieve dat het leven te bieden heeft. De kinderwens is nog sterker aanwezig als die misschien 6 geleden al was, daar voelen we ons vervolgens weer schuldig om en vragen ons af of dat samen kan en mag gaan met het rouwproces waarin we zitten.
Zijn er hier mama's met een soortgelijke ervaring? Ik ben erg benieuwd hoe dit voor andere mama's is geweest. De onzekerheid, de niet vervulde wens, het onbegrip vanuit de maatschappij en het verdriet waar geen einde aan lijkt te komen.
Ik zou graag met deze mama's in contact komen!
Liefs, Mama van 2 prachtige jongens en 1 lief klein engelen meisje.
Hier gelukkig geen ervaring ermee, het is gewoon vreselijk. Maar ik denk dat jullie gewoon moeten doen wat voor jullie goed voelt. Andere mensen hebben altijd een mening ergens over, proberen niets van aan te trekken.
Ik ben er godzijdank niet mee bekend maar ik wil jullie ongelooflijk veel sterkte en kracht toewensen met dit grote verlies van jullie prachtige dochtertje. Zij zal altijd jullie sterretje blijven! En voel je aub niet schuldig om de kinderwens. Jullie zijn ook maar gewoon mensen met wensen en gevoelens, heel normaal. Nogmaals veel licht toegewenst!
Ik heb zelf de ervaring niet.. M'n ouders wel, m'n zus was 3 weekjes op de wereld toen ze overleed.. 3 maanden later raakte ze zwanger van mij.. Vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken! Ik wil je onwijs veel sterkte en kracht wensen..
Hier ook. In 2009. Onze dochter had een ernstige hartafwijking en geen kans op leven buiten de baarmoeder. We hebben de zwangerschap moeten afbreken. Na de begrafenis was ik gebroken, fysiek mentaal. Ik ben in therapie gegaan en kan er nu goed over praten maar sommige liedjes die wij op haar uitvaart hebben gedraaid kan ik nog niet luisteren. Ik denk nog elke dag aan haar en hebben ook foto's in huis. We hebben nu een gezonde zoon van 4 jaar en bezig voor een 2e. Het gemis blijft maar je leert er mee om gaan. Er zit geen tijd aan een rouwproces, vergeet dat niet. Je mag me altijd berichten. Ik weet hoe je je voelt. Sterkte!
Hier ook ervaring mee gehad spijtig genoeg. In 2013 was ik zwanger van ons derde kindje. Het was voor mij een droom die uitkwam, want na twee jongens zouden ook wij een dochtertje verwachten. Ik was zo gelukkig. Op 19 weken had ik het gevoel dat ik vruchtwater verloor. Meteen naar het ziekenhuis maar daar bleken de test negatief. Ik was 22 weken toen ik de 20 weken echo had. De gynaecoloog daar vroeg of ik toevallig vochtverlies had gehad waarop ik ja zei. Ik had bijna geen vruchtwater meer over. Dit was tijdens de feestdagen in 2013-2014. Ik ben toen meteen opgenomen in het ziekenhuis want ik was nog maar 22 weken en vanaf 24 weken zouden de dokters mij kunnen helpen. Twee weken heb ik in het ziekenhuis geleden. Een echte nachtmerrie was het. Ik miste mijn man en andere twee zoontjes zo enorm dat ik door het huilen steeds meer en meer vruchtwater verloor. De eerste dagen waren de echo's kwa groei nog goed, alhoewel het gewichtje wat aan de lage kant was. Maar na twee weken had mijn dochtertje dus al een achterstand van twee weken. Ze kon niet van het weinige vruchtwater drinken. lag ook in stuit wat betekende dat ik meer vruchtwater verloor dan als ze niet in stuit zou gelegen hebben. Ik had toen nog moed en dacht ik ga ervoor. Maar de kinderarts kwam mij snel van mijn roze wolk halen en zei dat ons dochtertje maar 1% kans op overleven zou hebben en als ze het zou halen waarschijnlijk zwaar gehandicapt zou zijn en dat ik ook aan mijn andere twee gezonde kindjes en het financiële moest denken. Haar longetjes konden gewoon niet ontwikkelen. Ik heb toen nog eraan gedacht naar een ander ziekenhuis te gaan om daar een amnioinfusie te laten doen. dan brengen ze fysiologisch zout in de baarmoeder en zo zou ze dan kunnen verder groeien. Maar volgens de gynaecoloog had een baby echt dat stofje surfactant van in echt vruchtwater nodig om de longen te kunnen ontwikkelen. Dus na twee weken heb ik de harde beslissing moeten nemen om de zwangerschap op 23 weken en 5 dagen te laten stopzetten. (en dan wetende van kennissen, die hadden hetzelfde probleem. lagen in een ander ziekenhuis. ook vruchtwaterverlies vanaf 22 weken, wel amnioinfusie. Kindje is geboren met 30 weken en nu gezond). Ik was zo verdrietig toen en dat ik nu nog steeds zo. Het was zo'n grote wens een dochtertje te mogen krijgen. Diezelfde dag zei ik nooit meer. Ik weende dagenlang aan een stuk door. De kamer was al mooi roze geschilderd en de kleedjes hingen al klaar. Nu nog steeds heb ik nog wat roze kleedjes in de kast hangen. Die doe ik nooit meer weg. Maar als snel kwam het gevoel nog een kindje te willen er weer. 2 maanden na het verlies was ik terug zwanger, maar dat was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die al een geluk vanzelf is opgelost, dus geen operatie moeten krijgen. Toen moest ik 3 maanden wachten van de gynaecoloog en dat heb ik toen ook gedaan. Toen werd ik zwanger van mijn derde. Ik hoopte deze keer ook op een meisje, maar de ontgoocheling was er even toen ik ontdekte dat het een jongetje was. De zwangerschap vorderde en toen ik 17 weken ver was, kreeg ik terug vochtverlies. Ik ben naar twee verschillende ziekenhuizen gegaan, waar de test in het ene negatief was, maar in het andere dus wel degelijk terug positief. Ik had voor de tweede keer dus gebroken vliezen. De gynaecoloog zei dat ik gewoon brute pech had. Ik zag het toen niet rooskleurig in, maar weigerde in het ziekenhuis te blijven. Ik wilde nier 7 weken daar liggen eer ze me konden helpen. Dus thuis kreeg ik antibiotica en heb ik wekenlang plat gelegen. AL een geluk bleef het vruchtwaterpeil steeds hetzelfde en had ik toen wel ruim voldoende vruchtwater. Maar je wordt zo herinnerd aan je vorige zwangerschap waarin het wel fout liep. Ik heb het uiteindelijk kunnen uitdragen tot 36 weken en 3 dagen. Toen ben ik ingeleid, want had blijkbaar vanaf 35 weken terug een scheurtje. Mijn zoontje geboren, heeft wel een weekje op de neonatologie gelegen. Maar is nu een stevig bazeke van 11 maanden. Het onzekere en de niet vervulde wens blijft. Ik verlang nog steeds naar een dochter, maar die wens zal nooit uitkomen, want zijn derde zoontje was de laatste zwangerschap. Ik heb toen na de bevalling van mijn dochtertje een mooie fotocollage gemaakt en die hangt hier thuis mooi aan de muur, zodat ze toch een plekje heeft in huis en niet alleen in ons hart. Maar missen doe ik haar nog steeds elke dag. Veel sterkte!!
Ik weet niet hoe je dit een plekje kunt geven. Bij ons ging het mis na 4 weken zwangerschap. Niet te vergelijken met jou na hrt verlies van jullie baby, maar het gevoel dat je zwanger bent geweest en het gaat mis, daar ga je kapot aan.
Ik hoop dat je het een plekje kunt geven, door een nieuwe zwangerschap zal je Pip niet vergeten maar het misschiej een mooi plekje kunnen geven.
Wij zijn 3 maanden nadat het mis ging opnieuw zwanger geworden. We hebben een mooie zoon erbij. Maar zal mezelf altijd blijven afvragen hoe de zwangerschap was verlopen als het wel goed was gegaan.
Allereerst heel veel sterkte en kracht wat een nachtmerrie.. mijn oudste is 1 van een tweeling. Mrt 4 weken zwangerschap verloor ik het ene kindje.. toen mn oudste er was voelde het zo apart.. ik muste nog 1.. al vlot daarna zwanger van nr 2. Kon het niet loslaten..
maar ik begrijp je heel goed natuurlijk is dat verlangen en logisch dat hij alleen maar groter is geworden
je bent net mama geworden voel je niet schuldig ik denk dat iedere mama in deze situatie dit wel heeft
En qua verdriet dit is heel logisch er zit geen vast termijn aan rouwen dat moet ieder op zijn eigen manier doen en ook goed de tijd voor nemen helaas heeft die 24 maatschappij die tijd vaak niet
een kindje verliezen is het ergste wat iemand kan overkomen
Ik heb twee kindjes verloren. Eerste met 30 weken tweede moeten beëindigen met 21 weken. Ik weet precies hoe je je voelt. Je moet je niet schuldig voelen over dat je wens alleen maar groter is geworden. Dat heeft iedereen die zoiets mee maakt. Andere mensen snappen dat niet, net zoals dat je er echt nog heel lang verdrietig om kan zijn en het meer impact heeft dan hun denken. Ze vinden dat het na 3 maanden wel klaar moet zijn het rouwproces, maar zo werkt dat gewoon niet.
Ik ken je gevoel..... lees mijn blogs maar eens. Ons zoontje is geboren na een voldragen zwangerschap van 41.2 weken. We hadden de maxi cosi en eerste kleertjes bij in het ziekenhuis.... Nu zwanger van ons derde kindje. Helaas pas na 2 jaar gelukt met behulp van iui. Je mag me altijd prive bericht sturen. Dikke knuffel
Heb ze ook met een brok in mn keel gelezen. Wat vreselijk dat je afscheid hebt moeten nemen van jullie kanjer! En dat je nu weer zwanger bent. Jullie engel zal waken over dit nieuwe wondertje
Jeetje, ben er stil van. Ik zag je foto's net al snel op je profiel. Wat verschrikkelijk verdrietig voor je. Ik ga van het weekend even een prive bericht sturen. Bedankt voor je reactie!
Wat heftig zeg! Heel veel sterkte. Ik heb hier zelf geen ervaring mee. Toch kan ik heel goed begrijpen dat jullie kinderwensnog vuriger is geworden. Ik vind niet dat je je hier schuldig om hoeft te voelen. Geen idee tegen welk onbegrip jullie aanlopen, maarikhoop dat dit gauw verbeterd. Nogmaalsveel sterkte.
Dankjewel voor je lieve woorden! We krijgen veel opmerkingen als 'gelukkig hebben jullie twee leuke jongens, misschien moeten jullie daar tevreden mee zijn'. Ook zijn er veel mensen die ons verdriet (gelukkig) niet begrijpen omdat ze zelf geen kinderen hebben/nooit zwanger zijn geweest. Ik denk dat ze niet begrijpen dat ik gewoon ben bevallen van een lief klein meisje, met alles erop en eraan. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, de meeste mensen bedoelen het echt goed, maar het komt zo ontzettend hard aan...
Nogmaals bedankt, inmiddels ook een plekje op het forum gevonden over verlies!
Zelf heb ik een buitenbaarmoederlijkezwangerschap en een missed abortion gehad. Het verdriet en gevoel van verlangen in die combinatie herken ik, maar vergeleken met dat van jullie zal dat maar ééntiende daarvan zijn geweest. Ik weet nog dat mijn moeder ook zei dat het misschienbeter voor ons zou zijn om het bij 1 kind te houden om ons van verder verdriet te besparen. Die opmerking vond ik niet leuk, omdatwij er zelf nou juist nog meer naar verlangden dan voorheen. Al voelde ik mij wel lichtelijk schuldig dat ons verlangen zo groot was terwijl het nog zo vers was en we het vruchtje nog maar amper hadden begraven. Maar mettertijdweet ik dat we ons hier niet schuldigover hoeven te voelen en dat ook ons minimensje het ons niet kwalijk zou nemen.
Ik hoop dat je veel aan het forum over verlies zult hebben. Zelf heb ik voor de verwerking naar veel liedjes over verlies gezocht en daar veel aan gehad. Daarom heb ik die liedjes gebundeld in één van mijn blogs.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (22) Verversen