Mijn dochter van 9 is een stoere meid met haar net boven de schouders, altijd een spijkerbroek aan en nooit sieraden oid. Ze is ziet zichzelf wel echt als meisje, alleen wordt ze dus lang niet altijd zo herkend. De eerste keer had ze er geen problemen mee, maar nu is haar op de toneelschool al 5 keer gevraagd wat ze nou is en dat doet haar verdriet. Ze gaf net huilend aan dat ze zelf begint te twijfelen. Als zoveel mensen denken dat ze een jongen is, is ze misschien wel geen echt meisje. Ik heb haar gezegd dat ze precies goed is en dat geweldig is dat ze precies datgene draagt wat ze zelf wil, zonder zich door klasgenoten of reclame te laten beïnvloeden.
Ik vraag me af wat ik beste kan doen. Het hierbij houden nu de kinderen van de toneelschool ook allemaal weten dat ze een meisje is of aanbieden haar haar wat vaker in een staartje te doen ofzo. Wat kan ik het beste zeggen of doen om ervoor te zorgen dat ze niet meer twijfelt door de opmerkingen van anderen? Ze gaat trouwens al naar rots en water training om haar weerbaarder te maken.
Hmm… Ik denk hierbij twee totaal verschillende kanten op.
1) Bij mijn jongens is het omgekeerd, die hebben lang haar tot halverwege hun rug en worden altijd voor meisjes aangezien. Vooral de oudste met zijn hoge piepstem wordt door jong en oud als meisje gezien, ongeacht wat voor kleding hij draagt.
Allebei mijn zoons liggen er niet wakker van dat iedereen altijd denkt dat ze meisjes zijn. De oudste heeft een periode standaard bij het zeggen van zijn naam benoemd wat hij is (“Ik ben T en ik ben een jongen.”) Maar daar is hij na een maand of twee ook weer mee opgehouden. We hebben het er samen nog wel eens over en dan benoemen we dat nog steeds veel kinderen worden opgevoed met stereotype opvattingen over hoe jongens en meisjes eruit zien, zich kleden en hun haar doen. Dit doen ouders vaak onbewust, door bij jongens bv te grappen dat ze nodig naar de kapper moeten omdat hun haar zo lang is dat ze net een meisje lijken. Of wanneer een jongen paarse kleding wil uit te roepen: “Nee joh, dat is voor meisjes!” Ook TV, reclame en marketing dragen bij aan de ideeën die kinderen hebben over wat past of hoort bij jongens en meisjes.
Mijn jongens (6 en 9) zien hun lange haar als een mogelijkheid om aan andere kinderen te leren dat er ook jongens zijn met lang haar, of jongens die roze of paarse kleding dragen (wat mijn kinderen allebei doen.) Volgens mijn zoons weten die kinderen dan voor de rest van hun leven dat jongens ook lang haar kunnen hebben. Daarmee worden die andere kinderen ruimdenkender en zullen ze hun eigen kinderen ‘later niet meer opvoeden met die flauwekul’, aldus mijn oudste.
De ervaring leert dat kinderen die het vreemd vinden dat mijn langharige kinderen toch echt jongens blijken te zijn, meestal alleen de eerste dag en dan nog meestal slechts de eerste 5-20 minuten opmerkingen maken en daarna niet meer. Binnen een dag is iets wat eerst vreemd was ‘gewoon’ geworden. Kinderen zijn wat dat betreft ook heel flexibel, het wordt dan opgenomen in het ‘normaalbeeld’. Het langste duurde het met een jurkje dat de oudste droeg en zelfs dat vonden de andere kinderen na drie dagen gewoon.
2) Vanaf deze leeftijd tot ver in de puberteit kan bij kinderen (en dan vaak bij meisjes) de vraag ‘wat ben je nou, een jongen of een meisje?’ in plaats van een oprechte belangstellende vraag, juist een verkapte groepsafkeuring en belachelijkmakerij zijn door de vraagsteller(s) om punten mee te scoren voor ‘het publiek’ (de meelopers). In dat geval hebben we het over een van de meest venijnige en gemene manieren van pesten. In dat geval weten de vraagstellers verdomd goed dat je dochter een meisje is, en is de vraag bedoeld als Queen Bee treiterspel om aan je dochter duidelijk te maken dat ze niet aan de groepsnormen voldoet, namelijk dat het groepje kinderen dat de vraag stelt heeft ‘besloten’ dat ze er niet als een meisje uitziet (kort door de bocht: dat ze er stom uitziet) en laten ze dat op deze indirecte manier weten. Vaak wordt er dan achteraf gemeen om gelachen, ongeacht wat je dochter voor antwoord geeft. In dat geval voelt de Queen Bee zich oppermachtig doordat ze je dochter heeft afgekeurd en kijken de meelopers gniffelend op naar de Queen Bee dat ze dat durft en neer op je dochter. O wat een heerlijke (ahum) manier voor onzekere jonge meisjes/kinderen om zichzelf ‘beter’ te voelen. Doordat het zo verkapt is, in een ‘onschuldige’ vraag, is het bijna niet te herkennen, zijn de vraagstellers er bijna niet op aan te spreken en duikt het onder de radar van begeleiders of docenten. Maar ondertussen is het een diep gemene manier van buitensluiten die er heel hard en diep in hakt.
Ik zou zeker proberen te achterhalen of er sprake is van 1) of 2). Onwetendheid en oprechte belangstelling is één ding, maar pesten vind ik compleet iets anders en daarbij moet je als ouder altijd ingrijpen. Niet door je dochter te veranderen, maar door de toneeldocent aan te spreken om het probleem in de groep aan te pakken.
In beide gevallen zou ik je dochter aanmoedigen om zichzelf te zijn, maar ook om vooral dat te doen waar ze zich prettig bij voelt. Ik heb mijn jongens altijd aangeboden dat ze hun haar kort mogen knippen als ze dat willen. Bij het dragen van roze shirts of jurkjes bespreken we altijd dat er kortdurend wat opmerkingen kunnen komen van kinderen die dat gek vinden. Als ze dat niet fijn vinden, dan mogen ze ook iets anders aan. Uiteindelijk kiezen mijn jongens meestal voor (enigszins) aangepaste kleding, maar dragen ze wel hun haren lang. Soms gaan ze voluit voor hun eigen smaak, maar het vaakst zoeken ze een middenweg tussen conformeren en zichzelf zijn.
Als er sprake is van pesten dan verandert dat niet als je dochter zich aanpast. Dan moet er structureel verandering komen. Hierin kunnen anderen je waarschijnlijk beter adviseren dan ik.
Ach wat sneu voor je meisje, volgens mij doe je het geweldig. Haar opvangen, naar haar luisteren en benadrukken dat ze mooi en goed is als ze is. Een weerbaarheidstraining, heel fijn voor haar zelfvertrouwen. Mijn zoon wordt altijd als meisje gezien.....hij vindt dat vaak echt niet leuk!
Dank voor bemoedigende woorden, dat heeft me goed gedaan! Ze was er net bij het naar bed brengen alweer veel laconieker onder, dus voor nu denk ik dat het wel goed zit.
Ik denk dat wat je hebt gedaan en gezegd heel goed was. Meer kun je niet doen. Zorgen dat ze bij je terecht kan met haar zorgen, twijfels, vragen en verdriet. Blijf samen in gesprek en als ze iets anders wil (jurkje, rokje, oorbellen of iets dergelijks), dan moet ze dat gewoon bij je aan gaan geven
Ach wat sneu voor d’r. Kun je haar een beetje helpen door haar kapsel wat vrouwelijker te maken (bv laagjes, jongens met lang haar hebben het vaak recht, deels een klemmetje/speldje in doen ofzo), samen kleding te kopen met beetje meisjesachtige details die ze wel mooi vindt, en bv. spijkerbroeken met flared pijpen…? Ik zou haar hoe dan ook vertellen dat ze mooi is zoals ze is.
Nee ik zou echt geen extra meisjes-achtige dingen gaan aanbieden, maar echt benadrukken dat het goed is zoals zij is. Dat jezelf zijn zo veel waardevoller is dan meelopen, en dingen doen omdat anderen dat van je verlangen. Dicht bij jezelf blijven is echt zo'n groot goed. Gewoon uitleggen dat andere kindjes dan maar lekker vragen, maar dat ze heel trots kan zeggen dat ze een meisje is die zichzelf durft te zijn👍💪💪💪
Dit! Benadrukt keer op keer dat ze een kanjer is! Onze meid is zelfs aangezien als jongen en ook zo aangesproken toen ze een super zuurstok roze jas aan had. . . Als ze zelf iets wil kopen wat iets meer meisjes achtig is zou ik daar niks over vragen en doen.
Vervelend.... ja, wat kan je eraan doen? 'In mijn tijd' zag je geen jongens met langer haar (alleen de hippies) dus had je die problemen niet. Kort haar was een jongen, zodra het haar over de oren kwam was het een meisje. Dat gezegd hebbende had ik als kind wel een jongenskapsel, tot een jaar of 6/7. Ik droeg dan wel weer altijd jurkjes/ rokjes maar als ik eens alleen een zwembroek of wel een spijkerbroek droeg heb ik de vraag ook weleens gekregen. Ik heb ook nog eens een uni-sex naam😄.
Ik zou met mijn dochter bespreken dat wanneer je geen typische uiterlijkheden van een bepaald geslacht hebt, mensen met kleren niet kunnen zien wat je bent. Dat moet ze dan gewoon accepteren.
Als mijn dochter dit zou meemaken zou ik de stappen nemen zoals jij hebt gedaan, troosten en de rots en water training maar niet extra meisjes dingen zelf aanbieden dit kan averechts werken.. ik zou als ze zich goed voelt in haar vel zonder die opmerkingen fotos zoeken van bekende vrouwen met kort stoer haar en haar dat laten zien, van kijk! Ook stoer en kort en ook vrouwlijk het is allemaal oke. Die joanna van dancing wih te stars is ook een met kort haar .. veel sporters toch ook.. eens dat haar borsten doorkomen zal er ook wel verschil zijn zou ik zeggen en dat ze zich mag en kan kleden en doen hoe zij wilt. En benadrukken dat ze droevig mag zijn thuis dat je haar altijd graag zult zien en er voor haar bent. Dat zou al veel kunnen schelen denk ik . Veel goede moed voor allebei daar
Die borsten die doorkomen daar zit ik bij mezelf nog steeds op te wachten. Ze heeft mijn lichaamsbouw en is graatmager. Maar rolmodellen zoeken vind ik wel een goede!
Oei haha maar het kan zijn he , ale bedoel maar gewoon , eens er wat vorm in komt 🙈 Ik hoop dat je haar wat kan steunen met de tips die hier uit voort komen :) En benadruk maar , dat als ze zich goed in haar vel voelt ze dat uitstraalt en dus niks moet aantrekken van wat de rest van de wereld zegt of denkt. Het is haar lichaam niet dat van de rest :)
Zijn het steeds dezelfde mensen die het vragen bij toneel? Want dan lijkt het meer op pesten met "dat ze op een jongen zou lijken".
Wel echt een nare situatie voor haar... ik heb zelf ook haar net boven mijn schouders (te kort voor een staart) en op mijn werk draag ik een pet ivm hygiëne. Vanaf de achterkant word ik ook zo vaak aangesproken met meneer (op mijn werk dan) omdat vrouwen blijkbaar altijd een staart moeten hebben.
Ik word daar ook altijd heel onzeker en verdrietig zijn. Zorg dat je dochter mag weten dat het goed is zoals zij is. Gewoon een stoere meid!:)
Lastig, jammer dat ze er zo verdrietig van wordt! Ik snap je twijfel. Maar ik zou haar niet aanbieden "meisjesachtiger" te laten zijn. Eigenlijk zeg je daar mee: "Die anderen hebben wel een punt, je ziet er inderdaad niet zo uit als een echt meisje, én dat is een probleem". Het lost misschien iets op de korte termijn op, maar op de lange termijn is het denk ik geen fijne boodschap. Iedereen heeft wel iets wat anders/apart is, en iedereen wordt wel eens geconfronteerd met de keuze: bij jezelf blijven of je aanpassen aan "de groep". En het kan heel nuttig zijn als je dan stevig genoeg in je schoenen leert staan dat je jezelf durft te zijn, ook als anderen dat raar vinden. Wat je al doet is volgens mij heel goed: Weerbaarheidstraining, troosten als ze verdrietig is, en daarnaast uitleggen dat anderen niet voor haar bepalen wat ze is én dat je vrouwen/meisjes in heeeeel veel smaken en soorten en geuren en kleuren hebt!! Misschien kan je eens op zoek naar leuke rolmodellen van vrouwen die er ook wat "stoerder" uit zien? Er zijn inmiddels best veel modellen, maar ook sporters en vast ook actrices die niet typisch meisje-meisje zijn maar zich wel vrouw voelen. Dat helpt misschien, dat ze weet dat ze niet alleen is.
Alles is zo ingewikkeld geworden met die gender toestand (ja ik noem het zo, iedereen mag zijn wie hij/zij wil maar sommige toestanden vind ik echt nergens op slaan) wat dus ook maakt dat elk kind begint te twijfelen aan zichzelf. Ik hoorde onlangs nog van een kennis dat haar zoontje elke dag huilend naar huis komt omdat er zo'n druk is op school van iedereen die hem probeert te overtuigen dat hij een meisje is?! Dat tegenwoordig al aan kleuters wordt verteld dat het oké is nog niet te weten wat je bent? Laat kinderen kinderen zijn.. en ik zou misschien de verantwoordelijke hierover aanspreken want dat is eigenlijk pestgedrag van de andere kinderen. Ik droeg ook nooit echt 'meisjeskleren', en werd hierom veel gepest, dat ik me kleedde als een jongen.
Heftig. Ik ben kleuterjuf maar heb nog nooit het gesprek gevoerd dat ze nog niet weten wie ze zijn. Jongens trekken wel eens een prinsessenjurk aan en hebben wel eens nagellak en een meisje kwam wel eens in een voetbaltenue naar school. Natuurlijk wel gesprekken gehad over dat iedereen aan doet wat hij of zij mooi vindt maar ik heb echt nog nooit gezehd dat ze zelf maar moeten ontdekken of ze zich een jongen of een meisje voelen. Ik vind dat best ingewikkeld eerlijk gezegd.
Tuurlijk kunnen kunnen jongens wel eens een jurk aan, of omgekeerd. Maar dat zijn kinderen zo! Hun gender in twijfel trekken is echt niet oké. Heel fijn te horen dat je het zo aanpakt met je kleuters
Misschien ook nog benadrukken dat haar geslacht iets is wat ze zelf voelt en bepaald, niet iets wat hem in kleding of ideeën van anderen zit. Want door het zo op uiterlijk te leggen wordt de druk alleen maar groter. Juist als je nu kleding aan gaat passen of haar haar in een staart gaat doen zal ze daarover blijven vallen of misschien eerder denken, misschien dat ik toch een jongen ben want deze kleding vindt ik maar niets. Daarnaast, jongens met lang haar dragen dat ook gewoon in een staart, dus zo simpel zal het niet opgelost zijn. Het zal vooral la enorm helpen dat iedereen in haar omgeving het nu weet, waardoor het misschien voorlopig niet direct weer wordt gevraagd.
Ik ben zelf ook groot geworden met een korte bob, een spijkerbroek en gympies. Ik moest niets hebben van roze, glitter, ballet, strikjes en dat soort meisjesachtige dingen. Ik weet nog heel goed hoe ooit in een winkel de dame achter de toonbank tegen de mevrouw achter me zei: komt u maar eerst hoor mevrouw, dat jongetje weet het nog niet... Ik durfde niets te zeggen, maar voelde me zó raar. Leek ik op een jongen?! En ik had zelfs een shirt aan met een bloem er op. Ik was me toen zo bewust van mezelf. Maar kwam gelukkig uiteindelijk wel tot de conclusie dat het toch vooral aan die mevrouw lag. Als ik nu foto's zie van toen, snap ik die vrouw ook echt niet. Toch is het me altijd bij gebleven. Hopelijk blijft het voor jouw dochter ook bij dit. Nu is het duidelijk en dan kan iedereen door, dan kan het vergeten worden 🤞
Als zij zich lekker voelt zoals ze is zou ik haar zo laten zijn en het inderdaad eerder zoeken in de weerbaarheid en bevestiging dat ze goed is zoals ze is.
Als ze zelf begint met veranderingen in haar uiterlijk, prima, maar wel bewaken dat ze het niet doet om aan verwachtingen te voldoen. Het moet wel bij haar passen dan. Iets kleins als een vrolijk armbandje, gewoon zo'n stoffen elastiekje met felle kleurtjes, paarse schoenveters of een schooltas of bekers met een wat meer meisjeachtige print kan ook al op weg helpen. Het hoeft echt niet meteen een roze kleding of staartjes te zijn hoor. Maar het gebaar ligt toch op de loer dat het dan een ding wordt, dat ze het voor anderen doet en bevestiging gaat zoeken.
Ik had vroeger ook altijd een meisje in de klas die zich gewoon stoer kleedde. Maar ze droeg haar haar altijd los, en dat stond best slordig vond ik. Het hing altijd wat voor haar ogen en daardoor werd zij ook vaak als jongetje gezien. Misschien kun je haar vragen of ze het leuk vind om een leuke staart of vlecht in haar haar te maken? Eventueel met een clipje of iets? Anderzijds is het denk ik de leeftijd, kinderen zeggen wat ze denken. En het is een lastige leeftijd omdat ze vaak nog niet sterk genoeg in hun schoenen staan (en ook nog niet snappen) om te zeggen en te snappen dat ze mogen zijn wie ze willen zijn en niet iedereen er het zelfde uit ziet. Rots en water is denk ik wel een goeie!
Ik denk dat zeg vijf jaar geleden de kinderen haar gewoon als meisje zouden zien . Maar je wordt nu op het jeugdjournaal op school en tv overal dood gegooid met transgenders en alle andere vormen die er zijn. Dus misschien dat ze daarom elk meisje dat meer de stoerdere variant is gaan ondervragen ?
'Dood gegooid met transgenders, en alle vormen die er zijn...?'
Had even in een andere soort zin verwerkt kunnen worden.
Op het jeugdjournaal en tv wordt er vaker over mensen gesproken die transgender zijn of een andere genderidentiteit hebben, dan het stereotype man/vrouw.
Misschien dat kinderen daardoor eerder aan de optie denken, maar volgens mij is het "ben je een 'echt' jongen/meisje"-gedoe echt van alle tijden hoor. Mijn zusje was als kind ook een "jongens-meisje", en die kreeg die vraag 30 jaar geleden ook al vaak genoeg.
Met dank aan alle jongens met lang haar Alles moet kunnen, maar ik vind dit echt zo sneu! Heeft ze wel een naam waaraan je weet dat ze een meisje is? Ik denk dat wb haar zelfvertrouwen, het heel gezond is als haar papa haar bevestigt in haar vrouwzijn: " wat ben je toch een mooie meid"... En misschien kun je de volgende keer bij de kapper eens kijken of haar haar iets ronder geknipt kan worden? Een beetje in laagjes ofzo?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (31) Verversen