Mijn dochter van 20mnd kan niet zelf in slaap vallen. Ik heb meerdere pogingen gedaan (al vanaf baby!!) maar zij geeft niet op. Ze huilt (beter gezegd KRIJST) de hele buurt wakker totdat ik kom. Laatst 3 kwartier volgehouden, maar dit gaat niet omdat mijn zoon van 3,5 elke dag naar de peuterschool gaat en dus vroeg op moet. Ik moet mijn dochter elke dag in slaap krijgen op me arm of in mijn bed en als ze slaapt overleggen in haar bed. Dit gaat prima en ze slaapt ook door (soms 1 of 2 keer heel kort wakker omdat ze de speen niet kan vinden), maar hoe krijg ik haar met 20 mnd nog geleerd om zelf te gaan slapen?? Ik ben elke avond ruim een uur bezig om haar in slaap te krijgen. Mijn partner en ik zijn doodmoe (dochter wordt wakker rond 06:00 en vraagt 1 a 2x per nacht voor de speen, dus je moet er toch elke keer weer uit en zoonlief sinds enkele weken midden in de nacht huilen omdat hij bang is voor monsters 🙄).
Wie heeft de tip voor ons om onze dochter zelf in slaap te laten vallen..
Stapje voor stapje zou ik doen. Beginnen met haar in haar bed leggen en er bij blijven tot ze slaapt. Zet een goeie stoel in haar kamer en ga daar zitten als je het hele bedtijdritueel hebt gedaan. Gewoon in het donker, niets meer zeggen, maar er alleen maar zijn. Als ze slaapt, ga je weg. Als dat een paar dagen goed gaat, dan ga je wat verder weg zitten met die stoel. En een paar dagen later weer. Tot je bij de deur bent. En dan ga je ietsje eerder weg, als ze bíjna slaapt. En als dat weer een tijdje goed gaat, ga je weer wat eerder weg. Op een gegeven moment de stoel er uit en dan zeggen dat je nog even op de gang blijft, ook wat geluid maken zodat ze hoort dat je in de buurt bent. Kost je wat avonden investering, misschien wel weken, maar dan heb je wel kans dat het zonder drama gaat.
Ik heb hier weinig ervaring mee, maar laat haar eens huilen/krijsen. Ze weet nu dat jij opgeeft en toch wel komt als ze maar lang genoeg volhoudt. Hier hebben we onze zoon ook wel eens laten huilen, omdat we aan het huiltje hoorden dat het geen paniek huil was maar aandachtshuil. En ja dat is moeilijk..
Ze is gewend om bij of met jullie in slaap te vallen dus het is niet zo gek dat als dat nu ineens niet meer mag, ze overstuur raakt. Het zal een kwestie van tijd zijn, maar ik denk eerlijk gezegd dat het wel even kan duren. Dus of je accepteert het hoe het nu is, of als je er echt verandering in wil hebben volhouden… En niet de ene nacht wel toegeven en de andere nacht niet, dat brengt verwarring. Er moet een heel nieuw ritme in, bijvoorbeeld badje of douchen, tandjes poetsen, boekje lezen en dan naar bed. Elke avond weer het zelfde zodat het duidelijk word voor haar.
Dit is vrees ik toch een geval van de aanhouder wint. Dus je zoon een weekendje uit logeren ‘s nachts en zelf volhouden en bv elk kwartier een kus geven en zeggen ‘ga maar lekker slapen meid’ en terug. Of op welke manier je het dan ook wil aanpakken (idd stoel in de kamer of zo kan ook, dat je het geleidelijk doet). Dit is geen kwestie van zelf niet in slaap kunnen vallen, maar van per se willen krijgen wat ze wil en gewend is (wat heel logisch is).
Mijn zoontje is heel erg gevoelig en heeft onze nabijheid nodig met in slaap vallen. Ik hield hem alleen niet meer in m’n armen en m’n buik zat in de weg (hoog zwanger) en snachts als hij wakker werd moest hij in m’n armen in ons bed in slaap vallen. Ik hield dit niet meer vol. Wij hebben een grote lekkere stoel in z’n kamer gezet en met hem afgesproken dat hij zelf in bed gaat liggen en mama of papa ernaast op de stoel zit. Gek genoeg accepteerde hij dit. Hij ging wel heel vaak staan in bed, dan gaf ik hem een knuffel, fluisterde iets liefs en legde hem weer neer. De meeste methodes zeggen dat je dan je kind moet negeren en gewoon weer plat neer moet leggen, maar mijn man en ik hadden sterk de overtuiging dat onze jongen juist met een knuffel en een dosis liefde beter ging slapen. En dat klopte (: Later in het proces hebben we de methode van het even laten wachten toegepast. Dan zitten we op de stoel en gaan we ‘even plassen’ en komen we heel snel weer terug. Zo kreeg hij vertrouwen erin dat we weer terug kwamen. En dit herhaal je dan paar keer, eerst ben je na 10 seconde terug, dan steeds iets langer. Maar wel altijd terug gaan! Ineens sliep hij al als we dan terug kwamen… Zo leerde hij zelf in slaap vallen. Ik zit nogsteeds elke middag en avond op de stoel, vaak met m’n zoontje van 2 maanden er ook gewoon bij. Het is soms vermoeiend maar ik doe het met liefde! Misschien heb je er iets aan. De manier van het even laten wachten heb ik uit het boek ‘dreumes in dromenland’ (vervolg van baby in een droomritme). Hij is nu 25 maanden
Dit deed ik ook. In kleine stapjes en veel liefdevolle nabijheid. Eerst aan de rand van het bedje zitten en herhalen dat ik er was maar ze lekker mocht gaan liggen. En als ze ging staan een lekkere knuffel of kus geven en dan weer zeggen dat ze mocht liggen. Langzaam werd dat in bedje (na vast ritueel en eerst even lekker knuffelen/ voorlezen op grote bed) en bleef ik ernaast zitten tot ze sliep, maar wel op afstand. Of ging ik de was vouwen. En sinds kort leg ik haar in bed en ga ik weg. Scheelt echt zoveel tijd ‘s middags en ‘s avonds! Al dat eindeloze wiegen en met haar in mijn armen op bed zitten was het achteraf best waard. Ze is nu 21 maanden. Het kan dus echt wel. Wel een weg van de lange adem geweest. Als je er zelf echt achter staat en klaar voor bent, gaat het makkelijker. Als ik twijfelde voelde ze dat ofzo of vond ik het zelf moeilijker vol te houden. Uiteindelijk is dit wel een leeftijd waarop het moeilijk zonder huilen gaat en dat mag ook, ze mag verdrietig of boos zijn, het gaat ook anders dan ze gewend is. Ik heb ook ergens gelezen dat de periode 18-21 maanden niet zo’n goede periode is om dingen aan slaap te veranderen omdat kind al zoveel verandert en groeit. Maar wij deden het wel maar voelde aan dat het kon
Dit deed ik ook. In kleine stapjes en veel liefdevolle nabijheid. Eerst aan de rand van het bedje zitten en herhalen dat ik er was maar ze lekker mocht gaan liggen. En als ze ging staan een lekkere knuffel of kus geven en dan weer zeggen dat ze mocht liggen. Langzaam werd dat in bedje (na vast ritueel en eerst even lekker knuffelen/ voorlezen op grote bed) en bleef ik ernaast zitten tot ze sliep, maar wel op afstand. Of ging ik de was vouwen. En sinds kort leg ik haar in bed en ga ik weg. Scheelt echt zoveel tijd ‘s middags en ‘s avonds! Al dat eindeloze wiegen en met haar in mijn armen op bed zitten was het achteraf best waard. Ze is nu 21 maanden. Het kan dus echt wel. Wel een weg van de lange adem geweest. Als je er zelf echt achter staat en klaar voor bent, gaat het makkelijker. Als ik twijfelde voelde ze dat ofzo of vond ik het zelf moeilijker vol te houden. Uiteindelijk is dit wel een leeftijd waarop het moeilijk zonder huilen gaat en dat mag ook, ze mag verdrietig of boos zijn, het gaat ook anders dan ze gewend is. Ik heb ook ergens gelezen dat de periode 18-21 maanden niet zo’n goede periode is om dingen aan slaap te veranderen omdat kind al zoveel verandert en groeit. Maar wij deden het wel maar voelde aan dat het kon
Hier zijn we met een jaar of 5 begonnen met melatonine 0,1 mg. Ik had er veel weerstand tegen maar blij dat ik het heb gedaan. Ze is nu 8 en gebruikt met perioden melatonine (inmiddels 0,2 mg). Vaak een paar weken wel, dan weer een hele tijd niet. Ze heeft nu van sept tm dec geen melatonine gebruikt en sinds 2 weken weer wel. Ik weet niet precies waar het aan ligt. Zomertijd is sowieso een trigger.
Verder alles geprobeerd aan wiegen, erbij blijven, vast ritueel etc. Ze heeft van ons beide een shirt in bed en na het in bed leggen ga ik een bakkie doen en daarna kom ik nog een kus geven als zij belooft in bed te blijven. Maar dat snapt de jouwe denk nog niet.
Wat ik ook weleens deed was boven een beetje rommelen (opruimen, was vouwen, douchen). Als ze hoorde dat ik er was kon ze zich makkelijker overgeven aan de slaap (ontspannen). Maar was ze echt wel ouder dan 20 mnd. Hier ook vanaf baby af aan moeilijke slaper.
Verder bijzonderheden in fysieke ontwikkeling, praten, gedrag/ huilen etc?
Dank je voor je tips…ze is een hele slimme meid, begrijpt al veel, maar ze is nog net te jong om te begrijpen dat ik nog terug kom voor een kus…
Ja, ik merk dat ze in eens een groeispurt heeft doorgemaakt qua lengte, praat opeens echt veel, zingt liedjes, als ze haar zin niet krijgt, gaat ze krijsen.
Ik zou de chair methode proberen als je zegt dat het je zo stoort. Ik ben niet zo voor uit laten huilen. Ik kan het zelf niet aan, haha. Maar als je toch voor CIO gaat, vrees ik dat je het veel langer zal moeten uithouden. En niet verschieten als als je opeens een giga toename gaandeweg gaat ondervinden. Zoek maar eens op: extinction burst.
Er zijn nog andere methodes, de ferber methode is een vorm van CIO maar ik weet niet zo goed of dit nog werkt op deze leeftijd.
Hang in there, it will get better.
Persoonlijk, ik zou haar die nabijheid gewoon bieden. Ze is nog jong. Je kan bv wel een tijd afspreken met haar, gaandeweg.. bv een kooktimer erbij zetten en die tijd als knuffeltijd gebruiken, en zeggen dat je dan naar beneden moet. Als ze nog niet slaapt, kan je haar af en toe via de babyfoon iets inspreken zodat ze weet dat je er ook op een afstand kan zijn en dat je haar ziet. Zo geef je haar veiligheid en vertrouwen in de situatie.. maar ik zou dat echt gaandeweg doen, en nu nog gewoon proberen te genieten van dit moment. Het zal niet eeuwig blijven duren dat ze zoveel vertrouwd op jullie band.
Ik ben ook geen persoon voor het laten huilen. Ik kan er niet tegen en raak hier alleen zelf gestresst van, vandaar dat ik mijn dochter ook altijd bij mij of mijn partner in slaap laat vallen.
Op deze leeftijd, vrees ik dat je haar toch langer moet laten huilen... Tot ze wél opgeeft. Ze is duidelijk niet van plan om op te geven.. En ze heeft ervaren dat jij wel opgeeft... Mocht je zoontje er wakker van worden, dan laat je hem de dag erna toch thuis? Of je laat haar op een vrijdagavond de boel bij elkaar schreeuwen. Misschien wel handig om de buren van tevoren even te verwittigen
Ja laten huilen werkt hier averechts. Ze krijst ipv huilen en is hierna gewoon zo overstuur dat ik haar niet getroost krijg en dat wil ik ook niet.
Mijn dochter heeft nooit geleerd om in haar eigen bedje in slaap te vallen en dat ben ik zelf schuld. Continu moe, veel werken, geen energie, wat depressie klachten. Ik zocht nu naar tips om haar zelf in slaap te laten vallen, zonder haar zo overstuur te maken.
Is ze verdrietig of boos? Daar vind ik een groot verschil in zitten. En krijsen, klinkt voor mij als boosheid... Maar ik ben er natuurlijk niet bij....
Mijn dochter kan zelf niet in slaap komen en heeft mij hier bij nodig. Ik vind het persoonlijk niet erg, omdat ik vind dat het als taak van een moeder is haar die veiligheid te bieden. Doorslapen of zelfstandig in slaap leren vallen kun je niet afdwingen het zal uiteindelijk wel gebeuren, enkel wanneer is de vraag. Ik begrijp nooit zo goed waarom ouders hier ik een probleem zien, het is het probleem van de ouder en niet het kind. De ouder heeft een beeld hoe iets moet of zou moeten zijn, het kind voldoend aan deze verwachting dus is het een probleem van het kind. Het laten huilen werk averecht puur omdat ze jullie regulatie nodig heeft. Want wat maakt het het zo erg dat je dochter enkel in slaap kan vallen met en bij jullie? Een uur is niets bij na te denken dat als jij zelf thuis komt na het werk en je zou direct naar bed moeten je ook niet kan slapen, werkt voor een kind ook zo het heeft tijd nodig de dag af te sluiten. Maar kan me voorstellen als je op de klok zit te kijken of er tegen aan hikt dat ze niet zonder je in slaap kan vallen en het lang duurt dat het een hele opgave is. Accepteren dat ze je nodig heeft en een uur nodig heeft wat normaal is, is het toch niet zo erg.
Ik ben iedere nacht bij mijn dochter tot ze slaapt, ik vind het fijn haar die rust en veiligheid mee te kunnen geven. Komt van zelf de dag dat ze mij niet meer nodig heeft en tot die tijd ben ik daar als ze me joeg heeft
Ik snap je punt en dit weet ik ook al vanaf ik mijn zoontje heb nu 3,5 jaar. Ik ben ook geen moeder die haar kinderen onnodig laat huilen, maar na 19 maanden geen enkele nacht doorslapen breekt dit op! Ik heb dat huilen geprobeerd, omdat het misschien bij haar wel zou werken. Ik heb mijn zoontje tot hij 9 maanden was in slaap moeten krijgen en uiteindelijk kon hij het zelf. Nu vind ik het best lang duren en vraag me oprecht af of ze wel gaat leren om zelf in slaap te komen, ooit…
En ja een uur is misschien voor jou niks, maar ik heb nog een kind die mijn aandacht wilt en in bed op mij ligt te wachten tot ik tijd voor hem heb. Daarnaast werk ik onregelmatige diensten, werk tot laat, vroeg op, gebroken nachten en de dagen die ik vrij ben, ben ik al vanaf 06:00 uur wakker. Ik ben op, ik ben kapot en vraag alleen om tips om mijn kind van 20 mnd te leren zelf in slaap te komen.
Ik ben totaal geen voorstander van laten huilen, onze eerste huilde alleen maar vanwege koemelkallergie, dus ik heb een allergie ontwikkeld voor huilen. Die avond dat ik die 3 kwartier vol hield was een en al ellende voor mij. Ik zoek daarom ook tips die helpen zonder haar te laten huilen. En ik vraag me oprecht af of ze leert om ooit zelf in slaap te komen? Ik leer haar nu ook om bij mij in slaap te vallen, dus hoe of wanneer zal ze leren om zelf in slaap te komen…
Niet mee eens. Je kunt kinderen prima verkeerde patronen laten ontwikkelen. Waarom zou je ze dan geen zetje mogen geven om een positief patroon le leren? Je bent toch opvoeder. Niet een opvolger van de nukken van een kind? Als kinderen wisten wat goed voor ze was, hadden ze geen ouders nodig gehad....
Je kind in de waan laten dat het niet zonder jou kan slapen, klinkt mij meer als claimen in de oren dan als het kind zelfvertrouwen leren... Zelfvertrouwen ontstaat niet vanzelf, wanneer een moeder de boodschap geeft:"jij kunt dit niet zonder mij".
Op het moment dat jouw kind jouw nodig heeft en je laat het afweten door te laten hullen, dan juist geef je een signaal af naar je kind wat alleen maar meer zorgt voor het niet alleen willen en kunnen (inlsaap) vallen. En dat is nu exact mijn punt omdat de ouder vind dat het kind iets moet kunnen of zou moeten kunnen wordt dat ook verwacht, ondanks je kind anders vraagt of laat zien want anders claimt je kind je. Kinderen zijn nu eenmaal afhankelijk geboren en zie nabijheid niet als misbruik of welke woorden je er aan wil geven. Een veilig patroon aanleren is in jouw opinie anders dan de mijne en dat is niet erg. Maar de nabijheid en er bij blijven is net zo’n veilig patroon als welk ander dan ook. Daarbij mag je als ouders niet bepalen wat jouw kind wel of niet kan omdat jij vind wat het zou moeten. Je kind laat je zien waar het aan toe is en daarin kan je als ouder gewoon liefdevol en veilig grenzen stellen. Daarbij zie ik geen probleem in het feit dat je kind je nodig heeft tot het slaapt.
Mijn kind geeft aan dat het er aantoe is om televen op chips, koek en snoep. Ik ben de ouder en wéét dat dit niet goed voor haar is. Dus ik bepaal dat ze groente, fruit en boterhammen krijgt... Ik heb echt ervaring met een lastige slaapster, maar ben, zoals je leest, allergisch voor het idee dat kinderen zelf weten wat goed voor hen is. En natuurlijk zou laten huilen nooit mijn errste stap zijn. Maar een kind van bijna twee jaar, zou ik zeker leren om bij het middagslaapje zelf in slaap te valllen, als eerste stap. En in de wetenschap dat ze dat dus kan, zou ik dat ritueel in de avond herhalen. Ik ken teveel kinderen die niks durven en kunnen en tot 6 jaar bij mama slapen "omdat ze anders niet kunnen slapen". Blijkbaar mogen ouders geen grenzen trekken en zijn kinderen de leiders in het gezin... Die grenzeloosheid, is funest voor veel kinderen. Ze leren zichzelf niet te hanteren omdat mama altijd alles ok vindt.... En 10 jaar later, zoeken ze vroendjes die alles ok vinde., zodat ze daarmee grenzeloos kunnen zijn... Ik zie het om me heen gebeuren... Helaas... Sommigen gaan echt compleet de vernieling in. En ik zou willen dat hun moeder hen grenzen had geleerd toe ze klein waren...
Laten huilen is gemeen en idd de stoel methode net zo gemeen. Neemt niet weg dat je als ouder doet wat bij je past maar het dan te gooien op vernieling inhelpen is niet mijn soort reactie. Ik kies er 100% bewust voor deze keuze te maken al vanaf dat ze geboren is, ik wilde graag de tijd nemen en ook dus er bij blijven tot ze slaapt. Nu is het hier ook zo dat als ik dit niet vrijwillig zou doen ze het ook nodig had. Ik zie het, niet zelf in slaap komen als iets slechts, ik kijk wat ik haar kan bieden en is dit veiligheid etc dan doe ik dat met liefde. Er komt een tijd dat ze der allemaal niet meer nodig heeft en het zelf kan en tot die tijd en daarna kan ze op mij rekenen dat ik der ben. Vermoeidheid hoort bij het moederschap en een verkeerde verwachting richting slapen en zowat alles zorgt voor stress maar als je achter je keuzes staat en ze met liefde doet dan neemt dit een hoop stress weg. Ik heb liever dat ik 10 keer naar mijn dochter ga en dat ze weet ik kan altijd op mama rekenen. Inmiddels genoeg studies wat het laten huilen of negeren van je kind op latere leeftijd doet dat is veel erger dan op je kind reageren.
Wat ben jij zwart wit, het geven van liefde en nabijheid associëren met later kinderen zonder grenzen. Je vergelijking met chips gaat nergens over mijn dochter is heel zelfstandig, ze luistert goed, weet heel goed wat wel en niet mag, ze ruimt netjes op ze weer dus heel goed welke grenzen wij trekken en ze is ook nog eens heel sociaal. Hier heeft dus nabijheid bieden met slapen niks te maken met geen grenzen kennen. Ook het feit dat jij vind het laten huilen of nabijheid vergelijkt met geen grenzen trekken en de vernieling in helpen slaat de plank compleet mis. De wetenschap gebruiken slaat ook nergens op, jij weer helemaal niet of jouw kind het kan ja of nee. Omdat jij vind dat het moet of zou moeten verwacht je dit van het kind omdat het een leeftijd oftewel getal van bijna 2 bereikt. Lopen, kruipen, praten, zindelijkheid etc is geen vast getal voor. Je kind dwingen omdat jij vind dat het de tijd is vind ik je kind compleet voor bij lopen.
Een kind de vernieling in helpen is niet gerelateerd aan nabijheid bieden, dan spreek je over het grote plaatje. En zelfs met een opvoeding zoals jij zelf geeft kan je jouw kind de vernieling in helpen. Je kan het als ouders nog zo goed of slecht doen die kans is er altijd en waarom omdat jij opvoed zoals denkt dat goed is. Maar jouw kind heeft een karakter en aanpak en behoefte nodig, doe jij hier als ouder te kort aan dan heb je inderdaad kans dat jouw kind problemen krijgt.
Ik heb liever dat mijn kinder later zeggen, dat ze een fijne jeugd hebben gehad, met liefde en veiligheid. Dat ze op mochten groeien in hun tempo en dit alles staat los van regels of geen grenzen stellen. Maar die lijn kijken velen niet te zien
Ik denk echt dat er heel veel stappen bestaan tussen je kind bij je in slaap laten vallen en haar uren laten huilen. Ik zou zelf eerst kiezen om naast het bed te gaan zitten, zodat het kind je nabijheid ziet, maar wel zelf in haar bedje ligt. En die stoel elke dag 5 centimeter verder van het bedje zetten. Dan laat je je kind niet in de steek, maar leert het wél dat het zelf kan slapen. Maar ik weet dat oververmoeide ouders vaak daar niet meer het geduld voor hebben... En sommige mensen vinden zelfs deze manier "gemeen"... Ieder zijn of haar idee. Ik schreef het inderdaad meer zwart-wit dan ik het zelf doe.
Niet zelf in slaap kunnen vallen is geen kwestie van nukken van een kind. Denk je echt dat het kind dat meer opzet doet :') is een kwestie van ontwikkeling vd hersenen en dat verschilt per kind. Je hoort je kind veiligheid te bieden. Het kindje is nog niet eens 2. Bizar wat voor hoge verwachtingen mensen van hun kind hebben. Het is idd beter om niet in te gaan op de behoefte van je kind en je het kind juist leert dat ze niet op je kan rekenen. (y)
Inderdaad! Ik heb een dochter van 15 maanden vol zelfvertrouwen. Weet precies wat ze kan speelt met grotere kinderen en is lief voor de kleine babys. Maar met slapen wil ze geborgenheid een die geef ik haar. Ik ga mijn dochter niet laten huilen als ze haar mama nodig heeft. Ik geloof dat juist door de geborgenheid die ik geef, maar haar wel de vrijheid geef om zelf te ontdekken dat ik juist een super zelfverzekerd en ondernemend meisje heb...
Ja het is haast iets slechts want hier boven ook gewoon laten huilen en niet opgeven, serieus welke strijd ben je aan het leveren en waar hebben we het over. Je gaat over de grens van je kind heen puur omdat JIJ vind dat je kind het niet nodig heeft. Als wij iemand nodig hebben en de ander loopt gewoon weg en zegt zoek het zelf maar uit, vinden wij ook niet kunnen. En we hebben het hier over slapen en nabijheid en geven en niet over hoe negeer je je kind. Ook zegt men dan niet toegeven het wordt van zelf stil en geeft op, klopt maar niet omdat jij het geleerd hebt hoe zelfstandig te slapen. Nee je leert je kind letterlijk dat je er niet bent wanneer nodig, en laat zien dat jij bepaald wanneer je het terecht vind om te komen oftewel zeg je jouw emoties doen er niet toe, want meeste zeggen en zien het als manipulatie en nog tal van woorden. Mensen zijn bang dat emoties kinderen zwak maakt en verwend maken, jou liefde is niet verwennen dat is gewoon de basis regel van moeder zijn.
Helemaal eens. Sommige kinderen hebben die co regulatie echt nodig, ontprikkelen etc. Ene kind is ook gevoeliger dan een ander kind. En ze zijn zo kort klein.. Ik wil mijn dochter iig leren dat ik er altijd ben. Mijn moederschap stopt niet om 19u.
Ben het toch wel een beetje eens met nog-even. Een kind wordt blanco geboren in een bepaalde cultuur, en het is aan de ouder om daar vorm aan te geven. In dit geval trekt de moeder het niet meer, dus dan moet je iets. Jullie zeggen: het is normaal, maar een overspannen moeder is niet normaal. Een dan kan je 2 dingen kiezen: opgeven en in je eigen bed nemen, of moeite steken in het leren in slaap te vallen. Laten huilen gaat per definitie in tegen je moedergevoel, want dat wil zeggen dat het kind zich niet gehoord voelt. Dus je moet een middenweg zoeken. Wij hebben de methode baby in droomritme gevolg. Dus voor het slapengaan een vast ritueel, kindje wordt rustig, dan afscheid nemen. En als ze dan gaat huilen ga je direct terug om troost te bieden, van weinig troost naar maximale troost. Dus je begint met een liedje zingen, knuffeltje erbij, aaien over de rug, speentje geven, staand troosten, wiegend troosten etc. Geloof me, wij hebben echt een zeer zeer zeer zeer moeilijke slaper, maar ze kan wel heel makkelijk zelfstandig in slaap vallen. En ze heeft er geen 5 minuten om gehuild.
Ik heb verder geen ervaring met de leeftijd van 20 maanden, maar op een leeftijd van 4-5 maanden was het een kwestie van heel veel geduld. Blijven troosten in bed, ook als ze niet blijft liggen. Het is denk ik ook belangrijk dat je er in eerste instantie echt bij bent op het moment dat ze in slaap valt. Dus blijf bij haar, hand op haar rug, aaien, en gestel dat dat een week goed gaat, zou je het aaien en troosten steeds korter kunnen doen. Succes!
Niemand zegt hier dat overspannen normaal is. Als je een beeld hebt van slapen en wanneer een kind het moet en het voldoet niet daaraan, dan kan een ouder overspannen raken. Zelfzorg heel belangrijk maar nabijheid bieden moet een vrijwillige keuze zijn zo niet dan is het zwaar, accepteren is vaak de uitkomst. En dan bedoel ik wat is het probleem nu dat in de avond een uurtje bij je kind zit er zijn grotere problemen. Ook wil ik en de rest zeggen dat slapen iets is wat van zelf komt er is geen enkele 16 jarige nog bij papa en mama in bed of hun nabijheid naast het bed nodig. Ik ga geen stoel methode doen of cry out methode omdat ik vind dat je als moeder gewoon dat geen hoort te geven wat je kind nodig heeft en als je er zelf achter staat zie ik echt nul problemen. Mijn dochter is 22 maanden en vanaf begin ben ik bij haar een bewuste keuze en daar zit een verschil. En enkel dit kan niet het probleem zijn het is vaak een samenhang van veel factoren en aan de ouder een balans te vinden en bepaalde dingen horen nu eenmaal bij moeder zijn en gezinsleden het is nu eenmaal een stressvolle baan want dat is het.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (33) Verversen