Wie heeft zich nog later in het leven laten diagnostiseren ? Waarom en wat heb je eraan nu? Ik loop niet echt ergens op vast dus zie geen reden, maar vroeg mij af hoe het bij anderen was. Oja behalve dat ik het lastig vind mijn zoon aan te moedigen " normale" dingen te doen die ik afschuwelijk vond. Naar kinderfeestjes gaan zonder dat je weet hoe of wat, meerijden met een andere moeder in de auto. Zwemmen.....
Ik was wel wat jonger maar als nog vrij laat. Ik zat in groep 7. Wij hebben nooit een traject gekregen om om te gaan met autisme. Dat was toen het probleem. Je weet wat je hebt maar je kan er niks mee. Probeer je voor jezelf af te vragen wat je aan een diagnose gaat hebben en waarom je dat zo graag zeker wil weten.
Ik heb de diagnose ASS gekregen toen ik 38 was (ben nu 39). De reden om het traject in te gaan was dat ik in een zware burn-out terechtkwam en zowel ikzelf als mijn hulpverlener kenmerken zagen van autisme. Het heeft me zeker wel geholpen om de diagnose te hebben. Ik begrijp mezelf veel beter en ik kan mijn 'eigenaardigheden' ook beter accepteren nu ik weet dat het door mijn autisme komt. Ook mijn gevoel van 'anders zijn' wat ik al mijn hele leven heb wordt hierdoor verklaard.
De moeder van Ilse heeft dat toch gedaan? Zij heeft drie dochters waarvan de middelste al op jonge leeftijd hersentumoren bleek te hebben. Ik ben even haar naam hier op Babybytes kwijt (al heb ik haar ook al lang niet meer gezien hier).
Ik ruim twee jaar geleden laten diagnosticeren, ik was toen 29. Tijdens en na mijn postnatale depressie bleef ik worstelen met hoe ik omging met moeilijke situaties. Was niet “standaard”, bleef er lang in hangen, kon moeilijk loslaten, lichamelijke reacties van stress bleven lang hangen etc. Dit was ook al het geval voordat ik überhaupt kinderen had, maar de structuur veranderde dermate met kinderen, dat ik echt een zware klap heb gehad. Dus het was meer met als doel erkenning en herkenning. Want de coaching heb ik kort gekregen, maar niets aan gehad. Het was voor mij een herhaling van kennis, want ik werk zelf al jaren met mensen met ASS en weet wel wat wijsheid is. Alleen nu dus toepassen. Daar heb ik geen hulp bij nodig. Ik ken mijn beperkingen inmiddels en soms is het nog even zoeken met een manier vinden waarop ik er mee om wil gaan. En daar heb ik nog wel eens strijd mee. Wat de mensen om mij heen willen en verwachten. En wat ik wil. Sinds mijn depressie (en dus ook mijn diagnose ASS) kies ik vaker voor mijzelf. Dus ja... als je zelf geen beperkingen ervaart of hulpvragen hebt, dan zou ik het gewoon ongediagnosticeerd laten. Of als je net als ik op zoek bent kan je het laten doen onder het mom van erkenning.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (9) Verversen