Bijna 5 maanden geleden ben ik bevallen van mijn 4de kindje. Heel tevreden over het algemeen maar een baby en vooral de zwangerschap en bevalling was heel hard werken.
Hoe hard ik ook schreeuwde nooit meer te willen, zo hard is die wens teruggekomen.. Het is echt een zegen om een kindje te mogen verwelkomen. Maar ik wil mijn andere kinderen niet tekort doen.
Voor het eerst in mn leven zit ik lekker in mijn vel, zelfs met een baby. Maar hoe is dat over een jaar? Voel ik me dan nog steeds zo?
Mijn man zegt (en dat vind ik een top idee) "we kijken wel als ze een jaar is" alleen ik moet elke dag "opnieuw" bepalen oid..
Die twijfel om het te proberen maakt me gek, er zijn ook dagen dat ik denk "nee 4 is mooi.."
Het enige wat ik niet wil, is teveel tijd.. ik wil niet weer helemaal opnieuw beginnen.
Is dit herkenbaar? Ben ik echt teveel alles aan het overdenken?
Na mijn eerste zwangerschap (en huilbaby, nu huildreumes) gezegd dat ik nooit nog een 2de wou. Toch wat onvoorzichtig geweest (we wisten dat de kans er in zat) en zwanger van een tweede. Maar nu al een afspraak voor mijn man voor een knip (mij willen ze niet steriliseren omdat ik nog maar 29 ben, hij is 6 jaar ouder). Ik ben 10000% zeker dat ik geen 3de wil. Ik denk, als je het weet, dan weet je het.
Zelfs zo zeker dat, moest er onverhoopt iets gebeuren met mijn partner of met onze relatie, dat ik met een andere man geen kinderen wil en dat echt 10000 procent zeker weet. Feit dat je nu nog twijfelt, is het feit dat je het niet weet of niet zeker bent of er zelfs nog gedeeltelijk voor open staat.
Je hart weet het sneller dan je hoofd, maar dat is mijn ervaring
Voor iedereen is het denk ik anders. Na de 2e zei ik meteen nooit meer. Na 5 maanden sterilisatie aangevraagd en 7 maanden na de 2e laten doen. Kreeg toen de vraag weet je het 100% zeker. Wist het voor 200% zeker. Nu 2,5 jaar geleden en ben nog steeds blij met de keuze. Helemaal nu het allemaal zo duur is geworden. Wil niet krom liggen om straks de studie van mijn kinderen te moeten betalen.
Voor mij was de keuze natuurlijk geen vrijwillige keuze, maar iets waar ik mij bij heb moeten neerleggen uit medische noodzaak. Uiteindelijk zijn jullie nog jong, en zoals je zelf ook weet heb je natuurlijk vanuit de Sunnaah dat het aangeraden is om veel kinderen te krijgen. We moeten niet vergeten dat kinderen krijgen 1 ding is, ze opvoeden middels de juiste aqeedah is ook een uitdaging alhamdulilaah. Je had volgens mij heftige zwangerschappen en een heftige periode. Kijk het gewoon even aan, er is geen haast lijkt me? Je eigen gezondheid (zowel fysiek als mentaal) is ook belangrijk sis. Doe veel du'a
Zo herkenbaar! Al heb ik er maar 1 en een geweldige zwangerschap en bevalling gehad dus wel een wat andere situatie. Mijn dochtertje is nu 6 maanden maar heb echt een wens voor een tweede. Mijn man niet helaas en gaat denk ik ook niet veranderen. Moet wel zeggen dat de wens paar maanden geleden nog sterker was, maar nu ik weer druk ben met werk en weer veel afspreek met vriendinnen, merk ik dat het toch wat meer naar de achtergrond verdwijnt. Misschien dat het bij jou na een tijdje ook weer wat minder wordt?
Heeeeeuuul herkenbaar rond die termijn. Zijn de hormonen denk ik? Nog even laten rusten. Misschien helpt een jaarplanning? Ik heb namelijk bij veel dingen in het leven hetzelfde probleem. Een beslissing die over een jaar genomen moet worden, overweeg ik soms elke dag. Ik heb al een keer bijna een burn-out gehad door zulke twijfelachtigheid (voor niks) een jaar van tevoren voor een belangrijke beslissing. Mijn oplossing voor dit probleem: Ik maak een soort jaar overzicht op een grote poster of 2 vellen A4. Per maand schrijf ik hoogte punten op, waar ik naar toe leef (kerst, verjaardagen, op vakantie gaan) en ook belangrijke doelen/mijlpalen. Bijvoorbeeld in januari: weer aan het werk na verlof. En ergens plan ik dan ook een beslissingsweek in voor een belangrijke keuze. Bijvoorbeeld in april: keuze maken doorstuderen of niet na diploma. Dan is het ingepland, opgeschreven en kan ik het wel los laten.
Zo herkenbaar! Al heb ik er maar 1 en een geweldige zwangerschap en bevalling gehad dus wel een wat andere situatie. Mijn dochtertje is nu 6 maanden maar heb echt een wens voor een tweede. Mijn man niet helaas en gaat denk ik ook niet veranderen. Moet wel zeggen dat de wens paar maanden geleden nog sterker was, maar nu ik weer druk ben met werk en weer veel afspreek met vriendinnen, merk ik dat het toch wat meer naar de achtergrond verdwijnt. Misschien dat het bij jou na een tijdje ook weer wat minder wordt?
Lees je blogs over de zwangerschap eens terug. Gewoon om weer met beide voeten op de grond te komen. En bedenk daarbij welke blogs er niet meer tussenstaan... Ik herinner me nl iemand die van ellende (misselijkheid, depressie en bekkenproblemen) maanden haar bed niet uitkwam.... Bedenk vooral hoe dat voor je gezin van nu 4 kinderen moet zijn om dat nóg eens mee te moeten maken. Ik vind jouw euforische gevoelens daardoor behoorlijk onbetrouwbaar en raad je aan er niet naar te luisteren. Ze kloppen nl niet met de realiteit van het afgelopen jaar... Probeer te genieten van je baby ipv te denken "ik moet er nog een".
Moet er eerlijk gezegd echt niet meer aan denken na 3 kindjes, ook het leven van nu. Alles is ontzettend duur het moet wel leuk blijven, ik zou lekker van je kleine en je andere kinderen genieten en er dan later nog een keer naar kijken!
Ik heb juist het tegenovergestelde. Ik zal 5 prima vinden, maar nu niet. Nu zwanger van de derde met 2 peuters om me heen. Na 2 makkelijke zwangerschappen dacht ik: ik doe die 3e er wel even bij. En die 4e. En eventueel een 5e. Maar mijn lijf snakt naar rust. Lichamelijk, emotioneel en psychisch. Dus 4e en 5e? Als het ons gegeven is graag! Maar nu nog niet. Snap best dat je er niet teveel tijd tussen wil, maar als je jongste 2,5/3 is dan schakel je nog erg makkelijk terug in de baby fase. Een peuter heeft ook nog zorg nodig.
Dit past hormonaal gezien precies in deze periode. Ontzettend veel vrouwen ervaren na de bevalling die enorme wens. En dat is voor een flink deel hormonaal gestuurd. Heel verstandig om met een jaar er nog eens serieus naar te kijken.
Heel herkenbaar! Ik ben een maand geleden bevallen van nr 4 en mijn hoofd zei heel de zwangerschap (nu nog steeds) dat dit écht het einde is. Ik voel dat ik mentaal niet nog meer kindjes aan kan. Ook wil ik eindelijk mijn lichaam en mijn vrijheid terug. De aandacht verdelen wordt nu ook moeilijker. Maar wij wilden altijd een héél groot gezin. Dus ergens voelt het "onnatuurlijk" om te stoppen bij 4.
Wij wonen nu wel heel klein. Onze omgeving denkt dat als we groter gaan wonen, dat we mentaal ook meer ruimte zullen hebben voor een 5e kindje. Maar toch denk ik dat ik hierin mijn hoofd zal volgen. Ik heb er 4 op 4 jaar tijd gekregen, dus als ik nu nog kindjes zou willen, zou ik liefst wachten om mijn lichaam (en vooral mijn hoofd) wat rust te gunnen. Maar om dan na 3 jaar opnieuw aan luiers en slapeloze nachten te beginnen, zie ik echt niet zitten 😩 Vandaar de keuze om volgend jaar een sterilisatie te laten doen. Ik denk dat de wens altijd zal blijven. Maar het is goed zo 🥰
Wij hebben hetzelfde geloof. Doe maar een tijdje elke dag istikhara. Zoals je weet, is dit er, voor elke grote en zelfs kleine beslissing in het leven.
Het idee van jouw man is ook prima. Wil je een compromis daarin, ga dan na een halfjaar opnieuw kijken wat je wilt.
Eierstokken blijven rammelen, dus waar gaat het stoppen voor je? Soms is het ook gewoon klaar. Je hoeft er niet aan toe te geven hè?! Baby’s verwelkomen is leuk, zelfs na 10 baby’s gok ik.
Dat laatste heb ik dus ook. Ik twijfel niet, ik voelde na de tweede echt dat we compleet waren en ook op allerlei praktische punten is het beter zo. Ik vind de kraamtijd echt vreselijk, en zelfs dan is er een klein hoekje in mijn hart dat verlangt naar nog een klein pasgeboren babietje in mijn armen, een nieuw kindje leren kennen, een naam uitkiezen, kijken hoe mijn jongste met een baby zou omgaan, etc. Maar dat zou ik ook na nummer 3, 4, 5, etc. hebben, dus geen reden om dan voor nog een kindje te gaan.
Nee zeer zeker niet herkenbaar. Twee moeilijke zwangerschappen, twee gecompliceerde bevallingen, al kreeg ik zonder moeite een baby met een miljoen euro erbij zou ik het nog niet doen. Tel je zegeningen!
Voor mij heel herkenbaar.Elke keer heb ik het weer.Maar naar 7 bevallingen moet ik wel mijn gezondeverstand een keer gaan gebruiken.Blijft mooi en zo speciaal.Leeftijd verschillen is juist ook mooi.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (30) Verversen