Hoi dames, lang verhaal... Ik weet het echt even niet meer, moeder dochter relatie op dit moment niet top, gaat al een tijdje niet super en wordt alleen maar erger lijkt het wel.
Het probleem is het volgende; Mijn dochter is heel erg slordig, ruimt niks op, gooit alles overal maar neer, verzorgt zichzelf niet goed, wast haar handen niet, poetst geen tanden, en vergeet vaak de wc door te trekken. Het is hier heel koud en wil dat ze warm aankleed en elke ochtend staat ze weer met haar flinterdunne legging klaar voor school, geen jas aan enz ...
Ik sta met mijn haar in mijn handen, heb van alles geprobeerd, een lijstje maken met ochtend en avond taken ; aankleden, tanden poetsen, klaarmaken voor school, haar borstelen enz... Haar broertje volgt het keurig, zij nooit🙄
Heb geprobeerd het te negeren en haar meer verantwoordelijkheid te geven, heb ook geprobeerd haar met alles te begeleiden helpt ook niet.
Ze is ook heel emotief, ze is vaak erg onstuimig en gek aant doen en een seconde later als ik ergens wat van zeg gaat ze huilen wat ik dan weer zo zielig vind. Ook houd ze zich niet goed aan tafel, stopt haar vingers in de mond, likt aan vork en lepel en maakt een hoop kabaal, het eten gaat alle kanten op 🤦🏼♀️ Sochtends gaat ze met haar boterham op de bank liggen wat ze dondersgoed weet dat het niet mag. Ik zou eigenlijk de hele dag overal wat van kunnen zeggen zo'n tornado is het in huis, dit is ontzettend frustrerend voor iedereen!
Vraag of ze huiswerk heeft, antwoord nee, en dan zondag avond is ze in paniek omdat ze huiswerk moest doen en ga zo maar door.
Nog een voorbeeld, ze mocht mijn computer en bureau lenen voor een school project maar vertelde dat ze alles netjes achter moet laten, nou volgende dag lagen er overal snippers papier, stiften zonder dop enzo, gezegd volgende keer echt netjes houden, okee ging één keer goed en nu gaat ze zonder vragen naar mijn bureau en op de computer, zeg ik daar wat van krijg ik een grote bek, ik zeg je moet nu komen we gaan eten zegt ze jahaa! Twee minuten! Nou ze kwam pas een kwartier later en ook nog opmerkingen. Help ! Wat gaat dit voor puber worden denk ik dan😱 Haar 5 jarige broertje is echt heel anders en hem lukt het wel om lijstjes te volgen, met vork te eten en goed aan tafel te zitten, wast braaf zijn handen en is veel rustiger dus leeftijd is het niet denk ik, zou ik er iets achter moeten zoeken? Vraag me af of ik hulp moet inschakelen. Herkent iemand dit? Ik voel me zo'n vreselijke moeder op dit moment en weet echt niet meer hoe ik haar kan helpen en tegelijkertijd heeft ze soms zo'n pubergedrag al! Ik wordt overigens niet boos op haar en probeer haar echt te begeleiden maar niks helpt 😔 Ik maak ook geen opmerkingen dat haar broertje het wel goed doet en maak er geen wedstrijd van. Op school helemaal geen problemen en juist favoriet dus het zal echt wel aan mij liggen😩
Beelddenken.. Onthouden niks, doen de gekste dingen. Mijn zoon van 10 kan dit ook doen. Zit soms helemaal in zijn eigen wereld. Wij maken lijstjes met plaatjes. Dat werkt het beste. Opdrachten zo klein mogelijk houden en zelf stimuleren tot nadenken. Vraagt veel geduld, maar door herhalen en herhalen en nog eens herhalen komt er wel vooruitgang. Zusje van 5 doet het allemaal wel hier. Ziet ook dingen om zich heen en pakt dit op. Onze zoon niet. Je mag altijd een pn sturen. Herken wel heel veel uit jou verhaal
Het is net of ik een spiegel voor heb met mijn 9 jarige dochter. Je mag me wel een PB sturen.
Wij hebben het soms ook intens zwaar met haar. Doen alles zo gestructureerd mogelijk maar het blijft lastig. Onze 7 jarige zoon volgt alles wel prima op. Daarnaast hebben we nog een 3jarige.
Gezien het al jaren (sinds ze 3 was) een enorme opgave is om fatsoenlijk met elkaar te leven en haar uitbarstingen (emotie regulatie) etc heviger werden, hebben we onlangs besloten haar door te laten verwijzen naar Accare. Daar ons verhaal gedaan bij een orthopedagoog en psycholoog en toen kwam er toch wel uit dat er getest moest worden.
Onze dochter heeft de ADOS test gedaan (voor autisme). Scoorde 6 en vanaf 7 mag je de diagnose krijgen. In aanleg kunnen we zeggen dat ze autisme heeft. Maar heel laag.
Daarnaast komt naar voren dat zij ADHD heeft.
ASS en ADHD ligt heel erg dicht bij elkaar. En labelen doen we niet, we willen vooral het goed aanpakken met elkaar. Meisjes zijn ook moeilijker te diagnosticeren.
Dus wij krijgen binnenkort een IPG’er thuis die ons gezin gaat coachen. Hoe wij om kunnen gaan met onze dochter, en nog gestructureerder kunnen worden dan we al zijn, en hoe onze dochter zichzelf halt toe kan Leren roepen en niet elke x de focus zo heeft op haar broer (wat ook intens is voor hem).
We gaan er voor met z’n allen en gaan hier sterker uitkomen. En voor haar is het mooi te weten waarom ze wellicht meer moeite heeft met dingen dan anderen. Zodat ze dat als ze ouder is weer kan meenemen in haar verdere leven.
Zit in de familie en soms twijfel ik ook of ik haar daarop laat testen, misscien maar met de kinderarts overleggen. Het is dat het thuis vooral niet zo goed gaat maar op school heeft ze ontzettend goede resultaten en nooit wat van het onderwijs personeel gehoord, alleen maar complimenten en goed gedrag. Het is ook heel moeillijk om dit te detecteren schijnt het vooral bij meisjes blijkbaar.
Misschien doet ze op school wel zo haar best om zich aan te passen dat het thuis niet meer lukt om aan jullie verwachtingen te voldoen en zich sociaal wenselijk te gedragen.
Bij meiden zie je het ook veel minder snel. Zij kunnen dit veel beter verhullen, vooral hele pientere dames die het hebben kunnen het goed verbergen. Thuis is een veilige basis en daar zie je vaker ook de slechtere eigenschappen van mensen terugkomen.
Ik vond het zelf klinken als ADD. Maar daarom is hulp van een orthopedagoog ook zo belangrijk, die kunnen er veel sneller hun vinger op leggen dan wij op een forum.
Ja, meisjes kunnen het vaak goed verborgen houden. Ik heb meerdere meisjes/vrouwen in mijn familie waarbij het pas op latere leeftijd is vastgesteld. Mijn dochter is een uitzondering. Die loopt nu al vast op school door haar ADHD. Ze is 6.
Bij heel veel vrouwen wordt het op volwassen leeftijd vastgesteld, na eerst een burn-out/ depressie oid. Ik denk dat ik het bij mijn dochter ook niet gezien zou hebben als ik niet zelf adhd had, en de halve familie. Op school heel dromerig en dankzij haar hoge intelligentie haalde ze voldoendes terwijl ze groot gedeelte van de tijd weg zat te dromen.
En ik snap in dat gevoel de emotionele uitbarstingen van dochter van de topicstarter: ze heeft de héle dag op school al gedaan alsof alles oké is. (Als er daadwerkelijk sprake is van adhd hè...)
Herkenbaar met zoontje van 11 jaar.Van hem weten we dat hij slimmer is dan zijn leeftijdgenoten en ook hooggevoelig is.Zijn hersenen draaien uren over vraagstukken en overdenkt ook alles.Hierdoor vergeet hij ook veel dingetjes (zoals huiswerk mee naar school etc). Bij hem hebben we zo een test laten doen,maar bleek geen Adhd of iets in die richting te hebben.Hij raakt wel overgeprikkeld omdat hij overzicht over alles wil hebben...wat dus niet lukt.Mischien een idee om je dochter ook te laten testen om te kijken of ze ergens tegenaan loopt. Wat betreft de reacties van je moet haar harder straffen en je bent de moeder dus laat zien wie de baas is vind ik te kort door de bocht.De kinderen kunnen soms ook niks aandoen en doen dit niet express of uit laksheid.Ik weet er alles van..heb vaak hard opgetreden en straffen gegeven etc maar dat maakt het echt niet minder hoor.In dit geval is proberen begrip te tonen waar het vandaan komt en begeleiden het beste wat je kan doen.Makkelijk is het niet...de mijne begint te puberen en heeft ook een chronische ziekte die een rol speelt in alles,dus moet vaak op mijn lippen bijten.Maar ik ben ook maar een mens dus soms is het niet zo gezellig in huis.
Ze is ook erg gevoelig en emotief ja, ze is enorm creatief en kan een hoop dingen erg goed en dan heb je de andere kant dat ze alles vergeet en dit wordt alleen maar erger. Ik zou het vergeten ook echt niet straffen nee, ze is ook erg gevoelig en heb niet het idee dat ze een hardere aanpak nodig heeft. Ik wil haar vooral niet nog meer het gevoel geven dat ze alles fout doet en faalt, het is vast niet makkelijk voor haar, en ik heb heel zeker weten niet de goede aanpak dus zitten we samen in de knoop. En dan heeft ze de andere kant dat ze stiekem dingen doet, soms een grote mond heeft an overal wat op te zeggen heeft ,ronduit niet luisterd als we haar iets vragen als komen eten en als we ergens wat van zeggen is hat ja maar... Als dit zo doorgaat dan hebben we wel hulp van een buitenstaande nodig denk ik want er komt ook een tweeling aan en dit wordt straks teveel zo vrees ik, (ze weet er nog niks van dus speelt niet mee in haar gedrag).
Bij mij is het omgekeerd, met zoon van 10 gaat het relatief goed (al ligt er ook wel eens een kledingstuk op de grond of moppert hij als hij moet opruimen), maar onze zoon van 7 is meer zoals jouw dochter. Ook de toilet vergeten doorspoelen, handen niet wassen, neus niet kuisen, kleren liggen overal, of hij trekt de onderste t-shirt waardoor alles valt, niet netjes aan tafel zitten,... bij mij is er wel consequent een straf aan gebonden. Ik verwittig 2x en daarna is er een gevolg, dus hij heeft tijd om het goed te maken. Meestal helpt dat wel, want anders is het geen toetje/schermtijd/extraatje in het weekend bv chips. Naar hygiëne toe stuur ik hem zelf terug om door te spoelen, en ik weet meestal als hij op toilet zit dus als ik de deur hoor roep ik al automatisch 'handen wassen!'. Dan hoor ik hem diep zuchten maar doet ie het wel. Ik ondervind geen onderliggende gedragsproblemen, hij is vrolijk en lief, op school is hij beleefd,.. maar misschien is het niet verkeerd om eens een gesprek te hebben met iemand
Ik heb hier geen verstand van, maar voor mij klinkt het alsof er naast pubergedrag (grote mond etc.) nog iets anders speelt (vergeten de wc door te trekken bijvoorbeeld)
sommige kids zien gewoon de noodzaak niet ..... Mijn niet- doorspoelers zijn gewoon laks. Mijn dochter met ass geeft namelijk gewoon aan: wil jij doorspoelen want ik wil het geluid niet horen.
Misschien dat de huisarts je ergens naar kan door verwijzen voor hulp? Of misschien dat het consultatiebureau wel een idee heb wie je zou kunnen helpen in de buurt.
Wat betreft het aankleden, ik hoorde laatste een gezin die ‘s avonds voor het slapen een setje kleding in een mandje legt. Dit kiezen ze samen uit voor de volgende dag. Misschien kan je dan al kijken wat ze aan wil doen en daar op in spelen als het te koud is?
Verder kan ik je helaas niet helpen. Sterkte!
Je bent een goede moeder, trek het niet persoonlijk aan. Het komt echt goed 😘
Ik zou niet gaan straffen als je nog niet weet welk stukje onwil is en welk stukje onvermogen. De reactie van Momiftwokids hieronder vind ik wel zinvol.
Verder: wat zegt ze zelf als je dit met haar bespreekt? Hoe vindt zij het thuis? Hoe ervaart zij het contact met jou?
Is dit nieuw gedrag of zat dat er altijd al in maar valt het meer op nu ze ouder wordt? Je kan laagdrempelig naar jeugd en gezin . Vervolg cb zeg maar. Ze kunnen allerlei tips geven maar ook doorverwijzen naar specialistischere hulp.
Is papa ergens te bekennen in dit verhaal. Ik ben soms ook beetje te vrij/te laks maar mijn kinderen zijn nog jong. Ik kijk meestal naar de behoefte achter dit gedrag.. ze lijkt me niet lekker in haar vel. Zou idd ergens hulp vragen maar wat strenger mag ook wel.
Dingen die mij niet uitmaken zoals kleding, mn kids doen vaak geen jas aan of handschoenen.. tja dan heb je het maar koud.
Avondeten zit iedereen aan tafel anders kom ik je halen. Mijn zoon van 6 die vind het soms lastig om de tablet dan weg te leggen. Dan is het "nu komen anders morgen geen schermtijd" nou zo snel als sonic is die dan.
Kwa douchen en tanden poetsen, als ik zeg douchen is het douchen en tandenpoetsen mag hij soms alleen maar ik zit er wel bovenop om te kijken of hij niet afraffelt.
Misschien niet verkeerd om wat hulp te zoeken. Er zou ook een sensorisch en/of aandachtsprobleem/probleem met executieve functies of iets anders onder kunnen liggen. Als je dat beter in kaart hebt en beter snapt, kun je ook kijken wat ze nodig heeft, wat voor haar werkt. En dat geldt voor haarzelf ook, fijn om te snappen hoe je in elkaar steekt en niet altijd op je kop te krijgen van je omgeving...
Ik ga zekers hulp zoeken want dit gaat niet beter als ze straks echt in puber leeftijd komt, wil de harmonie terug en ben ook in verwachting van een tweeling dus wil de band voor de geboorte weer solide hebben en wil vooral niet dat ze zich straks buitengesloten voelt en het weer goed gaat. Ze weet nog niet dat ik in verwachting ben en wil graag eerst weer een betere relatie met haar wanneer we dit gaan vertellen.
Ik wordt niet boos op haar maar zeg inderdaad wel de hele dag dingen tegen haar wat ze vergeet, dit is iets wat ik niet bij haar broertje hoeft te doen dus dat krijgt ze toch negatief binnen natuurlijk.
Ze kan zoveel dingen ontzettend goed doen en andere dingen lukt gewoon echt niet, dagelijkse dingen blijft één grote ramp en ze maakt echt een puinhoop in huis en verzorgd zich slecht.
Dingen die ze niet mag blijft ze doen, als ik zeg dat ze dondersgoed weet dat iets niet mag dan begint ze heel dramatisch te huilen en zeggen dat ze alles vergeet, waar niet waar? ik weet het niet meer... Ik ga haar meer betreken bij de dagelijkse schoonmaak dingen, helpen met eten koken enz... misschien dat dit gaat helpen en dat dat ook goed is voor wanneer de tweeling komt, dat ze zich meer verantwoord voelt in trotse grote zus rol en dat ze weer vertrouwen in zichzelf krijgt.
Herkenbaar helaas maar niet in deze mate. Hier twee zoons ( en een man 🤦♀️🤦♀️🤦♀️)die het liefst alles achter hun kont laten zakken, van servies tot kleding tot lege verpakkingen. Lampen altijd aan laten staan, met de vingers eten. En pissig worden als je er iets van zegt. Nou dan worden ze maar pissig, 1x grote mond en er is die dag geen beeldscherm. Nog een keer grote mond, 2 dagen geen beeldscherm. Nou dan gaan ze poeslief ruimen hoor! Wat ook heeft geholpen: liggen ze net lekker in bed met een boekje: kom er maar uit: beker/kleren/washandje opruimen. Zie ik boven dat de lamp voor de zoveelste keer weer aan staat: kunnen ze zelf naar boven komen om hem uit te doen. Afval wat ik uit de wasmachine kan pakken mogen ze alsnog opruimen. Voor of na het eten naar de wc en niet altijd halverwege. Ik verrek het voortaan. Loopt het uit op ruzie ga ik als we beiden zijn afgekoeld met ze in gesprek. Waarom wil ik dat jullie opruimen, waarom laat ik het jullie zelf doen, en dan een dikke knuffel.
Maar jij moet nu gaan laten weten dat jij de baas bent en dat zij maar te luisteren heeft.
Dat is een paar dagen heel vervelend voor beide partijen, maar als ze door heeft dat je dit keer serieus bent en consequent blijft, pluk je daar snel de vruchten van. Is er meer duidelijkheid in huis en minder ruzie. En als het dan een poosje goed gaat, kom er dan eens met haar op terug: zie je dat het nu veel fijner is voor iedereen en wat kost het nou voor moeite om te luisteren?
Oei lastige is dit joh! En als je eenmaal de negatieve spiraal ingaat dan is het steeds moeilijker om eruit te komen maar zeker niet onmogelijk. Over de kleding: niet te moeilijk doen. Kinderen hebben het hier altijd warm dus willen dun gekleed naar school. Jas is wél verplicht, daar is dus ook nul discussie over (behalve in de zomerdag). Ze weten ook dat daar geen ruimte voor discussie is dus het is nooit een punt. Ik zou proberen met je dochter het gesprek te gaan voeren op gevoelsniveau. Het worden nu bijna zakelijke welles-nietes discussies wat voor ontzettend veel frustratie voor beide kanten zorgt. Zij gaat je nog verder uitdagen en jij zit nog eerder tegen het plafond. Over het boos worden, dat doe ik dus wel. Ook je kinderen kunnen te ver gaan/ grenzen over. Dat mogen ze ook prima weten. Het is ook een afbakening. Je geeft ze ruimte tot zover jij wilt, jij bepaald en niet de kinderen. En dat betekend niet dat je uit je stekker moet gaan maar benoemt dat je wel boos bent omdat ze bijvoorbeeld niet luistert naar je regels. Dat je het graag anders wil, vraag hoe zij het ziet. Loopt ze ergens tegenaan? Vind ze het moeilijk om emoties te uiten en word alles daardoor in dit gedrag vertaald? Er kan echt veel achter zitten. Je kan ook benoemen dat je het moeilijk en verdrietig vind en dat je vraagt hoe het anders zou kunnen, laat haar meedenken/meevoelen. Dit soort gesprekjes werken hier enorm. Vaak breken ze dan hier ook echt en kom je tot het punt waar je het écht over wil hebben. Ik las hieronder PMT, dat is ook een goed advies kan ik uit ervaring zeggen.
Ik herken een heleboel om eerlijk te zijn, de grote mond doet ze hier gelukkig niet. Maar de persoonlijke hygiëne is echt om te huilen. Kleding die ze uitkiest doet me niet zoveel, sommige kinderen hebben het echt nooit koud. Daar zou ik mijn energie niet aan besteden. Soms leren ze door te ervaren.
Wij hebben onze problemen op school besproken in de zorgbespreking (zitten al in vele gesprekken vanwege de meerbegaafdheid van onze dochter) zij hebben ons doorgestuurd naar het cjg, hier ons verhaal gedaan en van daaruit doorgestuurd voor een intensief traject bij een bureau die het hele gezin terug in balans moet gaan brengen (zoontje sneeuwt bijv. onder omdat de oudste communicatief heel sterk en enorm aanwezig is.). Ik moet zeggen dat we er wel vertrouwen in hebben, nu nog afwachten of het ons ergens gaat brengen. We hebben pas twee gesprekken gehad. Onze dochter heeft hiervoor ook pmt begeleiding gehad, dit heeft de woede aanvallen echt voor 90% verminderd. Korte samenvatting, zoek ergens hulp en doe je verhaal. Schaam je niet dat het niet loopt zoals je zou willen. Degene die je als eerste aanspreekt kan je doorverwijzen zodat je bij degene komt die jullie kan helpen.
Het lijkt erop dat zij denkt dat ze de baas in huis is.... Heb jij misschien schuldgevoelens naar haar (gehad) waardoor je dit gedrag van jongsafaan toegelaten hebt?
Ik weet het niet of ze denkt dat ze de baas is in huis of dat het haar echt niet lukt zich beter te gedragen, soms is het duidelijk puber gedrag en soms is het een klein meisje dat in de knoop ligt met zichzelf.
Nu heb je wel een goed punt wat bij mij best wat emoties op roept; Schuldgevoelens heb ik een beetje van de geboorte van haar broertje, we waren heel close en dat is nooit meer echt goed gekomen ookal doe ik veel met haar alleen samen. Toen haar broertje geboren werdt kreeg ze waterpokken en mocht 10 dagen niet bij haar broertje komen van de dokter, dat moet haar best geraakt hebben ookal is ze heel erg goed opgevangen door papa en schoonmoeder waar ze ontzettend dol op is. Ze speelt sinds het begin heel veel met haar broertje maar we krijgen vaak te horen dat ze liever geen broertje had gehad wat er bij mij wel inhakt, terwijl ze toch echt altijd samen optrekken en echt heel veel plezier hebben samen. Er komt nu een tweeling aan, dat weet ze nog niet en ben ook een beetje bang dit aan haar te vertellen eerlijk gezegd, hopelijk zit er een meisje bij, ze zegt vaak nooit meer een broertje te willen maar wel een zusje, zijn wij dan egoistisch we toch nog een grote kinderwens hadden? niet voorspeld dat het een tweeling werdt maar wij zijn heel erg blij met dit nieuws en zij hopelijk straks ook. Wel enorm belangrijk dat het weer goed gaat met mijn grote meisje
Wat ingewikkeld voor jou en voor haar... Toen ik het verhaal de eerste keer las, dacht ik...adhd?? Maar al zou dat zo zijn, dan speelt ook jullie relatie dus een flinke rol en hebben die twee zaken invloed op elkaar... Ik zou nu eerst inzetten op jouw relatie met haar... Daar heb je het meeste terrein te winnen. Geef haar extra aandacht. Ga samen dingen doen. En wees heel duidelijk: geen lijstjes, maar stap voor stap begeleiden. Mocht er iets als adhd spelen, dan kan een lijstje in eerste instantie juist chaos en paniek veroorzaken. Noem 1 ding tegelijk. En verwacht wél van haar dat ze dat dan ook doet. Ga samen op de bank eens doorspreken wat jij ziet. Benoem dat je haar wilt helpen, omdat je het beste voor haar wilt. En aangezien jij de volwassene bent, moet jij hier de leiding in nemen... Durf kwetsbaar te zijn. En vandaaruit weer in contact te komen met haar. Niet vanuit schuldgevoel, maar vanuit jouw verlangen naar écht contact met je dochter. Onze zoon met autisme, roept geregeld dat hij geen zusje meer wil hebben. Een uurtje later dpelen ze samen en houdt hij zoveel van haar... Neem zulke emoties niet te serieus: ze kunnen per minuut veranderen Je bent niet egoïstisch als je nog een kindje wilt. Twijfel niet zo aan jezelf. Daar help je niemand mee. Er komen nóg twee kinderen die ook aandacht nodig hebben. En dat kan ook echt. Neem je dochter mee in alle leuke voorbereidingen en verzorging die eraan komen. Ook op die manier kan jullie relatie groeien. Het komt vást goed, als jij maar van haar houdt. En kom je er samen echt niet uit, dan kun je altijd hulp inschakelen! Succes!!
Ik heb het idee dat jij absoluut niet de regie hebt. Je dochter is niet je vriendin, maar je kind, die gewoon te luisteren heeft. Ik geloof ook absoluut niet in die softe aanpak van niet straffen.
Als ik zeg dat we kunnen eten, dan verwacht ik dat je binnen 2 minuten aan tafel zit. Hoef je echt geen kwartier later aan te komen kakken. De eerste paar keer kom ik je halen. De volgendd keer heb je pech en eet je niet mee en heb je maar honger.
Ook dat uitdagen... hier zou ze gestraft worden als ,e bewust dingen doet waarvan ze weet dat het niet mag
Jij moet de regie terug in handen nemen. Jij bent de baas en je kind heeft te luisteren en anders volgen er consequenties. Niets slechte moeder, maar juist goede moeder als je dat doet! Natuurlijk is het niet leuk om te doen, maar soms is her gewoon nodig en nogmaals, je bent niet haar vriendinnerje die leuk gevonden moet worden, maar haar moeder naar wie ze moet luisteren.
Ik heb ook niet echt een vriendin relatie met haar maar pak haar ook niet hard aan nee, regels hebben we duidelijk thuis maar merk wel dat ik nu ook moe ben van elke dag weer de strijd aan te gaan en achter haar aan te moeten lopen en tig keer moeten herhalen voordat ze iets gedaan heeft, ik kan bijvoorbeeld niet zeggen, hier is je ochtend ritueel, volg die en daarna gaan we naar school, nee, ik moet 10x naar beneden lopen om te herhalen. Komt ze thuis smijt ze alles neer, wast geen handen, helpt niet en als je wat zegt drama! nu ook nog eens steeds meer puber en grote mond.
Ik durf niet harder aan te pakken want ze is echt heel emotief en kan uren huilen Het vergeten doet ze ook niet express denk ik. Misschien inderdaad maar straf invoeren als ze echt niet luistert zoals in de bank hangen met ontbijt of niet komen eten. Ik heb haar vast te lang over me heen laten lopen, beter nu aanpakken voordat ze echt in de puber leeftijd komt!
Dat ze emotioneel kan reageren, daarmee speelt ze je uit. Je moet voor je zelf eens afvragen, maakt het echt uit als ze uren ergens over loopt te janken? Wiens probleem is dat dan, die van haar of die van jou? Op die manier chanteert ze je, en dat weet zij donders goed. Als jij vandaag tegen je zelf zegt, en nu is het genoeg, nu wordt er gewoon geluisterd en krijg je na 1 waarschuwing gewoon straf dan is dat zo. En gaat ze dan heel dramatisch doen, dan zeg je gewoon, als je zo dramatisch blijft doen, verleng ik de straf nog met een paar dagen. Daarna draai je je om en ga je wat voor je zelf doen en schenkt haar geen aandacht meer. Laat haar maar huilen. Laat zien dat het jou niet meer raakt. Het zal de eerste dagen veel weerstand oproepen bij haar want dit is ze niet gewend, maar als je vol houd en haar laat zien dat het menens is, dan zal ze ook vanzelf inzien dat haar gedrag verder niets meer uithaalt. En jij moet echt met je zelf aan de slag, om niet iemand zielig te vinden als die drama maakt en je dan vervolgens schuldig gaan voelen. Dat is echt de omgekeerde wereld.
Ik vind je echt veel te laks. Komaan zeg.. als jij zegt dat het etenstijd is dan moet ze meteen komen en niet een kwartier later. Amai dat zou hier echt niet waar zijn. Mijn dochter is ook 9 en ik heb duidelijke regels. 1 van de regels is bijvoorbeeld in de ochtend voor school geen tablet. Maandag deed ze dwars en zat op iPad. Dan heeft ze straf gekregen. 2 dagen geen scherm. Niet wassen, niet tandenpoetsen? Hoezo niet? Al moet ik ze zelf de douche in sleuren, ze zal douchen. Huiswerk is hier soms ook een ding, maar ik heb me voorgenomen om het nog maar 1x te zeggen en dan loopt ze wel tegen de lamp op school. Ze heeft verder altijd goede punten dus ik trek het me niet aan. Beetje strenger zijn en vaste regels. Op tijd naar bed en niet te vaak op schermpjes.
Ik vind dit ook respectloos van mijn dochter maar ben zo moe van dit gedrag dat ik geen zin meer heb om de strijd aan te gaan, ik heb het gevoel al mijn energie in haar te steken zonder effect. Het is ook meteen z'on drama als ik harder aanpak, dat wordt tranen met tuiten huilen en om dan haar weer gekalmeerd te krijgen is een heel gedoe. Schermpjes hebben ze hier verder niet, af en toe tv en nu voor school mocht ze wat op mijn computer typen maar verder niet. Zelf heb ik ook een druk schema, werk 40 uur per week en het huishouden komt het meeste op mij aan dus het is ook best actief s'ochtends en ben het beu elke ochtend weer hetzelfde drama te hebben, haar taloze keren te moeten zeggen dit of dat te moeten doen om op het moment dat iedereen klaar is om de deur uit te gaan ze nog steeds iets vergeten terwijl ik dat daarvoor 10 keer herhaald heb. Maakt jou dochter ook een gigantisch drama als je ze straft bijvoorbeeld? of is mijn dochter echt uitzonderlijk emotief...
Ze kan hier ook huilen idd als ze echt ruzie krijgt, maar ja dat is dan maar zo. We maken het uiteraard ook altijd weer goed. Ze krijgt echt enorm veel praatje. Echt puber gedrag. Ik moet ook heel veel dingen telkens herhalen. Doe je papiertjes weg, potjes van Cornflakes enz.. maar ik blijf wel m’n energie erin steken, want het moet gewoon. Ik kan wel begrijpen dat als je zoveel werkt en ook nog zwanger bent, dat je de energie mist. Ik moet zeggen dat ze bij mij ook meer proberen dan bij m’n man. Die is echt streng en ze weten dat ook.
Misschien ben ik dan echt wel gewoon te zacht met haar en moet ik meer doorzetten, ben denk ik dan gewoon niet consequent genoeg en moet na drie keer waarschuwen harder aanpakken inplaats van 10 keer op dezelfde toon dingen blijven zeggen. Met mijn man gaat het ook beter, hij kan meer uit zijn slof schieten en dan is iedereen meteen rustig en bizar genoeg huilt ze niet of minder als hij aanpakt. Nooit gedacht dat ik op deze leeftijd al zoveel moeite met de opvoeding ging krijgen en dan heb ik maar twee kinderen nog
Ik herken wel wat ADHD-puntjes van mijn 9-jarige zoals slordigheid, simpele dingen als WC doortrekken vergeten, niet kunnen plannen (ineens in paniek dat huiswerk niet is gemaakt). Bij haar is het adhd ook veel minder zichtbaar op school (dan past ze zich aan).
Ook zie ik wat pubertrekjes zoals ik dat bij mijn 11-jarige zie (grote mond, wisselende emoties).
Hoewel je het niet letterlijk benoemd, zal ze vast wel merken dat zij veel vaker commentaar krijgt dan haar broertje.
Het hoeft echt niet perse aan jou te liggen als het thuis minder gaat. Blijkbaar heeft ze wél geleerd 'hoe het heurt'. Mijn kinderen zijn elders ook veel beter opgevoed.
ADHD zit wel in de familie, dingen vergeten doet ze waarschijnlijk ook niet express maar daar komt nu steeds meer "puber" gedrag bovenop, ik zie duidelijk dat het voor haar moeilijk is want ze wordt ook heel emotief als ik er wat van zeg en ik wordt niet eens boos en straf ook niet.
Ik vertel haar vaak ook dat haar broertje 4 jaar jonger is en dat het voor hem makkelijker is omdat hij al een grote zus is die voorbeeld geeft positief of negatief, maar dat we van allebei evenveel houden en dat zij heel veel dingen al weer beter kan dan haar broertje dus we praten er wel over. Het lukt haar echter niet om haar gevoelens met woorden te uiten. ik ga haar wat meer bij de dagelijkse taken betrekken en een duidelijk schema invoeren, misschien helpt dat.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (49) Verversen