Onze dochter is nu 7 maanden en het gaat super goed met haar. :) Ik ben alleen de laatste tijd soms zo chagrijnig. Ik mis soms ook wel wat tijd voor mezelf en quality time samen met mijn vriend. Ik doe regelmatig wat voor mezelf, dus daar ligt het ook niet echt aan. Ben niet zo goed in plannen/dingen organiseren. Ik was altijd meer van het spontane, maar probeer nu toch wat meer te plannen. Aan de ene kant vind ik het heerlijk met baby. Aan de andere kant wil ik weer meer vrijheid/gemak (?) om dingen te kunnen doen. Mijn vriend heeft hier niet zo'n last van en hij vind het ook prima om thuis te blijven als ik weg ga. De borstvoeding speelt ook wel een rol. Die vind ik ook fijn (super makkelijk en rustgevend als ik thuis ben) en niet fijn (rekening houden met voedingstijden/kolven als ik ergens heen ga). Tja.. beetje dubbel allemaal. Die chagrijnigheid hoort misschien ook wel bij het ontzwangeren. Hoe hebben jullie het eerste half jaar tot jaar na de bevalling ervaren?
Graag geen adviezen over wel of niet stoppen met de borstvoeding (komt vanzelf wel dat ik ga afbouwen. Ben vooral benieuwd naar jullie ervaring met chagrijnigheid ;)
Mijn man zei na een paar maanden : waarom ben je vaak zo boos 🤭🤭🤭 Dat opende mijn ogen direct! En direct ook kunnen omkeren gelukkig Hier was het stress om de baby, al het nieuwe, het goed willen doen in combi met slaap tekort, weinig tijd voor elkaar enz enz. Wordt weer beter, maar achteraf had hij dit best eerder mogen aangeven.
Fijn dat je het direct kon omkeren! De oorzaken zijn heel herkenbaar. Als mijn vriend het aangeeft, dan voel ik me snel aangevallen.. heb nog wat tijd nodig.
Ja, dat heeft ook te maken dat je zo druk bent met je kindje en dat ook stress en vermoeidheid kan geven ( naast veel plezier). Dan is er even weinig ruimte om te kunnen verplaatsen in de ander en verwacht je misschien wel dat de ander het zelf wel begrijpt en juist ondersteuning aan jou biedt. Blijven praten en vragen aan elkaar hoe het gaat. En dat kan best lastig zijn als je zelf onder drukt staat. Bedenk ook dat de meeste kersverse ouders hier tegenaan lopen, alleen zal niet iedereen hiervoor (uit zichzelf) uitkomen. Ik had trouwens ook 9 maanden bv, volgens mij heeft dat niet zo heel veel ermee te maken (ontzwangeren gaat dan geleidelijker is mij verteld).
Mijn man zei na een paar maanden : waarom ben je vaak zo boos 🤭🤭🤭 Dat opende mijn ogen direct! En direct ook kunnen omkeren gelukkig Hier was het stress om de baby, al het nieuwe, het goed willen doen in combi met slaap tekort, weinig tijd voor elkaar enz enz. Wordt weer beter, maar achteraf had hij dit best eerder mogen aangeven.
Het enige wat ik kan zeggen is dat het heeeeeel herkenbaar is, ik ben op een gegeven moment naar de dokter gegaan en had ernstig foliumzuur tekort… misschien even op een aantal dingen laten prikken?
Denk niet dat als je zou stoppen met bv dat je niet meer chaggi bent, het hoort er gewoon bij. Het ia gewoon heel vermoeiend en soms word je gewoon geleefd. Misschien is er nu juist wat meer ademruimte en verwerk je eigenlijk die eerste maanden. Ik sta dan namelijk echt even over automatische piloot, hoe moe je ook bent je moet door.
Zou denken dat dit meer te maken heeft met wennen aan het nieuwe leven, babytijdperk met steeds weer andere fases dan met puur en alleen hormonen. Zo'n eerste jaar met een eerste kind is gewoon intens, intens leuk en soms intens vervelend!
Nee, helaas niet. Denk dat het ook meer met ontzwangeren te maken heeft en je hormonen die alle kanten op gaan. Ik heb bij de oudste helemaal geen bv gegeven en toen had ik het ook. Bij borstvoeding komt er juist een gelukshormoon vrij.
Van 0 naar 1 vond ik een enorme overgang. Je moet je altijd aanpassen aan.. je kan niet zomaar zeggen zoek het zelf uit. Ik heb ooit de tip gekregen beleef vooral het nu. De kleine dingen kunnen het heel mooi maken en nu heeft de baby gegeten is nu rustig, dus nu kan ik zelf iets. Spontaan uit eten kan nog steeds, maar ik zou vooral de rustige dagen kiezen;)
Tja.. als je kinderen krijgt lever je aan vrijheid en gemak in. Keyword is dan ook, accepteren. Ik heb beide kinderen okk bv gegeven en ik hetken het wel, maar kon me er goed bij neerleggen. De tijd dat je straks weer wat spontaner dingej kan doen komt echt wel weer. Als je het accepteert en neemt zoals het is, dan is het al een stuk makkelijker. Als je blijft hangen in wat je wil maar niet kunt, ervaar je het alleen maar als zwaarder.
Hoort er een beetje bij. Horrormonen moeten allemaal nog goed herstellen. Duurt met bv nog langer. Maar het wordt beter! Doorgaan met voeden. En er eventueel ook veel uitgaan met je kindje. Meestal zal het slapen in de wagen, en borst geef je tussendoor nog een keer in een brasserie of café. Rustig hoekje en gaan met de tiet
Ha Yune, dank je! Ik ben blij dat ze redelijk goed in haar bedje slaapt, dus ga er niet meer zoveel op uit met haar. Misschien ben ik daar iets te strikt in geworden. Hoop dat ze binnenkort mee op de fiets kan. Geeft ook weer wat meer mogelijkheden.
Hormonen kunnen je gemoedstoestand behoorlijk beïnvloeden. Ook bortsvoedingshormenen en ontzwangeren... Is je cyclus alweer op gang? Dat kan ook een rol spelen. En daarnaast is het voor de een makkelijker om aan een nieuwe rol te wennen dan voor de ander... Het tijdperk waarin jij het middelpunt van je leven was, is voorbij... Dat besef kan even lastig zijn... Probeer je er niet tegen te verzetten. Daar wordt het alleen maar lastiger van. Go with te flow... dan wordt het waarschijnlijk echt wel weer gezelliger in je hoofd en kun je ook beter genieten van alles wat je hebt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (19) Verversen