Goedemorgen dames, De laatste weken begint het nu eigenlijk steeds erger te worden. Mijn zoon(3) doet gemeen tegen zijn kleine broertje(10 maanden). Hij beukt hem weg met z’n hoofd, gaat op z’n handjes staan, probeert in z’n handjes te knijpen, etc.
Maar eigenlijk alleen wanneer z’n broertje ‘in de weg loopt” als hij aan het spelen is. Dus als hij van a naar b wilt en z’n broer kruipt daar dan gaat ie even gauw op z’n handen staan, dat soort dingen..
Heeft dit met jaloezie te maken? Of meer met.. je loopt nu in mijn domein, etc?
En hoe pak ik dit aan? Heb al heeel vaak gezegd dat hij lief moet zijn voor zijn broertje. Dat het z’n broertje pijn doet, en dat het niet aardig is.
Nu is mijn man al zo ver dat hij zodra het gebeurt hij hem bij z’n arm pakt en streng toespreekt. Maar denk dat dat ook niet de juiste optie is?
Denk toch wat jaloers gedrag wat begrijpelijk is op die leeftijd. Heb hier twee pubers die elkaar in de haren vliegen 🙈 maar toch kunnen ze ook niet zonder elkaar
Mijn kids zijn al wat ouder, 7en 6 maar zelfde hier.
Ik zeg dat het soms echt heel lastig is om een broertje te hebben en soms ook zeker niet leuk, maar prpbeer het bespreekbaar te maken. We gaan niet slaan/schoppen of pijn doen, we praten dit uit.
Ja heel herkenbaar hoor lieverd. Ik grijp alleen in wanneer het "te erg" wordt. Zoals wanneer Mikaël op Alex zijn hoofd slaat, of hard duwt, of op zijn rug bokst. Dat vind ik niet oke. Maar ze duwen elkaar, bijten elkaar, staan op elkaars handjes, rollen over elkaar heen zodat de ander niet kan opstaan, echt pestgedrag eigenlijk 😅 ik laat ze gewoon doen. Ze doen het toch allebei. En dat zal ook zo zijn als Miles wat ouder wordt en zichzelf kan verdedigen.
Vroeger werd ik op alles kwaad en dat maakte het eigenlijk erger. Dan deed Mikaël het met opzet nog meer
Herkenbaar. Ik merk dat het gedrag sterker wordt als ze zelf aandacht wil.
Maar anders dan dat is ze heel lief. Zuslief moet ook een snoepje of iets lekkers. Ze neemt haar fles mee.
Het vervelendste wat ze doet is haar zus op sleeptouw nemen. Dus ze tilt haar op en wil erg graag bepalen wat ze samen gaan doen.
Hier ligt de focus op dat ze moet bedenken wat zij zelf graag wil qua spelen. Dus een goede balans tussen samen en alleen spelen.
Wij zeggen ook vaak, kijk eens, vindt ze dit leuk? Dus idd ook proberen dat ze emoties kan lezen.
Wel zijn we erg strikt met bijten, slaan of schoppen. Dan gaat ze op de trap. Ook kleine zus weet zich nu al te verdedigen. En als zij slaat of knijpt (zo klein als ze zijn) zeggen wij daar ook absoluut wat van. Zo weet haar grote zus ook dat de regels niet alleen voor haar zijn, maar dat dat is hoe we met elkaar omgaan.
Broertje pijn doen mag natuurlijk niet, dat moet grote broer nog leren. Aan de andere kant vind ik het vanuit zijn perspectief ook gewoon logisch; het lijkt mij ook irritant als je lekker zelf aan het spelen bent en zo'n ongeleid projectiel van 10 maanden komt dat "verstoren". Het is niet per se een onlogische reactie, alleen niet de juiste. Zoals het hier al eerder staat, "lief doen" is een nogal abstract begrip. Bovendien kan je lief doen niet afdwingen - maar de ander met rust laten wel. Ik weet ook niet wat je precies bedoelt met "streng" en of dat helpt of niet. Ik zou vooral rustig en geduldig blijven, en zo concreet mogelijk in wat er wel en niet mag. Kan je het boek "How2talk2kids" hierover erg aanraden.
En misschien is voorkomen ook wel beter dan genezen; kan je niet bijvoorbeeld een deel van de kamer afschermen, zodat grote broer daar alleen rustig kan spelen en kleine broer ergens achter een barricade blijft, en daar lekker op ontdekking kan? Heb vaker gezien dat dat hielp en vaak ook maar een paar maanden nodig was. Gezellig samen spelen komt later vast wel.
De oudste is gebaat bij duidelijkheid. De aanpak van jouw man werkt op termijn beter. De oudste moet duidelijk gemaakt worden dat zulk gedrag niet wordt getolereerd en hij moet leren wat de consequentie is van dit gedrag. Consequent zijn en één lijn trekken als ouders. Succes.
Ik denk dat de boodschap van jouw man duidelijker overkomt dan een moeder die zachtjes zegt dat hij lief en aardig moet doen... Lief en aardig zijn vrij abstracte begrippen. Een peuter heeft duidelijkheid nodig: "dit mag jij niet doen. En dit is de consequentie. " Als hij zijn broertje weer expres pijn doet, zou ik heel duidelijk zeggen dat dit mag. En vertel hem wat er gebeurt als hij dit weer doet. En houd hem daar ook aan. Op deze leeftijd werkte het hier goed om ze 3 minuten in de hoek te zetten. Je kunt vsn een peuter niet verwachten dat hij lief gaat doen omdat hij aardig gevonden wil worden
Ik vind dat jou man dit wel goed doet. Pijn doen word hier echt niet getolereerd. Ik zou hem dan in de hoek zetten en achteraf nog eens heel duidelijk zeggen dat dit heel stout is.
Nou ik zou precies zo reageren als je man. Ik geloof niet in dat aanpappen met kinderen en altijd maar met een brede lach zeggen wat je van ze verwacht, ook als ze herhaaldelijk niet willenluisteren. Ze hebben gewoon te luisteren en als ze na een paar keer streng doch vriendelijk nog steeds niet willen luisteren dan word ik boos en pak ik ze ook stevig bij de arm en mag hij even op een stoel gaan nadenken. Dit is gedrag wat ik absoluut niet wil zien, expres iemand pijn doen, en hij moet echt goed begrijpen dat dit gewoon echt niet kan. Dus ik zou als ik jou was ook maar wat strenger gaan reageren, want ook voor jou jongste moet het thuis een veilige plek zijn, en dat bereik je niet door vriendelijk te blijven zijn, want het heeft zo te zien geen effect op je oudste.
Ik moet er wel bij zeggen, dat ik gedrag als wat jij benoemd, namelijk expres pijn doen als hij langs loopt en zijn kleien broertje feitelijk niets verkeerd doet, harder straf, dan wanneer kleine broer constant het speelgoed van zijn grote broer overhoop trekt. Dan is de reactie nog steeds niet goed, maar dan is het begrijpelijk. Belangrijk is het dan, om je oudste te leren jou te roepen als kleine broer aan zijn speelgoed dreigt te komen, en dat je hem leert zijn kleine broer iets anders te geven en aan jou de taak om dat ook enigszins voor te zijn en goed op te letten. Zorgen dat beide kinderen met elkaar leren spelen, maar ook tijd apart krijgen om even ongestoord te kunnen spelen zonder dat ze elkaar lastig vallen. Dus je jongste gewoon ook even in de box zetten, of bij jou op schoot of zorgen dat de kleine in jouw buurt speelt. Vaak zie je dan, dat als ze dan na een tijdje weer even samen zijn, dat het dan veel beter gaat, en kan de oudste ook veel beter hebben dat zijn jongere broertje weer even om zich heen heeft.
Ik vind niet dat je man te hard optreed hoor, op een baby zn voetje staan moet hij leren dat dat echt niet oké is. Als mijn dochter van 3 jaar iets echt stouts doet bij haar broertje van 16 maanden, dan gaat ze toch echt de gang op..
Het is natuurlijk voor een peuter ook heel irritant dat je broertje ineens overal ligt te dweilen terwijl jij erlangs wil. Je zit lekker in je spel zoals je al ruim 2 jaar gewend bent en dat moet je nu ineens anders doen. En als je ouders je dan ook nog eens niet begrijpen en het alleen maar opnemen voor de dwarsligger, ja dan word je boos.
Voor ons als volwassene is het natuurlijk simpel hè, loop er even omheen en doe niet zo moeilijk. Maar een peuter moet dit nog leren en heeft die empathie nog niet zo. Dus i.p.v. de “harde hand” zou ik het anders oplossen.
“Vervelend hè, dat je broertje steeds in de weg kruipt. Ik zou dat ook stom vinden als ik lekker aan het spelen was. Maar weet je, je broertje is nog klein, die snapt dat nog niet. Je mag niet op zijn handen staan, dat doet pijn. Zullen we kijken waar je broertje even mee kan spelen, zodat jij ook weer je gang kan gaan?” Of zoiets.. Maar ik zou wel benoemen dat het inderdaad vervelend is. Zo geef je hem wel het signaal dat je hem ook nog ziet en niet alleen achter de jongste staat.
Ik zou ook streng optreden tegen zulk gedrag hoor. Ook als dat bij een kleintje is die nog niet goed zijn emoties kan uiten, mag het echt duidelijk zijn dat dit niet oké is. Probeer het voor te zijn, en lukt het niet dan mag je hem echt even apart nemen, op ooghoogte gaan zitten en streng zeggen dat dat niet mag. Beetje flinke verbazing veinzen dat ie zoiets doet wil ook wel werken. Doet hij het daarna weer, dan zou ik een korte time out geven. Daarnaast zou ik wel werken aan hoe je dan wél met elkaar omgaat. Even een stap opzij doen, om elkaar heen lopen, niet elkaar pijn doen. Misschien ook wat investeren in naast elkaar spelen en een beetje samen spelen (geote broer stapelt duplo blokken en geeft die aan broertje, zoiets, blijf er een beetje bij om het in goede banen te leiden. Let wel op dat het niet alleen maar is 'jij moet rekening met je broertje houden'. Zeg vooral ook af en toe tegen de kleine 'nee, niet afpakken' of 'ga jij maar even hier zitten, want je broer is nu daar bezig'. Bewaak het evenwicht, dan voelt hij zich ook gezien
Oh hier ook hoor. En mijn zoontje is echt ultra zachtaardig en zorgzaam. En toch! Mijn dochter is al wel iets ouder en ik snap dat het soms echt irritant is voor mijn zoon. Ze doet het soms zelf ook, dochter is eigenlijk feller. Maar is idd rond 1 jaar begonnen. Ik denk dat je zo moet doorgaan, maar ook zien waar zijn probleem ligt; wat vindt hij precies vervelend? En wat kan hij wél doen, behalve niét zijn broertje pijn doen (broertje ander speelgoedje geven als hij zijn speelgoed pakt, papa of mama om hulp vragen als hij ergens niet bij kan omdat broertje er ligt etc)? Ik probeer altijd wel te zeggen dat ik wel snap dat het vervelend is, maar natuurlijk wel duidelijk blijven.
Dankjewel voor de tip! Soms geeft hij inderdaad ook een ander speelgoedje, of doet hij het met zijn woorden. “Nee Morris, niet aan mijn speelgoed”. En dan haal ik z’n broertje weg en complimenteer ik hem doordat hij het goed oplost. Maar vaak gebeurt het te snel omdat hij heel snel gefrustreerd raakt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (24) Verversen