Voor iedereen die bang is (vanwege verleden ) voor een miskraam / missed abortion, merken jullie ook dat de angst groter wordt als je iemand verteld over de zwangerschap? Ik ben zo bang dat, als er wel weer iets mis gaat, dat dan ook kenbaar moet maken.. Hoe gaan jullie daar mee om?
Ik heb een heel verleden, die maar weinig mensen kennen. Kort aangegeven is dit onze 11e zwangerschap. Waarvan hopelijk de 4e die ik mag voldragen. 5 miskramen ( tussen 5 en 6 weken ) 1 missed abortion (kwamen met 10 weken achter dat t met 8 weken gestopt was) en 1 zwangerschap die ingenesteld was in mijn keizersnede litteken, waardoor te gevaarlijk om te te dragen.
Nu ben ik vandaag 10 + 5 en heb al een aantal goede echo's gehad, waarvan de laatste vorige week maandag met termijn bepaling.
Mijn ouders weten het sinds vorige week. En nu wil mijn man zaterdag zijn moeder vertellen. (Dan 11 + 3 ) Helaas heeft ze vaker bewezen dingen niet voor zichzelf te kunnen houden, de kans is groot dat, ook al vragen wij van niet, iedereen t toch redelijk snel weet.
Ik merk dat ik er angstig om wordt. Wat als het nu wel weer mis gaat? Dan moet dat ook uitgebreid kenbaar gemaakt worden. Ergens voel ik me ook schuldig dat ik zo angstig ben, als of ik frummel geen vertrouwen kan geven.
*Helaas is later vertellen geen optie, we zien elkaar heel weinig en anders is het ruim een maand verder. En dit wil mijn man niet.
Ik ben een slecht voorbeeld denk ik 😅 zelf 10 zwangerschappen gehad 1e miskraam bij 5 weken, 2e dochter, 3e zoontje overleden met 20 weken zwangerschap, daarna 5 miskramen tussen de 4-14 weken , 9e zwangerschap zoontje overleden met 16 weken zwangerschap en afgelopen januari kwam ik erachter voor de 10e keer zwanger te zijn. Zwangerschap niet gedeeld met familie en vrienden en pas toen ze gezond genoten werd met 32 weken afgelopen juli het nieuws gedeeld. Veel te bang dat het na het vertellen mis zou gaan! Gelukkig hielp Corona tijd goed mee het verborgen te houden
Wow jullie hebben ook een heftig verleden! Hadden jullie het bij alle keren dat het niet goed ging wel verteld? Lijkt me heftig om het zo lang voor jezelf te houden, ook al voelt dat op dat moment het beste.
Bij de miskramen niet altijd... al ben uh altijd wel heel open geweest over de zwangerschappen en ons verleden. Iedereen had er best wel een mening over de hoeveelheid zwangerschappen en toen we er voor de 10e keer achter kwamen zwanger te zijn zat ik niet te wachten op al die meningen, mensen die het afkeuren, mensen die het bagataliseren etc. Ik denk we zeggen eens niks en kijken wat er gebeurd. Als ze het niet redt dan vertellen we het maar hoeven we ook nergens discussie over te hebben en als ze het wel redt vInd ik het zelf al spannend genoeg en is het een cadeautje om het te delen.
Niet echt eigenlijk. Ik had er eerder spijt van dat ik destijds niets over de miskraam heb verteld tegen mijn naasten. Bij de volgende zwangerschap wisten mijn (schoon)ouders al vrij vlot van de tweede zwangerschap.
Vond je het niet heel spannend om dan als nog redelijk vroeg te vertellen ondanks eerdere miskraam? Zat er veel termijn verschil tussen jullie miskraam termijn en het termijn waarop jullie de andere zwangerschap vertelde?
Totaal niet spannend. Leuk juist. Wat bedoel je met termijn? Had de miskraam al vroeg, rond zes weken. Heb het pas maanden later, toen wij in de medische molen belandden, vertelt aan mijn ouders over de miskraam en het traject. Dat had in mijn optiek ook wel eerder gekund.
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Hopelijk blijft alles deze keer goed gaan. Heftig dat jullie zo veel verlies hebben meegemaakt. Snap goed dat dat jullie nu angstig maakt.
Zelf vind ik het juist prettig om het aan in ieder geval onze ouders te vertellen, omdat zij ook goed kunnen steunen als het mis gaat. Het voelt ook een beetje vreemd om het achteraf te vertellen. Als ik verdrietig ben en aan mij gevraagd wordt waarom.
Maar dat is wel anders en lastiger als jouw schoonmoeder het niet voor zich kan houden. Dat lijkt me ook echt heel storend. Het lijkt me namelijk niet meer dan logisch dat als jullie vragen of ze het voorlopig nog even voor zich zou willen houden, dat zij daar gehoor aan geeft. Vind je het vervelend om mensen die je minder goed kent te moeten vertellen dat je een miskraam hebt gehad? Als jouw schoonmoeder de zwangerschap zo nodig wil aankondigen, kan zij ook degene zijn die aan de kennissen en andere familie doorgeeft als het helaas fout is gegaan. (Al dan niet met een opmerking dat jullie liever niet willen dat mensen hierover gaan praten met jullie) Ik merk zelf ook dat hoewel ik me er niet voor schaam en niet begrijp waarom het een taboe zou zijn om over een miskraam of MA o.i.d. te praten, dat ik het zelf ook niet (graag) doe. Gewoon omdat ik het te pijnlijk vind om er extra aan herinnerd te worden. Maar de ervaring leert ook dat vele mensen er toch niets over zeggen, je geen sterkte wensen en er ongemakkelijk mee omgaan. Ook als zij het wel weten zul je er waarschijnlijk niet constant over te hoeven praten of het uit te leggen. Blijkbaar is het een onderwerp waar mensen zich heel ongemakkelijk bij voelen. Dus is het probleem dat jullie helemaal niet willen dat mensen weten wat jullie meegemaakt hebben? of dat jullie er als het weer fout zou gaan niet over willen praten met mensen die wat verder van jullie af staan? Dat tweede komt denk niet heel vaak voor.
Ik hoop dat je het een beetje van je af kan laten glijden en je minder druk kan gaan maken. De echo is tot nu toe gewoon goed, dus dat is enorm hoopvol. Succes in deze spannende tijd.
p.s. Misschien kunnen jullie een middenweg vinden door haar een extra keer op te zoeken over twee weken?
Voor ons is het geen schaamte wat we allemaal hebben meegemaakt. We delen het ook wel met mensen, maar die staan dichter bij ons dan bvb mijn schoonmoeder. (Klinkt zwaar, lang verhaal, we hebben er vrede mee)
Het is voor mij meer de emotie die vast zit aan het moeten vertellen als het mis gaat. Na de, een na laatste keer ben ik emotioneel helemaal ingestort. Met uiteindelijk uitgebreide therapie die mij er weer bovenop heeft geholpen.
Klinkt wellicht gek, maar ik probeer mezelf een soort van in te dekken. Hoe minder mensen het weten, hoe minder mensen ik mijn verdriet hoef te laten zien als het mis gaat?
De vraag is natuurlijk voornamelijk, wanneer ga ik dan wel vertrouwen hebben? Zou zo zonde zijn als ik helemaal niet zou kunnen genieten. Misschien moet ik het ook maar zo langzamerhand beetje gaan toelaten. Want ben er wel echt heel blij mee!
Ja, dat is ook erg lastig. Een MA of late miskraam/foute innesteling is wel een stuk minder vaak voorkomend dan een miskraam in de eerste paar weken. Zeker als je een kloppend hartje hebt gezien en al 10+weken bent is de kans dat het goed gaat al zo veel groter. Maar het blijft lastig om er meer vertrouwen in te hebben na een eerder verlies. Hopelijk lukt het je binnenkort toch om iets meer te gaan genieten.
Allereerst wil je veel sterkte wensen met jouw miskramen die je gehad hebt. En proficiat met degene die je voldragen hebt en zeker met de nieuwe zwangerschap! Ik had dit ook. Mijn vriend wou het alweer snel tegen onze ouders zeggen maar ik hield de boot af. Te veel schrik dat het dan slecht ging gaan. Terwijl ik heel open ben over ons verleden en er zelfs een blog over heb. Bij de laatste echo op 10w leek alles goed dus dan samen besloten om het te zeggen tegen de ouders. Sindsdien loop ik met stress en een bepaalde druk op mijn schouders. Ik doe alles wat ik moet doen maar vrees alweer dat er iets fout zal lopen en dat had ik daarvoor niet. Ik begrijp je dus zeker.
Ja, ik ben daar heel open en eerlijk over. Pas op, ik heb wel een soort rust gevonden bij deze zwangerschap. Gisteren de echo gehad voor 12w en deze keer was alles in orde. Bij de tweede zwangerschap ben ik tot 15 weken geraakt maar toen wisten we vanaf de 13de week dat het niet juist was. Ben dus 2w later ingeleid om te bevallen.
Maar als je angsten hebt, is het wel altijd fijn als je dat met iemand kan delen. Mijn mama wist het nu 1,5w en ik heb wel eens kunnen ventileren bij haar. Je hebt sowieso wel iemand nodig denk ik. Ik denk ook dat het 'belangrijk' is dat er een opvangnet is. Ik ben heel open over ons verleden, heb zelfs een blog over alles wat er is gebeurd. Dus moest het fout gaan dan zou de rest van mijn familie en dichtste vrienden het ook te horen krijgen maar toch ben ik (nog steeds) terughoudend om het te vertellen.
Oef dat zijn er veel. Snap wel je bezorgdheid. Ik heb zelf 'maar' 1 miskraam gehad en ben nu ook 10 weken zwanger. Hoe erg het ook is, kan het altijd nog misgaan. Dus kan je het nooit vertellen? Als het misgaat weten dierbaren wat er aan de hand is en kunnen ze je steunen. Zelf heb ik het met 5 weken al verteld, doordat ik in de ziektewet zit in het 1e trimester. Bij mijn miskraam kreeg ik veel steun en dat was fijn.
Zeker in jou geval als je je schoonmoeder pas over een maand te zien krijgt zou ik het wel vertellen. Na deze mooie echo's is dit een mooie tijd om het aan te kondigen. Succes met je besluit
Ja je hebt gelijk. Daarom voel ik mijzelf ook ergens schuldig tegenover onze 'frummel'. Als of ik hem/haar niet kan vertrouwen. Zo kan ik het inderdaad nooit vertellen... Want tot het laatste moment kan het mis gaan natuurlijk. Misschien toch goed om eens aan meer vertrouwen in frummel en mijn lichaam proberen te krijgen. We zijn immers alle momenten waarom het eerdee mis ging voorbij.
Je schuldig voelen hoeft absoluut niet! Makkelijk gezegd natuurlijk, maar echt je nergens schuldig over voelen! Hoop dat je kan genieten van je zwangerschap en je kleine "frummel" 😁❤
Ik lees nu dat later vertellen geen optie praat dn met je schoonmoeder waar je mee zit en vraag als ze nog eventjes het voor haar wil houden en graagt wilt dat iedereen het via jullie zal weten
Denk dat het inderdaad zo iets gaat worden. Uiteindelijk heb ik die woensdag erna met 12 weken weer een echo. Dus ze hoeft echt maar 4 dagen der mond te houden.
Wij hebben het verteld op bijna 15 weken, na de nipt en de echo op 12 weken natuurlijk heb je nog geen gerantie dat het dan goed blijft gaan. Probeer te genieten van je zwangerschap en niet er vanuit te gaan dat het toch misloopt en veetellen wanneer jullie er klaar voor zijn dat is enkel en alleen jullie beslissing. Zwangerschap is zo om al lijkt dat niet zo. Gefeliciteerd
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen