Hoi allemaal, ik zit al maanden met mijn hoofd en hart vol. Nadat onze oudste is geboren, hebben we lange tijd te kampen gehad met zijn gezondheidsproblemen (hart). We hebben toen een hele nare verlof/kraamtijd gehad en uiteindelijk de eerste 2 jaar veel in ziekenhuizen gezeten met hem. Omdat de klok tikte en we ondanks alles zo graag een tweede wilden, zijn we er daarna wel voor gegaan. Een miskraam volgde maar ondertussen knapte onze oudste steeds meer op en werd alles wat normaler. Maar de miskraam hakte er in. Ook al was ik nog niet ver, alle verdriet uit de jaren daarvoor kwamen in die periode naar boven. Uiteindelijk werd ik redelijk snel opnieuw zwanger. Dat was prachtig maar ook heftig. Ik kreeg HG (schijnbaar al een lichte vorm daarvan in de 1e zwangerschap gehad maar nu sloeg het echt toe) en lag met 6 weken voor het eerst in het ziekenhuis. Het bleek niet bij die ene keer te blijven. Ik heb vaak gedacht, dat ik dit niet haal. Maar toch hebben we de eindstreep gehaald en hebben we rond de bevalling veel kunnen inhalen van de eerste keer. Een fijne kraamtijd, een kraamverzorgster thuis bijvoorbeeld en een super bevallingsbegeleiding (hoe heftig het ook was). Onze tweede is helemaal niets tekort gekomen door de HG. Gelukkig! Super blakend en waar ik bij de 1e na een paar weken de borstvoeding moest opgeven, gaf ik de tweede 1,5 jaar lang BV. Het was echt een fijne tijd. We zaten wel midden in een verhuizing en en waren druk met banenwissel maar toch ging alles verder goed. We dachten wel dat we hiernaar het geluk niet nog een keertje mochten uitdagen en hebben geprobeerd ons erbij neer te leggen dat we “klaar” zijn. Maar hoe zeer ik ook van mijn jongens houd, ik wilde altijd nog een meisje erbij. En toen zijn we toch weer gaan praten... Probleem is nu dat ik de 39 al heb gepasseerd en nooit ouder dan 40 moeder wilde worden (ook als dat wel kan). De jongste is bijna naar school, er komt rust in de tent en we willen er misschien toch voor gaan. Ook als het een jongetje wordt. Dan hebben we het in ieder geval geprobeerd en gaan we met zo hard van 3 jongens genieten. Maar ik maak me deze keer wel veel drukker merk ik. Over mijn leeftijd en gezondheid en reacties uit onze omgeving. Ik heb net een mooie sprong in mijn carrière gemaakt, huis/auto alles is net niet ideaal en we genieten stiekem van de spontaniteit die voor het eerst in 7 jaar in stukjes terug komt. De beslissing valt zo zwaar. Ons hoofd zegt nee. Ons hart is heel erg bang maar roept ja. Om zich direct aansluitend weer doodsbang te verstoppen want waar zijn we in hemelsnaam mee bezig?
Ik heb de huisarts om advies gevraagd maar die zegt dat de HG nog erger kan zijn en dat in combi met mijn leeftijd misschien voldoende info is om een besluit te nemen...pfff...niet opbouwend. Hebben jullie advies voor mij? Heel erg bedankt.
Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor jullie berichten. We hebben hier alle varianten geprobeerd “door te voelen” en uiteindelijk vandaag een afspraak gemaakt om volgende week het spiraaltje te laten verwijderen. Ondertussen hebben we familie, vrienden, werk ingelicht over onze wens en krijgen we veel steun. Ook onze kinderen praten er nu al weken over, we zijn erg open met hen, ook in het kader van eventuele ziekte bij mij en praten er met elkaar over hoe we er samen doorheen komen en ze hebben leuke ideeën daarover. En of jonge of meisje, ik weet dat ik met beide gelukkig wordt en mijn man ook. We willen gewoon toch voor het grote, chaotische gezin gaan en ja, ik besef me dat het niet ineens “zachter” gaat worden thuis door een meisje maar dat ik de zachtheid elders weer ben gaan ophalen. Dat was iets waar ik de laatste maanden emotioneel even doorheen moest. Leuk is dat mijn zoons pleiten voor een jongetje, hahaha. Dus het maakt ons niks uit wat het wordt. Hoe dan ook leuk en ja, er zal altijd herrie en chaos blijven thuis en de drukte zal alleen maar meer worden en dat is prima! De praktische dingen lossen we wel op als het zover is en de rest zien we dan wel. Er is In ieder geval alle ruimte in ons hart voor nog een kindje en we kunnen niet wachten. De leeftijd vind ik persoonlijk wel erg spannend vanwege de risico’s maar ik probeer me vast te houden aan alle positieve verhalen.
Volg je hart, want dat klopt altijd😉 Ik begrijp je twijfel. Ik werd op mijn 39e voor het eerst moeder. Daarvoor 3x miskraam. En vlak voor mijn 41e werd de jongste geboren. Het waren pittige zwangerschappen en de eerste bevalling ging met ernstige complicaties. Tóch mijn hart gevolgd en gelukkig maar, anders was de jongste er niet geweest. Na zijn geboorte heb ik wel naar mijn verstand geluisterd. 41 en een keizersnede. Dan moet je minimaal een jaar wachten. Zou ik pas vanaf mijn 42e weer mogen proberen. Gezien mijn voorgeschiedenis en lichamelijke, de realistische keuze gemaakt dat het goed is zo... Soms is dat toch het beste. Qua leeftijd zou het best kunnen. Dat bezwaar had ik ook, maar mijn gynaecoloog vertelde dat zijn vrouw ook boven de 40 was tijdens de zwangerschap van hun jongste.
Ga er gewoon voor. Iedereen dacht dat het bij mij ook klaar was. Tussen nummer 1 en 2 zit 5 jaar verschil. Bij de eerste, gestopt met de pil en direct zwanger. Bij de tweede heeft het 1,5 jaar geduurd voor een goede zwangerschap. Tussendoor een miskraam en een missed abortion. Tweede zwangerschap ook HG. Bij de eerste nergens last van. Bij de derde had ik gezegd, we proberen het een half jaar en als ik dan niet zwanger ben, dan is het goed geweest. Na het stoppen met de pil een maand later zwanger. Had nu tot 16 weken extreme misselijkheid. Daarna alleen nog in de ochtend een keer spugen. Dus het zegt niks. Problemen zijn er om opgelost te worden. Alles komt goed en je vindt vanzelf je weg daarin.
Mijn advies is alles tegen elkaar opwegen. Luister naar je eigen gevoel. En ja je bent 39 dus risico's zijn groter maar die zijn er ook als je jong bent, ja ze zij. Kleiner maar ze zijn er wel. Meid succes!
Ik ben een (stief) moeder van 6 kinderen. In de leeftijd van 20, 19, 17, 16, 4 en 1 jaar. Ik ben 41 jaar. Mijn laatste kreeg ik dus op mijn 40e.
Gaf net een reactie bij iemand en dat is het beste advies die je gegeven kan worden. Ja kans op miskraam is groter en ja heb je groot verdriet erom. Maar uiteindelijk gaat het vaker goed dan verkeerd. Ik heb zelf ook 2 miskramen gehad. Mijn 2e vond ik echt het heftigst . Bleek na een paar dagen na mijn goede echo dat het hartje was gestopt. Ik heb er 2 weken mee rondgelopen voordat het eruit kwam. Wilde geen kinderen meer. Maar mijn kinderwens overwon het rotte gevoel en daar is onze dochter geboren die nu 1 jaar is.
Heel erg bedankt voor je reactie. Wat heftig! En toch ook mooi om te lezen dat het goed gekomen is. Maar is niet niks zo’n miskraam. Ik praat veel met mijn man gelukkig. Hij staat er net zo in, draait net zo hard van angst naar hoop. Ik heb mijn leven lang op gevoel geleefd. Maar deze keer is mijn gevoel zo enorm onduidelijk...de angst is groot. Mooi om te lezen dat jij wel nu een gezonde puk hebt op die leeftijd (oh wat klinkt dit erg, sorry)
Geeft niet hoor meid! Ik vind dat iedereen zelf mag beslissen of iemand nog een kind wilt krijgen. Er zijn nog meer vrouwen hier die 40 zijn pf geweest zijn die nog een kind krijgen.
Ik zelf zei het ook na mijn 36e wil ik geen kinderen meer. Het lot heeft anders besloten. Mijn man wilde eerst heel lang geen kinderen meer. Door de wens van mij en van onze 4 kids zijn we er toch voor gegaan.
Dus als je wens groter als de ‘mogelijke’ angsten , miskramen zou ik er lekker voor gaan.
Ik heb dezelfde gedachte. Hoofd zegt nee, hart zegt ja. We gaan voor de 3e, ondanks mijn “angsten” en het gemak etc. Liever “spijt” van de derde dan spijt van het eeuwige gevoel “wat als” we een derde hadden. Dit staat uiteraard los van of je nog een miskraam aan zou kunnen etc.
Eerlijk gezegd zou ik jou leeftijd zelf als een te groot risico beschouwen dat we iets niet goed zou kunnen zijn met het kindje, en wat betekent dit voor je gezin met daarnaast ook de heftige kwalen die bij HG komen kijken. Ik zou dus in jouw situatie je verstand volgen, ondanks ik ook wel Begrijp dat het moeilijk is om dit naast je neer te leggen
Geen advies, maar als de huisarts het afraad zou ik zelf niet aan een zwangerschap beginnen. Hebben jullie wel eens nagedacht om jullie gezin op een andere manier te vergroten? Adoptie?
Dank je wel. Hij heeft het niet per se afgeraden maar ik gaf zelf aan dat ik zo’n zwangerschap niet nog eens mee wou maken. Toen zei hij dat de kans wel 90% is dat het weer gebeurd en misschien zelfs erger. Maar ja, we denken nu soms, dat zijn 9 maanden.. op de rest van ons leven. Dat moet toch te doorstaan zijn. En misschien horen we wel bij de 10% waar het niet terug komt. Ook al weet ik dat het naïf is... 😢 Adoptie vinden we beiden niet bij ons passen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (28) Verversen