Mijn zoon van 3 slaapt sinds een aantal maanden niet meer alleen in. Hij gaat, als we er niet bij liggen, dan extreem huilen. Waardoor hij een hoestbui krijgt en moet spugen. Ik heb een vermoeden dat het te maken heeft met angst, maar hij kan niet uitleggen waar hij angstig voor is. Dat hij een van ons bij zich wil hebben, is wel duidelijk. Ik heb geprobeerd hem te laten huilen, wat dus bovenstaande opleverde. Niet in bed te liggen, maar er naast te zitten. Dan maakt hij zichzelf steeds wakker als hjj wegdoezelt, om te kijken of we er nog zijn. Als we er langs gaan liggen, slaapt hij binnen 30 a 60 minuten. Voor het weg doezelen zoekt hij met zijn handje of je er nog ligt. Lampje op de kamer en overloop geprobeerd, geen succes. Muziekje op de kamer ook niet. Hij heeft een vast ritueel voor het slapen gaan. Heeft er iemand het zelfde mee gemaakt? Hoe hebben jullie het opgelost of hoe zouden jullie het aanpakken?
Wie lieten (en laten...want het komt nog weleens voor) het kind in ons bed slapen. Ik ga er lekker bij liggen tot ze slaapt. Zodra wij naar bed gaan leggen we haar terug. Hoewel het natuurlijk niet altijd goed uitkomt, vind ik het heerlijk. Mijn oudste 2 zijn 12 en 14 jaar en die willen dit niet meer.
Ik kan er ook van genieten hoor, zo die een op een momentjes en zijn slapende lijfje naast me, werkt heel rustgevend. Helaas moet mijn man voor 7 maanden op uitzending, wat betekend dat bij late diensten opa en oma oppassen. Dan zou het wel fijn zijn als hij weer alleen kan slapen. Maar kan wel inschatten dat ik het ook ga missen. Het is niet meer zo'n knuffelkont namelijk..
Mijn 2e had dit ook een periode. Ik heb het geaccepteerd. Hij was enorm overstuur en bang maar kon ook niet aangeven voor wat. periode van 2 tot 3 jaar. En sliep ook alleen maar als wij bij hem gingen liggen. Ik zag echt dat hij bang was dus we hebben het een periode volgehouden elke x bij hem liggen tot het niet meer hoefde.
Wij hebben hetzelfde met onze zoon (wordt volgende week 2 jaar). We hebben een grote stoel naast z’n bed gezet en zitten daar totdat hij slaapt. We passen nu de tactiek van het ‘even wachten’ toe, beschreven door een slaapcoach in het boek ‘dreumes in dromenland’. Deze tactiek zou het handigst zijn ook bij iets oudere kinderen. We zitten even op de stoel en dat gaat mama even plassen. Eerst was het paniek en meteen schreeuwen. Maar nu weet hij dat we terugkomen en accepteert hij het. Zo leert hij langzaam om alleen te zijn in bed. Even later ga ik dan weer weg om de baby even te pakken (net 3 weken oud) en dan blijf ik iets langer weg etc.. wel altijd terugkomen! Dat schept vertrouwen en geeft veilig gevoel. Het is nu 1x gebeurd dat hij tijdens het wachten in slaap is gevallen. Het kost wel behoorlijk wat tijd hoor… maar laten huilen resulteerde hier ook in spugen na 3 minuten al.. het even wachten bouw je langzaam op naar steeds langer.
Bedankt voor. Je reactie.. Ik ben ook een paar keer zo weg gegaan, maar hij houdt zich dan wakker tot ik terug ben. Of gaat hard roepen terwijl zijn baby broertje net slaapt. Maar kan het nog maals proberen en dan langere tijd volhouden
Net hetzelfde meegemaakt en kreeg dit als tip. En het heeft gewerkt want mijn kindje slaapt nu door.
Je kan langzaam aan afbouwen. Hij wil nu heel erg dat jij naast hem ligt want dat geeft veiligheid.
Stap 1: paar dagen naast zijn bedje zitten tot hij in slaap gaat vallen. Geen contact maken, met je rug naar hem toe het liefst. ( is met je rug naar hem toe nog een te grote stap dan dit later toepassen) De 1e keer duidelijk zeggen, het is bedtijd je gaat lekker slapen. Zorgen dat je alles hebt gehad van poepen, plassen, drinken en dat je kind een volle buik heeft. Temperatuur op de kamer goed, dus ook lekker warm, niet te warm. Hierdoor laat je zien en merken.. ik wil dat je gaat slapen. Je bied wel de veiligheid door er te zijn. Hij zal waarschijnlijk eerst gaan huilen want hij wil dat je naast hem gaat liggen. Je zit dus naast zijn bedje en wscht 5 minuutjes. Je geeft hem als hij nog huilt een aai over zijn bol, probeert hem rustig te maken. ( hou dit moment kort) daarna weer naast zijn bedje zonder contact te maken. Dit elke 5 minuten totdat hij slaapt.
Stap 2: iets verderop in zijn kamer gaan zitten en je herhaalt bovenstaandr en ook een paar dagen tot je zeker weet dat het voor hem veilig voelt.
Stap 3: bij de deur gaan zitten en stap 1 herhalen.
Stap 4: boven wat rommelen totdat hij slaapt. En de 5 minutenregel mag je nog steeds toepassen. Wel opletten. Momenten kort houden troosten, aai over de bol en niet praten. Dus echt laten voelen ik ben er voor jou maar niet praten want daardoor kun je ze weer soort van uit hun slaap halen.
Stap 5: dat je gewoon beneden kunt zijn. Mocht je kindje huilen dan elke 5 minuten heen en weer kort troosten/rustig maken en weer weg. En dan die tijd van 5 minuten uitbouwen tot langere tijd.
Voor mij heeft dit gewerkt. En het kost even moeite maar het werkt. Mijn kind zette ook overgeven alles in. En als ik dat hoorde dan wachte ik echt tot de 5 minuten om waren( dat voelde echt niet leuk!!!) Als hij overgegeven heeft dan hem verschonen zonder praten en weer neerleggen. Vooral zelf heel rustig proberen te blijven. Kalmte uitstralen en veiligheid bieden. De eerste avonden dan bleef hij lang huilen en duurde het allemaal langer. De momenten van huilen werden korter en hoelang hij het volhield duurde ook steeds korter. Hopelijk werkt het ook voor jou. Het is het proberen waard. En zoals ik zeg. Mocht bovenstaande te grote stappen zijn dan wat kleiner maken. Dus bijv niet naast zijn bed maar achterop zijn bed zitten bijv. Kijk wat voor jullie werkt. Maar als je iets bedacht hebt doe het dan ook echt een paar dagen. Geef niet na 1 avond op.
Ik heb dit vandaag voor het eerst gedaan. Voordat we naar boven gingen uitgelegd dat ik niet meer bij hem kwam liggen, maar wel op zijn kamer blijf. Het omkleden en in bed leggen was een hele worsteling. Hij was helemaal in paniek. Tijdens het boekje werd hij rustiger met tussendoor hard huilen en roepen. Ik las gewoon door. Toen luisterde hij weet naar het verhaal. Eenmaal in bed ondergestopt en langs het bed gaan zitten, met mijn rug naar hem toe. In het begin bleef hij schreeuwen dat ik er bij moest ligge. Iedere 5 minuten mijn arm op zijn been gelegd. 2x niet gedaan omdat hij het voelen van mijn aanwezigheid al genoeg leek te vinden. Toen hij sliep weg gegaan. Helaas is hij tot 2x toe wakker geworden van de deur. Maar toen beide keren maar 1x 5min hoeven blijven. Het erbij zitten duurde maar 30 minuten ofzo. Zou ook wel meespelen dat vandaag een intensieve dag is geweest door sinterklaas. Maar ik ben nu al super trots op mijn menneke! Nogmaals bedacht voor deze tips
Dit hebben wij ook toegepast. Werkt echt. Als je maar consequent blijft zodat je kind ook weet waar het aan toe is. Slaapcoaches werken ook zo, wist je dat?
Ik zou er gewoon aan toe geven, zodra hij niet meer zo in paniek raakt kan je er altijd weer aan werken. Hier hebben de kids ons ook lang nodig (gehad) bij het in slaap vallen, maar gaat nu echt prima. (Op de jongste na). Wij begonnen ook vaak met iets als: mama gaat even naar de wc. Als het dan rustig bleef, bleven we op een gegeven moment weg.
Gewoon even bij gaan liggen, onderzoeken hebben uitgewezen dat stressvol in slaap vallen niet goed is. Als je merkt dat hij er misbruik van gaat maken, kun je afspraken erover maken
Hier was het een heel stappenplan😅. Van erbij liggen, tot naast het bed gaan zitten, van op de gang (in het zicht) zitten, tot boven bezig zijn (ging ik bijv de was doen in de badkamer dichtbij haar slaapkamer en moest ik zingen zodat ze mij hoorde... je moet er wat voor over hebben haha). Nu ga ik naar beneden thee drinken met de belofte haar een kusje te geven als ik klaar ben. Zij moet dan beloven stil in bedje te wachten tot ik kom. Helft van de gevallen slaapt ze dan al. Ze is overigens al 8 hoor, het stappenplan is al wat jaartjes aan de gang😆
Ik zou met hem in gesprek gaan. Ook al kan hij nog niet uitleggen waarom hij bang is, je kunt misschien wel met hem er over praten dat het op deze manier niet werkt. Dat papa en mama 's avonds ook nog dingen moeten doen zoals opruimen en dat hij mag leren dat hij veilig is in zijn bedje. Ik zou een beloningskaart geven met stickers en dan bij een X-aantal stickers een cadeautje laten kiezen. Dit echt samen bespreken en afspreken, zodat hij eigenaarschap en autonomie ervaart in dit proces. Daarnaast kun je bijvoorbeeld een spray maken/kopen waarmee hij alle enge dingen weg kan spuiten als hij bang is, of je kunt voordat hij gaat slapen samen alle enge dingen wegjagen. Ik jaag voordat mijn dochter naar bed gaat altijd samen met haar en haar Olaf-knuffel de boor, de uil en alle andere enge en stinkende dingen weg ;) "Boor ga weg en blijf weg, en niet lawaai maken, A. gaat nu lekker slapen. En uil, ga weg en blijf weg, en niet oehoe zeggen, A. gaat lekker slapen. En alle andere enge dingen en stinkende dingen, ga weg en blijf weg. A. gaat nu lekker slapen." Dat is echt een vast ritueeltje en zorgt er voor dat ze niet angstig is om te gaan slapen.
Oh, wat heftig voor jullie allemaal. Mijn oudste heeft dit ook gehad, maar dan niet zo extreem en niet zo lang als jullie zoontje. Daar hielp het als ik er naast bleef tot hij in slaap was gevallen en dan kon ik weglopen. Dat duurde dat maar 1 of 2 avondjes en daarna was het weer goed.
Ik zou het hem duidelijk uitleggen. 'Het is nu bedtijd. Mama gaat naar beneden en komt niet meer terug. Als mama straks ook gaat slapen, kom ik jou nog even een kus en een knuffel brengen'. Maar als je het idee hebt dat het echte angst is, dan zou ik wel weer bij hem blijven en hem het veilige gevoel geven. Maar jij kent je kind het beste :)
Ja het is vrij heftig. Ik zie wel echt paniek in zijn ogen als we het er een keer in de ochtend over hebben. Vind het zo moeilijk. Hij zei een keer dat hij bang was voor de ambulance. Die komen hier erg vaak langs.. Zijn babybroertje is namelijk twee keer met de ambulance opgehaald toen hjj al in bed lag. De eerste keer moesten mama en papa beide mee en bleef hij bij oma. De tweede keer ging alleen ik mee. Dit beide keren toen hij al lag te slapen. Daarna is de angst er langzaam in geslopen. Ik heb een vermoeden dat hij (voornamelijk) mij en papa erbij wil om zeker te weten dat we niet weer gaan. Super zielig.. Soort verlatingsangst zegmaar, maar dan getriggert. Merk het namelijk ook als z'n broertje ziek is, en we naar de kinderarts moeten, hij ook angstig wordt en meteen vraagt of we vanavond wel weer thuis zijn... Om deze reden vind ik het heel moeilijk hem om ons te laten huilen. Maar voor het zelfde geld is het iets heel anders. Ik kan niet in zijn koppie kijken natuurlijk. Maar het lijkt niet op een machtsspelletje. Ik vind het niet erlangs te gaan liggen, maar in januari moet mijn man 7 maanden op uitzending en komen ook opa en oma oppassen. Kan moeilijk van hen verwachten dat ze er naast gaan liggen. Daarom komt er nu een beetje druk op te staan.
Oh, wat lastig zeg!! En natuurlijk heel begrijpelijk dat hij daar angstig van is geworden. En je kan natuurlijk ook niet beloven dat het nooit meer gebeurt, dat weet je niet.. Het klinkt zeker niet als een machtspel, en zeker als jij als moeder dit ook niet zo voelt. Is het een idee om met hem naar een kinderpsycholoog of speltherapeut te gaan? Misschien dat hij geholpen kan worden met zijn angst? Klinkt wel iets om serieus te nemen!
Ik heb een oppaskindje gehad die het extreme huilen bewust deed, inclusief hoesten en spugen. Het leek heel zielig, maar op een keer werd dr moeder boos, en zij het meisje: ik ga spugen hoor! En zo maakt ze zichzelf weer helemaal gek. Uiteindelijk hielp het om een paar keer boos te worden en niet toe te geven. Maar als jij vermoed dat het te maken heeft met angst en niet met de controle houden, dan moet je echt je eigen gevoel volgen en is afbouwen beter, wat de rest van de wereld ook zegt. Wij kennen jou kind niet;)
Ik zie wel echt paniek in zijn ogen als we het er een keer in de ochtend over hebben. Vind het zo moeilijk. Hij zei een keer dat hij bang was voor de ambulance. Die komen hier erg vaak langs.. Zijn babybroertje is namelijk twee keer met de ambulance opgehaald toen hjj al in bed lag. De eerste keer moesten mama en papa beide mee en bleef hij bij oma. De tweede keer ging alleen ik mee. Dit beide keren toen hij al lag te slapen. Daarna is de angst er langzaam in geslopen. Ik heb een vermoeden dat hij (voornamelijk) mij en papa erbij wil om zeker te weten dat we niet weer gaan. Super zielig.. Soort verlatingsangst zegmaar, maar dan getriggert. Merk het namelijk ook als z'n broertje ziek is, en we naar de kinderarts moeten, hij ook angstig wordt en meteen vraagt of we vanavond wel weer thuis zijn... Om deze reden vind ik het heel moeilijk hem om ons te laten huilen. Maar voor het zelfde geld is het iets heel anders. Ik kan niet in zijn koppie kijken natuurlijk. Maar het lijkt niet op een machtsspelletje. Ik vind het niet erlangs te gaan liggen, maar in januari moet mijn man 7 maanden op uitzending en komen ook opa en oma oppassen. Kan moeilijk van hen verwachten dat ze er naast gaan liggen. Daarom komt er nu een beetje druk op te staan.
Kinderen doen in deze leeftijd heel snel een trauma op van iets in combinatie met verlatingsangst. Dus als je het echt niet vertrouwt, gewoon even naar de huisarts om te vragen of je naar een kinderpsycholoog mag ofzo.
Doet je kind 's middags nog een middag dut? Zo ja, dan zou ik die schrappen. Wij hebben het als volgt gedaan: Hem in bed leggen en dan zei ik 'ik ben nog vergeten mijn pyjama aan te doen, wacht je even op mij?' dan ging ik mijn pyjama aandoen en ging ik terug naar de kamer. Dan 'ook nog even mijn tanden poetsen, ben zo terug'... Elke keer vergat ik iets (lichten uitdoen, gordijnen toe doen,...)'. De eerste keer viel hij zo na 15min in slaap en de dag erna al na 5min. Dit een weekje volgehouden en ik moest er niet meer bijblijven. Ik beloonde hem ook 's ochtends met een deel van een iPad spel te ontgrendelen. (Dr. Panda +- 2 euro/dag) Had ik er graag voor over ;-)
Ik ken het kind nirt. Maar ik weet wel dat drie-jarigen erg ver kunnen gaan om hun zin te krijgen. Als jij dit wilt veranderen, zul je je niet moeten laten overhalen door overgeven... Een andere keus is er niet, lijkt me...
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (26) Verversen