Ik denk veel terug aan de bevalling. Ik had gedacht na de 9 maanden er naar uit te kijken dat ik zou huilen wanneer ze er is. Maar de tranen de vreugde zelf de liefde kwam niet meteen. Misschien omdat het een chaos en een hel was de bevalling en ik verschrikkelijk veel pijn had. Ik had ook nog niet geslapen omdat het in de avond begonnen was smorgens bevallen maar ik voel me hier vaak zo schuldig over. Ik heb haar na de geboorte ook snel aan mijn partner laten geven voor haar eerste flesje omdat het zijn eerste kindje is wou hem dat gunnen. Enkele uren later was ik natuurlijk helemaal verliefd wel nog zwak. Soms kijk ik naar haar en denk ik sorry schatje.
Daarom mijn vraag je ziet iedereen altijd maar huilen op tv. Ook al hadden ze een zware bevalling. Ben ik dan zo gevoelloos 🙄
als ik een bevalling op tv zie moet ik altijd huilen en bij mijn eigen echt niet. Het enige wat ik drie keer dacht was het is over!!! Eindelijk, gelukkig het is over. Ik vond dat altijd zo raar dat ik bij een andere wel kon huilen en bij mijn eigen niet. Maar deze pol doet mij ook wel goed. Het is normaal dus!
Ik heb niet gehuild toen ik de jongens zag ik was veel te veel onder de indruk en aan het bewonderen.. iedereen reageert anders denk ik hoor! Ik was wel al verliefd toen ze nog in de buik zaten.. nu ook alweer 🙈
Hier ook niet gehuild én werd niet overspoeld met een gevoel van liefde. Wel hier moet ik voor zorgen en heb ik alles voor over, maar de liefde moest groeien. Ik dacht bij de 1e dat er iets mis was met me maar als je dat uitspreekt blijkt dat veel vrouwen toch niet helemaal meteen dat zweven op een wolk van geluk gevoel hebben ;-)
Pff ik zou het niet eens meer weten.. maar als ik heb gehuilt dan was het enkel uit opluchting. Af zijn van de zwangerschap en van de helse weeen en het persgevoel man man man.. pas na een paar dagen kwam de liefde 🙈
Huilen??? Heb 4 x niet gehuild hoor, ik zat vol adrenaline en was elke keer enorm opgelucht dat he5 eruit was etc, ik moest elke keer meteen aan eten denken na me bevalling haha
Ik ben 5 jaar verloskundige geweest en meestal huilen de mannen direct na de geboorte en vrouwen bijna nooit. Dat komt denk ik door de hormonen die door je lijf heen gaan. Bij ons huilde mijn man ook alle 2 de keren en ik niet, terwijl ik normaal snel huil en mijn man niet.
Gewoon niets. Niet iedereen verdrinkt in kraamtranen. Ik heb mij zeker niet schuldig gevoeld. Ik was gewoon ontzettend blij. Heb ook niet gehuild op mijn huwelijksdag.
Niet direct na de bevalling gehuild. Was veel te chaotisch. Bevalling was voorbij voordat ik er erg in had en kindje mee naar neonatologie. Ben in de nacht daarna wel vaak wakker geworden met het idee m'n kindje kwijt te zijn geraakt. Buik leeg, maar geen kindje naast me. Toen wel veel gehuild...
Ik heb wel echt veel gehuild van geluk toen mijn dochtertje werd geboren. Ik voelde me echt meteen zooo gelukkig en was gelijk al zo verliefd op haar. Echt heel gek, maar ik was letterlijk de seconde dat ze werd geboren, meteen de pijn ‘vergeten’. Dat was het allermooiste moment in mijn leven!
Huilen? Welnee, daar ben ik veel te praktisch voor. Ook geen last van kraamtranen gehad na mijn bevallingen. Maar wel intens genoten van beide kinderen, vanaf het eerste moment. En ik ben benieuwd naar nummer drie! ❤
Ik huilde wel bij veel dingen zo als er iets op tv gebeurde een heel mooi moment of als er iemand sterft dus had Ik wel verwacht dat het bij mijn meisje zou gebeuren dat geloof ik dat je er zo naar uitkijk ik weet dat tranen niet bewijzen hoeveel je van kindje houd maar het lijkt zo van op zo een moment moet je huilen het klopt anders niet
Ik heb niet gehuild hoor. Maar dat ging allemaal zo snel, ik had er geen tijd voor. Later wel, was ik even helemaal alleen met Dr hier thuis, ik gaf dr een flesje en toen moest ik wel even huilen van blijdschap hoor... ♥️
Idd mischien omdat alles zo snel gaat rn opeens word de kleine op je gezet dan moet het even helemaa doordringenl Van de moment dat ik even alleen was met haar begon de liefde ook te komen nu als ik mijn meid hoor lachen krijg ik echt tranen in mijn ogen ik smelt helemaal! En gewoon met na haar te kijken regelmatig een krop in mijn keel alleen de gedachten van de bevalling laten me niet los
Ja dat heb ik toen gevolgd. Ik weet niet meer als ik er op gereageerd had omdat ik zelf kort na u bevallen ben en zo druk had. maar het zeker gevolgd ja dat is ook even schrikken en jameid pas bij je en dan weer afgeven en dan niet alleen de zorgen die je dan nog hebt! Zo een baby is zo fragiel en wil je liefst 24 uur in het oog kunnen houden
Ik heb 4 kindjes en mijn 3e was mijn enige vaginale bevalling. Ik wilde zo graag vaginaal bevallen dat we het hebben geprobeerd, en met succes. Ik herinner mij nog dat ik tijdens het persen een momentje in mijn hoofd had van wauuwwww je bent echt aan het bevallen!! En toen mijn kleine er was, was ik zo overdonderd van alles en toen bedacht ik mij dat ik moest huilen ofzo haha dus ik probeerde te huilen, maar dat dus gebeurde niet.. dit was overigens wel mijn mooiste en speciaalste bevalling van alle 4 en het heeft ook een speciaal stukje in mijn hart. Zo enorm blij dat ik het mee mocht maken en mocht ervaren. Een dag later kwamen de tranen vam blijdschap dan alsnog.
Wat ben ik blij dat je dat heb kunnen meemaken! ❤Zou ook liefst altijd een vaginale bevalling willen heb na mijn eerste dacht ik dat is juist zo mooi , de pijn vergeet je zo toch was het tegengevallen bij de tweede! Maar wel nog altijd dqnkbaar dat ik zo ben bevallen. Maar hoe dan ook een bevalling blijft iets prachtig ,
Bij mijn 5e heb ik pas gehuild toen mijn andere 4 kids kwamen. Mijn 3e is een heerlijk boefje en die was zo ontzettend geëmotioneerd toen hij zijn baby zusje zag. Toen brak ik in 1000 stukjes.. Wat een rijkdom.. gelukkig heeft mijn man dat moment weten vast te leggen... goud waard.
Het laatste stuk van de bevalling ging zo snel en met grof geweld dat het mij wat moeite koste om het allemaal te begrijpen. Ik heb een tijdje heel bewust steeds gedacht: dit is mijn zoon, dit is mijn zoon. Ik wist dat ik die bewustwording even nodig had. Mijn man was geëmotioneerd en heel dankbaar. Ik zie hem bijna nooit huilen, maar toen wel. Toen moest ik ook huilen. Het was een mooi moment, ik voelde dat we een gezin zijn. Maar ik had mijn geëmotioneerde man wel als zetje nodig. Zo'n bevalling is niet alleen lichamelijk een aanslag maar ook geestelijk.
Zo was mijn einde van de bevalling ook echt met geweld! Idd de tweede bevalling is me echt blijven achtervolgden op een negatieve manier. Bij de eerst riep ik jaar zou zou ik wel elke dag kunnen bevallen mooiste dag van mijn leven! Nu niet ..
Ik had deze verwachting ook , maar nee , niet gehuild! Terwijl de bevalling prima verliep en geen hele gekke dingen , mijn eerste gedachte was volgens mij; huhh heeft zij al die tijd in mijn buik gezeten??? Meer dus een verbaasd, verwonderd gevoel dan dat ik moest huilen van geluk. De uren daarna kon ik niet anders dan naar haar kijken en was t echt genieten! Maar er gebeurt bij jr als moeder zo veel als je kindje word geboren, dat kan zich op zoveel manieren uitten. Denk niet dat er een juiste manier is om te reageren 🙂
Ja ik zie hier dat ik echt niet de enige ben doet wel allemaal goed om te horen het word tijd dat ik het gewoon accepteer hoe het is gaan en me richt op wat ik nu allemaal voor haar over heb
Op de zwangerschapsyoga hoorde ik dat mannen vlak na de bevalling vaak veel emotioneler zijn dan de vrouw. Die is dan blijkbaar veel nuchterder en kijkt of alles erop en eraan zit... Ik hoefde na beide bevallingen ook niet te huilen, maar ik was ook niet zo nuchter dat ik meteen ging checken of alles in orde was. Ik was ern beetje overwhelmed, denk ik 😊
Ja Denk wel dat het klopt. mijn vriend heb ik bijna npoit zien wenen en hij miet zelf tranen ik dat zo vaak om rare dingen huilde juist niks 😑 mijn ex had bij de eerste ook echt gehuild. Maar op tv de bevallingen zie je iedereen gewoon huilen erna
Een van de eerste dingen die ik tegen mijn man zei was dat ik haar een lelijk kindje vond XD. De eerste werd heel mooi, fijn geboren, de tweede had in dik groot verfrommeld hoofd, haha. Mijn man was echt verontwaardigd, maar ik moest het gewoon zeggen ;). Uiteindelijk helemaal goed gekomen en de knapse van allemaal, maar ik vond haar er zo gek uit zien, echt geen liefde op het eerste gezicht, sorry. (Arm kind, laat het haar niet horen, ik voelde wel liefde voor haar als persoontje hoor, was dolblij haar moeder te zijn)
Hahaha! Mijn 2e heeft een kuiltje in zijn kin en toen hij geboren was zat ik (nog helemaal suf van de narcose van de spoedkeizersnee) ernaar te staren en zei tegen mijn man heel verontwaardigd: hoe komt hij daar nou weer aan??? Toen bleek dus dat mijn man een kuiltje in zijn kin heeft. Maar hij heeft een baard en dus wist ik dat niet
Zo herkenbaar.. Ik heb zelfs een filmpje waarop mijn man mijn dochter op mijn borst legt en hij huilt van geluk. Hij zegt dan: ‘kijk nou schat, onze dochter!’, en ik reageer alleen maar met ‘omg ik heb zo veel pijn..’. Ik heb later die week gehuild toen ze bij me lag en ik zei hoe volmaakt ze was. Ook het schuldgevoel herken ik.. Mijn bevalling was ook een hel, dus ik denk dat we niet zo hard voor onszelf moeten zijn. Ik houd zielsveel van mijn kind en zou werkelijk alles voor haar doen..
Wat fijn om er erkenning in te vinden! Ik hou ook zielsveel van haar en regelmatig krijg ik een krop in mijn keel als ik naar haar kijk. Maar denk echt enkele keren per week aan de bevalling en voel me er dan slecht over. Heb het er ook met met niemand over gehad omdat ik wat schaam erover..
Mijn man en mijn moeder waren bij de bevalling. We hebben allemaal gehuild. We zijn eerder onze zoons verloren, dus misschien was het ook wel een extra ontlading dat er nu een meisje is om voor te zorgen. Huilen is echt geen verplichting.
Bij mijn eerste herinner ik me niet helemaal als ik gehuild heb maar ik had wel echt dat verliefde gevoel van de eerste moment. Was ook een pijnloze rustige bevalling! Raar hoe het zo anders gaat. Voelde je u er soms schuldig over ?
Ik voelde mij ook heel onzeker omdat ik dit niet had na de bevalling. Ze legde haar op mijn buik en ik dacht als eerste 'oei, en wat nu?'. Die nacht kon ik echter niet anders dan heel de tijd kijken naar hoe prachtig ze is
Haha ik snap je gevoel! ik dacht gewoon hallo pak haar is van me af hing helemaal vol bloed vruchtwater en mijn dochter had meteen geplast op mij. Voelde me zo vies ook. Ja dat had ik ook wel toen ik alleen was snachts met haar vol ongeloof en trots zat ik ernaar te kijken 😍
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Polls
reacties (58) Verversen