Misschien is het een kreet om herkenning en wellicht hebben jullie het beste advies ooit.
Ik ben een alleenstaande mama en heb enkele weken geleden een man leren kennen. Alleen staande vader, heeft zijn leven op orde(net een huis gekocht), is lief, begripvol, en ik heb zo enorm het gevoel dat ik hem al ken. Ik wil niet zeggen alsof we voor elkaar gemaakt zijn maar we hadden beide direct een enorm vertrouwd gevoel. We zijn inmiddels op enkele dates geweest en we zijn ook al wat intiem geweest.
Alleen toen ging ik de fout in. Ik kan soms zo enorm enthousiast zijn dat ik er in door kan slaan, dat ik teveel aandacht "vraag". Met alle goede bedoelingen maar ik kan er in doorslaan. Dit weet ik van mezelf alleen merkte ik pas achteraf. We hebben elkaar dinsdag nog gezien, en toen hebben we het erover gehad. Hij heeft zijn kant uitgelegd en ik mijn kant. Daarna nog een onwijs gezellige avond gehad, niks aan de hand. Ik met me domme hoofd laat hem dan ook niet even rusten maar, weer achteraf gezien, heb hem woensdag/donderdag beat wel wat geappt. Vrijdag overigens niks gestuurd in de hoop wat van hem te horen, dit kwam niet. Vandaag hebben we weer even contact gehad.
We hadden eerder namelijk afgesproken voor aankomende week, dit kan vanuit mijn kant achteraf niet doorgaan. Hem dit gestuurd met de vraag wanneer het hem dan uitkomt. Hier krijg ik geen reactie meer op.
Ik ben bang, dat ik te veel op hem gedoken ben, in mijn enthousiasme ben doorgeslagen. Ik wil niet zeggen dat ik verliefd ben maar dat gevoel van vertrouwd zijn is bizar. Nu wil ik morgen nog even afwachten of hij wat stuurt maar anders wil ik hem graag een berichtje sturen. Iets in de trant van dat ik weet dat ik te hard van stapel ben gelopen, me verkeerd heb neergezet maar het graag anders had gezien.
Wat zouden jullie doen? Wat zouden jullie sturen? Dit ooit meegemaakt en gebeurde er toch nog een wonder?
Ter extra info: Ik heb niet het bed met hem gedeeld, we hebben gezoend en er zijn wat aanrakingen geweest. Persoonlijk vind ik dat intiem.
De vader van mijn kinderen en ik zijn al meer dan een jaar uit elkaar. Gewoon goede vrienden maar geen liefdespartners meer.
En dat ik doorsloeg in mijn gedrag, dat weet ik. Dat geef ik zelf ook aan. Dat dat een leerpunten is en blijft weet ik ook.
Update: Hij had aangegeven af te willen spreken en graag te willen praten. Hierop gereageerd dat fijn te vinden en dat van hem wel een dag hoor om te kijken of dat uitkomt voor beide.
Ik zou als ik jou was met 2 kindjes de liefde laten voor wat het is. Steek je energie beter in je 2 kleintjes. Je bent nog jong als een man je interessant vind hangt hij wel aan je lippen. Grootste afknapper is als iemand je volledig claimt en niet met rust laat. Althans dat vind ik.
Misschien is jouw persoonlijkheid gewoon zo? Dat je als iets goed voelt, enthousiast wordt en er voor wil gaan? Dat is echt niet per se negatief: met die eigenschap maak je veel mee, laat je weinig kansen onbenut en is het leven nooit saai. Misschien moet je helemaal niet veranderen? Als hij daarin niet mee gaat, zijn jullie misschien toch niet dé match voor elkaar.
Ik ben juist iemand die alles eeuwig overdenkt. Dat is soms handig, maar een beetje meer van jouw spontaniteit zou niet misstaan.
Ik zou je een boek willen adviseren: verslaafd aan liefde van Jan Geurtz. Het is niet gewoon een leerpuntje. Het zit m in de afwijzing/zelfafwijzing en een gebrek aan zelfliefde. Je zult moeten leren jezelf de bevestiging te geven zodat je niet afhankelijk wordt van de bevestiging van een ander. Leer van deze situatie. Succes!
Je geeft het zelf al aan: je zoekt teveel contact. Dus wat je kunt doen? Geen contact. Als hij je leuk vindt, komt hij écht wel. En zo niet, dan loslaten. Een man moet je niet aantrekken, je hoeft geen tactiek toe te passen, die komt of niet. Zo simpel is het echt. Als ie niet of te weinig reageert of zijn gedrag matcht niet met zijn woorden: he's just not that into you. Over het algemeen zijn mannen echt zo simpel te lezen. Daarnaast: je bent nog aan het ontzwangeren, je hormonen vliegen nog alle kanten op, hang niet teveel op aan gevoelens nu.
Ik zou even niets doen en kijken wat er vanuit hem komt. En dan ook even wat meer pas op de plaats maken om hem wat ademruimte te geven, anders werkt het straks averechts…
Denk eerlijk dat dit niks gaat worden. Verliefd bent of iemand leuk gaat vinden neem je wel even de moeite.Natuurlijk laat je elkaar ook even we zijn geen pubers meer.Masr je hebt een baby van 4 maanden vind dat jij echt wel heel snel met een man bed in duikt Wees zuinig op jezelf.Geniet van je pasgeboren baby.
Ik noem dit verliefdheid, en je handelt uit enorme onzekerheid, dit vinden veel mensen onaantrekkelijk en onprettig. Ligt wel aan de mate waarin als ik een man zou date die dit zou doen, zou ik inderdaad ook afkappen. Alle respect voor de gene in kwestie maar als dit in het begin zo is, wat dan als je eenmaal echt een relatie hebt. Daarbij wie weet wat hij mee gemaakt heeft en jij triggert.
Ik zou sws jezelf bevragen wat zorgt ervoor dat ik zoveel bevestiging nodig heb? Wat maakt het dat je onzeker wordt? Waarom zoek je iemand meer op als die gene zijn grens aan heeft?
Heel eerlijk, laat het gaan als hij oprecht geïnteresseerd was had die allang een app gestuurd! We weten allemaal als iemand ons appt of iets en je hebt er geen zin in reageer je ook niet altijd direct. En laten wr eerlijk zijn, als iemand de ander leuk vind hoef je niet dagen te wachten op een reactie, tijd moet iemand maken en dat wil hij blijkbaar niet. Laat het los, je geeft aan dat je je gedrag herkent maar niet iedereen wil daar voor tekenen, verwacht je ook niet bij een volwassen vrouw met kinderen. Heb respect voor je zelf en sta er boven, je hebt het geprobeerd het was leuk maar helaas zal het niet meer worden dan dit, stiekem weet je dit ook wel enkel vind je hem te leuk om op te geven. Maar hij is niet de enige man die rondloopt als een persoon voor je gaat dan merk je dat wel. Je verdiend als persoon evenveel als wat je geeft dus eigenlijk doe je je zelf nog te kort om dit aan te blijven wakkeren.
Ik snap jou daarin helemaal, ik denk dat ik daarmee 'vroeger' ook genoeg mannen mee heb weggejaagt Toch is er uiteindelijk eentje blijven plakken haha. Maar ik denk inderdaad dat je hem het beste even met rust kan laten. En als hij hierop afknapt, dan is hij niet de juiste persoon voor jou. (Klinkt veel simpeler dan het is, dat snap ik)
zie net dat je n kindje van bijna 3 jaar hebt en je tweede kind pas 4 maanden oud is, vind het erg apart overkomen dat je nu al aan het daten bent met een man,zelfs al intiem bent, je bent net bevallen(je schrijft dat je al weken aant daten bent) je slaat idd echt door. vraag me af waar je de tijd en energie vandaan haalt ook, hoop niet dat je kinderen hieronder lijden. Zou zeggen focus op je gezin en zet je kinderen op nummer 1. Daten kan altijd nog
Wat een nare reactie zeg! Waarom zou ze niet mogen daten? Ik zou ook niet graag alleen zijn. 4 maanden is niet net bevallen. Je mag toch intiem zijn als je daar behoefte aan hebt?! Je hoeft echt niet celibatair te leven als je kinderen hebt. We hebben allemaal onze behoeftes en er is niets mis met een eventuele onenightstand. Zoals ik het lees is er gewoon sprake geweest van wat friemelen. Nou, poeh poeh.
Niet iedere relatie gaat pas na de geboorte uit. Ik en de vader van mijn kinderen zijn in het begin van de zwangerschap al uit elkaar gegaan. Nu meer dan een jaar geleden.
Je ben haar geen verantwoording schuldig kom op man.
Lekker doen wat jij wilt simpel zat altijd wel azijn zeikers die het beter weten en zogenaamd volgens het boekje regelen.
Mijn tip w8 gewoon zijn antwoord af. En niet meer zo hard van stapel lopen qua berichten en zo. Als die echt een toekomst zie met jou dan zal die zeker wel de stap zetten hoe meer berichten jij stuurd hoe meer afstand hij gaat nemen.
Misschien ben ik wat ouderwets maar een man hoort achter een vrouw aan te lopen en moeite doen en niet andersom.
Hoop dat alles goed uitpakt voor je succes ermee .
Iedereen heb recht op liefde of je nou net ben bevallen of niet . Leven staat niet stil.
Niet helemaal zo meegemaakt als bij jou. Ik was jong en een student, mijn man destijds midden 20 en zijn leven op orde. Maar dat betekende dus ook een stuk drukker dan ik (eigen bedrijf). Ben destijds ook een halve stalker geweest, daar werd die ook gek van, geen reacties meer op berichtjes (achteraf vond hij Whatsappen ook vreselijk). 3 jaar om elkaar heen gedraaid, inmiddels 4 jaar getrouwd en 3 kinderen verder.
Als hij je 'stalk' gedrag vervelend vind, maar hij je wel een kans wil geven, pas dat wel je gedrag aan, want anders kapt hij het op de duur sws af.
Overigens zijn het niet de makkelijkste mannen hoor haha, mij gaf het een stukje zekerheid als hij wel appte, dus heb mij er ook veel onzeker over gevoeld.
Heel fijn te lezen dat het dus ook wel goed kan komen. Ik weet dat het geen zekerheid geeft voor mijn situatie. Ik ben al wat blij dat hij wil praten. Dan moet er toch iets zijn :)
Inderdaad gewoon het gesprek aan gaan. Wil hij toch niks, dan weet je dat ook. Voor jou niet leuk, maar als je beide totaal andere verwachtingen heb van een relatie wordt het wel lastig uiteraard..
Zojuist bericht van hem gehad dat hij graag wilde afspreken maar wel wilde praten over onze verwachtingen. Wellicht de deur nog niet volledig gesloten?
Nee denk dat hij gaat zeggen dat jij teveel verwacht.Denk dat hij alleen heel gezellig wil hebben en verder geen verplichtingen.Laat je daar niet voor lenen als jij op den duur wel een vaste relatie zoekt.
Deur misschien nóg niet volledig gesloten. Maar als dit jouw manier is van omgaan met mannen, en je elke keer pas achteraf beseft wat en hoe. Dan zou het me niet verbazen als die deur echt wel dicht gaat. Wil je dat dit een blijvertje is en wordt: werk dan echt aan jezelf.
Ik moet er inderdaad aan werken. Ik herken het enigszins van mezelf. In het werk komt dit gedrag ook voor alleen vinden mijn collega's her altijd wel prima (alles word geregeld als ik "doorsla" in mijn enthousiasme) Het blijft een aandachtspunt, zal het altijd blijven.
Weet je ook waar het vandaan komt? Als het je vaker overkomt, in verschillende situaties. Ben je bang iets of iemand te verliezen? Dat soort dingen zeg maar (Hoef geen antwoord hoor, bedoel het meer voor jezelf om op een rijtje te krijgen)
Ik zal even niks sturen. Je heb het erover gehad toch dus hoef je niet nogmaals nadrukkelijk aan te geven. Loop van de week zal je keer kunnen bellen of hij nog wil afspreken om dat er niets nieuws gepland was. Dan merk je meteen zijn reactie. Al heb ik wel vermoeden dat signaal wel duidelijk is als hij hiervoor wel terug appte
Ik zou niks meer sturen, als hij niks meer laat horen dan weet je genoeg. Hoeveel zeer dat ook doet. Door steeds te gaan vragen, antwoord hij misschien met tegenzin dat hij wel wil afspreken en heb jij het gevoel dat hij jou wil terwijl dat niet zo is.. en zou zeker nog niet intiem zijn anders gebruikt hij je miss enkel daarvoor, dan zou ik me echt vies voelen. Maargoed ben sws wat conservatiever daarin haha
Ik zou even niks sturen en wachten tot hij wat laat horen. En zeker niet steeds appen. Na een paar dates kan je prima bellen lijkt me. Ook begrijp ik je niet helemaal .. je bent je bewust dat je je heel erg erin stort en teveel kan vragen en toch blijf je suggereren dat jij contact opneemt. Voelt als verlatingsangst aan .. als er bij hem wat bindingsangst speelt heb je een gouden mix voor trouble te pakken. Dus ik zou daar zelf wat mee doen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (46) Verversen