Vanaf het moment dat ik moeder ben geworden verslechterde de band met mijn eigen ouders. Mijn eigen ervaringen als kind kwamen in een ander daglicht te staan en waar ik eerder alle begrip voor hun gedrag had, viel dit weg. Ik kon me niet voorstellen dat je je kind zo zou behandelen terwijl je tegelijkertijd zo’n liefde zou voelen. Er ontstonden twijfels over met name de liefde van mijn moeder voor mij. Ik dacht dat het allemaal aan de hormonen lag en negeerde het. Daarna volgde een een turbulent jaar met allerlei bizarre situaties met mijn ouders. Mijn moeder paste een dag per week op, maar is daarbij zo over grenzen gegaan dat we het abrupt hebben gestopt. Ik schaam me voor wat mijn moeder heeft gedaan bij mijn dochter en wil het daarom niet delen, maar moge duidelijk zijn dat dit niet om iets kleins of onschuldigs ging. Na elke ontploffing volgde er nare berichten via de telefoon of de app van mijn ouders. Ik werd uitgescholden en ik was dood voor ze. Mijn ouders, met name mijn moeder, waren zo onvoorspelbaar geworden voor ons dat we na anderhalf jaar (vol met pogingen om het contact gezond vorm te geven) hebben verbroken. Ik heb zelf in die anderhalf jaar ook hulp gezocht bij een psycholoog, omdat ik nachtmerries kreeg en steeds nare herinneringen van vroeger voor mijn ogen flitste. Ik bleek PTSS te hebben ontwikkeld. De psycholoog heeft me in korte tijd heel goed daar vanaf geholpen (met een ontzettend pittige behandeling waarbij mijn man niet alleen voor onze kleine moest zorgen maar ook nog voor mij omdat ik een zielig hoopje mens was geworden), maar ze deelde ook haar eerlijke oordeel: je moet weg bij je ouders en in geen enkele situatie je kind alleen laten met deze mensen. Dit vond ik moeilijk om te horen, gevoelsmatig was/ben ik nog steeds loyaal. Maar alle pogingen om nog iets van gezond contact te hebben met grenzen, waren mislukt. Ik verbrak het contact, vooral ook omdat ik zag wat dit allemaal deed met mijn man en indirect ook met mijn klein meisje. Ze leek alle stress te voelen en als we contact hadden met ze (ook telefonisch) sliep ze heel slecht en wilde alleen maar in onze armen slapen. Sinds het contact is verbroken slaapt ze goed en ze veel meer ontspannen. Waarschijnlijk vooral omdat mijn man en ik nu veel relaxter zijn.
Ik weet dat dit een goede beslissing was, maar voel me nog schuldig en mijn ouders willen nog wel contact maar dan zonder grenzen. Dat kon toen we nog geen kinderen hadden, maar dat is geen optie.
Zoals jullie lezen heb ik niet echt een vraag, maar ben wel benieuwd of er andere mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Ik hoop eigenlijk van niet. Kunnen jullie je voorstellen dat er een situatie zou zijn waarna jullie contact zouden verbreken met jullie eigen ouders?
Heel erg bedankt voor alle reacties. Ze sterken mij en mijn man in het pad wat we nu zijn ingeslagen. Ik lees de reacties opnieuw als ik even een oppepper nodig heb wat betreft mijn ouders of als ik weer wakker lig van de hele situatie. Ik heb trouwens fantastische schoonouders. Ze hebben me als tiener eigenlijk al opgevangen in hun familie en hebben veel geduld met mijn proces van beseffen en loskomen gehad. Ze hadden ook voor mij gehoopt dat het anders was gelopen met mijn eigen ouders, maar achteraf zeggen ze altijd al moeilijk te hebben gevonden hoe mijn ouders met mij omgingen. Het was destijds alleen niet bespreekbaar met mij (ze hebben het zeker geprobeerd!). Ik ben absoluut in therapie gegaan omdat ik niet de patronen van mijn ouders wilde herhalen. Hier was ik ontzettend bang voor. Nu kan ik zeggen dat ik een heel goed voorbeeld heb van hoe het niet moet.
Laten we het allereerst even zo stellen: 'Toxic' mensen moet je hoe dan ook niet in je leven willen en zeker niet in de buurt van je kind. Familie is daar GEEN uitzondering op. Als ze niet te vertrouwen zijn op wat voor manier dan ook, dan heb je het volste recht om ze je leven uit te zetten en hoef je je ook zeker niet schuldig te voelen. Daarentegen snap ik wel dat je ouders toch dichtbij je hebben gestaan en je het moeilijk zal vinden die link volledig te doorbreken. Ik denk zelf dat het volkomen begrijpelijk is als je een soort 'rouwperiode' betreffende loyaliteit zal meemaken, dus gun jezelf dat vooral.
Ik heb zelf fijne ouders en kan me ook niet helemaal voorstellen dat ik ooit een reden zou hebben om ze mijn leven uit te schoppen (gelukkig maar). Als ik het zo hoor over jouw situatie, met 'mijn ouders willen nog wel contact maar dan zonder grenzen', dan moet ik wel eerlijk zeggen dat DAT voor mij dus wel een reden zou zijn om ze te blokkeren. Als ze je grenzen niet kunnen respecteren en hele vervelende dingen uithalen/uitgehaald hebben, kies dan alsjeblieft voor jezelf en voor jouw gezin.
Hier hetzelfde gevoel... sinds ik kinderen heb snap ik bepaalde acties van mijn ouders écht niet. Kan er niet bij dat ik sommige dingen zou zeggen of doen.
Mijn vader spreek of zie ik al jaaaaaren niet meer sinds de scheiding.
Mijn moeder spreek ik sinds kort ook niet. Broertjes en zus ook niet. Ik kreeg heel veel stress van mijn familie. Moest altijd alle ellende opknappen en als ik het niet (snel genoeg) deed was ik een teleurstelling. Ik merkte dat ik steeds minder op visite ging bij mijn moeder. Wat het contact helemaal teniet deed waren wat manipulatieve acties van mijn moeder. Toen was ik gewoon klaar.
Al jaaaaaaren laat ik het over me heen gaan. En nu kies ik voor mezelf en mijn gezin. Geeft zoveel rust.
Tuurlijk voelt het bijna onnatuurlijk omdat het familie is. Maar mag familie elkaar dan alles maar flikken omdat je toch we alles slikt van familie? Nee!
Mijn band met mijn moeder is nooit goed geweest, toen mijn ouders gingen scheiden was ik zo blij en heb ik ook meteen me spullen gepakt en ben bij hem gaan wonen. Daarna nog wel contact gehad, en sinds ik moeder werd bijna 18 jaar geleden, is het weer drama, mijn oudste kan en mag alles van hun en naar de rest kijkt ze niet om. Jaren geleden heb ik toen het contact verbroken omdat ik dit niet eerlijk vond naar mijn andere kinderen toe. En daarvoor af gingen een hoop ruzies hoor. Inmiddels wel contact op afstand, en is het wachten tot de bom weer barst. Alles gaat goed zolang ik maar doe wat zij wil, als kk daar van afwijk dan is ze boos en beledigd en krijt ik een hoop shit naar me hoofd geslingerd. Ik doe het nooit goed en zal ook nooit goed zijn in haar ogen. Inmiddels ben ik 38 en heb ik het gelukkig los kunnen laten, het boeit mij niet meer if er contact is of niet, als ze contact wil kan dat maar dan wel op mijn regels en niet andersom. Mijn vader is helaas vorig jaar overleden, en ik heb de liefste schoonfamilie van de hele wereld, waarvan ik weet dat hun altijd voor mij en mijn ki dereen zullen klaar staan. Ook al zouden mijn man en ik bijv uit elkaar gaan dan weet ik dat ik hun nog steeds heb. Gelukkig zullen wij niet uit elkaar gaan maar om een voorbeeld te geven. Ik heb zoveel meer rust als ik geen contact heb met mijn familie, zodra er contact is heb ik alleen maar stress.
Ik heb jaren geleden het contact met mijn vader verbroken, omdat er dingen zijn gebeurd waar de honden geen brood van lusten. Het is een proces waar je doorheen gaat(moet!). Het klinkt kil, afstandelijk, ik weet het, maar mij heeft het alleen maar goed gedaan. Mij heeft het rust gebracht.
Wat heftig. Bij ons juist andersom. Nu een betere band dan vroeger. Wel heb ik soms ergernissen of dat ik vind dat m'n kids van alles mogen. Lijkt haast wel ter compensatie van wat ik vroeger niet kon/mocht. Mm ouders voelen zich super verantwoordelijk en er gebeuren geen gekke dingen. Ik wou dat ik dit vroeger zelf ook ervaren had. Maar dat is niet zo. Met mm vader kan ik erover praten, m'n moeder niet zo. Ik heb bepaalde dingen wel beter kunnen begrijpen sinds ikzelf moeder ben geworden. M'n kids zien m'n ouders regelmatig en hebben een goede band met ze en ook met m'n schoonouders. Heel jammer dat jullie dit niet meer hebben. Wat ik geleerd heb is dat je situaties moet accepteren zoals ze zijn en dat bepaalde dingen gewoon niet anders kunnen. Anders blijf je altijd in gevecht en het levert elke keer een teleurstelling op. Kies voor je gezin! Voor je eigen geluk!
Wat ontzettend naar, dat als eerst gezegd hebbende. Het lijkt mij zeer zeker heel moeilijk om het contact te verbreken, maar je moet hierin niet alleen jezelf beschermen maar ook echt je dochter. Wat ik in jou verhaal lees zijn niet zomaar kleine dingen. Hoe moeilijk ook, wees sterk en houdt de eer bij je zelf! Je gaat het jezelf nooit maar dan ook nooit vergeten als zij ooit weer toegang krijgen om iets naars te kunnen doen bij jou of je dochter. Écht kies voor jezelf en je gezin. Wees sterk! En dat ben je, dat weet ik zeker. Kies voor veiligheid.
Ja ik heb het contact ook verbroken met mijn ouders. Ik ben zelfs in een andere stad gaan wonen. Lastig blijft het altijd, maar ik moet voor mijn kinderen zorgen en dit is de beste beslissing. 4 jaar emdr en nog steeds met herstel bezig. Dus het is het beter voor mij en ook voor mijn kinderen. Heftig hè mijn schoonmoeder zei altijd ow pas op als jij kinderen krijgt krijg je er last van. En dat was ook echt zo, gelukkig komt mijn man uit een heel mooi warm gezin wat echt als thuis voelt.
Bij m’n eigen ouders niet - daar is gewoon nog nooit iets verkeerds voorgevallen. Maar de moeder van m’n moeder heb ik tot ik puber was nooit gezien, en toen na een paar jaar (korte poging tot herstel van contact) ook nooit meer. Ik zag wat een “gif” zij was voor de familie (die gelukkig intussen beter wist en zich niet liet manipuleren) en de mentale gesteldheid van mijn moeder. Nee hoor, soms is het beter zo…
Ik vind je heel dapper. Met je ouders breken is niet eenvoudig en er moet heel wat gebeuren voor het zover komt. Heel goed van je dat je in therapie bent gegaan. Moge het je baten.
In mijn familie komt dit helaas frequent voor. Aan beide kanten zelfs. Ik heb mijn grootouders aan de ene kant daarom nooit gekend. Maar daar ben ik niet rouwig om. Ik ken de verhalen. Wat ik wel jammer vind is dat mijn ooms en tantes er niet echt mee hebben leren dealen. Daardoor hebben zij vaak weer problemen gekregen met hun eigen kinderen. Dus nogmaals: goed dat je in therapie bent gegaan.
Herkenbaar verhaal. Ik heb alleen nog wel contact maar zou ook beter zijn te verbreken dan heb ik er zelf minder last van. Toen ik moeder werd dacht ik dat ze wel meer geïnteresseerd zouden ze maar niet dus... Hij wordt straks 1 en ze hebben hem op 1 hand te tellen gezien schandalig vind ik dat. En nooit vragen hoe het gaat. Of als ze iets afspreken er ook niet aanhouden elke keer weer die teleurstelling. En wat je zegt t is heel dubbel omdat het toch je ouders zijn... Maar ergens denk ik dan ook weer wil ik mijn kind met die giftige mensen te maken laten hebben.. en voor mezelf eigenlijk ook niet dus verbannen! Maar is toch moeilijk.
Goh ja… ik kan me situaties voorstellen waarin ik het contact met mijn (schoon)ouders zou verbreken. Als ze mijn kindjes bewust pijn zouden doen bijvoorbeeld. Nu kan ik me dat zelf niet voorstellen maar mijn vriend kreeg vroeger vaak ‘kletsen’… ik heb al aangegeven dat ze nooit mogen slaan als straf, sowieso vind ik slaan een slechte straf en vind ik het niet aan hun om mijn kind te straffen. In de hoek/time-out zetten of aanspreken op slecht gedrag mag wel.
Ik denk dat je vooral moet kiezen voor jezelf en je kind. Jij en je kind zijn veel rustiger nu… dat is een teken dat je de goede keuze gemaakt hebt voor nu. Misschien kan je het contact herstellen, maar niet zo intiem.. eens samen naar de speeltuin of eens naar het strand…
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (15) Verversen