Ik zit een beetje met een dingetje. Op dinsdag heeft mijn man altijd papa dag, maar ook op die dag laat hij altijd een vriend van hem komen en daar heb ik opzich helemaal geen probleem mee maar ik heb al een paar keer aangegeven dat ik het fijn vind als hij weg is als ik thuis kom en het eten dan zo goed als klaar is. Maar ook dat hij op zn papa dag eens tijd maakt om wat leuks met ze te doen. Nu ben ik na werk altijd nog een uur rondjes aan het rijden of ga ik ergens heen om maar niet naar huis te hoeven als hij er nog is. Ik ga om 8:00 de deur uit en ben het na een dag werken zat maar dit wil hij niet begrijpen. Zijn antwoord is je kan gewoon thuis komen. Maar dan zijn hun druk met gamen en kan ik gelijk door eten koken en me over de kinderen bekommeren. En ik wil het hem echt niet helemaal afnemen want vrienden zijn natuurlijk belangrijk maar nu gaat het ten koste van het gezin. Zoals het nu gaat word ik echt niet gelukkig van, ik zie gewoon elke week op tegen de dinsdag maar ik kan het hier gewoon niet met hem over hebben. Hij wil het zo dus het gebeurd zo. Maar als het eens andersom is als hij uit zn werk komt en er zit hier iemand vindt hij het ook echt niet leuk. Ik weet nu gewoon even niet zo goed meer wat ik hier nog mee kan.
Ik heb jouw bericht al even geleden gelezen, maar ik wist niet direct hoe ik moest reageren. Ik voel je frustratie en onmacht en ik begrijp helemaal dat je hier geen behoefte aan hebt als je een hele dag gewerkt hebt. Dus, ten eerste, ja dat is normaal dat jij je zo voelt. Ik zou dat ook hebben. En nee, het komt niet doordat jij het een "papadag" noemt of zo. Dat is echt onzin. Het ligt niet aan jou. Dit is zijn gedrag.
Enige nuance die ik wil brengen: het kan zijn dat jouw man sterk behoefte heeft aan een dag ontspanning in de week. Zeker als hij de rest van de dagen werkt. Tot dat punt wil ik nog meedenken en ik denk, dat als jullie erover in gesprek gaan, dat dit ook iets is wat bespreekbaar moet zijn. Tegelijk moeten jouw behoeftes aan rust na zo'n werkdag óók bespreekbaar zijn! En dan gaat het daarnaast ook nog eens over wat de kinderen nodig hebben. Een extra dag opvang kan in elk geval zorgen dat de kinderen voldoende aandacht krijgen, als je daar bijvoorbeeld aan twijfelt.
Ik krijg van al je berichten het gevoel dat je twijfels hebt over je relatie met hem en aan de ene kant niet bij hem weg wil vanwege de kinderen. En aan de andere kant voel jij je niet gewaardeerd, gerespecteerd of gehoord, klopt dat? Hetgeen wat mij zorgen baart, is nog niet eens dit gedrag, het uitnodigen van een vriend op een papadag en het gamen, maar het feit dat het jullie niet lukt om hier met elkaar over te praten. En dan verwoord ik het nog zacht, denk ik. Het negeren, boos worden, wanneer jij over jouw emoties wil praten, dat is niet goed. Net zoals het niet goed is als er een soort machtsstrijd komt, waarbij jullie beiden vertikken om te koken of iets dergelijks in de hoop de ander te dwingen zijn gedrag aan te passen. Ik zie dat al helemaal voor me. Ik heb dit bij mijn zus en haar ex gezien, waarbij bijvoorbeeld wekenlang geen boodschappen gedaan werd, alleen omdat ze beiden vonden dat de ander dat moest doen. (Moge duidelijk zijn dat dit niet werkte.) In mijn ogen is dat geen gezonde relatie.
Wat in zo'n geval wél zou moeten kunnen, geen idee of het werkt: Je komt gewoon thuis op de normale tijd, ploft op de bank en zegt "ik ben erg moe van het werk, zou jij alsjeblieft willen koken?" Dan geef je duidelijk aan wat je op dat moment nodig hebt. Zou hij op dat moment weigeren? Ik ben benieuwd. Ik denk dat hij in het bijzijn van de vriend misschien mooi weer gaat spelen en inderdaad gaat koken, zelfs als hij dat eigenlijk niet wil. En naar de vriend toe kan het een duidelijk signaal geven "tijd om te gaan". Zo niet, dan is dit een goed aanknopingspunt om later over te praten,( bij voorkeur op een moment dat de stemming goed is en hij ervoor open kan staan). Je geeft immers dan gewoon op vriendelijke manier aan wat je van hem verlangt op het moment dat het speelt. Zwijgen en verwachten dat hij uit zichzelf gaat koken of uit jezelf gaan koken omdat je denkt dat hij dat niet zal doen, gaat niet werken. Misschien heeft hij die concrete vraag nodig.
Ja, relatietherapie zou een goede zijn, juist omdat ik tussen de regels tekenen zie van een slecht verlopende communicatie. En dan gaat het deze week over papadag, maar volgende week kan er weer een ander probleem zijn wat voor spanningen zorgt.
Ik twijfel over wat het juiste advies is. Alleen jij kent jouw situatie het beste. En ow ja, wat ik toch gezegd wil hebben: Als jij zonder de kinderen niet bij hem zou zijn gebleven, is het het dan wel waard om bij hem te blijven voor de kinderen? Welk signaal geeft dit naar hen? Welk voorbeeld? Meer uit bezorgdheid dat ik dit vraag: zien zij een moeder die over zich heen laat lopen, die niet gerespecteerd wordt? Het voorbeeld wat zij van jou (en hem) krijgen, is ook hoe zij zich kunnen gaan gedragen in toekomstige relaties. Zelfs als je zijn gedrag niet kan veranderen, wees je bewust van het eigen voorbeeld dat je geeft. Jouw gevoelens tellen ook! Net zoals hun gevoelens in toekomstige relaties tellen. Dus niet erbij laten zitten. Denk goed na over hoe je hiermee om wil gaan.
Misschien moet jij stoppen met dat woord “ papadag “ . Dat komt zo denigrerend voor hem over . Het is gewoon een dag dat hij thuis de boel overneemt incl .de kinderen. Die vult hij in zoals hij dat wilt en daar hoort ook die vriend bij waaraan jij een beetje de pest aan hebt. Waarschijnlijk lachen die kerels jou achter je rug uit . Stop met dat kinderachtige woord papadag ,laat hem gewoon z’n gang gaan .
Misschien kun jij ook even gewoon reageren. Hij noemt het zelf altijd papadag dus waarom daarmee stoppen? Prima dat hij dingen doet voor zichzelf maar niet alleen maar en dat het ten koste gaat vd kids
Ik ging echt geen rondjes rijden en zou het juist gezellig willen hebben als ik thuis zou komen. Ik zou gewoon gaan eten koken en die vriend laten mee eten. Maar ik ging dit dan ook doen als jou visite er zou zitten. Als het je kinderen niks te kort komt wanneer papa thuis is, dat is voor mij het belangrijkste. En ja je bent er misschien zat van het werken als je thuis komt, maar misschien kun je zelf ook ervoor zorgen dat je op een werkdag iets makkelijks kunt eten. Ik werk ook en papa is hier het weekend thuis. Hij doet dan alles op zijn manier en ik vind het prima. De kinderen komen niks te kort en ja het gaat niet zoals ik het zou doen. En soms zijn ze wel eens allemaal weg als ik thuis kom want dan zijn ze ergens naar toe gegaan wat nog niet gepland stond. Jij mag het best niet leuk vinden, maar probeer er wel het beste ervan te maken. En jij hebt ook wel eens visite wat hij ook niet altijd zin in heeft schrijf je. Voor hem precies hetzelfde denk ik na een dag werken.
Elke week is wel een ding... Hij heeft dus vanaf 8 uur sochtends de tijd om iemand uit te nodigen, waarom er dan savonds nog iemand moeten zitten. Hier is thuis komen een rust moment of weer te aarden.
Persoonlijk vind ik dat er vrij harde conclusies worden getrokken vanuit dit verhaal
- negeren bijvoorbeeld. Dat kan echt zo voelen, en dat is heel vervelend, maar iemand kan ook een vlucht neiging hebben. Die is niet per se beter dan iemands neiging om steeds te praten - ik heb het vaker gezegd. Was dit op juiste moment? Tijd? Toon? Boodschap? Soms als we heel geïrriteerd innemen doen we dit niet altijd handig.
Ik zou relatie therapie voor willen stellen, omdat iemand dan kan helpen dit patroon te doorbreken. En dan niet met het idee dat hij aan moet passen, maar dat jullie samen gaan werken om de dynamiek goed te krijgen.
Dit idd. Kijk, ik zou op z’n zachtst gezegd ook niet blij zijn, als mijn man dit soort gedrag zou vertonen.
Toch zou ik op een rustig moment vanuit een respectvolle houding het gesprek aangaan en vooral vertellen wat zijn gedrag met mij doet, hoe verdrietig ik hiervan word en wat mijn zorgen zijn van zijn gedrag als gevolg voor de kinderen.
Daarnaast hebben mannen het nodig om er even uit te zijn en iets voor henzelf te doen. Geef jij hem die ruimte? En kun je aangeven dat je het moment midden op de dag met de kinderen erbij niet handig vindt, maar dat je hem graag die ruimte wil geven op een geschikter tijdstip (bijv. op een avond dat jij thuis bent en geen verplichtingen hebt)?
Ik geloof dat vrijwel iedere man diep in zijn hart verantwoordelijkheid wil dragen voor zijn gezin, maar dat het er vooral om gaat hóe hij wordt aangesproken. Hem aanspreken vanuit een soort van moederrol heeft vrijwel altijd averechts effect en is sws niet wat je wilt in een gelijkwaardige relatie. Helaas zijn wij als vrouwen wel vaak geneigd om dit te doen op de terreinen waar wij voor ons idee meer verstand van hebben (zaken zoals opvoeding en huishouden).
Ik irriteer me een beetje aan het “daarnaast hebben mannen behoefte aan…”. “Daarnaast hebben de meeste mensen behoefte aan”. Het je echt bullshit dat mannen daar meer behoefte aan of recht op hebben dan vrouwen, namelijk. Misschien bedoelde je dat ook niet, maar zo komt het wel een beetje over.
Ik zeg zeker niet dat mannen er meer recht op hebben dan vrouwen, maar ik denk serieus dat mannen over het algemeen meer behoefte hebben aan iets voor zichzelf doen als uitlaatklep (hobby / sport) en dat zich dat bij vrouwen meer uit in meer behoefte aan sociaal contact met vriendinnen bijv.
In mijn omgeving kan ik meerdere voorbeelden geven waarbij dat zo werkt (incl binnen onze eigen relatie).
Vrouwen hebben net zo goed die behoefte, maar ik denk wel dat vrouwen in zijn algemeenheid minder ruimte ‘opeisen’ voor zichzelf en dat mannen dat makkelijker kunnen of doen. In een gelijkwaardige relatie zou je jezelf allebei moeten kunnen ontplooien op welke manier dan ook, maar wel rekening houdend met elkaar
Ik begrijp wel de machteloosheid van TS tav dit gedrag van haar man. Dat lijkt me erg eenzaam voelen en maakt ook dat je sneller een aanvallende rol aanneemt omdat je jezelf ook niet gezien voelt. Ik zou ook relatie therapie gaan starten of anders therapie voor jezelf hoe je hiermee om kan gaan: je mag best een grens trekken tot hier en niet verder
Even verder op de reactie hieronder want dat kon niet meer: dit is dus een veel groter probleem dan het tot laat gamen. Je man staat voor geen enkele kritiek open en gaat je negeren als je ergens iets van zegt (wat soms een narcist-powermove is, trouwens, zonder meteen je man te willen diagnosticeren). Heb je mensen in je omgeving die je hierbij kunnen helpen? Dat maakt het misschien makkelijker om hem aan te spreken en de drempel hoger voor hem om boos te worden. Het verhaal (dan maar een hele tijd rondjes rijden) komt mij voor als “op je tenen lopen” voor hem.
Ik heb wel mensen in mn omgeving gelukkig waar ik op terug kan vallen ook al eens geprobeerd dan het rustig en netjes aan te geven maar dan gaat hij mooi weer spelen en als ze dan weg zijn doet hij er niks meer mee of hij wordt gelijk boos en loopt weg. Het voelt nu wel echt als op mn tegen lopen inderdaad
Vanuit de kinderen benoemen maar als je dat al een tal keer gedaan hebt is het simpel. Hij gaat op dinsdag werken en jij neemt vrij, of extra dag opvang of familie. Als je als ouder geen verantwoording kan nemen voor je kind ben je in mijn ogen een slechte ouder. Laten we voorop stellen tijd voor je zelf oké, maar je kind mag hier niet de dupe van worden op deze manier. Komt er een vriend langs leuk, maar gamen en je kind dan. Dus zou zelf eens meer voor jezelf op komen, want zeggen zijn wil is wet daar mee klaar, dacht het niet. Jij kan ook op je strepen blijven staan, jouw verantwoording is idem net zo groot als die van hem. Dus laat je dit gebeuren ben je net zo goed fout, dus als ouder moet je op komen voor je kind. Dat doe je nu niet enkel met woorden, maar de acties laat je steeds gebeuren. Wil niet weten wat voor gevoel dit teweeg brengt voor je kind.
Je man ziet papadag als een vrije dag voor zichzelf 🤦🏻♀️ Het gaat niet eens om ‘ook eens iets leuks met de kinderen te doen’. Daaronder versta ik iets extra’s bovenop het normale, er met ze op uit gaan of een hut bouwen ofzo. Dat hoeft niet perse. Maar papa dag betekent wel gewoon dat je voor de kinderen zorgt en de huishoudelijke taken oppakt die er liggen. En dus is niet de hele dag op een scherm en verder niks doen. Kinderen hebben aandacht nodig. Papadag is geen vrije dag, het is een dag vrij van je werk om vervolgens thuis je verantwoordelijkheden te pakken.
Hij kan prima een vriend er bij hebben, en als de kinderen even schermtijd hebben kan er best een potje gegamed worden. Maar wel alleen als de gewone noodzakelijke dingen ook gedaan worden. Kennelijk kan of wil hij dat niet. Natuurlijk wil je een vent die dat gewoon doet, maar wat maakt dat hij het niet doet? Weet je dat?
Stevig het gesprek aangaan. Niet perse aanvallend of boos, maar wel echt serieus en laten merken dat je er echt klaar mee bent omdat het niet oké voor de kinderen en voor jou is. Elke keer dat hij iets laat liggen, doet hij jou of de kinderen tekort. Zegt hij eigenlijk: jullie zijn niet belangrijk genoeg. Dat moet hij doorkrijgen, hij denkt alleen vanuit zijn ik nu. En probeer er achter te komen waarom hij doet zoals hij doet. Sta zelf ook open voor dingen anders moeten doen, want een dynamiek tussen twee mensen creëer je samen.
Ik zou denk ik voorlopig kinderopvang voorstellen en die papadag er uit gooien weer. En als hij niet open staat voor verandering en die opvang ook weigert, eens een weekje jezelf net zo gedragen als hij op de dagen dat jij thuis bent. Niks aan het huis doen, geen eten en als hij thuis komt elke keer een vriendin aan tafel en een fles wijn er bij. Eens zien of het kwartje dan valt, inzien welke impact zijn gedrag heeft op de rest.
Nou precies... en als papa een hele gaaf hut heeft.. het binnen 1 grote bende is zou ik dat zelfs fijn vinden. Dat betekend dat Ijn tijd naar het kind gegaan is🙏 Als het kind op bed is alles weer aan de kant of de mooie hut juist laten staan en daarna zelf voetjes in de lucht.
Maar papa die met een vriend gaat gamen terwijl de kids er zijn... nope dat doet hij maar in de avond. Of samen met het kind. Laat hem dan maar gaan werken.
Oh meis wat enorm irritant en ook een beetje kinderachtig niet?
Als hij zijn verantwoordelijkheid niet wilt nemen dan zou ik als ik jou was deze dag iets proberen te regelen, wellicht gaan zijn ogen dan open of hij vindt het juist wel relaxt? Dan kan jij ook je conclusie trekken wat hij nou echt belangrijk vind.
Enorm vervelende situatie!
Op dinsdag heeft mijn vriend papa-dag en staat het eten gelukkig altijd klaar maar het huis is wel geëxplodeerd. Ik laat dat maar voor het is want het betekent wel dat ze beide een leuke dag hebben gehad en lekker hebben gespeeld. Al kon ik me daar echt aan irriteren als ik thuiskwam.
Als je al zo vaak hebt geprobeerd door te dringen tot je man en hij wil er niets van weten dan is de volgende stap actie ondernemen.
Ik weet niet of je een vangnet hebt. Maar ik zou zelf de kinderen even meenemen naar mijn ouders voor een time out in dit geval. En dit ook zo benoemen bij hem. Dat dit de druppel is voor jou en als hij nooit eens fatsoenlijk kan luisteren naar jouw gevoelens en hij jullie niet op de eerste plaats zet. Dat als je wilt gamen met een vriend je dat op een vrije avond doet maar niet op je papa dag.
Vanuit de kinderen benoemen maar als je dat al een tal keer gedaan hebt is het simpel. Hij gaat op dinsdag werken en jij neemt vrij, of extra dag opvang of familie. Als je als ouder geen verantwoording kan nemen voor je kind ben je in mijn ogen een slechte ouder. Laten we voorop stellen tijd voor je zelf oké, maar je kind mag hier niet de dupe van worden op deze manier. Komt er een vriend langs leuk, maar gamen en je kind dan. Dus zou zelf eens meer voor jezelf op komen, want zeggen zijn wil is wet daar mee klaar, dacht het niet. Jij kan ook op je strepen blijven staan, jouw verantwoording is idem net zo groot als die van hem. Dus laat je dit gebeuren ben je net zo goed fout, dus als ouder moet je op komen voor je kind. Dat doe je nu niet enkel met woorden, maar de acties laat je steeds gebeuren. Wil niet weten wat voor gevoel dit teweeg brengt voor je kind.
Ik heb helemaal niks met hem, op het begin vd relatie van mij en mn man leugens verspreid in de hoop te kunnen stoken tussen ons, en het is nu niet zo zeer die vriend die het probleem is maar het gedrag van mn man
Vrienden kunnen belangrijk zijn, maar je gezin in prioriteit 1. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, wat een pubergedrag zeg.
Klopt de leeftijd op je profiel van je dochter? Ik weet wel dat mn zoon van die leeftijd het echt niet leuk zal vinden als mn man de hele dag als een zombie naar een scherm loopt te kijken, samen met een vriend.
Ik zal deze 'papadag' afschaffen als hij niet wil veranderen. Je neemt zelf vrij of de kinderen naar de opvang. Als dit zn prioriteiten zijn zal ik hem niet eens met de kinderen vertrouwen. Ben ook benieuwd wat voor spelletjes het zijn die hij speelr 🙄
Wat is er leuk aan een man die zichzelf verkiest boven zijn kinderen en ze verwaarloost? Want dat is wat hij doet... Mocht jij ooit wegvallen, dan hebben ze dus niemand meer die voor hen zorgt😳
Blijven herhalen en ook vanuit het perspectief van de kinderen praten. Ja hij wordt waarschijnlijk weer boos maar de kinderen en jij verdienen beter dan dit. Ook hij heeft, lijkt mij, gekozen om een gezin te hebben. Wat zeggen je kinderen hierover?
De oudste zegt er nooit veel over, behalve dat ze boven lekker tv mocht kijken en heel soms dat ze met haar samen aan tafel een spelletje gedaan hebben
Hij gaat dus gamen met zijn vriend ipv voor de kinderen te zorgen? Waarom vind jij dat acceptabel?😳 Hij is een vader. Geen kleuter! Waarom heb jij daar geen probleem mee? Ben je misschien bang voor hem?
Dit accepteer ik zeker niet, maar ik kan het blijven aangeven maar hij wil het niet horen en doet wat hij wil. Ik weet gewoon niet hoe ik het duidelijk moet maken dat dit echt niet oke is
Je man neemt je niet serieus. Papadag = ook zijn dag om te koken, op te ruimen en een wasje te draaien, tenzij jullie om de een of andere reden anders afspreken. Geen op je luie gat zitten en gamen-dag. Je bent niet z’n moeder. Sowieso is uren gamen met een vriend elke week ook niet echt een activiteit waar je kinderen nou echt op vooruit gaan als hij eigenlijk op ze zou passen.
Dus tja, toch weer serieus in gesprek. Hou het rustig maar wel duidelijk. Niet in “zou je alsjeblieft”, maar “ik wil iets met je bespreken. Ik vind het zoals ik al gezegd heb heel vervelend als ik hier binnenkom en ik meteen kan gaan koken terwijl jij met een vriend gamet. Om deze en deze reden.” En idd, als jij zegt dat dat onzin is, leg je hem de situatie voor dat jij met een vriendin zit en hij meteen bij thuiskomst kan gaan koken. Exact dezelfde situatie. En als hij dat anders vindt omdat jij “de vrouw/moeder” bent, is hij een flapdrol.
Ik heb het al zovaak proberen te bespreken met hem en dat een papa dag inderdaad ook is om wat leuks met de kids te doen, maar als ik er ook maar over begin wordt hij of boos of hij zegt vervolgens niks meer tegen me. Ook vind ik het inderdaad geen goed voorbeeld voor ze ik vind het vooral zo sneu voor hun.
Dat is dit vast niet het enige waar je tegenaan loopt met hem, klopt dat? Als iemand zo totaal niet open staat voor het gevoel van zijn partner, kan ik me niet voorstellen dat dat zich niet op meer manieren uit.
Klopt ik weet het soms gewoon even niet meer, laatst betrapte ik me op de gedachte als we geen kinderen hadden was ik waarschijnlijk al bij hem weg geweest
Zoals al eerder is voorgesteld, zou ik relatie-therapie voorstellen. Hopelijk staat hij er voor open en helpt het om patronen te doorbreken en jullie weer dichter tot elkaar te brengen. Maar als je het gevoel blijft houden dat je zonder kinderen al lang bij hem was weggegaan, ga dan gewoon bij hem weg. Hoe moeilijk het ook lijkt; je kinderen voelen de constante spanning echt wel. Ook al doen jullie vast je best om ze er buiten te houden: kinderen zijn niet gek. Wat voor voorbeeld geef je ze als ze in een gezin op te groeien met constante spanning en een (zo te horen) lakse vader... Dan geef je ze mijn inziens een beter voorbeeld als ze opgroeien in een 1-ouder gezin met een sterke zelfstandige gelukkige moeder en een vader op afstand
Misschien moet je dat eens - op een goed en rustig moment- met hem bespreken? Wellicht schudt dit hem wakker? Probeer op een goed moment met hem in gesprek te gaan en vertel vanuit jouw gevoel wat het met je doet. Dus niet in de vorm van verwijten. En hoe zou jij het andersom vinden?
Je kan er met hem echt niet normaal over praten, als het ook maar iets te spraken komt hoe ik me erbij voel wordt hij of boos of hij gaat me negeren. Ik heb het echt al zovaak geprobeerd
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (52) Verversen