Tarne (ruim 3,5 jaar) vertelt vorige week ineens: "En toen wou ik uit je buik en ik duwde tegen je billen, maar ik kon er niet uit en het duurde heel lang!" Ik heb even nodig om tot me door te laten dringen wat hij daar zegt. Het klopt: Het persen duurde bij Tarne 2 uur en een kwartier. Maar dat heb ik hem nog nooit verteld! Voorzichtig vraag ik: "Oh ja?" "Ja!" zegt hij stellig. Ik wil niets suggereren, dus ik vraag: "En wat gebeurde er toen?" Hij haalt zijn schouders op "Dat weet ik niet. Mam, mag ik Umizoomi kijken op je laptop?" Hij gaat over tot de orde van de dag en ik laat het erbij. Ik denk alleen bij mezelf: Wow!
Gisteren in de auto zegt hij ineens: "Toen ik in uit je buik wou, toen duwde ik tegen je billen, maar dat lukte niet want er zat een dingetje voor. En toen heeft de dokter dat dingetje kapot gemaakt en toen kon ik er wel uit. En toen heeft de dokter er lijm op gedaan en dat dingetje bij je billen weer gemaakt." Nu ben ik echt sprakeloos. Het klopt weer. Voor mijn zwangerschap had ik mijn staartbeen gebroken. Die was scheef aangegroeid en blokkeerde voor Tarne de doorgang. Eigenlijk moest ik een ks, maar ivm mijn bloedverdunners was dat te gevaarlijk dus mocht het niet. Ik vergeet nooit meer het moment dat de gynaecoloog zei: "Hij zal er toch via de normale weg uit moeten." Het persen duurde eindeloos en het schoot geen cm op. Pas toen de gyn mijn staartbeen brak ging her ineens heel snel en was hij er binnen 10 minuten. Maar dat weet bijna niemand en Tarne al helemaal niet. Dat van die lijm heeft hij er zelf bij bedacht, trouwens. Ik ben wel gehecht (want geknipt), maar er is geen lijm aan te pas gekomen. ;-)
Ik besteed er verder geen aandacht aan, ik ga niet zitten vissen bij hem. Kinderen zijn zo gevoelig voor suggestie. En Tarne is er een kei in om precies dat te zeggen wat hij denkt dat je wilt horen. Maar nu kwam hij er uit zichzelf mee. Out of the blue, terwijl het gesprek over iets heel anders ging. En ook nu ging hij meteen daarna weer over tot de orde van de dag. "Mama, kijk! Een hijskraan!" Je kan er dus verder niets mee. Maar ik vind het wel heel bijzonder!
Wauww bijzonder!! En ik geloof helemaal in dat traumatische gebeurtenissen (en een bevalling schijnt niet zo fijn te zijn voor een baby en dan helemaal zo'n heftige 1!!) op zeer jonge leeftijd opgeslagen en herinnert kunnen worden... Mijn eerste herinnering is bijvoorbeeld dat mijn vader een winkelkarretje door het onderste voordeur raam reed en dat wapperende plastic wat er een dag voor zat..! Toen was ik 15 maand zei m'n moeder! En dat was ook een traumatische herinnering.. (mijn vader is niet zo'n fijne man en dat was tijdens een dronken bui met ruzie) dat is dan wel geen geboorte herinnering maar toch een zeer jonge leeftijd om dingen voor de geest te kunnen halen!
Dat is idd geen fijne herinnering. Maar ik kan me wel voorstellen dat zoiets op een klein hummeltje flinke indruk maakt. Bijzonder dat die herinnering voor jou is blijven hangen.
Ik vind het ook fascinerend! Als ik soms zie hoe Mitja op dingen reageert dan denk ik: "Wat gaat er toch om in dat koppetje van jou?"
Hi Hi, nou had ik een goede bevalling met Mitja hoor! Maar wat die van Tarne betreft: Laten we zo zeggen dat ik blij ben dat ik klaar ben met bevallen!
Goh, wat bijzonder! Gelukkig lijkt hij er niets engs aan te vinden, terwijl het voor hem als baby ook geen pretje geweest moet zijn, die bevalling.
Ik vraag me af wanneer die herinneringen weer verdwijnen. De meeste mensen hebben immers als eerste herinnering iets van rond hun derde levensjaar, dus alles wat daarvoor gebeurde zakt op een gegeven moment weg. Maar misschien bij Tarne wel niet, want een herinnering hebben aan de bevalling is wel heel bijzonder.
Geen idee hoe lang die herinneringen blijven. Het schijnt (zo vertelde een psycholoog mij ooit) dat juist traumatische herinneringen wel kunnen blijven hangen uit de vroegste babytijd. Maar die liggen dan ergens onbewust opgeslagen. Je kunt er niet bij zoals bij normale herinneringen. Meer weet ik er ook niet van. Dus eh.... geen idee.
Zelfs gebeurtenissen ín de baarmoeder (het verlies van een tweelingzusje of broertje ) kan kids soms bijblijven..heb ik vernomen. Zou het herinneren samengaan met het praten? Rond 3 jaar leren we praten en kunnen we woorden geven aan wat me meemaken. Maar gevoelens zoals bij de geboorte dan naderhand woorden geven, zoals Tarne doet. Dat zal wel een ander iets zijn. En hij zei het niet geëmotioneerd toch? Gewoon tussen de bedrijven door
Nou zeer fascinerend
Hey we doen toch niet wie had de gruwelijkste bevalling spelletje? Want elke bevalling doet pijn, de 1is alleen iets beter Te doen qua pijn als de andere..! En dat van jou klinkt ook echt niet fijn! en misschien heb je daar wel gelijk in hoor dat ik nu nog ongedwongen kn genieten tot aan de bevalling want als er nu ooit een derde komt knijp ik um wel voor hoor!!! Maar het was nu wel zo van wat gebeurt mij? En ik maar denken dat ik me aanstelde... En een dalend hartje van je kindje lijkt me echt niet fijn om mee te maken.. Had Damon ook alleen was ik zo in mijn eigen pijn gekeerd dat ik dat niet meemaakte ofzo...!
Idd een horrorbevalling..! Hier had ik bij Avalon een GEWELDIGE bevalling, piece of cake een badbevalling thuis... Bij Damon daarintegen een hel! Uiteindelijk is hij geboren door middel van een keizersnede waarbij ik onder volledige narcose was... Hij had een navelstreng van 1 meter en 10 cm die om zijn nek zat, 2x om zijn buik en 1x om zijn been en die scheen helemaal blauw te zijn van het afknijpen.... Liever had ik die 2bevalling andersom gehad want ik wist nu helemaal niet wat mij overkwam! (ik had zoveeeeeel pijn, zelfs na het krijgen van mijn ruggeprik nadat ze de vliezen hadden gebroken) hij wou door hey geboortekanaal maar omdat die zo vast zat Kon dat niet en zat die aan de placenta te trekken wat mij ZOVEEL pijn gaf..!
Klinkt ook echt afschuwelijk! Ik weet niet of het echt fijn was geweest om het andersom te hebben, nu heb je in ieder geval 9 maanden in zalige ontwetendheid geleefd. Mijn eerste bevalling was geen pretje, ik lag in bad, veel en veel te warm (achteraf), had waarschijnlijk al volledige ontsluiting, maar de vk was er nog niet, dus moest in dat bad blijven. Vreselijk. Uiteindelijk op bed gehesen, ging niet goed met de hartslag van F, moest eigenlijk naar het ziekenhuis, tenzij ik doorzette met persen. Ze was ook nog een sterrenkijker wat dat nog bemoeilijkte. Op eigen kracht persen persen en gelukt om haar met 13 minuutjes op de wereld te zetten. Ik vind dit in niets staan tot jullie bevallingen, maar het heeft me wel wat praatsessies met de vk gekost. Met name, wat ging er fout. Te warm water, niet goed voor de baby, te laat de vk terug gekomen. Toen ik dat wist had ik pas weer vertrouwen in een bevalling.
Nou... dat was het idd. Daar staat tegenover dat ik bij Mitja een superbevalling had! Ik wist amper dat het begonnen was en toen was het alweer voorbij. Eitje! Dat maakt dan wel weer veel goed.
Dat is wel fijn, ook nog een fijne ervaring. Ik had precies hetzelfde met mijn laatste bevalling, ook een eitje in verhouding tot de eerste. Maar dat ze dat dan weer moesten breken, aiai.
Maar dat is ook bijzonder! Jeetje, van een jaar geleden op deze leeftijd, dat is knap. Ik denk wel dat dit een andere soort herinnering is. Het komt spontaan en als ik doorvraag weet hij niks meer. Dat is met normale herinneringen toch anders. Ik had wel eens verhalen gehoord van kinderen die zich hun bevalling herinneren. Maar ik geloofde het maar half-half. Ik dacht dat het waarschijnlijk aangedikt was of een stevige portie suggestie erbij. Nou ja, daar sta ik dan met mijn grote mond.....
Ja, hij heeft er niets aan als ik er nu heel speciaal over ga lopen doen. Dan denkt hij dat hij weet ik wat gepresteerd heeft en gaat hij het alleen maar proberen te herhalen en uit te buiten. Dus dat doe ik maar niet.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Mei 2015
reacties (23) Verversen