Allereerst, ik ben in de wolken dat ik een kindje ga krijgen... Maar dat zwanger zijn zelf vind ik echt vreselijk. Ik heb zo een angst dat het mis loopt. Ik heb regelmatig bloedverlies (ze vinden geen echte oorzaak hiervan). Dit maakt me enorm onzeker, ik ben me bewust van elk krampje en steekje.... ik hoor nog een mooi kloppend hartje met de doppler, dus rationeel weet ik dat het waarschijnlijk wel oke is.... maar die schrik..... Ik kan geen seconde genieten ervan.... de uitslag van de NIPT laat ook op zich wachten... Iedereen zegt dat ik me rustig moet houden omdat dat slecht is voor het kindje, maar hoe moeilijk is dat als je elke keer als je naar het toilet gaat angst hebt voor wat je weer gaat aantreffen ☹️....
Herkent iemand dit? Hoe laten jullie het wat los...
Bij mijn zoontje had ik zoveel last van vocht en veel pijn en harde buiken (uiteindelijk is hij geboren met 24 weken en na 2 uurtjes overleden)
Bij de daaropvolgende zwangerschap vanaf 2 dagen voor mij NOD tot week 37 hevige bloedverlies + stolsels. Bleek ik placenta preavia te hebben. Deze is na 37 weken gelukkig nog omhoog getrokken en 2 weken lang ineens geen bloedverlies gehad tot de bevalling.
Nu zwanger weer en alleen maar misselijk, overgeven en kan absoluut geen geuren verdragen. Als me dreumes gepoept heeft moet ik echt me adem inhouden om niet te gaan overgeven 🤷♀️. Ook het bloedverlies was weer eens vreselijk in het begin tot 16 weken. nu gelukkig niet meer. Maar het is ook je bent er altijd bewust van dat het weer kan gebeuren.
Voor mij is het ook ik ben onwijs blij dat ik een kindje mag krijgen, vooral de artsen mij vertelde dat ik nihile kans had op een zwangerschap die voldragen zou worden. Maar de kwaaltjes zijn echt verre van leuk. Soms zelfs een beetje jaloers (op de goede manier natuurlijk, gun het iedereen) op de Mama's to be die geen tot bijna geen kwaaltjes hebben!
Succes en sterkte met de zwangerschap nog even volhouden !! ♡
Bij mijn echo eergisteren was dus ook een placenta previa te zien. Gek genoeg ben ik veel kalmer nu ik weet waar het vandaan komt.. gynaecoloog heeft me ook even thuis gezet, en sinds ik niet meer aan het werk ben, heb ik geen bloedverlies meer gehad (werk in de zorg, veel heffen en tillen)... mss moet ik gewoon thuis blijven
Ik heb ook regelmatig bloedverlies gehad. Gestart rond de 11 a 12 weken, tot 17 weken. Daarvoor 2 miskramen gehad dus het boezemde flink wat angst in. Ik heb me heel wat afgestresst de afgelopen zwangersxhap, baby'tje is gezond geboren. Natuurlijk is het beter om geen stress te hebben, maar die zorgenknop zet je niet ineens om.hiet ging het beter toen ik hem voelde bewegen.. Toen kreeg ik meer rust
Ik herken wel je onzekerheid/ angst dat het niet goed gaat. En toch heb ik lichamelijk geen klachten ondervonden. Meer dat de angst naar voren kwam. Na de medische echo kon ik het wat laten varen..
Ik vond zwanger zijn eigenlijk ook helemaal niet leuk. Maar bij mij kwam het niet door angst dat het mis zou gaan. Ik vond het vreselijk dikker te worden en m’n eigen kleren niet meer aan te kunnen. Ik voelde mij echt een slonsje. Was mij continu gek aan het maken of anderen niet dachten dat ik gewoon dik was. Nu heb ik altijd al overgewicht en heb ik echt momenten dat ik niet in het openbaar iets ongezonds durf te eten omdat ik dan denk dat anderen ervan uitgaan dat ik dat altijd doe en daarom overgewicht heb. Mijn relatie tussen m’n gedachte en m’n lichaam is dus niet gezond en daar ben ik tijdens m’n zwangerschap tegen aan gelopen. + bekkeninstabiliteit, maagzuur, zware bevalling.
Neh tot nu toe denk ik alleen maar: dit niet nog een keer. Wél ben ik smooooorverliefd op onze zoon. Ik zou hem echt voor geen goud willen missen. Alles rondom m’n zwangerschap staat dus los van mijn liefde voor hem.
Zou erover gaan praten als de angst zo overheersend is. Maar dat terzijde kan een persoon natuurlijk helemaal niets met een advies van maak je minder zorgen dat is niet goed voor de baby. Jij kan er weinig aan doen zo angstig te zijn. Al buiten het feit dat vele vrouwen voor jou soortelijke stress hebben ervaren tijdens hun zwangerschap en heel gezonde kindjes hebben kunnen krijgen. Ik heb zelf nu drie miskramen gehad en zodra ik een positieve test in handen heb ben ik niet blij, maar angstig. Daar heb ik gewoon geen enkele invloed op. Ben niet bang dat dat ons toekomstige kindje gaat benadelen hoor. Het is vooral voor jezelf erg vervelend. Hopelijk wordt je angst wat minder als je de kleine straks dagelijks voelt.
Ik heb een ma gehad op 11w en heb een zwangerschap medisch moeten afbreken op 15w. Nu ben ik 40w zwanger van ons zoontje. Loslaten.. goh, is moeilijk. Ik had altijd een mijlpaal voor ogen. Eerst 12w en dan voel ik me huis wel beter. 16w en dan zal ik wel wat meer kunnen genieten. 32w en hij is levensvatbaar dus laat het maar los. Elke dag denk ik nog altijd ‘wat als’.. want het is nog nooit goed afgelopen. Toen ik hem ook begon te voelen was ik ook wat geruster. Tot ik hem weer minder voelde.. Ik heb niet veel ongemakken, heb ook niet echt een buik dat in de baan zit en heb eigenlijk geen klagen. Heb wel last van bekkeninstabiliteit en vermoeidheid maar that’s it. Maar het zal nooit een ‘zorgeloze’ zwangerschap zijn omwille van ons verleden. En ik heb er nu al spijt van dat ik me soms zoveel zorgen gemaakt heb en niet meer genoten heb want binnenkort is hij hier en dan ga ik dat kleine ventje missen in m’n buik. Ik blijf wel kalm elke dag. Heb niet echt stress omdat ik ook denk ‘wat moet gebeuren, zal gebeuren en aan hoe het eindigt kan ik niks veranderen’. Hoe jammer het ook is..
Ik hoop voor je dat het ook wat zal beteren wanneer je de uitslag krijgt van de NIPT 🍀
Zwanger zijn is hard werken. Soms is het makkelijk als je niet zoveel klachten hebt, maar als je kwaaltjes hebt dan kan het echt heel zwaar aan voelen. Ik hoop voor je dat alles goed is.
Het is dat je zwanger moet worden als je wil bevallen en een kind krijgen, maar mijn hobby is het ook niet. Ik heb beide keren tot de bevalling overgegeven. Moe, bekkeninstabiliteit, hartkloppingen. Het hele pakket. Het is allemaal de moeite waard hoor en het trappelen in je buik is bijzonder, maar niet mijn hobby dus
Heel herkenbaar helaas. Ik probeerde afleiding te zoeken door hobby's (tekenen) en meditaties deed ik 'savonds zodat ik zo ontspannen mogelijk was. En verder de tijd uitzitten... ik ben nu bijna 24 weken en nog steeds super onzeker... Sterkte, luister naar je zelf.
Ik had hetzelfde met de bloedingen. Opeens stopte het rond 15/16 weken. Ik herken het bijna obsessieve checken en het bang zijn bij iedere keer dat ik naar het toilet ging. Tot mijn man zei en dan bloed je.. gaat het mis en dan? Je hebt er geen invloed op. Vanaf dat moment ben ik gaan proberen te genieten.
En ik wilde dat ik dat eerder had gedaan. Wees trots op wat je lichaam kan en wat je lichaam op het moment doet. Ga er van genieten, want stressen veranderd niks aan de situatie mocht het mis gaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (12) Verversen