Verder ben ik wel blij dat me partner me erg steunt ondanks me rare negatieve gedachtes. Ik heb het echt getroffen met hem en kan me geen leven zonder hem voorstellen. Dus dat maakt het nog gekker dat ik dat soort rare dwang gedaches nu heb over de relatie en ons kindje.
Heel naar dat angst en paniek en stress is ook shit voor je gevoel
Maar ik hoop dat alles snel goed komt :( en dat de pop poli me snel kan helpen ook
Ook hier nare gedachtes stress angst en paniek helaas
1e poging om zwanger te worden en meteen raak. Blij was ik wel maar voelde me niet zoals ik verwacht had
Sinds 3 weken (nu 12 weken zwanger) begon ik te twijfelen aan alles. Wil ik dit wel, hou ik genoeg van mn vriend, waarom was ik bij de echo niet echt blij of voelde ik niks bijzonders.
Denken dat er iets mis is met me.
Sinds een week word ik sochtends wakker met hartkloppingen (door stress?) angstaanvallen. Met de ideeen van kan toch beter geen kindere krijgen als ik zo denk en stoppen met relatie. Dus als ik overal mee stop is dit angstgevoel misschien weg.
De angst word soms zo erg dak letterlijk denk gek te worden en alles nie meer zie zitten
Ik moet er wel bij zetten dat ik sinds 10 april pas van antidepressiva af ben ivm angststoornis, meteen gestopt ben met roken en alles en al wel gevoelog ben voor depressie/angst.
Heb er met vriendinne over gehad maar die verklaren me voor gek. Me partner ook eerlijk mijn gevoel
Geuit over hem en de baby en hij begrijpt me door me verleden en hormonen geeft hij ook aan.
Me vader snapt me heeeel goed. Heeft ook al eens angst en depressie gehad. Gelukkig dat ik er dus met iemand over kan praten
Verder ben ik al wel naar dokter geweest en verloskundige heeft me naar pop poli doorgestuurd. Helaas zijn hier lange wachttijden. Tot die tijd moet ik vol proberen te houden maar elke dag Die paniek aanvallen en stress waardoor ik de baby en me gevoel voor me partner de schuld geef is heel erg zwaar :(
Het rare is dat ok ermee wakker wors maar savonds word t minder en soms helemaal over. Dan denk ik aan alles wel maar zonder paniek of negatieve gevoelens. Overdag denk ik non stop en vol negativiteit om alles. Wil ik dit wel nee t moet weg k wil nie zwanger zijn wil weg bij me vriend... Maar ik weet dat ik spijt krijg van beide dat t nu amgstaanvallen zijn. Ik zou mezelf nie vergeven als ik die dingen zou doen.
Ik geef dus aan bij mensen zoek hulp als je zoiets meemaak. Zwanger zijn is shijnbaar niet voor iedereen leuk en meeste mensen snappen niet dat dese gevoelens ook kunnen doordat t zon impact heeft geestelijk.
Ik lees hier meer verhalen over vrouwen die dit voel over de baby/zwangerschap en liefde voor hun partner.
Hoe zijn jullie ondertussen eruit gekomen of hulp gezocht?
Ik maak die keuzes niet die ik nu als negatief ervaren omdat k gelukkig was met mojn leven voor k zwanger was en zwanger wilde worden.
Meer met ervaring van negatieve gevoelens op welke manier ook? En hoe gaat t met jullie nu? Tips nog?
Ik heb geen ervaring met dat de man het slikt maar ik slik het zelf wel.
Ik denk dat het verstandig is om het even aan de huisarts te vragen.
Sommige anti depressiva zijn idd schadelijk en dan kan er misschien gekeken worden naar een andere soort?
Hallo dames, even een vraagje. Heeft er iemand ervaring mee met een zwangerschap waarbij de man antidepressiva heeft geslikt bij het bevruchten?
Mijn man slikt sinds vorig jaar anti-depressiva. Dit gaat opzich heel goed. We hebben een zoontje van bijna 3 jaar. Nu willen we heel graag nog een 2e kindje. Begin dit jaar was ik zwanger. Dit is helaas geeindigd in een missed abortion. Met de 8/9 weken echo kwamen we erachter dat het vruchtje rond de 5 weken was gestopt met groeien. Ik heb toen een curretage gehad.
Nu ben ik weer zwanger (vandaag 9 weken), maar ik voel me zo onzeker. Ik heb met 6 en 7 weken een echo gehad. Beide echo`s waren niet goed. Nauwelijks hartaktie te zien (of heel traag) en een veel te klein vruchtje. Zodoende van de week nog een echo gehad (met 8w en 4 dagen) en deze was wonder boven wonder wel goed. Goede hartslag en juiste lengte. Ik was zo in de veronderstelling dat het niet goed zou zijn. Ik was al op zoek naar eventuele `oorzaken` waarom het weer niet goed zou zijn.
Nu las ik op internet dat antidepressiva de kwaliteit van het sperma ernstig kan verstoren. De man kan er zelfs onvruchtbaar door worden. Het DNA in het sperma kan aangetast worden. Hier schrok ik wel van. Als we dit hadden geweten, dan was mijn man eerst gaan afbouwen met medicatie.
Ik ben nu zo bang op een zwangerschap wat weer verkeerd afloopt of op een gehandicapt kindje.
Iemand ervaring met een zwangerschap waarbij de man antidepressiva heeft geslikt?
@Ukkie Roos - “Dag dames, ik weet d...„ Hoi Jessica,
Wat vervelend dat het zo gaat. Voor mij echter helaas een heel bekend verhaal. Ik snap je gevoelens zeer goed en wil je dan ook meegeven aub goed voor jezelf te zorgen. Ga met de huisarts praten en laat je doorsturen naar een psycholoog of POP-poli. Ga het gesprek met je werkgever aan en laat hierbij eventueel een arbodienst aansluiten. Dit kan zo niet langer. Zorg goed voor jezelf en je beebje. Heel veel succes!
@mrdw
Heb je het ook met iemand gehad over deze gevoelens?
Loop je ook bij de poppoli? Zo niet dan zou ik daar eens even over informeren.
Zij kunnen je helpen met psychische problemen in de zwangerschap
Hoi ukkie rood
Vervelende situatie zeg!
Ik denk dat als je echt denkt over spannen te zijn (wat ook niet zo gek zou zijn zo te lezen) je het idd zeker niet moet verwarren met zwangerschaps symptomen.
Ik zou als ik jou was gewoon eens met de huisarts praten.
Dag dames, ik weet dat een depressie anders is dan mjjn verhaal maar ik moet m kwijt en ik weet niet bij welk kopje ik dit bericht wel kan delen. Voor mij is alles nieuw en ik ben op zoek naar mensen die wel weten wat ik kan doen.
Normaal ben ik niet een persoon die gaat schrijven over haar gevoelens of problemen, deze los ik zelf op maar nu? Nu lijkt dat alles ineens niet meer mogelijk.
Hoi... Ik ben Jessica 29 jaar en 18 weken zwanger.
Sinds eind augustus 2014 heb ik een baan bij een klein bedrijfje, dit bedrijf is klein maar ontzettend groot als het gaat om bureaucratie (ergens waar ik ten eerste al totaal niet tegen kan).
De systemen waarmee gewerkt word zijn belachelijk slecht en moeilijk.
De eerste paar maanden waren perfect ik pakte steeds meer van alles op. Tot afgelopen januari / februari.. (Begin zwangerschap) ik werd vergeetachtig en maakte snel fouten.
Bij elke fout kwam een afsnauw moment en niet alleen van de directeur maar ook van mijn collega. Zelfs als het niet mijn fout is.
Je moet begrijpen dat ik normaal een persoon bent die niet met zich laat sollen maar nu... tijdens mijn zwangerschap is alles anders.
Ik kan niet meer in discussie want dan ga ik huilen, ik kan niets uitleggen want dan ga ik huilen eigenlijk kan ik niets zonder te huilen.
Je moet je voorstellen - het is nu begin juni - dat je al vijf maanden lang wordt afgezeken elke dag weer.
Ik denk dat je je wel kan voorstellen hoeveel zin ik heb om elke dag weer maar mijn werk te gaan. Elke dag bang voor stress, bang om iets fout te doen, bang om afgezeken te worden.
Afgelopen woensdag ging het fout, ik had iets niet goed gedaan en een collega vertelde mij wat er niet goed ging. Dit was geen enkel probleem het werd netjes gebracht maar toen kwam die ene andere collega tussendoor schreeuwend vertellen dat iets kwijt was en dat dat mijn fout was, ik kreeg direct de schuld van iets wat ik niet had gedaan. En dat was dan die bekende druppel die de emmer deed overlopen. Ik stond op, begin te huilen en te schreeuwen dat ik overal de schuld van krijg, ik heb mijn spullen gepakt en ben weggelopen mijn auto ingestapt. Daarna mijn vriend gebeld ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen. Ik wilde niet meer terug naar mijn werk ik HAAT het daar . Waarom heb ik het zo moeilijk hiermee en waarom kan ik mezelf niet meer verwoorden. Waarom ben ik zo vergeetachtig en waarom lijkt niemand mij te begrijpen ?...
Ik ben gaan zoeken op internet en kwam bij het kopje overspannen uit ! Ontzettend veel symptomen slaan op mij, het lijst van symptomen kan ik voor 70% aanvinken.
Concentratieproblemen, geheugenverlies, neerslachtig, nergens zin in, duizelig, vermoeidheid, slapeloosheid, pijn in spieren, versnelde ademhaling, hoofdpijnen, koorts... Tjah denk ik dan...
Kijk eens naar dit lijstje, ik ben zo bang dat ik de zwangerschap verwar met mijn overige problemen of juist andersom.
Wat is nu waarheid, wat is echt, waar kan ik zonder te huilen hierover praten en bij wie.
Ik weet dat ik op dit moment niet volledig mezelf ben maar moet ik me zo rot voelen,
hoi dames, een depressie heb ik eigenlijk nog nooit echt gehad, wel heb k bordeline en zelfmoord gedachtes,, maar nu sins ik zwanger ben en ik heb gezeur met mn vriend voel ik me zo waardeloos, en denk ik way doe ik hier nog, en dn t kindje in mn buik die verdient toch niet zn labiele moeder, heb in her verlden 3 mks gehad. gaat het eindelijk goed voel ik me zo, voel me zo waardeloos en schuldig tegenover het kleintje
@helenenco - “Hoi Dames,Net een h...„ Ik heb een andere vorm van depressie ontwikkeld en dat is er 1 met angsten. Eerst of het geen bbm zou zijn of andere zaken mis. Toen dat was uitgesloten middels de termijn echo, die bij ons een week eerder plaats vond en ik ook minder ver bleek te zijn. Begon ik te denken dat er dan mss iets met het kindje zou zijn. Immers had ik al die maanden voor het raak was dezelfde cyclus. Hoe kon het nu ineens 5 dagen afwijken? Dus dacht ik weer vanalles wat een afwijking zou zijn aan het kindje dat dus een groei achterstand zou opleveren. Ipv Dat De Echo Mij RUST gaf. Ik verwachte ook ieder moment een miskraam.
2 weken erna had ik nog een echo om het exacte termijn. Stom verbaasd was ik daar een kindje heen en weer te zien springen in mijn buik. Ik leefde in de overtuiging dat het dood was...
Weer werd vast gesteld dat ik 5 dagen minder ver was. Oke dan zal het zo wel zijn... 10 wkn en 4 dgn op dat moment.
Maar na 3-4 dgn bekroop mij weer dat gevoel met angsten... bij 12 weken werd ik gek. Ik sliep vreselijk slecht, kon amper eten, mijn hoofd gevangen in mijn spinsels en vreselijk gespannen.
Ik heb mij ziek gemeld op het werk en vk en ha gebeld.
Bij vk kon ik snel terecht. Daar ging ik volledig over de flos toen ik een hartje hoorde. ... De vk greep in. Direct naar ha, de volgende dag zat ik bij de ggz... conclusie : serotonine te kort. Door zwangerschap, stress en stukje erfelijkheid.
Er wordt door mij en de ggz h arrangement aan gewerkt om hier doorheen te komen. Ik in 3 ( nu bijna 4 weken) tijd al vooruit gang geboekt, maar ik ben er nog niet. Nu weer bedacht dat ik zwangerschap vergiftiging kan krijgen.
Te debiel voor woorden, niet dat het niet kan. Maar ik heb geen reden om het te denken.
Nog ongeveer 24 weken te gaan en dan hoop ik dat ik me weer normaal kan gaan voelen.
Maar inderdaad eerst nog een vreeslijke en spannende bevalling door. Die van onze dochter (4 Jr bijna 5) was een hel!
Mijn advies naar jou: vraag Hulp via ha of vk en ga hier niet de hele zwangerschap zelf mee worstelen! !! Dit is een erkend probleem en zeker geen gezeur of aanstellerij ( wat ik van mijzelf dacht). Nu doen!! Veel sterkte! !
Hoi Dames,
Net een heel aantal van jullie verhalen gelezen en sommige lijken als twee druppels water op die van mij.
Ik heb het in alle opzichten eigenlijk goed, maar ik lijk wel een depressie te ontwikkelen. Het begon toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik weet dat je blij hoort te zijn, en dat het veel mensen niet gegund is, maar ik zie als een BERG op tegen de hele zwangerschap, de bevalling en daarna... (verder kijken we nog even niet.)
Ik heb een heerlijke dochter van 4 en ben onwijs blij met haar. Mijn hele leven droomde ik van een dochter, en ze is gewoon perfect in hoe ze is, en hoe het is in ons gezin. Ik vind het super om lekker actief met haar te zijn, samen knutselen, samen fietsen, samen zwemmen, samen achter de naaimachine lekker freubelen. Ik geniet enorm van mijn kind. Het is gewoon too good to be true!!!
Maar.......
Mijn zwangerschap van haar was een groot drama, vanaf begin tot eind. Ik kan niet tegen die grote hormoonstroom, ik was dood moe, zag alles negatief, was opstandig en boos 9 maand lang, fysiek uitgeput en gewoon helemaal lam geslagen. Ik herinner me heel goed dat ze 10 maanden was, en dat ik dacht: goh! EINDELIJK voel ik alsof ik weer mijn oude zelf ben!! Het ontzwangeren heeft bij mij ook echt 9 maand geduurd. Mijn lichaam reageert blijkbaar gewoon heftig. Maar omdat ik toen heel graag een kindje wilde had ik tenminste nog wat om naar uit te kijken... dat gevoel dat ik er naaruit kijk heb ik nu totaal niet!
Nu dus zwanger van de 2e.. partner is door het dolle heen, en ik kan helaas alleen maar tegen die enorme berg opkijken en inmens negatief zijn. Ik ben WEER dood en dood moe, ik zie die hele zwangerschap niet zitten, en dan nog een vreselijke bevalling tegemoet.. En er is gewoon geen ontsnappen aan, ik zit hier in!!
Natuurlijk is het wel heel erg fijn dat mijn partner het helemaal geweldig vindt. Dat betekend dus dat hij het er best voor over heeft om af en toe een stapje harder te lopen, dat is absoluut heel erg fijn. Daarom snap ik des te minder waar mijn enorme depressiviteit vandaan komt.
Ik ben benieuwd of iemand dit herkent en wat diegene daaraan gedaan heeft. Hoe slaat iemand anders zich door de 9 mnd + bevalling heen??
Ook is mijn droomgezin gewoon hoe het nu is, ik kan er enorm van genieten... nu wordt dit geluk `verstoort` door dit `extra kindje`. (ik wil niet ondankbaar klinken...maar dit is gewoon even heel bot maar wel in alle eerlijkheid hoe ik nu denk...)
Hoe kan ik een positiever beeld krijgen van een `gezin van 4`?? Ik kan van nature weinig aan en het lijkt me zo druk, zo vermoeiend...een gezin met meerdere kinderen... (ook al is mijn meid bijna 5 als dit kindje ter wereld komt)
Ik heb er over nagedacht om hulp te zoeken maar deze specifieke `prenatale depressieve klachten` zijn toch weinig voorkomend merk ik.
Ik hoop op opbouwende reacties van mede zwangeren, die dit misschien herkennen en tips of advies hebben.
dankjewel empress.. op dit moment is het inderdaad wel beter even mijn rust te pakken en samen met mijn klein wondertje het beste ervan te maken. ik ben ook erg bedroeft hoe het allemaal is gelopen ik had heel iets anders voorgesteld, maar nu heb ik voor mezelf en mijn kindje gekozen en zolang hij zijn verantwoording niet neemt zal ik de zorg dragen hij moet zich maar eens gaan bewijzen. misschien als eenmaal de kleine er is dat hij dan bijdraait
@Lauwtjuw - “Ik wist het nog de d...„ Hey Lauwtjuw, ik begrijp hoe moeilijk dit voor je moet zijn. Alle emoties alleen doormaken, de echo`s,... Soms horen dingen gewoon te gaan zoals ze komen, hoe erg ze ook zijn. Je krijgt een fantastisch wondertje, en als jouw vriend daar niet blij om kon zijn (en ik denk niet dat hij dat was), dan moet je er het beste van proberen te maken met je beebje. Misschien kunnen je ouders je ook hier en daar wat helpen als je het nodig hebt? Ik en mijn ex partner zijn uit elkaar gegaan toen onze dochter 14 maanden oud was. Geloof me, soms is de situatie om alleen te zijn veel `makkelijker` dan mét een partner die er niet volledig achter staat. Ik begrijp dat je verdriet hebt en dat je hem mist, maar als hij zo reageert dan is hij jou en dat kleintje niet waard meid... Kop op!! (en ik weet dat het allemaal makkelijker gezegd is dan gedaan, maar ik hoop dat alles goed komt voor jou!!)
Ik wist het nog de dag dat ik wist dat ik zwanger was, van een donkere duistere wolk vol onzekerheid niet wetende of je nog terug zal komen naar een mooie roze wolk. Ik was in de hemel! Mijn hele wereld veranderde totaal. Ik was overdondert en wilde je gelijk bellen. Jij was natuurlijk op je werk dus moest ik even wachten. Maar je had het gelukkig al gezien via de foto die ik stuurde naar je watsupp. Ik had een blije vriend verwacht maar op dat moment stortte mijn wereld in een complete hel. Jij ging weg die avond naar een vriend zei je. Ik wilde zo graag de blijdschap delen maar het kon niet. De volgende avond dacht ik het samen te vieren, maar nee je ging weer naar die maat. En zo werd ik steeds eenzamer en voelde me compleet afgewezen. De dagen gingen voorbij en ik zag je steeds meer van mij verwijderd. Ik zag dat ik je kwijtraakte. Al in de auto was je onbereikbaar en al plannen aan het maken met de buurman. Ik raakte boos en gefrustreerd en dat maakte de situatie alleen maar erger. Ik dacht niet na en voor ik het wist riep ik dingen waar ik achteraf spijt van kreeg. Praten hielp niet voor ik het wist veranderde de sfeer en hadden we weer knallende ruzie. Ik kreeg last van harde buiken en voelde verschrikkelijke steken iedere dag. Ik raakte compleet in paniek en was bang voor het ergste dat de baby het niet zal overleven. Daarom pakte ik al gauw de sleutels en reed weg op weg naar mijn ouders die mij enigszins geruststelde, maar echt veel hielp het niet. Ik wilde alles op alles zetten om de relatie te redden. Ik wilde heel graag een gesprek aan maar jij was onbereikbaar. De laatste ruzie was voor mij de druppel! Ik wilde zo niet meer verder gaan en had je de deur gewezen. Nu was de pijn niet weg. Iedere dag mis ik je ziels veel. Bij alles wat ik doe zie ik je steeds als een flits voorbij komen in mijn gedachten. Hopen en bidden dat is mijn enige uitweg. De gedachten straks alleen te moeten bevallen maakt mij misselijk.
Ook ik herken veel van jullie ervaringen. Ik ben erg op mijzelf, enorm humeurig en opvliegend, huilbuien, nergens zin in en vreselijk moe.
Gelukkig heb ik echt de meest lieve partner, wat heeft hij het zwaar nu..... Ik voel mij er ook echt heel schuldig over maar het lukt mij ook slecht om het om te keren. Helaas is mijn partner niet de enige die het moet verduren, ook op mijn werk is het mis gegaan. Uiteindelijk heeft dit geleid tot dat ik nu niet werk (ook omdat ik te horen heb gekregen dat er kans is dat er na mijn verlof geen werk meer voor mij is). Ik ben 28 weken zwanger en ervaar het door deze gevoelens als heel zwaar. Het niet werken en bewust rust nemen zorgt wel dat ik inmiddels gelukkig ook wat betere dagen heb en toch kan genieten van de zwangerschap. Ik ben op advies van de huisarts in gesprek met een maatschappelijk werker, verplicht mijzelf iedere dag een half uur te wandelen (dat lukt niet altijd..) maar langzaam lijkt het allemaal weer een beetje beter te gaan. Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben, probeer assistentie te zoeken zodat je toch een prettige zwangerschap hebt, voor jou en voor je kindje.
Hoi dames, ik heb een probleem. Ben nu 35 weken zwanger en de baby doet het prima maar heb nogal veel geestelijke problemen. allereerst heb ik vreselijk last van mijn hormonen,al vanaf het begin eigenlijk. Ik reageer dat voornamelijk af op mijn vriend en hij kan hier niet mee omgaan. Ik ben van mezelf al wel een pittig typje, kan soms ontzettend opstandig en onredelijk zijn maar de intimiteit met mijn vriend is 0,0! hij blijft me maar verwijten maken dat ik hem de afgelopen 7 maanden zo slecht behandeld heb ( en ik ga me steeds schuldiger voelen) en hoe een hel het wel niet geweest is. Daarnaast heeft mijn moeder sinds juni 2014 kanker en het gaat nu dusdanig slecht dat ik niet eens weeet of ze de geboorte (11 maart uitgerekend ) nog mee gaat maken.. Daarnaast wat financiele problemen maar dat is nog te doen. Nu is het zo dat ik echt vreselijke huilbuien heb en me zo ontzettend onbegrepen voel door mijn vriend. Ik schreeuw werkelijk om zijn aandacht,zijn arm om me heen en zijn troost maar het enige wat hij doet is mij nog meer schuldgevoel aanpraten hoe slecht ik m behandel en die arm kan ik wel vergeten, want als ik hem zo behandel dan heeft hij geen behoefte aan intimiteit of mij troosten... ik lijk wel een hond die beloond moet worden voor goed gedrag.. Ligt dit nu aan mij of? Ik zeg niet snel dat t me te veel word maar ik ben aan t eind van mn latijn en moet straks nog bevallen! Wil zo graag begrip van m, maar hij geeft t me niet, alleen vragen hoe het met me gaat en wat er aan de hand is als ik verdrietig kijk. Ja wat denk je dat er is?? Hebben jullie enig idee hoe ik dit op kan lossen of wat ik kan doen want wil hem niet kwijt maaar op deze manier zijn we allebei ongelukkig en moet de kleine nog komen..
Hoi hier ook herkenbaar. Echt erg ik heb nergens energie voor nergens zin in. Breng `s morgens de kids naar school en kruip dan terug mijn bed in tot soms wel 13 uur. Sta op en ga weer op de bank zitten krijg mezelf niet zover wat te doen. Heb zelfs geen zin in leuke dingen. Durf niet met me partner en familie hier over te praten omdat ik bang ben dat ze denken dat ik me aanstel daardoor probeer ik mezelf anders voor te doen maar helaas lukt steeds minder.
@xlm - “Zo ik weet het echt ...„ vrouwen die niks van hun man moeten weten tijdens de zwangerschap krijgen later spijt als het gezonde verstand terug is..had een vriendin van mij ook
@xlm - “Zo ik weet het echt ...„ klaar mee ? misschien als je weer de oude bent dat je er anders over denkt..heb veel gehoord over dit soort situaties.
@xlm - “@-Jennifer- - “@xl...„ herkenbaar..maar in principe kan de man er niks aan doen ook al snapt ie onze hormonen niet,de man gaat ook door een proces althans mijn vriend wel..voeld zich machteloos,komt het weer goed tussen jullie als je van je kwaaltjes af bent ?
@xlm - “@shea - “Hoi dames...„ hey ik ben hier nieuw en zie dat jou message vrij recent is..ik heb zelf ook last van kwaaltjes en ook vooral tegen mijn vriend,ik kan en wil hem niet zien maar ik mis hem wel erg,vind het ook oneerlijk maar ik kan er niks aan veranderen hoe ben jij of ga jij er mee om ?
Pfffft, dat klinkt behoorlijk naar. Ik verdenk mezelf ook van een depressie. Maar de uitwerking is omgekeerd bij mij. Ik ben super afhankelijk van mijn vriend en wil continu dat hij bij mij is. Verder ontzettend veel nachtmerries, slecht slapen en veel huilbuien... Herkenbaar?
Hoi dames! Ik ben nu 29 weken zwanger en al voor 1,5 week opgenomen in het ziekenhuis voor mijn depressie. Doordat ik hele dagen uit het raam kijk en geen hulp heb omdat de dokter het niet weten begon ik zelf een zoektocht en het komt heel erg overeen met wat ik hier allemaal lees alleen voelde ik mij mega agressief naar mijn man toe terwijl ik het niet wou. En inderdaad somber en zoveel verdriet geen puf voor de kids en altijd maar in verdedigende houding. Ik lees veel over deze depressie in Nederland ik woon in België en daar hoor je niks over. Mijn relatie is hierdoor naar de maan en mijn droom in duigen. Ik ben zo dol wel op de komst van ons kindje maar tegelijkertijd is het een verwijt omdat ik zo agressief en onuitsaanbaar persoon wordt terwijl ik het niet wil. Ik mis mijn thuis en mijn partner maar hij begrijpt het niet en denk dat ik gek ben net als mijn familie dus sta er alleen en machteloos voor. Wie herkent dit bij de meeste zie ik dat het goed komt hopelijk ook voor mij?? Ik ben Ten einde raad en hoop op wat tips of adviezen.
Hoi Dames, volgens mij kamp ik nu al een tijdje met een depressie.. ik voel me zo vreemd en totaal niet mezelf.. ik ben ontzettend gestressed en ik weet af en toe niet meer waar ik mee bezig ben, kan dit komen door slaap tekort? want dat is wat ik mezelf blijf voorhouden.. k ben continue gestressed en lusteloos en zelf me 3,5 jarige lijdt eronder.. ik heb sinds kort een puppy, ze is nu 22 weken en ik denk denk het me allemaal te veel is, zij is namelijk hyper actief en er komt vrijdag een honden trainer naar haar kijken. het wordt me misschien allemaal wat te veel. Ik blijf mezelf voorhouden dat het ene fase is maar volgens mij klopt er het een en ander niet
@snoepke9 - “Dankjewel ik zal het...„ Succes meis! Ik hoop dat het oplucht. Laat je weten hoe het gesprek gegaan is? Mag ook via een PB, als je me toevoegt aan je vriendinnennetwerk.
@snoepke9 - “Hallo iedereen, ik b...„ Wat vervelend zeg! Ik zou ook overstuur zijn in jouw geval hoor! Mannen denken anders dan vrouwen.
Zelf zou ik een ernstig gesprek met mijn man voeren als hij dat bij mij zou flikken. Ik zou het gesprek beginnen met: ik weet dat je mijn reactie niet begrijpt, maar dat je dronken naar de hoerenbuurt gaat heeft mij heel verdrietig gemaakt. Dat is erg slecht voor de kleine. Daarom wil ik dat je mij nu aanhoort zonder dat je boos wordt of dat je wegloopt.
Vervolgens het gesprek voeren vanuit je eigen gevoel en vooral geen beschuldigingen maken werkt meestal het beste...
Sterkte meid!
Hallo iedereen, ik ben 28 weken zwanger en heb de hel3 nacht en ochtend zitten huilen om wat mijn vriend gister heeft gedaan. Hij begrijpt niet dat ik me zo voel en waar ik me druk om maak. Hij is namelijk dronken naar de hoerenbuurt geweest en zegt dat daar niks is gebeurt maar ik geloof het niet. Word gek van mijn gedachten help!
@Kaaaa - “Hallo meiden,Ook ik...„ Helpt de verhoging bij jou tegen die sombere gedachten? Ik heb zelf nog nooit ad geslikt btw.
Maar heb nu elke keer periodes dat ik me snel angstig onzeker en overspoeld voel me rot gedachtens. Waar ik de ene week nergens last van heb. Is het de andere week juist weer erg.
Hallo meiden,
Ook ik heb te kampen met sombere nare gedachten:
Gevoelens. Er zijn momenten dat ik het liefst wil dat
Het misgaat, zodat ik van dat nare gevoel af ben.
Zijn middels ivf zwanger geworden. Dus wilde niets liever. Dus zijn echt de hormonen. Tijdens de zwangerschap an onze eerste ook gehad.
Toen wat omhoog gegaan met anti-depressiva.
Z
Dag na de bevalling was het helemaal over! Ik was erg bang ook voor postnatale depressie of dat ik niks
Van kindje wilde weten, maar dat was dus gelukkig
Niet zo. Nu direct bij 5 weken zwanger al aan de bel
Getrokken. Krijg hulp van de pop-poli in zh.
Is dus een speciaal poli voor, dus we zijn niet de enige. Gelukkig ook goede dagen, maar nu weer even minder.
ik ben nu bijna 12 weken zwanger van niet ons tweede kindje.
Ik wad dol gelukkig maar nu ineens de laatste paar weken heel erg Sago en humeurig en boos en ik kan om elk dingetje huilen en het liefst doe ik alleen leuke dingen met mijn eerst zoontje van twee jaar en niet als gezin
is dit normaal ik ken dit niet want bij mijn zoontje had Ik dat niet.
@kelly1993 - “@den24 - “Ik heb s...„ Heehee thnx voor je reactie. Het is bij mij stukken minder nu. Ik slik weer teunisbloemolie op aanraden van de verloskundige. En genoeg vitamines. Hopelijk blijft het op peil zo.
@den24 - “Ik heb sinds deze we...„ Ik weet niet of het minder word meis ik hoop het echt van harte voor je maar bij mij is het helaas niet minder geworden ... met veel praten lucht het soms wel op bij mij maar me dwangstoornis blijft toch aanhouden... .. maar ik ga er het beste van proberen te maken.. inmiddels 5 maandjes zwanger en morgen de 20 wk echo
Ik heb sinds deze week heel erg last van onrustige gevoelens en angstgevoelens waardoor ik mezelf soms echt beetje gek maak. Ik had hier echt bijna geen last van. Zal het komen doordat het hcg hormoon overgenomen word door progesteron. En zal dit vanaf week 16 weer stabiel zijn???? Ik hoop het zo.
@Bammam2be - “Heeft hier iemand er...„ je kan bepaalde soorten gewoon doorslikken. Je kan het ook aan de apotheker vragen. Zoiezo niet zomaar zonder overleg met verwijzer stoppen en/of overstappen!
hallo
ben bijna 34 weken zwanger van me eerste word een jongen <3
ben alleen staand en doe alles met me moeder
sinds vader uit beeld is heb ik ook nare gedachtens
die ik wegpraat zegmaar dus ertegen in gaan
heb het niemand durven zeggen
maar heb het elke dag nonstop.om de secondens.
heb het tegen me moeder durven zeggen en me moeder denkt aan een depressie .
heb het al 24 weken van me zwangerschap nu.
Heeft hier iemand ervaring met antidepressiva door slikken tijdens je zwangerschap ? Ik slik het al jaren, heb er baat bij. Maar ik twijfel of ik het kan blijven slikken tijdens mijn zwangerschap straks want de ene huisarts zegt wat anders dan de andere.
Hee meiden wat een hoop verhalen. Ik ben er van mezelf wel zeker van dat hormonen een hoop met me doen. De ene weken kan ik de hele wereld aan. Andere weken komen mijn angstige gevoelens weer terug. Met name sinds een paar dagen. Ben bang dat ik me weer heel bang ga voelen. Maar ik houd me vast aan die 16 weken dan zal het beter gaan omdat de hormonen weer war meer zullen stabiliseren. Ik heb vooral erg last gehad van week 4 tot 6 en nu weer beetje rommelig vanaf week 11.5 ongeveer. Ook snel onrustig en snel hartkloppingen. Ik ka gewoon totaal niet tegen hormoonwisselingen. Grrrr
Nu mijn verhaal...
Vanmiddag kwam het opeens in mij op... zwangerschapsdepressie! Geen idee of het bestond, maar volgens Google dus wel. Jaren terug al een jaartje anti depressiva geslikt. Bij mijn 1e zwangerschap was ik ook dodelijk vermoeid, lusteloos, als mijn zaak in de Brand vloog had Het me nog niets kunnen schelen... 2e zwangerschap idem, misschien nog wel iets erger. Nu bij de 3e, niet geweten dat het blijkbaar nog erger kon. (Wellicht ook door de grote angst op een miskraam of dat het kindje iets mankeert, de 2e w a s namelijk een bewuste afbreking met 23wk.) Zit al 2wk in de ziektewet. Lig de hele dag op de bank of in bed. Niets interesseert me, ik doe niets, maar dan ook niets in huis. Zo ben ik niet, ben mijzelf weer helemaal kwijt. En toch weet ik dat het over gaat, ook al voelt dat niet zo. Vorige 2x duurde het Tot ongeveer wk 16.
Dinsdag afspraak met vk, toch even over hebben. Probleem is wel dat ze beetje zweverig is en telefonisch al vroeg of alternatieve weg wellicht iets is. Misschien morgen voor zekerheid huisarts even bellen. Wie weet heeft hij iets om de komende paar maand te `verzachten`.
Maar fijn om te lezen dat het vaker voorkomt.
Weet je, het liefst blijf ik nog even in de ziektewet, maar wat moet ik zeggen? Ze zien me al aankomen.
@kelly1993 - “Wat naar om te lezen...„ Nee, ik nemen het niet, maar heftig joh! Wordt je ook behandeld voor de dwangstoornis? Ik hoop dat het deze zwangerschap toch goed blijft gaan met je!
@miekjuh86 - “Pff wat vind ik het ...„ Ik zie dat het nu bijna 3 weken geleden is, lees nu net je berichtje. Ik was benieuwd of je al Hulp hebt gekregen? Best heftig wat je vertelt.
Wat naar om te lezen allemaal.. ik ben zelf 17 wk zwanger en heb een dwangstoornis en nu met mijn zwangerschap heb ik er heel erg last van.. ik heb veel stress en mijn omgeving helpt me er ook niet echt bij... me ouders en ook mijn partner geven me best veel stress.. en ik verwerk dat schijnbaar als ik dan in me 1tje tot rust kom met dwanggedachen?.... ik krijg dan gedachten over dat ik me buik in wil houden of dat ik me kindje niet meer wilt.. terwijl ik zo blij ben dat ik een dochtertje krijg.... zijn er vrouwen die dit ook herkennen of hebben ?...
Wil er ook aan toevoegen dat er in m`n privé leven nogal wat speelt, m`n moeder is ongeneeslijk ziek en heb 5 jaar terug ook mijn vader verloren aan kanker, nu overkomt het ons weer.. Daarbij zijn er zo veel dingen die door je hoofd spoken....
Hallo dames
Ik dacht plaats toch een bericht in dit forum, ben nu 8 weken zwanger maar sinds twee weken, dat de kwaaltjes ook begonnen zoals misselijkheid, vreselijk moe, maagzuur ( standaard al medicatie voor ) en een pesthumeur t.o. Mijn vriend geniet ik er niet meer van.... Ik voel me lusteloos en twijfel nu aan alles. Ik slik al vier jaar paroxetine 10 Mg tegen mijn angststoornis en de VK is op de hoogte maar moet ik me zorgen maken of zal dit na een week of 12 wel weggaan als de hormonen rustiger worden? 12-8 heb ik de eerste echo dus dan wil ik het sowieso met de VK overleggen maar word er niet blijer van, m`n vriend zegt ook je lijkt niet gelukkig, nee dat ben ik momenteel ook niet en daar baal ik onwijs van, er komt niks uit m`n handen, kan de hele dag wel slapen en eten staat me ontzettend tegen!
Voor alle dames die last hebben van depressie of hier tegenaan zitten, ik hoop dat het gauw iets beter wordt. Helaas weet ik zelf ook hoe vervrlend dit is. Ik vind het wel fijn om te lezen dat er meerdere zijn die in hetzelfde schuitje zitten omdat iedrreen het hier wel min of meer begrijpt.
Ik ben morgen 13 weken zwanger van de tweedee. Tijdens mijn eerste zwangerschap kon ik de hele wereld aan, had nergens last van. Een aantal jaren terug wel een heftige depressie gehad maar gelukkig eruit gekomen (met heel veel hulp en medicijnen). Nu merk ik al een tijd dat het wat mimder gaat em ben ik zwanger geraakt, erg gewenst maar niet helemaal gepland. De laatste weken gaat het hard achteruit met mijn emotionele toestand, veel (onverklaarbare) stress, licht ontvlambaar, somber, achtrrdocht en soms verkeerde gedachten. Ik heb inmiddels al wel aan de bel getrokken en krijg hulp. Vind het toch fijn om met anderen hierover te praten.
Wat fijn om te lezen dat ik niet alleen ben.
Even mijn verhaal:
Ben nu 14 weken zwanger van een 2e. Tijdens de eerste een nare depressie gehad tijdens de zwangerschap; heel veel huilen, heb 2 weken achter elkaar niet geslapen, kwam niet meer buiten, vrienden en familie liet ik niet meer toe en was de hele dag aan het bedenken hoe is er een einde aan kom maken zonder dat het te gruwelijk was.
Hele bizarre dingen allemaal.
Maar nu dus... Op dit moment lig ik alweer vanaf 3 uur (`s nachts) huilend op de bank en kan niet slapen. Dit is al ruim 3 weken zo. Ben zo bang dat de depressie terug is :-( maandag gelijk maar even de psycholoog bellen!
Pff wat vind ik het moeilijk dit te schrijven! Ik ben nu 14 weken zwanger. Ik zou super blij moeten zijn gezien de artsen door mijn endometriose dachten dat ik geen kinderen kon krijgen. Maar het is toch gelukt! In het begin was ik dolblij. Tot een aantal dagen geleden.
Ik voel een gigantische angst (geen idee waarvoor), en denk steeds vaker dat ik er maar een eind aan moet maken. Ik wil gewoon rust in mijn hoofd. Ik voel me ook ontzettend schuldig en denk dat dit maar het beste voor alles is.
Ik heb ook wel door dat dit niet goed gaat en heb ook al contact opgenomen met de huisarts (die natuurlijk op vakantie is). Ik heb geen idee wat ik nu moet doen. (Sorry voor dit zeer negatieve bericht)
@Amandy - “Toch hier maar een b...„ Wat heftig zeg! Ik heb er zelf ook last van. Natuurlijk heeft iedereen z`n eigen persoonlijke situatie, maar ik kan je wel vertellen dat de hormonen hier ook best een rol in zouden kunnen spelen.
Ik weet uit ervaring dat een depressie echt invloed kan hebben op de binding met je kindje, vandaar dat ik ook adviseer er met je verloskundige of arts over te praten. Dit kan gewoon volledig in vertrouwen.
In mijn vorige zwangerschap heb ik geen hulp gezocht. Ik kampte met een veel onzekerheid en sombere gedachten. Dit bleef ook nog hangen na de bevalling. M`n partner kon niks goed doen en ik was constant bang dat m`n dochter dood kon gaan. Omdat ik er zelf niks mee deed heeft het me bijna een jaar gekost om wat meer liefde te voelen naar m`n kindje. Ik ben nu weer zwanger en merk dat het weer terugkomt. Ik ga nu echt snel aangeven dat ik in behandeling wil.
Wat ik eigenlijk wil aangeven is dat je deze gevoelens serieus moet nemen, want het kan invloed hebben op de relaties om je heen en ook die met je kindje. Er over praten met iemand die hier verstand van heeft kan je echt verder helpen.
Normaal vind ik het nooit leuk om minder leuke gevoelens te lezen van andere. Maar om te lezen dat ik niet de enige ben met minder fijne gevoelens is toch wel erg fijn.
depressief ben ik niet, maar helemaal gelukkig ook niet. Ik heb het heel zwaar met mezelf en mijn vriend heeft het zwaar met me. hij snapt het wel zegt die, maar vind het moeilijk om er mee om te gaan waardoor er een lichte afstand ontstaat. En dat maakt het er allemaal niet beter op.
Ik ben zo ontzettend aanhankelijk en onzeker.
Ik ken mezelf helemaal niet zo.
Alsof ik de controle kwijt ben van mijn lichaam en emoties. Dat is misschien ook wel zo. Ook hierin dan weer de les met mezelf. laat het los en vertrouw erop dat het goedkomt.en het eerlijk uiten tegen mijn partner is ook erg belangrijk. Ook voor jullie dames. sorry voor de mannen, jullie moeten nu maar gewoon nog extra lief zijn! :-P
Iedereen zegt tegen mij aldoor geniet van je zwangerschap, maar het enige wat ik kan doen is spugen en huilen (wat voor mijn man ook niet leuk is) want in mijn ogen kan hij op die momenten dan niks goed doen, hy probeert me te steunen terwijl ik juist alleen gelaten wil worden, en als ik niet aan het werk hoef lig ik het liefst de hele dag in bed, want dan voel ik me niet zo beroerd, ik ben nu 13 weken en hoop dat het spugen iig overgaat dan zal ik me hoogstwaarschijnlijk al een stuk beter voelen
@irjan - “@den24 - “@irjan -...„ Ohhh gelukkig maar! Ik wil eigenlijk weer beginnen met teunisbloemolie. Ga het even aan de dokter vragen. Staat niks op dat het niet zou mogen tijdens zwangerschap. En ik ga ook een afspraak maken voor acupunctuur. Alle beetje helpen toch haha. Genieten is nog vooral nog moeilijk door de onzekere periode. Maar het komt vast goed.
@den24 - “@irjan - “Hoi alle...„ Ja ik snap wat je bedoelt. :-( ik moet zeggen sinds ik hier het berichtje heb geplaatst. .. en de 20 weken echo achter de rug heb dat ik wel want rustiger ven geworden. Soms nog wel een uitspatting zo ineens. Al heb ik nog steeds niet het gevoel van het geweldige zwanger zijn en dat vind ik echt heel.erg jammer. Ik probeer echt wel te genieten en ik ga flink voor hem.shoppen :-) . Sterkte en probeer toch te genieten en van de mooie dingen moet je het hebben.
@irjan - “Hoi allemaal.ik weet...„ Hee meid wat vervelend zeg. Ik herken het wel een beetje. Maar ik heb zelf vooral dat ik super onrustig ben van binnen en dan bang word voor alles en aan alles gaat twijfelen. De andere dag ben ik weer super geirriteerd en dan weer down en blij tegelijk. Hoop dat er meer meiden zijn die dit hebben om mee in contact te komen.
Hoi allemaal.ik weet niet zo goed waar ik.moet beginnen. Ik ben nu 19 weken zwanger van ons tweede kindje. Het gaat eigenlijk met.de zwangerschap allemaal goed...m alleen voel ik mezelf helemaal niet top. Ik ben heel.erg opgefokt. Heb t gevoel dat niemand normaal tegen mij kan doen en dan maakt t niet uit over wat of iets t gaat. Zelfs zo erg dat mijn relatie misschien wel echt over is. Ik heb al weken erge ruzie met mijn vriend
Dochtertje merkt ook.spanningen waardoor ook zij niet lekker in haar vel zit. Mijn vriend heeft net zijn spullen gepakt. Zegt dat ik Hulp moet zoeken omdat ik me zelf niet ben. Ik weet niet goed wat ik moet doen
Ik denk nu toch echt dat ik weer tegen een depressie aanzit. Vorig jaar februari ook gehad, toen Venlafaxine gekregen en na 7 maand ging het iets beter. Ik heb nu sinds vorige maand het gevoel dat het verkeerd gaat. Het begint `s morgens al, het eerste dat er gebeurd is ; ik laat al een paar tranen. Terwijl er eigenlijk niks is om over te huilen. We hebben alles voor elkaar en het kindje is zo vreselijk welkom. Wel zou ik graag willen dat de zwangerschap voorbij zou zijn. Ik weet niet waarom maar ik heb er gewoon geen `zin` meer in. Het is het zelfde gevoel als vorig jaar.
@Ezzy18 - “Ik zou hier ook graa...„ Hoi ezzy, sterk zijn! Zorg voor een goede achterbank. Mogelijk willen en kunnen je ouders helpen of andere familieleden. Als er iemand is die jou wil en kan helpen, neem die dan mee naar de controles etc. Dit om aan te tonen dat er naast jou, nog iemand is die zielsveel van je kindje houdt! Als je jong bent en een geestelijke instabiliteit krijgt (bv. depressie) dan heb je grote kans op BJZ. Als je op dat moment iemand hebt die jou en je kindje helpt dan kan BJZ niet om die gene heen. Mijn eerste zwangerschap was erg moeilijk gezien de manier hoe mijn dochter was verwekt. Hierdoor geestelijk instabiel geworden. Gelukkig had ik een goede vriendin naast me staan. Toen BJZ kwam konden ze niet om haar heen. Heel veel sterkte! Veel hebben het gevoel het alleen niet aan te kunnen. Het feit dat je voor het kindje kiest bewijst je kracht al, dat maakt je al sterk. Je neemt verantwoordelijkheid!
Ik zou hier ook graag mijn verhaal kwijt willen.. Ik ben 18 jaar, en ik was 1,5 jaar samen met mijn ex totdat ik zwanger raakte. Toen ik hem dit vertelde wou hij er niks mee te maken hebben en liet ons alleen achter, momenteel ben ik bijna 16 weken zwanger en ik voel me elke dag verder wegzakken. Ik heb wel de keuze gemaakt om alleen mijn kindje op te voeden, want ik kon het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om dat kleintje weg te laten halen.. Helemaal niet meer na alle echo`s en dat je het hartje hebt zien kloppen, en het lange traject dat ik heb afgelegd om mijn keuze vast te stellen. Ik voel me gewoon erg alleen en ik ben bang dat ik het op een of andere manier niet aankan.. Ook mis ik mijn ex-vriend heel erg, want in het begin was hij er wel voor me. En als ik buikpijn had legde hij zijn hand op mijn buik en was het over.. :(.
Heeft iemand tips over hoe ik hier misschien mee kan leren omgaan?
Ik ga er morgen eens met de vk over praten!
@marije1190 Ik heb hetzelfde Ik slik al 5jaar ad.. Ben ook al een week doodmoe val steeds in slaap bloedgrprikt alles was goed.. Kan de 13e pas terug naar mijn ha
Echt depressief ben ik denk ik niet, maar er zit me soms zoveel dwars dat ik door de bomen het bos niet meer zie, en gefrustreerd raak door de kleinste dingen.. Alleen mn zoontje maakt me nog aan het lachen, en vreemd genoeg geeft hij me vaak een knuffel op het juiste moment, afgelopen week leek ik net een week in 1 dag te beleven, al duurde juist de dingen die normaal 5 min. duren, wel een uur! ik ben mezelf niet meer, probeer de boel een beetje te regelen en bij elkaar te houden... en mn man die snapt er niets meer van.. Hoe kan ik mezelf weer bij elkaar rapen en me weer vrolijk voelen????
@Carme - “Helaas loop ik bij d...„ Dat is echt pure onzin! Een pop poli hoort er voor jou te zijn als moeder! Er hoort een psychiater aanwezig te zijn om jou te behandelen en dus ook je medicatiegebruik te beheren. Als ik jou was zou ik ze eens onder de neus drukken waar `pop` voor staat. Heel veel succes en sterkte!
Ik weet zelf niet meer zo goed hoe ik me me nu voel. Een aantal jaar terug heb ik een depresie gehad en had daar ook medicatie voor. Met een heleboel moois in mijn leven ben ik eruit gekropen en voelde me super. We besloten bewust voor nog een knidje te gaan en dat lukte heel vlug. Dolblij en nog steeds blij met het idee. Maar het valt me te zwaar. ben nu 32 weken zwanger, aleen maar ziek heb al twee keer in ziekenhuis gelegen met voor mn gevoel stomme kleine dingen. Mijn kleine meid van vier moet dit allemaal maar verduren, zij houdt zich zo stoer en lief en verzorgend maar ik voel me zo vreselijk schuldig. ook kregen we een weekje na het goeie nieuws van de zwangerschap ineens een heleboel geld zorgen waar mn man van wist een beetje en ik totaal geen idee had. Kwam allemaal uit zijn verleden boven drijven om even gauw op te lossen. Dit is ons gelukt dus dacht woehoe we kunnen weer vooruit maar merk dat we nog wel even moeten boeten voor het oplossen en het erg krap hebben. Op zich ook nog te overzien maar zo alles tegelijk gaat t me boven mn hoofd. Iets meer dan een jaar terug heeft mn moeder een rare inzinking gehad en heeft mij aan de kant gezet en merk nu dat ik der tijdens mn zwangerschap zo mis, bij de eerste was ze bij alles zo betrokken. We kijken zo uit naar de kleine maar met het beetje geldzorgen, de zorg om mn meisje van vier waarvan ik bang ben dat ik haar nu verwaarloos, het gemis van mn moeder en het zo enorm athankelijk moeten zijn van mn man en 1 vriendin breken me zo op. Ik heb het idee dat ik weer de depresie in glij en dat geeft ook weer zoveel angst. Het doet onwijs pijn niet te mogen genieten.
Helaas loop ik bij de pop poli van de isala in Zwolle. Ook wegens geestelijke klachten. Mij is verteld dat de pop poli er is voor de baby. Niet voor jezelf. Mijn medicatie moest mijn huisarts maar doen. Ik slik sertraline en begeleid mijzelf nu, ophogen en verlagen doe ikzelf. Net zoals de themazepam en oxazepam. Mijn huisarts geeft gelukkig zijn handtekening als ik om meer vraag, en anders spaar ik bij mindering. Pop poli wil zich er niet mee bemoeien. Toen ik kwam met BI klachten zeiden ze `wij zijn hier voor de baby, jou lichamelijke of geestelijke klachten doen wij niks aan`. Gelukkig ben ik redelijk oké, geestelijk. Dus zelf maar mensendieck opgezocht. Bleek ik vergevorderde BI te hebben. Kortom ik ben niet te vreden met de pop poli.
Ik heb voor een jaar geleden een zware depressie gekregen. In behandeling gegaan bij GGnet met antidepressiva. Ik ben in November zwanger geworden en ben er heel gelukkig mee. Sinds een paar dagen heb ik dat rotgevoel van toen weer terug. Vraag me af of het echt weer een depressie is of een opeenstapeling van rotdagen.
@Toekomstige Mamsie - “Ook ik wil even mijn...„ Hoi Mamsie, ik heb gelezen dat heel veel vrouwen dezelfde angsten hebben als jij. En ik probeer altijd te bedenken dat juist omdat jij je dit afvraagt je een goede ouder zou zijn. Anders vraag je je dit allemaal niet af. Ik hoop dat je iemand vind waar je je verhaal verder mee kan bespreken.
@erica37 - “ik ben er vandaag ac...„ Hoi, ik gebruik zelf ook al jaren medicatie tegen depressie. Nu ik zwanger ben moest ik overstappen naar `Prozac` dit middel is al goed getest en kan geen kwaad voor jou en/of je kindje. Wat betreft inslaaptabletten weet ik helaas niets.
ik ben er vandaag achter gekomen dat ik zwanger ben, maar ik ben depressief en slik daarvoor medicatie, ook om in te kunnen slapen, morgen moet ik het ziekenhuis bellen en woensdag naar de psychiater, denken jullie dat het kwaad kan dat ik deze medicatie gebruik voor stress, depressie, angst en paniekaanvallen?
En heb ook dat ik andermans zwangerschappen erg mooi vond en zelf graag ook zwanger wilde worden. Maar het interesseerd me opeens niks meer. Ben bang voor de bevalling en raak in paniek van de pijn en de steeds meer bewegende baby in me buik. Ik hou toch wel genoeg van haar? Ik wil dr dolgraag in me armen hebben en toch ben ik de zwangerschap nu al zat. Mijn man weet de helft van mijn verhaal. Hopelijk gaat het snel over
Ook ik wil even mijn verhaal kwijt. Na 2 bezig te zijn geweest kinderen te krijgen en 2 miskramen later ben ik inmiddels 21 weken zwanger. Ik had voor de zwangerschap al een labiel leven en slik ik anti depressiva. Ik heb sinds een week dat ik buiten mijn huilbuien om ineens weer met zelfmoordgedachte zit omdat ik bang ben en paniekerig het allemaal niet aan te kunnen. Ik wil het kind en mijn man dat niet aandoen. Ik heb erg last van me bekken al vrij vroeg in de zwangerschap en word gek van de pijn en mezelf. Ik heb nu weer slapeloze nachten en paniek aanvallen. Ik twijfel opeens of ik dit wel wil en of ik het aankan. Het kost me moeite om sterk te blijven en we willen heel graag een kind al heel lang. Waar komt de paniek ineens vandaan? Ben bang dat ik mezelf erin verlies..
@lovemybabyboys - “Ik wil tog hier mijn...„ Ach meid toch! Slaap je wel?? Bij mij bleek het achteraf een combi te zijn van mijn hormonen en slaap te kort. Vanaf week 22 sliep ik nog maar 1 a 2 uur per 24uur. Sdat maakte me echt labiel. Ik heb het uiteindelijk aangekaart en er werd gelukkig actie ondernomen om me te helpen. Praat er met je vk over. Zeg haar hoe je je voelt en dat je zo bang bent. Ik schaamde me er ook voor en sprak er met niemand over. Uiteindelijk was ik blij dat ik het er allemaal uit kon gooien. Ik had hele fijne vk`s. Voor hun is dit echt niet de eerste keer dat ze dit horen. Heel veel succes!
@lovemybabyboys - “Ik wil tog hier mijn...„ Ik was ook de hele zwangerschap vanaf zon 24 weken doodsbang.. dat er iets zou zijn met het kindje en elk pijntje d8 ik dat het niet goed was.. ben ontelbare keren bij t ziekenhuis geweest voor een echo. Nu wel een pluspunt want heb een heel zwangerschapsfotoboek haha.. denk dat elke moeder wel onzekr is in de zwangerschap alleen de 1 net iets heftiger als een ander
Ik wil tog hier mijn verhaal kwijt want ik heb prc hetzelfde als jullie allemaal hier... 4 jaar geleden is mijn zoontje geboren die gehele zwangerschap nergens last van gehad maar zodra ik bevallen was negeerde ik me eigen kind ik vond hem niet mooi en was niet gelukkig met onze aanwinst. Na enkele weken met veel huilbuien ben ik op de een of andere dag er vanaf gekomen hij was het moiiste,ik hield van hem en doe ik nou nog steeds hij is mjjn dierbaarst bezit en ik hou zielsveel van hem. Ik heb daar nog nooit met niemand over gepraat durf het niet! Nu ben ik bijna 32 weken zwanger en ben al vanaf het begin ongelukkig ik zie alles zwart en donkere kleuren ik geniet er niet van en ben doodsbang! Ik weet niet wat er met mjj aan de hand is maar herken iemand dit en ik ben benieuwt of ik na deze zwangerschap er weer vanaf bent...?? Ik hoop en wens dat get egt zo us zodra de baby geboren is dat ik eindelijk alles kleurrijk ziet maar ik weet niet of dat wel zo ga. Gr. Xxx
Ik heb echt een flinke depressie gehad tijdens mijn zwangerschap. Zo erg zelfs dat de hele baby mij niks meer kon schelen. Ik voelde me zo slecht daardoor. Iedereen was maar blij. `Nog even en dan heb je je baby vast` of `je kan zeker niet wachten tot je baby er is?` Nou ik kon idd niet wachten tot ik was bevallen. Niet omdat ik mn baby in mijn armen wou hebben, maar omdat ik verlangde naar mezelf zijn. Weer gelukkig zijn. Ik dacht de hele dag na waarom ik eigenlijk zo graag een kind had gewild. Hoe ik ergens zo naar kon verlangen en nu niks meer van die verlangens had? Ik durfde mijn gevoelens ook met niemand te delen. Wat zouden al die mensen wel niet van me denken? Bij 37 weken storte ik in. Ik heb alles aan mijn partner verteld. Hij schrok natuurlijk ontzettend. Samen met de verloskundige is besloten om me in te leiden. Gelukkig waren 2dagen na de bevalling alle klachten weg. Ik had voor het eerst in maanden weer geslapen. Mijn zoontje is inmiddels 6 maanden en hij is het mooiste wat me ooit is overkomen zoals hij wil ik er nog wel 10. Maar ik weet in mijn hoofd dat ik zo`n zwangerschap nooit meer wil en kan doormaken. Ik hoop voor jullie allemaal dat julliw snel weer een beetje lekker in jullie vel zitten. Heel veel sterkte..
@Esstur - “Bijna al mijn vriend...„ Ik vind het echt rot voor je dat je je zo eenzaam voelt en dat je niets hoort van je vriendinnen. Misschien moet je je vriendinnen hiermee confronteren, misschien denken ze wel dat je geen interesse meer heb om dingen met hun te doen, omdat je in een andere levensfase ben of weten ze niet goed hoe ermee om te gaan. Als ze echte vriendinnen zijn dan is het goed voor de vriendschap om hier open over te praten. Denk ik.
Ik ben zelf 23+2 weken zwanger en daarvoor was ik al lichamelijk niet in orde. Door de zwangerschap word dat zwaarder en kan ik veel niet meer. Dus eenzaam voelen en veel huilen daar herken ik me wel in.
Bijna al mijn vriendinnen/vrienden hebben nog geen kinderen, of zijn jonger dan ik dus zitten in een hele andere levensfase dan ik zit. Ik mis het contact met vriendinnen om leuke dingen mee te doen, maar ook om over zwangerschap of kinderen te kunnen praten.
Bijna iedereen om me heen laat niks meer van zich horen zodra ze wisten dat ik zwanger ben. Nu ik het `feestbeest` niet meer uit kan hangen, hoor ik niks meer. Ze snappen niet dat ondanks dat ik zwanger ben, mijn persoonlijkheid niet veranderd. Kan toch nog steeds van alles doen alleen omdat ik nu anders in het leven sta, snappen zij dat niet.
Hoe gingen jullie hier mee om? Soms heb je echt even de behoefte om vrienden om je heen te hebben en snappen hoe je je voelt.
Voel me daardoor zo eenzaam! Ben de hele dag aan het huilen en chagrijnig tegen mijn man!
Nadat het eigenlijk wel prima ging, nu weer twee rotdagen achter de rug. Ik sta helemaal op knappen. Zoveel spanning, zoveel angsten, zoveel prikkels. Rustig ademhalen.....ja dat advies heb ik al 100 keer gehoord. Waarom denkt iedereen dat het zo makkelijk is. Op dit moment kan ik alles en iedereen naar de keel vliegen.
@watnauw - “@aukus - “Kennisma...„ Nee nog niet, ik zit te wachten op het recept, maar nog niks door gekregen. Ik wacht het rustig af. Fijn dat je je wat beter voelt! Hier is het up en down; weinig van te zeggen, maar hopelijk kom ik met de medicatie in rustiger vaarwater. Daar kijk ik wel naar uit!
@aukus - “Kennismaking bij de ...„ Hoi aukus. Weet je al welke medicijnen je gaat krijgen?
Over paar weken heb ik gesprek met een arts, maar moet zeggen dat het lang niet zo slecht gaat als paar weken terug
Kennismaking bij de gyn van de pop poli was een hele geruststelling. Vandaag krijg ik te horen welke medicatie ik krijg voorgeschreven, dat is dan toch wel weer een beetje spannend. Ook de kleine zien zwemmen vorige week, dat is een hele geruststelling geweest. Blijkbaar trekt die zich nergens wat van aan...
@watnauw - “Leuk, een echo. Ga j...„ Alles zag er helemaal goed uit op de echo, over 3 weken de volgende nog in het ziekenhuis en als die goed is mag ik gewoon naar een verloskundige :-)
Morgen naar het uwv ben bang voor wat er komen gaat! Tijdens mijn 2e zwangerschap depressief geweest en nu weer veel hoofdpijn misselijk slaap tekort etc. Ik kon niet meer werken en toen ontslagen, dus nog meer stress! Hopelijk dat mijn aanmelding bij de pop poli voorspoedig loopt want heb nu zovaak migraine dat ik bijna niet meer weet hoe het is om zonder hoofdpijn rond te lopen
Leuk, een echo. Ga je straks wel naar een vk of blijf je bij een gynaecoloog ? Ik ben heel blij dat ik mn gevoelens benoemd heb, maar voor de meesten mensen speel ik gewoon mooi weer. Succes komende week
Ik moet dinsdag voor een echo naar mn fertiliteitsarts, ben dmv provera en chlomid zwanger geworden. Heb het er met hun nog niet over gehad, ook nog geen behoefte aan eerlijk gezegd.
Gefeliciteerd carlijn85. Wat fijn dat je je klachten herkend en dan kunt handelen. Ben je al bij vk geweest ? Ik merkte dat ik het moeilijk vond om mn situatie tegen vk te zeggen. Zij raden mij nu aan om wellicht weer medicijnen te gaan gebruiken. Succes met de eerste weken doorkomen
Hallo, ik heb al 2 jaar psychologische hulp voor een flinke depressie en chronische ptss. Mijn behandelingen lopen nu af en ben `gezond` verklaard. Wel is het zo dat ik altijd een kans blijf houden op terugval en heb die kort geleden ook nog gehad. Gelukkig weet ik een beetje hoe ik het kan herkennen en hoe ik erop moet reageren. Heb het overigens altijd zonder antidepressiva gedaan en was ook niet van plan dat alsnog te gaan gebruiken. Ik ben wel erg bang dat ik weer depressief ga worden, kan gelukkig altijd mijn psych bellen.
Ik merk wel dat ik lang niet zo blij ben met de zwangerschap als mijn vriend, ben pas 6 weken zwanger, maar die roze wolk heb ik nog niet gevonden.
De contacten met hulpverlening waren even wat rustig ivm verhuist. Nu zet ik alles weer in gang ,omdat het echt niet meer gaat. Ik vind het zo vreselijk voor mn eindjes en partner en oneerlijk tegenover dit derde kleintje. Je mag me overigens best een privebericht sturen met je verhaal. Ik weet dat dit enorm kan helpen. Ik heb nog niet ontdekt hoe het versturen van berichten gaat.
@watnauw - “Lid geworden omdat i...„ gefeliciteerd met je zwangerschap, wat jammer dat het zonder medicatie zo slecht gaat. Sta je onder behandeling op dit moment.
Lid geworden omdat ik graag wilde reageren op dit item. Sinds meer dan twee jaar slik ik antidip, omdat het na de geboorte van de tweede absoluut niet meer ging. Nu ergens in de 10 wkn wanger en gestopt met medicijnen vanaf 6 wkn , toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Het gaat voor geen meter. Is het gewoon de zwangerschap of is het depressie en angststoornis
Ik moet zeggen dat het zo confronterend is wat betreft de reacties hier. Ik heb PTSS en 11 weken zwanger. Ik mag donderdag naar de medische psycholoog in het ziekenhuis. Hopelijk is er voor mij ook medicatie mogelijk. Ik kan super weinig hebben, zelfs mijn zoontje van 18 maanden maakt me wanhopig, zelfs een half uur na het opstaan. Super vervelend voor iedereen en vooral voor mijn partner en zoontje. Genieten van de zwangerschap? Naar buiten toe wel maar ik merk dat het gevoelsmatig voor mij het tegendeel van genieten is. De negatieve gedachtes en de vooruitzichten geven me lood in de schoenen.
Vind niets meer leuk tijdens mijn zwangerschap. Heb nergens zin in. Ben de hele dag op me tenen aan t lopen. Alles irriteert me. Weet t ffniet meer. Zal wel weer overgaan erna hoop ik. Maar vind t zelf steeds meer op n depressie lijken.....
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kwaaltjes en aandoeningen
reacties (529) Verversen