Hallo! Ik ben 18 jaar oud. En heb een belangrijke vraag. Dit hangt al vanaf die dag in me hoofd of dat het was of niet. Een miskraam. Ik praat er liever niet over, omdat ik dan vind dat ik mezelf erg.. aanstel? Of misschien wel iets verzin omdat ik altijd al wel een kinderwens heb. (Maar wel wacht tot de partner ervoor is, en geld en ik nog jong ben) Maar toen ik 16 jaar was. Had ik een aantal weken zoveel rugpijn, buikpijn.. misselijk.. tot er een dag kwam, en ik opstond met ZOVEEL buikpijn. Krampen, onderin mijn buik. Alsof ik iets kwijt moest?! Heb huilend op bed gelegen. Ging naar de wc, dacht dat ik misschien blinde darm ontsteking had of zo? Maar toen bleek ik dus te bloedden en er een gek klontje in de wc lag. Leek wel garnaaltje.. heel gek? Soms heb ik nog die pijnen, en blaasontstekingen. Heb er verder nooit wat mee gedaan, of vertelt aan de huisarts. Dacht dat ik gewoon weer ze zag vliegen, maar heb ook vaak blaasontstekingen sinds die periode.. iemand dit ook meegemaakt?
Dat klinkt mij toch zoals mijn eerste miskraam was. Bij ongeveer 8 of 9 weken was er een klein vlezig klompje na vreselijke krampen en bloedverlies. Na het verlies van dat dingetje was de bloeding ook vrijwel meteen voorbij. Ik wist wel dat ik zwanger was, dus dat was wel duidelijk de vrucht. Ik was pas 18 jaar oud, en het beeld is me altijd bijgebleven.. zelfs maandenlang nog nachtmerries van gehad.
Bij een controle was er al geconstateerd dat de vrucht niet leefde, dus de verloskundige vertelde dat de miskraam vanzelf op gang zou komen en anders kon ik contact opnemen om het te laten "opruimen" ze vertelde me wat ik kon verwachten, en dat gebeurde ook. Na het verlies van de vrucht was het ook klaar. Dan heeft je lichaam het vanzelf afgestoten. Dit is bij jou ook gebeurt, want jouw bloedingen zijn daarna ook gestopt toch. Je bent nu twee jaar verder, en hebt een normale cyclus? Je hoeft niets te doen. Het is allemaal al naar genoeg, je lijf heeft het zelf opgelost dus het enige wat je dan nog moet doen is het een plekje geven 😘
Ook ik kamp met blaasontstekingen, veelal pijnloos waardoor het zo erg wordt dat ik er ziek van word. Mijn arts is daarvan op de hoogte, en ik laat mij extra vaak testen zodat ik geen nierbekkenontsteking oploop. Hiervoor is behandeling erg belangrijk!
Ik heb ook nierproblemen in de familie dus dit zou ook een probleem kunnen zijn. Want heb wel eens echo’s gehad voor mijn baarmoeder, en die zag er volgens de arts super goed uit. Hun niet wetende van de miskraam.
Maar door deze ervaring wil ik zo graag een kind, en het goed doen. Vind het zo moeilijk dat ik niet op tijd was. Mijn vriend heeft er nooit over gesproken en neem het hem ook enorm kwalijk. Kan daar zo niet tegen.
Mijn ex kon er ook niet mee omgaan, dat heeft mij ernstige psychische problemen opgeleverd. Daarom mijn advies om erover te praten.. je had er niets aan kunnen doen, dat vruchtje was hoe dan ook afgestoten. Ook als je had geweten dat je zwanger was
Dat klinkt wel als een miskraam. Wat rot dat je al jaren met die onzekerheid rond loopt. Als je nu nog steeds regelmatig buikpijn hebt en last hebt van blaasontstekingen, dan lijkt het me wel verstandig om eens langs de huisarts te gaan zodat je eventueel doorgestuurd kan worden voor een echo. Sterkte in ieder geval, ik kan me voorstellen dat dit jaren later, met wellicht nu het besef dat het een miskraam geweest kan zijn, nog voor verdriet zorgt.. 🍀
Ik schaam mij er ook voor. Heb niemand het ooit vertelt. Alleen mijn vriend, dat ik dacht aan miskraam omdat ik die tijd nog de pil slikte. Heb een spiraal nu, omdat ik bang ben voor een tweede keer. Voel me schuldig dat ik het niet wist dat ik waarschijnlijk zwanger was. Had ook niet daar aan gedacht. Slikte de pil, en voor mijn idee deed ik dat optijd nam. Maar niet het geval was. Want slikte wel door, misschien heeft dat de miskraam veroorzaakt..
Wat rot dat je je zo voelt. Gelukkig kijkt een huisarts nergens van op en hij/zij kan je vast advies geven om hier mee om te gaan. Want het wegstoppen is ook niet gezond, dan zal dat gevoel je blijven achtervolgen. Probeer je niet schuldig te voelen over dat je niet wist dat je misschien zwanger was. Op je 16e ben je met hele andere dingen bezig en zoals je zegt, je slikte de pil dus je verwachtte het niet. Doe ermee wat je wilt, maar mij lijkt het raadzaam om er eens met iemand over te praten. Zo te lezen houdt het je toch bezig..
Het was een propje, niet heel groot maar ook niet mini. Het was zichtbaar en schrok er van en ik dacht dat ik gewoon of heel ongesteld zal worden/was. Maar daarna was het ook weg.. paar dagen nog goed pijn gehad en bruinig bloed. En had gewoon mezelf volgepropt met ibruprofan.. aangezien het voelde alsof mijn baarmoeder eruit werd gedrukt .
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Geslacht van je baby
reacties (11) Verversen